Έχουμε περάσει τα τελευταία 3μιση χρόνια, από τις διπλές βουλευτικές εκλογές του 2012 κι έπειτα, πατώντας πάνω σε ένα απόλυτα πλαστό διαχωρισμό σχετικά με το ποιοι είναι «φιλοευρωπαίοι» στην Ελλάδα και ποιοι όχι, πολιτικές δυνάμεις και ψηφοφόροι. Φυσικά, ο διαχωρισμός αυτός, που ήρθε να αντικαταστήσει το ψευτοδίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, δεν προέκυψε από κάποια ουδέτερη αρχή αλλά συνέβη μέσω του αυτοπροσδιορισμού κι απλά συντηρήθηκε (μένοντας τελικά στο πολιτικό λεξιλόγιο της εποχής) από τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Με δύο λόγια, για να μην το μπλέκουμε και πολύ, ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι «φιλοευρωπαίος» επειδή έτσι το αποφάσισε. Τώρα, αν ο πολιτικός του βίος έχει τόση σχέση με τις ευρωπαϊκές αξίες όση και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος με τις τηλεπωλήσεις βιβλίων είναι μια άλλη ιστορία που, παρότι απόλυτα προφανής, επιλέξαμε να κάνουμε πως δεν την βλέπουμε.
φωτό: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FOSPHOTOS
Μετά από μια διελκυστίνδα που κρατάει τουλάχιστον 7-8 χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε το Σύμφωνο Συμβίωσης στη Βουλή και τελικά το πέρασε, εναρμονίζοντας τη χώρα με τα στοιχειώδη πρότυπα του δυτικού κόσμου που σέβεται την ισότητα ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και σε καμία περίπτωση δεν την συνδέει με τη σεξουαλική προτίμηση. Όσο κι αν προσπάθησε στη Βουλή να καρπωθεί κάπως ηρωικά ο Αλέξης Τσίπρας την πρωτοβουλία, έχουμε διαπιστώσει όλοι κατά τη διάρκεια του 2015 ότι δεν ήταν και τόσο γενναία η κυβέρνηση στο συγκεκριμένο ζήτημα. Γι’ αυτό και το Σύμφωνο προκύπτει κολοβό σε βασικά ζητήματα όπως ο πολιτικός γάμος μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, η τεκνοθεσία και τα φορολογικά. Όμως η αρχή έγινε. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Θέλουμε όλοι να πιστεύουμε ότι πια η συγκεκριμένη υπόθεση δεν μπορεί να πάει πίσω (αν πισωγυρίσει θα σημαίνει ότι συμβαίνουν επικίνδυνα πράγματα για το σύνολο της δημοκρατίας), αλλά μόνο μπροστά. Μπορούν να γίνουν μόνο διορθώσεις και βελτιώσεις, όπως κάλεσε ο Κώστας Ζουράρις χθες από το βήμα της βουλής υπερψηφίζοντας, σπάζοντας προς τιμήν του (όποια κι αν είναι η γνώμη του καθενός γι’ αυτόν) την κομματική γραμμή των ΑΝΕΛ και ζητώντας γλαφυρά «έλεος πια» από τους εκπροσώπους του σκοταδισμού στο κοινοβούλιο. Προς το ΚΚΕ κοιτούσε όταν το έλεγε.
Φυσικά, δεν πιστώνεται μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, η χθεσινή ιστορική ημέρα. Η χθεσινή πολύ σημαντική ημέρα, την οποία δεν πρέπει να υποτιμάμε, επειδή πιθανώς δε μας αφορά σε ατομικό προσωπικό επίπεδο. Πιστώνεται σε 194 βουλευτές, πιστώνεται σύσσωμα στο Ποτάμι, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και την Ένωση Κέντρου, στο ¼ της κοινοβουλευτικής δύναμης της ΝΔ, στην Έλενα Κουντουρά και τον Θανάση Παπαχριστόπουλο (εκτός του Ζουράρι) από τους ΑΝΕΛ. Να μην τα πολυλογούμε, αυτοί οι 194 μπορούν να διεκδικούν τον επιθετικό προσδιορισμό «φιλοευρωπαίοι» δίπλα στο όνομά τους. Και συνεχώς να τον ανανεώνουν με τις πολιτικές τους πράξεις. Οι 194, ούτε ένας περισσότερος. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα – στρεψοδικίες, ευφημισμοί, πιρουέτες, μανούβρες και κωλοτούμπες πια δεν υπάρχουν. Οι μάσκες, χθες για άλλη μια φορά, έπεσαν.
