ΟΛΑ POPA #36: Loving Arts

Σταύρος Διοσκουρίδης

Η παράσταση 887 του Robert Lepage. Αν βρεθεί στο δρόμο σας μην το χάσετε. Ευφυές, συγκινητικό, μοντέρνο.

Είναι παράξενο πως ο Δήμος Αθήνας είναι το μοναδικό σημείο στον πλανήτη που και να θες να κάνεις ανακύκλωση δεν μπορείς. Ούτε τους μπλε κάδους δεν βρίσκουμε πια.

Μελίνα Καλφαντή

Το όνομα «Αντισπισιστικός Πυρήνας Σφυροφόρων Καταδρομέων» είναι ίσως το πιο αστείο όνομα πολιτικής ομάδας που έχω ακούσει. Μπορεί να συμφωνώ σε ένα (πολύ ευρύτερο) επίπεδο με το γενικό τους πρόταγμα, αλλά είναι αυτός ό τροπος να το πετύχουν;

Η διαπίστωση του κύριου που περίμενε μαζί μου στη στάση του 15, πως για την καθυστέρηση του τρόλει φταίνε «οι αντιεξουσιαστές πούστηδες που δείρανε Ευελπιδες στο Συνταγμα». Το γεγονός πως δεν τον πείραξε που η διαδήλωση ήταν την Κυριακή, και το τρόλει καθυστερούσε την Τρίτη, μάλλον δίνει λίγη περισσότερη ισχύ στο αντιεξουσιαστικό κίνημα από αυτή που έχει…

Αλεξάνδρα Καστανιά

H ταινία Loving Vincent. Το γεγονός ότι έχει δημιουργηθεί εξ ολοκλήρου από ελαιογραφίες ζωγραφισμένες στο χέρι κερδίζει τις εντυπώσεις από τα πρώτα κιόλας λεπτά, ενώ η αφήγηση της ζωής του Βαν Γκογκ και η αναζήτηση της πραγματικής αιτίας του θανάτου του κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια. Μια ταινία διαφορετική από τις άλλες που αξίζει να δείτε.

Στα περισσότερα πολυσινεμά δεν προβάλλεται. Δεν θεωρείται αρκετά «εμπορική» άραγε; Ευκαιρία, πάντως, να επισκεφτούμε – ξανά – τον κινηματογράφο της γειτονιάς μας.

Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης

Η επιστροφή, επιτέλους, του δακτύλιου από Δευτέρα. Με πάνω από ένα μήνα καθυστέρηση είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι θα καταργούνταν το μέτρο αλλά τελικά φαίνεται πως μάλλον το είχαν ξεχάσει και κάποιος τους το θύμισε. Αν συνοδευτεί και με τήρηση του μέτρου ακόμα καλύτερα.

Το φολκλόρ των ημερών κάθε χρόνο τέτοια εποχή στη Συμπρωτεύουσα. Χωρίς το glam της επιτηδευμένης βλαχοδημαρχικότητας που αποπνέει η περίοδος εγκαινίων της ΔΕΘ, ρέπει προς το ρουστίκ και το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Κάποτε, κάποιος λαμπρός νους σκέφτηκε ότι συνδυάζοντας την απελευθέρωση της πόλης με την εορτή του πολιούχου της και την 28η Οκτωβρίου θα επιτύχει το μάξιμουμ της ελληνοχριστιανικότητας. Δυστυχώς με αυτόν τον τρόπο το νόημα της κάθε γιορτής υποβιβάζεται και τελικά το μόνο που μένει κάθε χρόνο είναι η συγκίνηση του Κώστα Γκιουλέκα μπροστά στις κάμερες.

Παναγιώτης Μένεγος

Ο Νίκος Παππάς στο δρόμο για να γίνει επιτέλους ο Επόμενος Σερίφης στην Πόλη του Ελληνικού Μπάσκετ (όπως είχα βιαστεί να τον χαρακτηρίσω πριν 2.5 χρόνια). Να παίζει αυτό το παλιομοδίτικο κάθετο μπάσκετ, κόντρα στο σύγχρονο καρμπόν του 3&D (τρίποντο κι άμυνα), να στέκεται στον αέρα για να βρει το ταμπλό όπως κάναμε μικροί στα ανοιχτά (χωρίς όμως να αποφεύγουμε θηρία των 2.10), να χτίζει γήπεδο μπάσκετ στις φυλακές Κορυδαλλού, να ενδιαφέρεται για την υπόθεση της Ηριάννας, να αποδεικνύει με τέτοια καλάθια κι εμφανίσεις σαν τη χθεσινή ότι είναι ο πιο χαρισματικός παίκτης που γέννησε το ελληνικό μπάσκετ μετά τον Βασίλη Σπανούλη.

