Στα βασικά. Έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά το 2009. Έχουμε ένα υψηλό ποσοστό δικομματισμού λίγο πάνω από το 70% που σημαίνει ότι είναι ξεκάθαρο ότι έχουν δημιουργηθεί δύο πολιτικοί πόλοι. Όσον αφορά το πιο βασικό ερώτημα που τέθηκε τα προηγούμενα χρόνια το αν η χώρα πρέπει ή όχι να μείνει στη ζώνη του ευρώ, νομίζω πώς το 94, 5% του ελληνικού Κοινοβουλίου μας θέλει, με κάποιους αστερίσκους, μέσα στην Ευρωζώνη. Άρα δεν προκύπτει πλέον κάποια αιτία ισχυρού πολιτικού διχασμού.
Ακόμα έχουμε δύο παντοδύναμους πολιτικούς αρχηγούς όσον αφορά τα εσωκομματικά ζητήματα.
Επίσης, τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, πού η ύπαρξή της ήταν αποτέλεσμα της κρίσης του πολιτικού συστήματος, εξανεμίζονται με την τελευταία να μην καταφέρνει να μπει στη Βουλή.
Τέλος, η επιστροφή της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία δείχνει ότι όχι μόνο ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά αλλά έρχεται και ομαλοποιεί τη συντηρητική πλευρά του διπόλου, δίνοντάς της κυριαρχία στο χώρο της, σε επίπεδα προ κρίσης.
Είναι κάπως σαν σοφιστεία αυτό που θα γράψω τώρα αλλά θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με διάφορα σενάρια. Η πολιτική που θα χαράξει από εδώ και πέρα εξαρτάται από το πως θα ερμηνεύσει τις ψήφους που πήρε. Δηλαδή, όταν καταλάβει ποιο είναι εκείνο το κομμάτι της βάσης που θέλει να εξυπηρετήσει.
Ας ξεκινήσουμε με τη Νέα Δημοκρατία. Αυτή τη στιγμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι κάτι παραπάνω από απόλυτος άρχοντας, απαγορεύοντας ρητά στους βαρόνους, πρώην πρωθυπουργούς και λοιπές προσωπικότητες να βγάλουν κιχ για ένα διάστημα. Άρα εκεί θα πρέπει να αποφασίσει αν θα γίνει η Νέα Δημοκρατία η κυρίαρχη δύναμη που ξεκινά από τα «λίγο» δεξιά και καταλαμβάνει το μεσαίο χώρο, αντιγράφοντας κυρίως το μίγμα πολιτικών που εφάρμοσε η Άνγκελα Μέρκελ που από τη μία άφηνε την αγορά να οργιάζει, χτίζοντας παράλληλα κοινωνικό κράτος. Αν θα κλέψει ιδέες δηλαδή από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, αφήνοντας τον πρώτο να σκούζει αλλά να μένει στο 30% και εξαφανίζοντας το δεύτερο. Ή μπορεί να επιστρέψει στο πατροπαράδοτο «ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η Θρησκεία» που θα δουλέψει στη βάση αλλά αργά ή γρήγορα θα δημιουργήσει ένα ισχυρό «αντιΝΔ» μέτωπο που θα καταλήξει στο σημείο που η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα και στην εναλλαγή της εξουσίας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ τώρα έχει ενδιαφέρον γιατί κατά τη γνώμη μου υπάρχουν τρία μονοπάτια. Το πρώτο που είναι απλή αριθμητική και λέει 32 κοντά εμείς, 9 κοντά το ΚΙΝΑΛ οπότε ας στοχεύουμε προς τα εκεί, ας γίνουμε επιτέλους το «νέο ΠΑΣΟΚ» να τελειώνουμε. Απλή λογική. Ο όρος «νέο ΠΑΣΟΚ», όμως, είναι προβληματικός από μόνος του. Επίσης θα πρέπει να τα βάλει ταυτόχρονα με δύο αντιπάλους ταυτόχρονα με κίνδυνο να σπρώξει το ΚΙΝΑΛ και τους οπαδούς του στη Νέα Δημοκρατία.
Το δεύτερο είναι να ψάξει βαθιά τις αριστερές καταβολές του, να στρίψει λίγο προς Βαρουφάκη, προς τα διάφορα αριστερά σχήματα εκτός Βουλής και μια δεξαμενή αριστερών που μπορεί να υπάρχουν μέσα στο 43% περίπου ποσοστό της αποχής. Θα ήταν μια λύση αλλά θα είναι λίγο παρανοϊκό να επιστρέψει πίσω στο 2015, ενώ ένα 32% του ζητά να δει προς το 2023.
