…για τη Χρυσή Αυγή
Για τη Χρυσή Αυγή υπάρχει αναφορά στην παράσταση, μ’ ένα πολύ ωραίο δραματικό κομμάτι για την Αμφιάλη. Υπάρχει η αναφορά που πρέπει να υπάρχει, το αίμα. Ξέρεις, έχω μια δεδομένη συνθήκη με τη ΧΑ, απ’ την ώρα που εμφανίστηκε: Δεν τους κοιτάς, δεν τους αναπαράγεις και δεν τους διαφημίζεις. Αυτό είναι το λάθος που κάνανε όλα τα media. Και δεν ήταν μόνο λάθος, ήταν διασπορά φόβου. Η οποία γύρισε ανάποδα, βέβαια, και πού να δεις όταν θα γυρίσει κι άλλο ανάποδα. Αυτό ήταν πάγια τακτική μου απ’ την αρχή: δεν το δείχνουμε. Δεν φέρνουμε αυτό το φόβητρο μπροστά στον κόσμο. Γιατί όταν η καθώς πρέπει εξουσία έχει κάνει όλη αυτή τη χλαπαταγή, είναι φυσικό κάποιος που θα περάσει ένα γεράκο απέναντι, ή θα του πάρει ένα γιαούρτι, να κερδίσει.
Εγώ έχω αντιμετωπίσει Χρυσαυγίτη, έχω έρθει τετ α τετ με επίθεση και τον έχω ησυχάσει. Στο δρόμο. Μπορείς να συνομιλήσεις άμα θες. Αλλά δεν είναι δουλειά μου να το αναλύσω, αυτό να το κάνουν οι κοινωνιολόγοι. Αυτό που εγώ σαν καλλιτέχνης θέλω να κάνω, είναι να μην συμπεριλάβω αυτό το γεγονός στην κριτική μου. Γιατί απ’ τη στιγμή που το συμπεριλαμβάνω, το ανακυκλώνω. Κι απ’ τη στιγμή που το ανακυκλώνω το διαφημίζω, ενώ την ώρα που δεν το κοιτάζω, παραμένει ένα επικίνδυνο καρτούν, που μπορεί να μεγαλώσει, ή να μικρύνει. Κατ’ αρχήν έχουμε αυτή τη στιγμή μια πανευρωπαϊκή ανάπτυξη του φαινομένου, έτσι; Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί το βασικό stuff την πάτησε. Δηλαδή η Ευρώπη της Ευρωζώνης και του ευρώ και θα ενωθούμε όλοι σ’ ένα υπέροχο χωριό, όπου όλα θα είναι καλύτερα, απέτυχε. Οικτρά. Με αποτέλεσμα να οδηγήσει όλους τους λαούς σε αυτήν την καταστροφή.
Εγώ έχω αντιμετωπίσει Χρυσαυγίτη, έχω έρθει τετ α τετ με επίθεση και τον έχω ησυχάσει. Στο δρόμο. Μπορείς να συνομιλήσεις άμα θες.
…για Ελιές και για Ποτάμια
Πόσο να κρατήσει μωρέ το Ποτάμι; «Μάνα θα κάνω κόμμα, γιε μου θα πάω στα καράβια είναι η υπόθεση». Είναι σαφές: το βαθύ ΠΑΣΟΚ διέλυσε τους 58 γιατί έκρινε ότι ήταν ένα φθαρμένο σύστημα συμπλοκής πολιτικών, οι οποίοι δεν είχανε καλό προηγούμενο. Τον Βενιζέλο, όσο κι αν τον σιχαίνεται κανείς, δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει, ότι είναι πολιτικός. Ακόμη και την ώρα που χάνει το καράβι, έδρασε σωστά, τους διέλυσε. Οπότε έρχεται και το Ποτάμι, εν είδη μηνύματος «βρείτε κάναν νεότερο, άφθαρτο». Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι αυτό ονομάζεται κεντροαριστερά. Κεντροαριστερά στην ουσία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ρε παιδιά, ας είμαστε σοβαροί. Αλλά για να πάμε κι ακόμα πιο πέρα, ούτε καν πιστεύω ότι μπορεί να μας σώσει κανείς συγκεκριμένος. Μόνο αν αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι να κρατήσουμε τις σχέσεις, τα σπίτια μας και την επαφή με το ποιοι είμαστε. Αν το κάνουμε αυτό, δεν πιστεύω ότι θα μας νικήσει τίποτα απ’ όλα αυτά. Αλλά, δυστυχώς, είμαστε στην πολύ δυσάρεστη θέση, ως ανθρώπινες οντότητες, να ζούμε τις λεπτομέρειες. Να τις κρίνουμε και να τις υφιστάμεθα.
