Σχεδόν μεσημέρι έξω από το κατάστημα, στο γνωστό χθόνιο στενό κοντά στην Κολιάτσου, και ο δρόμος γεμίζει με λουόμενους, με ρακέτες, με κότερα, με θαλαμηγούς, πλαστικές βαρκούλες, ψαροκάικα, μαουκάδες, μέχρι και οι Κονιτόπουλοι είναι εδώ. Μία συσκευή ολογραμμάτων προσομοιώνει πέρα μακρυά το αντιτορπιλικό αεροπλανοφόρο Σαρατώγκα, αεροπλάνα σκίζουν τον αέρα, φάλαινες δημιουργούν πίδακες, ο Τιτανικός ξαναβυθίζεται στην οδό Εδουάρδου Λω, το τρόλεϊ κάνει ελιγμούς για να αποφύγει το κρουαζιερόπλοιο Κόστα Κονκόρντια, όλη η θάλασσα λυσσομανά έξω από το μαγαζί, όλη η άσφαλτος είναι παραλία, οι περαστικοί κοιτάνε μόνο και δεν καταλαβαίνουν τι είδους θαύμα συντελείται και σήμερα, διότι τα θαύματα δεν είναι κατανοητά πολύ εύκολα, ένας θαλάσσιος ελέφαντας εγείρεται στην άμμο και γίνεται κανονικός αφρικανικός. Σε κάποια στιγμή μπαίνει στο κατάστημα ο σκηνοθέτης όλους αυτού του πράγματος, ο γεννήτορας των ολογραμμάτων, με ένα ύφος θριαμβευτικό, του μεγάλου δημιουργού, και βρίσκω την ευκαιρία και πατάω τρία κουμπιά στην συσκευή και όλα χάνονται. Αυτός δεν εκνευρίζεται, ζητάει έναν καφέ να ξαποστάσει και πατάει μία αλληλουχία πλήκτρων στην συσκευή και όλα γίνονται χειμώνας, τα στενά γεμίζουν σκιέρ, χιονοθύελλες, εκχιονιστικά μηχανήματα, αιώνιους πάγους. Του χαμογελάω με ένα ύφος συγνώμης, και ξαναπατάει τα θαλάσσια ολογράμματα και γίνεται ξανά θάλασσα ο τόπος. Εκτός από το αληθινό και στέρεο που πάντα αξίζει, υπάρχει σίγουρα ποιοτική διαβάθμιση ανάμεσα σε δύο μη αληθινές καταστάσεις και τώρα πια το ξέρω οριστικά.
