Τρυπώνει ξαφνικά μέσα στο βραδινό μαγαζί από ένα μικρό φινιστρίνι ένας πιγκουίνος και πριν καταλάβω καλά-καλά έχουν τρυπώσει άλλοι τρεις. Όλοι μαζί έχουν ξεκινήσει να χτυπάνε τα πολλά φωτοτυπικά, τις οθόνες τα γραφεία, τα πάντα. Είναι σαν ένας μικρός τελετουργικός χορός επιθετικότητας από αυτά τα συμπαθή πλάσματα και τα κοιτάω όλο απορία όταν ξαφνικά μπαίνει από την πόρτα ένας θαλάσσιος ελέφαντας με ξανθά μουστάκια, καστανό τρίχωμα και τεράστια όρεξη και αρχίζει να τα κυνηγάει αλλά όπως είναι αργοκίνητος καταλήγουν οι πιγκουίνοι να τον κυνηγάνε για να τους πιάσει αλλά αυτός τρέπεται σε φυγή έτσι αργά- αργά και αρχίζει να χτυπάει τα φώτα, τους πύργους, τα έγγραφα και τα σχέδια μέχρι που ένας-ένας οι πιγκουίνοι ξεγλιστράν από ένα άλλο φινιστρίνι και αυτός στέκεται μόνος του για ένα λεπτό και έπειτα με μια ακαριαία κίνηση βρίσκεται έξω στην ζέστη του βραδινού και χάνεται. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω αν τα υπόλοιπα ήδη πολεμάνε όντως για την επιβίωση τους ή τα έχουν βρει ολοκληρωτικά και απλά κάποιο από αυτά υποτάσσεται σε κάτι σαν μοίρα και παραδίδεται αφού πρώτα έχουν παίξει όσο γίνεται, αφού έχουν ενθυλακώσει όση ευχαρίστηση γίνεται και αφού φτάσει η “ώρα”. Πάντως οι οθόνες θέλουν αλλαγή και θα προβώ σε αγωγές διότι με τόσο θαλασσινό νερό δεν βλέπεις τίποτα αλλά πώς να διατυπωθεί η αγωγή ; Ενάντια σε θαλάσσιον ελέφαντα Πλατείας Προσκόπων και Κολιάτσου; Μάλλον είμαστε και εμείς στο παιχνίδι και δεν το ξέρουμε καθόλου, και από αυτήν την πλευρά είμαστε το είδος που επικρατεί λιγότερο από τα άλλα, παίρνοντας την λιγότερη ευχαρίστηση και έχοντας την ίδια κατάληξη; Θα δείξει, αύριο που θα έρθει κάποια σοφή φάλαινα να πιει νερό Υάς, θα ρωτήσω και θα σας ενημερώσω.