…για το «καλιαρντό» του ReThink Athens και τα Ιδρύματα Πολιτισμού
ReThink τα μυαλά του πρώτα! Κατ’ αρχήν το ReThink Athens είναι καλιαρντό. Είναι καλιαρντό ως τίτλος, τέλος. Τι μου πουλάς αγγλικό τίτλο; Το σιχαίνομαι! Είναι πολύ μεγάλη απάτη! Είναι ένας ελεεινός σχεδιασμός που καίει λεφτά. Να βάλουνε τρεις σπουδαίους Έλληνες αρχιτέκτονες, όπως είχε κάνει κάποτε ο παππούς Καραμανλής με τον Πικιώνη, να φτιάξουνε την Αθήνα. Δε θα κάνουν διαγωνισμούς, να ‘ρθουν τα τσιράκια των τραπεζών να φτιάξουν την Αθήνα. Τελεία. Από πίσω κρύβονται φράγκα συστημικά, τέλος. Και το ξέρουν όλοι και λυπάμαι πολύ που πήγε κι ο ΣΥΡΙΖΑίος να το επικροτήσει. Έχουν ξεγελάσει τον κόσμο.
Θα μού τα χώνουν πάλι, όπως μου τα χώναν και για τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια όμως για τη Στέγη, το έστρωσε το προγραμματάκι της, μετά το ρεζιλίκι με τον Καβάφη. Γιατί αν δεν γκρινιάζαμε, δεν θα το έστρωνε. Είναι αντιαισθητική κατ’ αρχήν η Στέγη ως κτήριο. Βρίσκω αντιαισθητικούς τους ανθρώπους που κινούν το πρόγραμμά της, και δε μασάω και καθόλου. Ένα μαγαζί που φτιάχτηκε με τα λεφτά ενός ανθρώπου που έβγαινε με καραθεές, και τα έσπαγε στο Ζαμπέτα, να κατεβαίνεις 7 γαμωυπόγεια για να παρκάρεις και να σε οδηγούν σε μια αίθουσα που είναι για μασονικά συνέδρεια και τη λένε θέατρο.
Δεν τα ’χω με τους ανθρώπους που δίνουνε λεφτά στον τόπο για να γίνει κάτι ρε παιδί μου, μαγαζάκια είναι όλα. Και το Ιδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, με τα λεφτά ενός καλλιτέχνη έγινε… Το θέμα πώς και πού αποφασίζεις να τα διαθέσεις αυτά τα λεφτά. Είναι κακογουστιά, κάτι βλαχογιαπάκια αμόρφωτα, που αποφασίζουν τι θα παίξουν, κι ό,τι βρουν φτηνό δεύτερο χέρι να κάνει τύπου Ευρώπη, το κοτσάρουν. Ε άει στο διάολο. Άει στο διάολο πια. Χάνετε η ουσία ρε. Κάνει μια θεά, η Καραμπέτη, στο υπόγειο του Κακογιάννη, μ’ ένα νέο σκηνοθέτη, μια κατάθεση ψυχάρας και ζωής, γιατί δε χρειάζονται πολλά για να γίνει το θέμα, κι εσύ μου κάνεις το ξερωγώ και μου φέρνεις τη Γαλλία κι ελάτε να δούμε απ’ τα laptop πώς είναι το αυτό και πώς γίνεται η τέχνη. Άει στο διάλο ρε, άντε πια.
…για την ΑΕΠΙ και την απελευθέρωση της δημόσιας εκτέλεσης μουσικής
Πάνε να τα διαλύσουνε, πάνε να τα διαλύσουνε όλα, και κατ’ αρχήν δεν είναι ώρα τώρα γι’ αυτά τα θέματα. Δεν παλεύεται αυτό το πράγμα, που πάμε συνέχεια σ’ ένα μικροθέμα, που λέγεται ΜΚΟ, που λέγεται πνευματικά δικαιώματα, μία ο Παΐσιος, μια η Ρεπούση, μια το ένα, μια το άλλο, τούρλου μπούρλου, και πάμε τώρα να δούμε τι έχει μέσα αυτό το κέηκ, την ώρα που μας έχουν πάρει το φούρνο και δεν έχουμε ρεύμα να ψήσουμε.
Το θέμα είναι ότι δεν είναι κανένας σοβαρός. Ούτε η ΑΕΠΙ είναι σοβαρή, ούτε το κράτος είναι σοβαρό, την ώρα που η Νορβηγία βγάζει στο διαδίκτυο όλη της την Εθνική Βιβλιοθήκη κι αναλαμβάνει το κράτος να στέλνει κατευθείαν στον πνευματικό δικαιούχο, αυτό που του αντιστοιχεί απ’ το download που θα κάνεις εσύ. Και να σου πω και κάτι; Να απελευθερώσουνε τη δημόσια εκτέλεση, εγώ πρώτος και καλύτερος να πω ok, να απελευθερωθεί η δημόσια εκτέλεση. Σαν πνευματικός δικαιούχος, εγώ δέχομαι, στο πρόβλημα που έχει αυτή τη στιγμή η χώρα μου, να μη ζητάω το πενηνταράκι που μου αναλογεί αν παιχτεί το τραγούδι μου σ’ ένα ραδιόφωνο. Άρα, τι; Γίνομαι χορηγός. Ας με απαλλάξει λοιπόν απ’ τους φόρους μου. Αλλά κι η ΑΕΠΙ θυμάται τους πελάτες της, κάθε φορά που πρέπει να βγάλουμε το φίδι απ’ την τρύπα. Λοιπόν, ιδιωτική εταιρεία είναι η ΑΕΠΙ, μην τρελαθούμε κιόλας. Δεν είμαι εδώ για να προασπίσω τα δικαιώματα της ΑΕΠΙ.
