Εδώ και δύο μέρες υπάρχει στα σόσιαλ μίντια ένα σχετικό βουητό σαν αυτό που ακούς σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο πριν μπει ο πιο τρελάρας καθηγητής. Μια φήμη που ήθελε τον Σταύρο Θεοδωράκη να φτιάχνει πολιτικό κόμμα και να κατεβαίνει στις επερχόμενες Ευρωεκλογές επιβεβαιώθηκε και το buzz ακόμα δεν έχει σταματήσει. Τρελάρας ο Θεοδωράκης; Κάθε άλλο.
Στην αρχή νόμισα πως είναι μια καρναβαλική τρολιά από “to koulouri”, μέχρι που διάβασα το άρθρο του “Ξεκινάμε!” στο protagon.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε ορισμένα σημεία του μανιφέστου.
“Η Ιδέα δεν είναι δική μου, είναι δική σας.” – Οι γκρούπις και οι φανς του Θεοδωράκη σε Λέρο, Βόλο, Χανιά, Θεσσαλονίκη δεν του είπαν ποτέ να κάνει κόμμα αλλά αυτός μέσα από την μαζική κατάθλιψη και τα συγχαρητήρια για τις εκπομπές του, αυτό κατάλαβε. Λες και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν αρκετά κόμματα που καλύπτουν όλες τις πολιτικές επιλογές στην Ελλάδα για να επιλέξει κανείς. Ο Σταύρος Θεοδωράκης ξεκινάει άγαρμπα και με τρακ, θέλοντας να μοιραστεί την ενδεχόμενη νίκη που θα του έχει δώσει ο ούριος άνεμος της υποτιθέμενης φρεσκάδας, να δούμε όμως αν θα μοιραστεί και την ενδεχόμενη ήττα.
Μας γράφει πως όταν τον καλούν σαν motivational speaker σε σχολεία ανά την επικράτεια, καταλαβαίνει πως τα παιδιά δεν είναι πρόβατα, πως ξέρουν για τα λάθη των μεγάλων. Πως να κρυφτείς από τα παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Δυστυχώς όμως για τον Θεοδωράκη τα παιδιά δεν ψηφίζουν και είναι πολύ καλή αναφορά για φτηνούς λαϊκίστικους συναισθηματισμούς που γίνονται άμεσα αντιληπτοί.
Πιο κάτω διαβάζουμε: ” Το θέμα είναι όμως τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου και όχι τι σκόντο θα σου κάνουν αυτοί που σε δανείζουν.” Εδώ παραφράζει το γνωστό “Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου.” του JFK προσαρμόζοντας το στην σύγχρονη Ελλάδα του ΔΝΤ, όπως ακριβώς κάνει με τα ατακαδόρικα bio των αρθρογράφων του protagon. Το παρατηρήσατε και εσείς έτσι; Και σκόντο να μη μας κάνουν, αν η πατρίδα πρέπει να ξεχρεώσει στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ τότε θα πρέπει να ξαναματαβάλουμε όλοι πλάτη. Κάπου το έχω ξανακούσει αυτό!
Στη συνέχεια ειπώνεται κάτι που στο επικοινωνιακό team της Ν.Δ. ακόμα χτυπιούνται που δεν το σκέφτηκαν: “Να δούμε τα κοινωνικά προβλήματα με τη λογική, χωρίς δογματισμούς και αγκυλώσεις. Μετανάστες, ναρκωτικά, σκουπίδια. {…} Οι μετανάστες δεν είναι κακοί, αλλά ούτε χωράνε όλοι. “Από πότε αγαπητέ οι μετανάστες είναι πρόβλημα; Και ένα πρόβλημα δίπλα στα ναρκωτικά και τα σκουπίδια; Να σας πω εγώ ποιό είναι το πρόβλημα κύριε Σταύρο. Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι πως υπάρχουν άνθρωποι σαν και εσάς που θεωρούν πρόβλημα τους μετανάστες και όχι την πολιτική της Ε.Ε. και του ελληνικού κράτους εντός και εκτός των Ευρωπαϊκών συνόρων. Το πρόβλημα είναι πως οι μετανάστες είναι αναγκασμένοι να φύγουν από τον τόπο τους επειδή δεν έχει μείνει πέτρα στην πέτρα από πολέμους που η «πολιτισμένη» Δύση οργανώνει και συμμετέχει, καταφεύγουν αναγκαστικά στα ίδια κράτη που κατέστρεψαν τον τόπο τους. Και τότε, τα ίδια κράτη που τους κάνουν μετανάστες, κανονίζουν ώστε η μετανάστευση τους να είναι και «παράνομη»! Και όλο αυτό μας σερβίρεται ως ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! Και στην τελική ποιος είναι αυτός που ξέρει αν χωράνε ή δεν χωράνε; Πως γίνεται να χωράνε στην Μανωλάδα αλλά όχι στο Παγκράτι και τον Άγιο-Παντελεήμονα; Ή μήπως να τους πάρει το ποτάμι τους μετανάστες όπως δηλαδή κυριολεκτικά συμβαίνει στον παγωμένο Έβρο;
Όμως είπαμε όχι φτηνά λογοπαίγνια με την λέξη “ποτάμι”. Υπάρχει το twitter για αυτή τη δουλειά.