φωτό: Γιώργος Βιτσαράς/ FOSPHOTOS
Οι τέως πρωθυπουργοί Κωνσταντίνος Καραμανλής κι Αντώνης Σαμαράς, η αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Φώφη Γεννηματά, ο κυβερνητικός εταίρος Πάνος Καμμένος (με τον οποίο ο πρωθυπουργός έχει μια «ειλικρινή κι εποικοδομητική σχέση, παρά τις ιδεολογικές διαφορές»), ο υποψήφιος για την ηγεσία της ΝΔ Βαγγέλης Μεϊμαράκης (σε αντίθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη) καθώς και το 75% του κόμματος που εγγυούταν μέχρι πρότινος την «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας, όλοις αυτοί λοιπόν είτε καταψηφίζοντας είτε ως αφηρημένοι που ξέχασαν να δώσουν το παρών επέλεξαν με τη σειρά τους. Το μαύρο σκοτάδι της συντήρησης, την πολιτική αναξιοπρέπεια στο βωμό του πολιτικού κόστους, κάποιοι απλά το να μείνουν πιστοί στην αντιδημοκρατική κοσμοθεωρία τους. Η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, από την άλλη, εξαρχής τοποθετημένοι κατά, είναι δυο ξεχωριστές κατηγορίες. Οι μεν είναι αυτονόητοι εχθροί της δημοκρατίας, οι δε μέρα με την μέρα εξελίσσονται στο πιο αναχρονιστικό αφασικό κομμάτι του πολιτικού παζλ – ένα κόμμα που πια μοιάζει όλο και πιο πολύ με παραθρησκευτική αίρεση παρατηρώντας αγωνιστικά τα τρένα της προόδου να περνούν.
Το 2015 μας έδειξε ότι το δίπολο αριστερά-δεξιά όχι απλά δεν έχει καταργηθεί, όχι απλά δεν είναι κενό νοήματος, αλλά είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, αφού μόνο έτσι η πολιτική θα μπορέσει να αποτελέσει ξανά αντίβαρο στην επέλαση των Αγορών ως βασικού ρυθμιστή των ζωών μας. Όμως, τα ανθρώπινα δικαιωματα δεν τοποθετούνται κατά μήκος αυτού του άξονα. Είναι πάνω απ’ αυτόν. Και είναι ουσιαστικά βάσιμο κριτήριο σχετικά με το αν Μένουμε Ευρώπη ή γινόμαστε Ιράν. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το κριτήριο ευρωπαϊκότητας, αυτή είναι η κόκκινη γραμμή και όχι μεταμφιεσμένα δημοψηφίσματα δημοφιλίας του Αλέξη Τσίπρα. Αυτήν την κόκκινη γραμμή, χθες, λίγο πάνω από το 1/3 του κοινοβουλίου την καταπάτησε βάναυσα. Καλό είναι να θυμόμαστε αυτά τα ονόματα την επόμενη φορά που μια κάλπη μας καλέσει. Καλό είναι να τους θεωρήσουμε εκούσιους υποστηρικτές (ή κι εκπροσώπους) του λούμπεν ελληνικού Tea Party που περιλαμβάνει παπάδες που κηρύσσουν πένθος και χτυπάνε πένθιμα καμπάνες σαν τον Αμβρόσιο, συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως η ΑΣΠΕ με την ανακοίνωση-ντροπή περί «βοσκηματώδους υπάρξεως» και πρωτοσέλιδων για «τερψίπρωκτους».
φωτό: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FOSPHOTOS
Εμείς οι κανονικοί άνθρωποι (δεν ξέρω αν είμαστε η πλειοψηφία – δε θέλω να ξέρω τι θα έβγαινε αν το Σύμφωνο έμπαινε σε δημοψήφισμα) αυτά τα ζητήματα αποδοχής τα έχουμε λύσει. Στα μπαρ και τις συναυλίες, στα κλαμπ και στις βόλτες, στα καφέ και τα σαλόνια των σπιτιών μας έχουμε υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης με τις παρέες μας. Το φριχτό με το 1/3 της Βουλής, και κυρίως με τα ηχηρά ονόματα που απουσίασαν ή δεν ψήφισαν, είναι πώς είναι τόσο αποκομμένοι από την «κανονικότητα» που προτιμούν αντί να νομοθετούν για να μας κάνουν τη ζωή πιο άνετη, να υποκύπτουν διαρκώς στο αλαλάζον πλήθος των αγρίων (που πολλές φορές οι ίδιοι δημιουργούν και κατόπιν αδυνατούν να συγκρατήσουν).
Για να χρησιμοποιήσω και μια από τις πλέον τραγικά ειρωνικές εκφράσεις του 2015, δεν μπορούμε παρά να «είμαστε κάθε λέξη» από τα παρακάτω 6’34” (και το τελευταίο που έχει σημασία είναι που ανήκει αυτός που τα λέει)…