Ούτε η ΑΕΠΙ είναι σοβαρή, ούτε το κράτος είναι σοβαρό, την ώρα που η Νορβηγία βγάζει στο διαδίκτυο όλη της την Εθνική Βιβλιοθήκη κι αναλαμβάνει το κράτος να στέλνει κατευθείαν στον πνευματικό δικαιούχο, αυτό που του αντιστοιχεί απ’ το download που θα κάνεις εσύ.
Αλλά δεν είμαι κι εδώ για να επιτρέψω σ’ ένα κράτος να δώσει το δικαίωμα σ’ ένα δικηγόρο και σε μια ιδιοκτήτρια φαγανατζού ενός σούπερ μάρκετ χουντιάρικου, το οποίο χρωστά πάρα πολλά ευρώ σε πάρα πολλούς καλλιτέχνες, και είναι αυτονόητο για ποιον μιλάω, κι ας καταλάβει αυτή η ίδια για ποιον πρόκειται, η οποία παίρνει πνευματικά δικαιώματα έργων σε όλη την υφήλιο, διασκευάζει με τρεις δραχμές τα μιούζικαλ, και τα ανεβάζει χωρίς να πληρώνει κανέναν δημιουργό. Και πάνε τώρα να κάνουν γραφειάκι μέσα στο Υπουργείο Πολιτισμού, αυτή η κυρία μ’ έναν δικηγόρο. Για να κάνουν ιδιωτική εταιρεία είσπραξης δικαιωμάτων, καινούρια! Αυτό δεν μπορεί να το αφήσει ένας νουνεχής άνθρωπος να γίνει, θα φάνε ξύλο. Θα φάνε γιαούρτια, είδες τι έγινε με τον φίλο μου κατά τα άλλα Πάνο Παναγιωτόπουλο. Χαίρομαι για τις κινήσεις της πλατείας. Χαίρομαι που πήγε η Μαβίλη και του έδειξε στα μούτρα τον κλαυσίγελο. Που πολεμήσανε με γέλιο. Αυτό κάνω κι εγώ άλλωστε. Υπάρχει ένα φοβερό βιβλίο του Ντάριο Φο για την επικινδυνότητα των γελωτοποιών. Κάποτε τους αποκεφαλίζανε. Τώρα επειδή δεν μπορούν να τους αποκεφαλίσουν, βάζουν τη μάπα τους δίπλα σε μια ΜΚΟ για να τους κόψουν τα εισιτήρια. Δεν θα τα καταφέρουν.
Κι ο Παναγιωτόπουλος, όμως, εντολές Σαμαρά ακολουθεί: μαζεύτε λεφτά από παντού. Από πού, από πού, από πού; Απ’ τα φτωχά; Τριακόσιες πλούσιες οικογένειες των δισεκατομμυρίων, από μισό εκατομμύριο αν είχαν βάλει, θα είχαμε ξοφλήσει το χρέος. Δεν το θένε αυτό όμως. Γιατί δεν το θένε; Για να ψωνίσουνε φτηνά τα μεγάλα πράματα. Όπως ξεπουλήσαν τις Σκουριές, όπως θα ξεπουλήσουν τα νερά, όπως θα ξεπουλήσουν τις πηγές, κι αυτό το θησαυρό του κόσμου.
…για την καρέκλα που του φυλάει στο ΥπΠο μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
Είναι τόσο μαλάκες; Πες μου, είναι τόσο μαλάκες όλοι; Θα σου πω κάτι, όποιος πάει στα γραφεία, δεν ξαναγράφει. Εγώ θα πεθάνω, στην πρόβα, είναι αποφασισμένο. Σ’ ένα εγκεφαλικό, σ’ ένα νεύρο επάνω, αυτό το θάνατο θέλω να βρω. Αν μ’ αγαπάει ο Θεός, θα με πεθάνει ησύχως στο τέλος μιας ωραίας πρόβας.
Η παράσταση Όταν Έχω Εσένα, του Σταμάτη Κραουνάκη με τη Σπείρα – Σπείρα, παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη στις 8μμ και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9μμ στο θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη (Πειραιώς 206, Ταύρος). Την παράσταση της Πέμπτης, ακολουθεί προαιρετικό γεύμα και συζήτηση με τους συντελεστές στον χώρο του εστιατορίου του ΙΜΚ.