“Το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα.” – Πολύ ποιητικό, έχει διαβάσει μπόλικο Ελύτη ο Θεοδωράκης και φαίνεται. Ελπίζω αν κάποια στιγμή κάνει κόμμα ο Λάκης Γαβαλάς να μην έχει ως αντίστοιχο σύνθημα το “Love, Luxury and Leisure” γιατί είναι άδικο άλλοι να διάβαζαν Ελύτη και άλλοι Vogue. Τα τρίπτυχα στην πολιτική έπιαναν πάντα, από το ριζοσπαστικό Liberté, Egalité, Fraternité, το αλησμόνητο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια και το ξανά επίκαιρο Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία. Και επειδή με ποίηση κανείς δεν νίκησε σε εκλογές, έρχεται με ένα ριζοσπαστικό πρόταγμα να σηκώσει το μπαϊράκι της αλλαγής: “Για να φύγουμε όμως μπροστά πρέπει να γκρεμίσουμε το γραφειοκρατικό σύστημα που θρέφει τα κόμματα.” Ολίγον Αγανακτισμένος των πλατειών, ολίγον πρωτοποριακός, ο άνθρωπος που έγραψε αυτή τη γραμμή δεν είναι διόλου τυχαίος. Είναι ένας μεγαλοδημοσιογράφος του MEGA, σαρξ εκ σαρκός αυτού του γραφειοκρατικού συστήματος που θρέφει τα κόμματα. Αν ο ΔΟΛ και το MEGA δηλαδή ο Ψυχάρης, ο Μπόμπολας και οι επιχειρήσεις τους, δεν είναι η ατμομηχανή αυτού του συστήματος που θρέφει τα κόμματα τότε και οι χρυσαυγίτες δεν είναι νεοναζί και μας ψεκάζουν και η Τατιάνα Στεφανίδου είναι δημοσιογράφος.
Όμως εκτοξεύει βέλη και κατά της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής ή μη: “Δυστυχώς όμως δεν μπορούν να μας σώσουν και όσοι είναι δέσμιοι θεωριών του 19ου αιώνα. Δεν μπορούν αυτοί, που ακόμη και σήμερα επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα θα σωθεί αν … επιστρέψει στο παρελθόν.” Ενώ με την λύση “χώμα-γεωργία, κτηνοτροφία θάλασσα-ψάρια και τουρισμός” δεν πάμε πίσω, πάμε κατευθείαν στον 22ο αιώνα με το κοσμοδρόμιο της Καλαμάτας να στέλνει πυραύλους στον Άρη. Ο Θεοδωράκης έχει δίκιο, οι θεωρίες του 19ου αιώνα δεν μπορούν να μας σώσουν, όμως ξεχνάει κάτι πολύ σημαντικό που ακυρώνει το όλο επιχείρημα του. Πως οι θεωρίες δεν σώζουν, οι πράξεις των ανθρώπων σώζουν. Και όταν με τις θεωρίες κατανοήσεις κάτι τότε οι πράξεις σου γίνονται πιο εύκολες. Απλά μαθηματικά Α’ Γυμνασίου.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε μέχρι πρότινος μια εκπομπή που λειτουργούσε άλλοτε ως προσωπογραφίες πρωταγωνιστών στο δικό του φαντασιακό ενώ η κάμερα ήταν πάντα στραμμένη πάνω του και άλλοτε ως πλυντήριο ανθρώπων όπως ο Βορίδης, ο Μιχαλολιάκος, ο άγνωστος ΜΑΤατζής και κουκουλοφόρος, των λιμενικών στο Φαρμακονήσι, ή την παρουσίαση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα ως μια διένεξη, έναν “χαζοτσαμπουκά”.
