Σε αντίθεση με την πλαδαρότητα που χαρακτήρισε το debate της περασμένης Τετάρτης μεταξύ όλων των πολιτικών αρχηγών, το χθεσινό ήταν, τουλάχιστον, πιο νευρώδες. Το θέαμα καλύτερο, το βαθμολογικό ενδιαφέρον μεγαλύτερο, το παιχνίδι ισορροπημένο. Με τις φάσεις να εναλλάσσονται. Τον Τσίπρα να αμύνεται στην κριτική για τα πεπραγμένα του ζητώντας ταυτόχρονα από τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να του ξαναδώσουν την εντολή να συνεχίσει την προσπάθεια για να μη γίνει η διακυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά» μία σύντομη παρένθεση. Το Μεϊμαράκη να αντεπιτίθεται χτυπώντας τον αντίπαλο στο ευαίσθητο σημείο της «μνημονιακής μετάλλαξής» του και να απευθύνεται πρωτίστως στους παρασπονδίσαντες ψηφοφόρους της Ν.Δ., που τον περασμένο Ιανουάριο την εγκατέλειψαν μπας και γλυτώσουν από τον ΕΝΦΙΑ.
Αναμφισβήτητος νικητής δεν υπήρξε. Ούτε θα μπορούσε να υπάρξει. Τουλάχιστον όχι με την έννοια της κατίσχυσης του ενός επί του άλλου με τρόπο που να παράγει ανατρεπτικές των υφισταμένων τάσεων της κοινής γνώμης εντυπώσεις.
Τα παιχνίδια αυτά, άλλωστε, «στήνονται» συνήθως για να καταλήγουν σε ισοπαλίες. Γι’ αυτό πουθενά και ποτέ στην ιστορία τους τα debates δεν επέδρασαν καταλυτικά επί του εκλογικού σώματος. Στην καλύτερη περίπτωση, ενίσχυσαν τα πριν από αυτά σχηματισμένα ρεύματα, υπόγεια και επιφανειακά.
Εξάλλου, όσοι υπερβάλλουν ως προς τη σημασία τους ξεχνούν ότι οι εντυπώσεις που δημιουργούν εξατμίζονται και αναπλάθονται από τους δευτερογενείς σχολιασμούς που ακολουθούν μετά την ολοκλήρωση του κυρίως τηλεοπτικού θεάματος.
Και το σημαντικότερο: ενώ οι πρώτες εντυπώσεις διαμορφώνονται στο επίπεδο της εικόνας από τη σκηνική παρουσία των πρωταγωνιστών, εκείνο που, κυρίως, μένει και απομνημονεύεται είναι ο λόγος που εκφέρεται και τα μηνύματα που περιέχει.
ο Μεϊμαράκης έχασε κλασσικές ευκαιρίες για γκολ στα θέματα της οικονομίας, και ο Τσίπρας, χωρίς να χάσει ευκαιρίες, επένδυσε, πρωτίστως και επιτυχώς, στο συναισθηματισμό που προκαλεί το νεανικό και ελκυστικό πρόσωπό του. Ο ένας έλεγε «συμπαθάτε» με. Ο άλλος έλεγε «πιστέψτε» με.
Από την άποψη αυτή το χθεσινό debate έπασχε. Δεν περιελάμβανε ούτε παραδείγματα που να κάνουν τη διαφορά, ούτε ειδήσεις που να προκάλεσαν αίσθηση και δεύτερες σκέψεις. Ακόμα δε λιγότερο, περιείχε αναφορές στο άμεσο μέλλον που καίει και ανησυχεί τον κόσμο.
Ως εκ τούτου, ήταν αδύνατο να μπουν τα γκολ που θα έκαναν την εξέδρα να πανηγυρίσει. Γι’ αυτό και το ανέκδοτο, που είπε ο Τσίπρας, και οι ατάκες, που εκστόμισε ο Μεϊμαράκης, κυριάρχησαν επί της ουσίας του, κατά τα άλλα, ζωντανού διαλόγου τους. Πολύ δε περισσότερο, που ο Μεϊμαράκης έχασε κλασσικές ευκαιρίες για γκολ στα θέματα της οικονομίας, και ο Τσίπρας, χωρίς να χάσει ευκαιρίες, επένδυσε, πρωτίστως και επιτυχώς, στο συναισθηματισμό που προκαλεί το νεανικό και ελκυστικό πρόσωπό του. Ο ένας έλεγε «συμπαθάτε» με. Ο άλλος έλεγε «πιστέψτε» με.
Για να είμαστε δίκαιοι, ο ρόλος τους δεν ήταν εύκολος. Όχι γιατί ο ένας βρίσκεται αντιμέτωπος με τα λάθη του και ο άλλος αντιμέτωπος με τις αμαρτίες του παλαιού κομματικού συστήματος. Αλλά διότι και οι δύο βρίσκονται αντιμέτωποι με τις πρωτοφανείς ιδιαιτερότητες μίας εκλογικής αναμέτρησης που για πρώτη φορά στην Ελλάδα γίνεται χωρίς μία σημαίνουσα διαχωριστική αντίθεση.
Δεν έχουμε ούτε τη σύγκρουση της Δεξιάς με την Αντί – Δεξιά της πρώιμης μεταπολίτευσης. Ούτε την αντιπαράθεση του λαϊκισμού με τον εκσυγχρονισμό της ώριμης μεταπολίτευσης. Ούτε το διχασμό μεταξύ «μνημονιακών» καί «αντιμνημονιακών» που σφράγισε το τέλος της ύστερης μεταπολίτευσης. Δεν έχουμε καν τον ψυχολογικό μετεωρισμό ανάμεσα στο «φόβο» και την «ελπίδα» που, από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι τον Ιούνιο του 2015, έκανε το εκλογικό σώμα να στριφογυρίζει στο κρεβάτι του, γύρω από τις πλατείες και περί τον άξονά του, σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.
Που σημαίνει ότι δεν έχουμε εκλογικό διακύβευμα που να πυροδοτεί την πόλωση και να εξασφαλίζει τη συσπείρωση.
Γι’ αυτό και οι κρίσιμες παράμετροι που θα καθορίσουν το τελικό αποτέλεσμα παραμένουν τόσο απροσδιόριστες και άγνωστες όσο ήταν πριν από το χθεσινό debate και μετά το πολυπρόσωπο της προηγούμενης εβδομάδας.
Τα ποσοστά στα οποία θα φθάσει η αποχή, το άθροισμα των δύο μεγαλύτερων κομμάτων και το αντίστοιχο των μικρότερων εξακολουθούν να δυσκολεύουν τη λύση της εξίσωσης. Πολύ δε περισσότερο, που δε διευκολύνουν την επίλυσή της οι κρισιμότατοι (και χρησιμότατοι) ψηφοφόροι που, αν τελικά μπουν στον κόπο να μετακινηθούν προς τα εκλογικά τους κέντρα, θα πάρουν τις αποφάσεις τους πάνω από τις κάλπες. Λαμβάνοντας υπόψη και ό,τι, επίσης άγνωστο προς το παρόν, θα έχει εν τω μεταξύ μεσολαβήσει.
