Ανάμεσα σε δύο Ελλάδες

H εποχή που η κρίση υπογράμμιζε την ταυτότητα της ελληνικής κοινωνίας έχει πια περάσει. Δεν έχουν τελειώσει τα οικονομικά προβλήματα αλλά έχει ξεπεραστεί πια η δικαιολογία για οτιδήποτε συμβαίνει, ακραίο ή μη, να το χρεώνουμε στην οικονομική κρίση. 

Υπάρχουν όμως άλλες κρίσεις. Αυτή των θεσμών που βασίζεται στην έντονη αμφισβήτηση που προκαλεί η αναγωγή του ατόμου σε κάτι το θεϊκό. Αλλά και αυτή της ταυτότητας. Ειδικά της ελληνικής κοινωνίας. 

Αφού μείναμε και στη ζώνη του ευρώ πρέπει ν’ αποφασίσουμε τι είδους Ευρωπαίοι θέλουμε να είμαστε: ανοιχτοί ή κλειστοί, με το μυαλό στην πρόοδο ή στη συντήρηση; 

Μην μπερδευτείτε με τον άξονα αριστερά ή δεξιά, για άλλο πράγμα συζητάμε εδώ. 

Ας πούμε κάτι γενικόλογο αλλά όσο πίσω και να κοιτάξουμε θα δούμε πώς τα παραδείγματα έρχονται για να υποστηρίξουν αυτή την πρόταση: οι ανοιχτές κοινωνίες είναι πιο ευτυχισμένες από τις κλειστές. Και η ευτυχία είναι πλούτος. 

Αλλά αυτό δεν είναι κατανοητό. Αυτό φαίνεται στο ελληνικό κοινοβούλιο όπου μόλις το 19% αποτελείται από γυναίκες. Δε φαίνεται στους δήμους όπου από τους 331, μόνο σε 19 (πάλι!) είναι γυναίκες. Περιφερειάρχης είναι μόνο μία. 

Στο υπουργικό συμβούλιο το ποσοστό αυτό είναι ακόμα πιο χαμηλό. Στις δημόσιες θέσεις επίσης. «Δεν θέλουν οι ίδιες» είναι η απάντηση της άλλης πλευράς αλλά αυτό που δεν σκέφτεται κανείς είναι ότι η χώρα μας έχει εισάγει έναν κοινωνικό αυτοματισμό που «κόβει» τις γυναίκες από τις θέσεις λήψεις αποφάσεων. 

Αν είχαμε περισσότερες γυναίκες σε «θέσεις-κλειδιά» τότε αναγκαστικά θα γινόταν και ένα βήμα προς μεγαλύτερη ισότητα. Ισότητα σημαίνει μεγαλύτερος σεβασμός και μεγαλύτερος σεβασμός σημαίνει περιορισμός της φυλετικής βίας. 

Αν ένιωθε κάποιος ίσος προς μια άλλη ύπαρξη δεν θα έπαιρνε εύκολα το αμάξι του για να επιτεθεί επειδή απλά ένιωθε την ανάγκη όπως έγινε στο πρόσφατο περιστατικό της Κρήτης. 

Αλλά πώς θα συμβεί αυτό όταν η επίσημη θρησκεία του ελληνικού κράτους δια των αντιπροσώπων τους επιλέγει να σημαδέψει για μια ακόμη φορά τις γυναίκες ως δολοφόνους, ορίζοντας την πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα ως «Ημέρα Αγέννητου Παιδιού», επιχειρηματολογώντας  εναντίον των εκτρώσεων. Ναι, αυτή η εκκλησία που, όπως μας πληροφόρησε η νέα υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, χρειάζεται περισσότερο μέσα στα σχολεία. 

Τόση ώρα αναφερόμαστε στα αυτονόητα. Όσο αυτονόητος πρέπει να είναι και ο σεβασμός στον άνθρωπο που έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις από τις δικές μας. Πρόσφατα έγιναν viral οι απόψεις ενός Μητροπολίτη από την Κύπρο που υποστηρίζει ότι οι ομοφυλόφιλοι βρωμάνε και πως η γέννηση τους οφείλεται σε μια συγκεκριμένη σεξουαλική πράξη που μπορεί να κάνουν ορισμένες γυναίκες (πάλι αυτές). 