The clutch bucket from Pappas to lead @paobcgr to the victory 🔥#7DAYSMagicMoment pic.twitter.com/mAJH2m8nyX

— EuroLeague (@EuroLeague) October 27, 2017

Ο Νίκος Παππάς που, την στιγμή που βάζει το πιο μεγάλο καλάθι της καριέρας του, πανηγυρίζει βρίζοντας το κενό στις δημοσιογραφικές θέσεις του ΟΑΚΑ. Φανερώνοντας άλλη μια φορά ότι εξαιτίας της μεγάλης του αγωνίας να δείξει ότι είναι ένα διαφορετικός αθλητής από το συνηθισμένο, τελικά όχι μόνο δεν περιφρονεί τα «ΑΡΔακια», αλλά καίγεται πολύ περισσότερο απ’ το φυσιολογικό για την «έγκρισή» τους.

Ντενίσα Μπαϊρακτάρη

Μετά από πολύ καιρό ξανάβαλα να δω Absolutely Fabulous και θυμήθηκα απλά γιατί αυτή είναι η καλύτερη κωμωδία που έχει παιχτεί ποτέ στην τηλεόραση. Δυο γυναίκες που είναι κάτι άλλο από αυτό που θα ήθελαν και που νομίζουν ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Στην εποχή των social media είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, κι ας βγήκε το 1990. Ο Lacroix μπορεί να έβαλε λουκέτο στον οίκο αλλά η Ναόμι Κάμπελ είναι ακόμα εδώ. Το βρετανικό χιούμορ στα καλύτερά του…
υγ. Μπορώ να είμαι η Patsy έστω και για μια μέρα;

Σάββατο βράδυ, σταθμός μετρό Συντάγματος, τρεις αστυνομικοί σέρνουν μια κοπέλα που δεν είχε εισιτήριο, ενώ άλλοι δυο στέκονται δίπλα τους. Αυτοί οι πέντε αστυνομικοί τραβάνε την κοπέλα με το ζόρι, όσο εκείνη προσπαθεί να απαγκιστρωθεί, και την βάζουν σε έναν από τους κλειστούς χώρους του σταθμού, στήνοντας την στον τοίχο, δημιουργώντας έναν κύκλο γύρω της. Αφού κλείνει η πόρτα έρχονται άλλοι δυο αστυνομικοί, εκ των οποίων η μια γυναίκα, που δεν διστάζει να αναρωτηθεί φωναχτά γιατί οι συνάδελφοί της φέρθηκαν τόσο «ευγενικά» στην κοπέλα, που έκανε το τρομερό έγκλημα να μην βγάλει εισιτήριο, και χτυπάει εκνευρισμένη την πόρτα γύρω της. Όταν τόλμησα να ρωτήσω τους ελεγκτές γιατί φέρονταν με τέτοιο τρόπο σε μια κοπέλα, ο ένας μου απάντησε όλο ύφος και εκνευρισμό, σαν να μου λέει να κοιτάω τη δουλειά μου, ότι εκείνη τους έσπρωξε…

Εγώ θα ρωτήσω απλά, φτάνουν εφτά αστυνομικοί για να συγκρατήσουν μια κοπέλα 50 κιλών; Μήπως να φέρουν ενισχύσεις καλύτερα;

Λίνα Ρόκου

Παρακολούθησα την Άννα Κοκκίνου στο αφήγημα της Σοφίας Τρικούπη, Ο παπαγάλλος μου (1903) . Η μοναξιά μου τρύπησε τα κόκαλα, έφτασε στο μεδούλι, κάτι φτερούγισε πολύ μακριά, πολύ μέσα μου.

Οι στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις. Δε μας μαθαίνουν τίποτα, δεν μας προσφέρουν τίποτα.

Νατάσα Πανταζοπούλου

Πήγα στην αντιπροσωπία της SEIKO να επισκευάσω το παλιό ρολόι του πατέρα μου. Βρίσκεται στην Γ Σεπτεμβρίου γωνία με Βερανζέρου. Να το επισκεφθείτε αν έχετε SEIKO ή αγαπάτε τα ρολόγια ή αγαπάτε τη μηχανική. Με το που το φόρεσα διορθωμένο στο χέρι μου αντελήφθην ξανά ότι ο χρόνος είναι κυκλικός ήμουν εκεί όπου θα είμαι για πάντα .

