Δυο καλοί άνθρωποι κουβεντιάζουν στο τηλέφωνο, σε τόνο κλισέ πλάγιο δεύτερο, θέματα που τους αφορούν. Τον χωρισμό ενός φιλικού ζευγαριού ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου και την πρόσφατη απόλυση της κοπέλας που μόλις χώρισε…
Πολυθρόνα, τραπεζάκι, λαμπατέρ. Μια τηλεόραση αναμμένη στο βάθος. Ήχος κλειστός. Φωτισμός χαμηλός.
«Τι λες τώρα! Τη χώρισε την ημέρα των ερωτευμένων; Δεν υπάρχει το άτομο! Δεν υπάρχει. Ναι, κάτι είδα στο twitter. Πάλι αμένσιοτο; Αγαπώ. Όχι, για διάβασέ μου. Ότι υπάρχει άλλη και τέτοια; Χαχα! Κλαίω! Αυτό, που νομίζει πως κάποια είναι, πραγματικά με ξεπερνάει. Δηλαδή χαλόου πώς την έχει δει; Άσε μας κουκλίτσα μου που επειδή σού ‘κατσε ο tasoscore13…Ναι, ρε συ, το ξέρω. Δηλαδή έλεος κάπου με τα καβαλημένα. Η τύπα έχει ξεφύγει. Γκόμενες που την έχουν ψωνίσει: Αυτή η μάστιγα. Όχι, αγάπη μου. Καλά της έκανε. Ρισπέκτ από μένα. Και κανονικά έπρεπε να έχει πάρει πούλο εδώ και καιρό. Ουάου! Δεν το πιστεύω! Σοβαρά, της είπε έτσι; Δώσε πόνο, ρε φίλε! OMG! Εντάξει, το τερμάτισε ο τύπος. Άει μαρή που θα μου πεις ότι δεν έφταιγε! Η γκόμενα τον έπαιζε κανονικά! Τέλος. Μα πώς την είχε δει κι αυτός; Να την κυνηγήσει, αλλά έλεος κάπου. Τεσπα. Τι μας νοιάζει εμάς; Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Ναι ρε συ, κουλ. Τεσπα. Ναι, ας τα ξαναβρούν. Τι με νοιάζει εμένα; Νταξ, ξαναζεσταμένο φαϊ. Tόσο χάλια. Γουατέβα.
Ουπς! Όχι, αυτό δε το ήξερα! Πότε απολύθηκε; Τι φάση δηλαδή; Ναι ρε, το ήξερα το μπος της. Για πες τι έκανε ο θεούλης. Γατάκια…νομίζατε θα του την κάνατε, ε; Σκέψου να την είχες αυτή υπάλληλο. Δε λέει καθόλου. Μου λες λίγο πόσα έπαιρνε να δω κάτι; Ας την είχε πάρει part time. Όλα εγώ πια; Τι εννοείς ότι τους χρωστούσε; Θα τους τα έδινε αναδρομικά. Τι δεν καταλαβαίνεις; Θα έκαναν υπομονή. Oh wait… Αυτό, που δεν έχει ο άλλος υπομονή και θέλει να πληρωθεί asap ενώ δεν πάει καλά η επιχείρηση, εμένα με ξεπερνάει. Μα πόσο ό,τι να’ ναι; Ρε ξες τι γίνεται; Χτες έπρεπε να τους έχει διώξει. Όχι σήμερα, χτες. Ποια κεκτημένα μωρέ; Τζίζας. Κανένα κεκτημένο. Ναι, εργάτες κιετς. Άσε μας κουκλίτσα μου. Χαλαρά λούφαραν. Τι; Όχι; Ρε ψόφος ρε. Ότι τι; Την είχε ανάγκη τη δουλειά; Έτσι! Πώς την είδες κοπελιά, συνδικάλα κιετς; Σοβαρά; Είχατε και στο χωριό σου αποζημίωση, έπρεπε να της πει. Αυτό! Έγραψες! Ναι ρε, σε ένα παράλληλο σύμπαν βρέχει θέσεις εργασίας. Νταξ. Μας έπεισαν. Θα πάει επιθεώρηση εργασίας; Τσο και λο ρε. Κανονικά. Ρε, ψόφος ρε. Έτσι! Να φύγετε, να πάτε αλλού.»
H Niemands Rose διατηρεί το ομώνυμο μπλογκ και είναι συγγραφέας του βιβλίου “Τα φώτα στο βάθος” (εκδ. Απόπειρα)