Το τρίτο και πιο ενδιαφέρον (για μένα τουλάχιστον) είναι ν’ αντιληφθεί τι σημαίνει να είσαι ένα κόμμα με αριστερές καταβολές και να έχεις το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρώπη, τη μεγάλη ικανότητα που έχεις να ορίζεις την πολιτική ατζέντα, το άτακτο αλλά αρκετά νεανικό 32% και την ανάγκη που υπάρχει σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου να κατατεθούν κάποιες ουσιαστικές προτάσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα, πάνω στα ζητήματα της οικονομικής ανισότητας, της φυλετικής ανισότητας, των δικαιωμάτων, της κλιματικής αλλαγής και των θετικών αλλά και αρνητικών προσδοκιών που γεννά η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση που βασίζεται στην τεχνολογία. Εφόσον, δεν θα υπάρξουν εσωκομματικές διαδικασίες γι’ ανάδειξη νέου αρχηγού υπάρχει ο χρόνος και ο χώρος ν’ ανοίξει επιτέλους η κουβέντα για το αν μπορεί να μιλήσει η Αριστερά με όρους 2020 και όχι μόνο με όρους 1960 ή να γίνει αντιληπτό ότι αν το κάνει αυτό θα συμβεί μόνο με τη ρητορική της σοσιαλδημοκρατίας;
Μιας και πιάσαμε τη σοσιαλδημοκρατία έχει ενδιαφέρον πως θα συμπεριφερθεί το ΚΙΝΑΛ. Ενδεχομένως θα θέλει να καπαρώσει το κέντρο, φοβούμενο όμως συνέχεια μην το αποδεκατίσουν από αριστερά ή από δεξιά. Το ποσοστό του δεν είναι μικρό για να πεις ότι εξαφανίστηκε αλλά δεν είναι και μεγάλο για να πιστέψουμε ότι θα διαδραματίσει κάποιο ρόλο. Από τη μία θα προσπαθήσει να μην ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη να βγάλει τελείως από πάνω του τη ρετσινιά του νεροκουβαλητή της Νέας Δημοκρατίας. Τα πρώτα νομοσχέδια έρχονται και το τι θα πράξει ειδικά στο Άσυλο και στην απλή αναλογική θα έχει πολύ ενδιαφέρον.
Το ΚΚΕ μοιάζει λίγο με το παγωτό Number One της ΕΒΓΑ. Δε λέει το καινούριο αλλά παραμένει σταθερή αξία όταν έχεις χορτάσει από όλες τις γεύσεις που κυκλοφορούν εκεί έξω. Είναι ένα αποκούμπι για όταν έχεις απογοητευτεί σε όποια παράταξη και αν ανήκεις. Τώρα, μάλιστα που έχει συγκεντρώσει και όλους αυτούς τους καλλιτέχνες γύρω του, μπορεί να πει κανείς ότι αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά του τόπου και ότι μέχρι να σβήσει ο ήλιος θα παίρνει 5. 5%.
Το ΜέΡΑ25 έχει ενδιαφέρον γιατί φέρνει ιδιαίτερα άτομα μέσα στο κοινοβούλιο που θα προσπαθήσουν να βρουν το ρόλο τους γύρω από τον Γιάνη Βαρουφάκη. Σαν κίνημα έχει ημερομηνία λήξης αφού θεωρούν στο κόμμα πως η Ευρώπη μέχρι το 2025 ή θα έχει σωθεί από τη λιτότητα ή θα έχει χωριστεί στα δύο. Εδώ κάπου είναι η ευχή και η κατάρα γιατί αν δεν βγει σωστή η πρόβλεψη τότε το ΜέΡΑ25 δεν θα έχει μπούσουλα και μπορεί να θυμίσει λίγο το «Ποτάμι» της Αριστεράς. Αν διαλυθεί η Ευρώπη τότε θα έχουμε πολλά να συζητήσουμε.
Το κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου θα είναι λογικά ένα πυροτέχνημα. Θα βασιστεί στις τηλεοπτικές ικανότητες του ηγέτη του, θα προσπαθήσει να δημιουργήσει κάποιες εντάσεις με πανελικές ατάκες και κάποια στιγμή θα χάσει αυγά, πασχάλια, βουλευτές μέχρι να εξατμιστεί στις επόμενες εκλογές όπου κάποιο άλλο κόμμα, με κάποιο άλλο χαρακτηριστικό που να κολλάει με την χρονική περίοδο (εδώ ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών) θα του πάρει τη θέση.
Κλείνουμε μ’ ένα ερώτημα. Δεν θα έπρεπε ένα σοβαρό οικολογικό κόμμα να έχει ξεπηδήσει ήδη; Καλύπτονται δηλαδή από τον ΣΥΡΙΖΑ ή από κάποιες θέσεις του ΜέΡΑ25;