Η Ισπανία είναι ένα μεγάλο κράτος ευρωπαϊκό. Μου φαινόταν πάντα οξύμωρο ότι η Ελλάδα μπήκε πρώτη στην τότε ΕΟΚ πριν από τους Ισπανούς. Είναι ανησυχητικό πολύ ότι η ΕΕ δείχνει τόσο μουδιασμένη κι άβουλη απέναντι στον ισπανικό διχασμό. Και τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ απλώς αναμεταδίδουν σκόρπιες ειδήσεις. Και τι είναι αυτό που όλοι τινάζουν το χαλάκι τους και κλείνουν απλώς την πόρτα;

Ζωή Παρασίδη

Έχω μεγαλώσει εκεί μέσα, έχω κάνει φίλους που ακόμα καθόμαστε στην ίδια σειρά αν και συναντιόμαστε σε άλλες αίθουσες πλέον, είναι ένας χώρος που κάθε χρόνο προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό προκειμένου να μας ψυχαγωγεί. Όσοι κινείστε στα δυτικά, να ξέρετε πως τις Τετάρτες του Νοέμβρη το Κινηματοθέατρο “Πετρούπολις” έχει δωρεάν προβολές, σε συνεργασία με Έλληνες Σκηνοθέτες, το Ινστιτούτο Θερβάντες, τις πρεσβείες της Αργεντινής, της Ισπανίας, της Βενεζουέλας και το Γαλλικό Ινστιτούτο. Ο Νοέμβριος θα κλείσει με ένα διήμερο αφιέρωμα σε Έλληνες Σκηνοθέτες και ταινίες μικρού μήκους ενώ τον Δεκέμβριο, το Κινηματοθέατρο θα συνεχίσει τις καθιερωμένες προβολές του με την προσθήκη και ταινιών Α’ προβολής τα Σαββατοκύριακα. Δείτε το πρόγραμμα εδώ.

Δε μπορούσα να αποφασίσω αν πρέπει να το βάλω στα up γιατί η αλήθεια είναι πως γέλασα. Ο Απόστολος Πόντας, υποψήφιος για την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς έκανε διάγγελμα αλά House of Cards. Παράλληλα, στο βίντεο έμπλεξε εικόνες από δολοφονία Kennedy, πορτρέτο Κώστα Καραμανλή με Ρουσόπουλο, χειραψίες Τσίπρα με Μέρκελ και μουσικό χαλί σε όλα αυτά την Carmina Burana. Στο twitter έγινε χαμός και ο υποψήφιος απάντησε: «Επέλεξα σκοπίμως να απευθύνω το προσωπικό μου κάλεσμα τόσο για την συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία σύγχρονα, διαφορετικά και χιουμοριστικά. Επέλεξα να “συνομιλήσω’” διαδραστικά, έστω και με κόστος, χρησιμοποιώντας πλατφόρμες, στις οποίες έχουν πρόσβαση, και εκφράζονται οι σύγχρονοι άνθρωποι». Αποφάσισα τελικά να το βάλω στα down γιατί η κεντροαριστερά δείχνει να μην είναι up to date, o Frank Underwood το έχει χάσει εδώ και καιρό, ήδη από την τρίτη σεζόν που ήταν ολόκληρη μια «κοιλιά».

Ελένη Τζαννάτου

Άλλος ένας δίσκος τον οποίο τα έγκριτα μέσα που ορίζουν λίγο πολύ τι ακούμε και τι όχι πέρασαν στα ψιλά γράμματα και ο οποίος συγκαταλέγεται στους πολύ ενδιαφέροντες της χρονιάς.
Dylan Hicks – Ad Out

-They stole everything from Coldplay!
-Another bunch of sad people.
[…]
-Radiohead is the poor man’s Coldplay.
Ανεξαιρέτως του χαμηλού επιπέδου του παραπάνω τηλεοπτικού διαλόγου αμερικανικής εσάνς, είναι τουλάχιστον αστείο να διαχωρίζουμε ταξικά μπάντες οι οποίες κολυμπάνε σε μερικά εκατομμύρια δολάρια (ή λίρες), πόσο μάλλον μπάντες με τόσο παχυλές αμοιβές. Στην τελική, για καπιταλιστικά διεθνή προϊόντα μιλάμε σε μεγάλο βαθμό που λειτουργούν με τον ίδιο μηχανισμό. Μη γελιόμαστε, η όποια υπόνοια ταξικότητας όταν μιλάμε για ποπ κουλτούρα τέτοιας μαζικής κατανάλωσης αφορά κυρίως το attitude και την αισθητική που μας ταιριάζει.