Τη στιγμή που όλη η προοδευτική Αμερική (και αρκετές μεγάλες μάρκες μαζί)  αποθεώνει τη λεσβία ακτιβίστρια, αρχηγό της ομάδας ποδοσφαίρου και πρωταθλήτρια κόσμου, Megan Rapinoe, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανοιχτά δηλωμένος ομοφυλόφιλος ή λεσβία μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Για την ακρίβεια, δεν έχει υπάρξει ποτέ. 

Δεν είναι παράξενο; Τι λέτε εσείς; Στο προηγούμενο Pride της Αθήνας συμμετείχαν πάνω από 300.000 άνθρωποι, αλλά έναν βουλευτή δεν μπορούν να βγάλουν. 

Η ιστορία μπορεί να συνεχιστεί γι΄ αυτή την κρίση αντιπροσώπευσης σε οποιαδήποτε νευραλγική θέση. Που είναι οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς; Που είναι οι οικολόγοι; Που είναι όσοι είναι απέναντι στις υπερβολές του δυτικού κόσμου; Μοιάζουμε σαν χώρα βγαλμένη από τη δεκαετία του ’50, φοβισμένη, καχεκτική, γεμάτη με ντουλάπες που χωράνε χιλιάδες προβληματικές ιστορίες. 

Μοιάζουμε όντως έτσι; 

Μπορεί να πει κανείς και όχι. Ότι υπάρχει ένα κομμάτι της χώρας που κινείται αντίθετα. 

Τις τελευταίες μέρες το timeline μου έχει πλημμυρίσει από φωτογραφίες της Κατασκήνωσης Χαρούμενα Παιδιά Χαρούμενα Νιάτα. Βρίσκεται στο Όρος Πατέρα και είναι ένα μέρος όπου έχω κάνει αρκετούς φίλους. Κάθε καλοκαίρι εκεί παιδιά από κάθε έθνος, χωρίς διακρίσεις, περνούν τρεις εβδομάδες δωρεάν στο βουνό σε μια εμπειρία τόσο δυνατή που την τελευταία μέρα γραπώνονται από τις σκηνές και δεν θέλουν να φύγουν.

Βλέπουμε την Κοινωνική Κουζίνα, ο Άλλος Άνθρωπος όπου μέσα το καλοκαίρι οργώνει την Αθήνα και την Επαρχία δίνοντας καθημερινά χιλιάδες μερίδες φαΐ στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Τον Ιάκωβο Απέργη  που είναι διακεκριμένος σεφ αλλά  προσφέρει κάθε εβδομάδα μαγειρεύοντας για τους ασθενείς του Τζανείου. Η Κιβωτός του Κόσμου που έχει ανοίξει τις πόρτες της για όλα εκείνα τα παιδιά που έχουν χάσει την πατρίδα τους. 

Αλλά όχι μόνο στο κομμάτι της προσφοράς. Όλες οι μεγάλες εταιρείες που αγκάλιασαν φέτος τη γιορτή της διαφορετικότητας, το Pride της Αθήνας. Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι το μέλλον και έχει αγκαλιαστεί από κορυφαίους οίκους μόδας, τεράστια brand και οργανισμούς.

Στο Pride άλλωστε όλοι θυμόμαστε και τη στήριξη της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση όπου σε άλλη πρωτοβουλία αλλά στο ίδιο μήκος κύματος δημοσίευσε πρόσφατα αγγελία εργασίας που δεν έχουμε ξαναδεί, τονίζοντας ξεκάθαρα, ότι δεν χρειάζεται ν’ αποκαλύψεις όνομα, εθνικότητα, φύλο και εθνικότητα παρά μόνο τις ιδέες που έχεις για τις συγκεκριμένες θέσεις. Αφού οι ιδέες μας είναι αυτό που είμαστε τελικά, όπως πιθανόν θα έλεγε σήμερα και ο ποιητής. 

Ιδέες όπως αυτές που έχουν οι άνθρωποι που τα παρατάνε όλα για να πάνε να φροντίσουν τους πρόσφυγες στ’ ακριτικά νησιά. Όπως είχαν δύο φίλοι που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδί και ταξίδεψαν δέκα φορές στην Αφρική μέχρι να καταφέρουν να υιοθετήσουν ένα.