εκατοντριανταοκτώ

Το κάθε πρωί έχει κάτι από το προηγούμενο πρωί και από το επόμενο. Ομοιάζουν, και γύρω από το κατάστημα επίσης πολλά σημερινά θυμίζουν πράγματα που θα γίνουν το χειμώνα και άλλα που έγιναν δύο χειμώνες πριν. Η ζέστη η ίδια έχει κι αυτή την δική της μνήμη και ενώ κάθομαι ήσυχος στο μαγαζί όλο και κάποιος θα μπει, όχι για να αγοράσει τα τέλεια προϊόντα και υπηρεσίες προς πώλησιν αλλά για να δώσει νόημα σχεδόν στην ημέρα. Ήδη είδα έναν πλανόδιο παγοπώλη να πουλάει στα άλλα καταστήματα τεράστια κομμάτια πάγο που δεν θέλουν πολλά. Τα αφήνεις να στέκονται τεράστια, ογκώδη και στεντόρεια μέσα σε έναν κουβά και έπειτα δεν χρειάζεται τίποτα άλλο ο χώρος για να ψυχθεί έστω για 22 λεπτά που θα είναι τα καλύτερα της ημέρας, ή έστω για να κόψεις με ένα σκαρπέλο κομμάτια για τον πρωινό καφέ, είτε για να ρίξεις πάνω με λάστιχο ποτίσματος χυμούς για να γίνουν λαχταριστή γρανίτα. Μόλις ο πλανόδιος μπήκε χαμογελαστός του είπα “Σε περίμενα, ήθελα να κρυώσω για λίγο”, δεν απάντησε- ίσως να είχε παγώσει το μυαλό του- και απλά άφησε με ένα τρομερό τσιγκέλι δύο κομμάτια στο πάτωμα με μίσος και απάντησε “Να, η ευκαιρία για ενδελεχές σφουγγάρισμα” και έφυγε. Σίγουρα θα τρόμαξε, ή απλά η υπερβολική, σχεδόν χολιγουντιανή, πόζα της ατάκας του ως άλλος Τζων Γουέιν τον έκανε να ξεχάσει να πληρωθεί. Κατάφερε για να κερδίσει την παρτίδα του ποιος είναι πιο σκληρός να φύγει άφραγκος από το κατάστημα, και ,ξέρετε, δεν είναι ασυνήθιστη συμπεριφορά πέριξ της πλατείας Κολιάτσου, αλλά και γύρω από οποιανδήποτε πλατεία. Πάντως διατελώ διστακτικός ακόμα, δεν έφτιαξα γρανίτα από χυμό. Ίσως ο πάγος να είναι δηλητηριασμένος, τα έστω κατά λάθος δώρα δεν πρέπει να τα εμπιστεύεσαι, ειδικά τον Αύγουστο και ακόμα πιο ειδικά στο κατάστημα.