Αν και οι εκπομπές του θεωρούνται από πολλούς τηλεοπτικό γκουρμέ, η κίνηση του για κάθοδο στις Ευρωεκλογές είναι μια παλιά συνταγή κακοφτιαγμένη και ακόμα χειρότερα… ξαναζεσταμένη:δημοσιογράφος που κατεβαίνει στην πολιτική. Τόσο πρωτότυπο όσο το ταπεραμέντο και τα πάφ-πούφ της Λιάνας Κανέλλη στα τηλεοπτικά στούντιο. Και επειδή πιάσαμε την Λιάνα, δηλαδή άλλη μια δημοσιογράφο που κατέβηκε στην πολιτική αρένα, να θυμίσω στα γρήγορα ορισμένους δημοσιογράφους που έκαναν το ίδιο. Παντελής Καψής, Πάνος Παναγιωτόπουλος, Σίμος Κεδίκογλου, Φωτεινή Πιπιλή, Γιάννης Μιχελάκης, Κ. Γκιουλέκας, Γιώργος Βαρεμένος, Τέρενς Κουΐκ, Πέτρος Ευθυμίου, Γιάννης Ρουμπάτης, Γιώργος Ρωμαίος, Νάσος Αθανασίου, Γιάννης Δημαράς, Άννα Καραμανλή, Σοφία Βούλτεψη, Αργύρης Ντινόπουλος και άλλοι… Και ας μην θυμίσω όσους απλά πολιτεύτηκαν ως υποψήφιοι και δεν βγήκαν ποτέ.
Και όχι μόνο αυτό, ο Θεοδωράκης είναι ακόμα ένας τολμηρός που φτιάχνει ένα κόμμα, σαν τον συνονόματο του στην ΣΠΙΘΑ, όπως ο Σαμαράς την Πολ.Αν., ο Μάνος την Δράση, ο Τζήμερος την Δημιουργία Ξανά, ο Καρατζαφέρης το ΛΑ.Ο.Σ., ο Βασίλης Λεβέντης την Ένωση Κεντρώων, ο Βεργής τους Έλληνες Οικολόγους και ο Πατσαντζής το Χριστοπιστία…
Ο τηλεορασάνθρωπος με το σακίδιο και το κόκκινο moleskin είδε πως η Δημ.Αρ. μας τελείωσε, πως οι 58 δεν ήταν ικανοί να γίνουν ούτε καν 59 και έτσι είπε να χτυπήσει την κατάλληλη στιγμή. Είπε να εμφανιστεί ως “νέα πνοή στον τόπο” ακριβώς γιατί έχει ένοχη συνείδηση. Δηλαδή; Η ηθική σύγκρουση μέσα του μεταξύ του να κρατήσει αυτό το ψαγμένο-ανθρώπινο-εναλλακτικό προφίλ του δημοσιογράφου που έχει και στο να γίνει ένας αρχηγός κόμματος όπως οι παραπάνω, είναι το περιεχόμενο όλου του “ποταμιού”. Μια νεύρωση που είναι σήμερα πάρα πολύ συνηθισμένη δυσαρμονία στις προσωπικότητες όσων έχουν περάσει έστω και για ένα λεπτό από την οποιαδήποτε Αριστερά, μια νεύρωση όσων θαμπώθηκαν από την δημοσιότητα και φυσικά ξέρουν πως αυτή θα είναι η προωθητική δύναμη που θα τους στείλει στο πολιτικό διάστημα. Η αναγνωρισιμότητα στις μέρες μας όμως μπορεί να είναι σαν καύσιμο είναι όμως και εύφλεκτη. Εξαιτίας λοιπόν αυτής της νεύρωσης δεν κατεβαίνει ως υποψήφιος ο ίδιος αλλά βάζει άλλους να λερωθούν. Με την πετυχημένη συνταγή της Χ.Α. δηλαδή βάζουμε νέους άφθαρτους, άσχετους με την πολιτική ανθρώπους της καθημερινότητας ενάντια στο κατεστημένο μακριά από κόμματα, το αναμενόμενο virality, τη δεδομένη στήριξη του megaλου καναλιού και την έλλειψη ενός πόλου της κεντροαριστεράς, ο Θεοδωράκης νομίζει πως θα έχει αποτελέσματα και ποσοστά και γιαυτό και θα πάει να το παλέψει. Ξεχνάει όμως πως από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν δημιουργηθεί τόσα κόμματα όσα τα τελευταία 30 χρόνια.
Το “ΠΟΤΑΜΙ” του Σταύρου Θεοδωράκη είναι ακόμα ένα μεταμνημονιακό μόρφωμα που η μόνη διαφορά του από τα υπόλοιπα κόμματα του πολιτικού φάσματος που επικαλείται πως ανήκει είναι πως ένα αρκετά αστείο όνομα. Και επειδή μου αρέσουν πολύ τα αστεία ονόματα και η Αριστερά, αλλά όχι οι κοροϊδίες, τότε θα ψηφίσω κάποιο άλλο κόμμα με αστείο όνομα όπως ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Υ.Γ. Θα ήθελα πολύ να μάθω από που βγήκε το όνομα “ΠΟΤΑΜΙ” και αν το εμπνεύστηκε από τις εκδόσεις “ΠΟΤΑΜΟΣ” που κυκλοφορούν τα τρία βιβλία του, τότε θεωρώ πως ένα ακόμα αίνιγμα των ημερών μας λύθηκε. Και τέρμα η πλάκα με τον άνθρωπο, και καλή τύχη στις Ευρωεκλογές, θα την χρειαστείτε. ΠΟΛΥ.
