ΜΟΥΣΙΚΗ: Έζησα τα παιδικά μου χρόνια στις Βρυξέλλες τη δεκαετία του ’60. Είχαμε ένα μεγάλο έπιπλο πικ-απ γεμάτο δισκάκια και δίσκους, η χρυσή εποχή του βινυλίου. Elvis Prisley, Adamo, Dalida, Demis Roussos, Charles Asznavour, Harry Belafonte (έχω ακόμα ένα αυτόγραφο του που είχαμε στο σπίτι), Paul Anka. Μας άρεσε πολύ επίσης ο Enrico Macias και έμαθα απέξω όλο τον Χατζιδάκι από τα δισκάκια της Νάνα Μούσχουρη μέχρι τα δώδεκά μου- τότε ήταν που ανακάλυψα και τους Osmonds και τον Johnny Hallyday και γέμισα με αυτοκόλλητα τους όλες τις φορμάικες της κουζίνας μας. Αγοράσαμε τότε και μπομπινόφωνο και οι γονείς μου μας μαγνητοφωνούσαν με τα αδέρφια μου. Όταν γυρίσαμε στην Ελλάδα περνούσα όλα τα καλοκαιρινά μου μεσημέρια ακούγοντας τα δισκάκια μου και τη φωνή μου στο μπομπινόφωνο να μιλάει γαλλικά. Στην εφηβεία με πήρε ο διάολος. Ακούω το Cocaine στα 15 και «διαχωρίζομαι» από την οικογένεια. Ο πρώτος μουσικός μου έρωτας ήταν ο Bob Dylan, όλα τα εξώφυλλα απ’ τα βινύλια κολλημένα πάνω απ’ το κρεββάτι μου. Μάθαινα απ’ έξω τώρα και όση Janis Joplin και Doors, Lou Reed και David Bowie και Patti Smith καταλάβαινα στ’ αγγλικά. Στα τέλη του 1979 βγαίνει το The Wall των Pink Floyd που ήδη αγαπούσα πολύ. Νομίζω πως αυτός το άλμπουμ καταγράφτηκε με βαθιές χαρακιές στο μυαλό μου ως αντίληψη και θεώρηση για τον κόσμο. Δεν ανέπνεα πια – δύσπνοια και θυμός. Στην εφηβεία οφείλεις να ακολουθήσεις τα ρεύματα της εποχής σου και να μείνεις πιστός σε αυτά χωρίς να χάνεις την εξέλιξή και ανάπτυξή τους στο χρόνο- να διαμορφώνεσαι και να ανανεώνεσαι αέναα. Η μουσική στη ζωή μου είναι συνδεδεμένη με όλες τις σπουδαίες στιγμές μου και θα ‘ταν ανεξάντλητος ο κατάλογος. (ακούγοντας το Lalenia από τον Donovan βάφτισα την αγαπημένη κόρη μου Λαλένια). Αγαπώ να κάνω και μουσικές επιλογές σε παραστάσεις που ανεβάζω. Κι έτσι ακούω πάντα όσα περισσότερα είδη μπορώ. . Σήμερα πια πχ ακούω Tom Waits, Tinderstiks, Nick, Cave P.J. Harvey, Raveonettes και Billy Holiday σταθερά. Όποτε με πιάνει διάθεση χοροπηδάω πάνω στους καναπέδες αλλά και στις παραστάσεις με το Dull Life των Yeah Yeah Yeah και το Prodigal Sun των The Black Angels.
ΒΙΒΛΙΑ: Ξεκίνησα με όλα τα βιβλία του Ιούλιου Βερν που μου αγόρασαν οι γονείς μου με δόσεις από περιπλανώμενο πωλητή βιβλίων. Έτσι πολύ νωρίς ανακάλυψα πως ζούμε δυο ζωές -την εξωτερική πραγματικότητα και την εσωτερική εμπειρία. Συνέχισα στην τρομερή εφηβεία με αγαπημένο Μπορίς Βιαν Αφρός των Ημερών, Μάριο Χάκκα Ο Μπιντές και Πετρόπουλο Το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη και φυσικά το ευαγγέλιο On the Road του Κέρουακ (έχω πάντα εκείνη την έκδοση του ’81 που πρωτοαγόρασα). Μετά ανακάλυψα τον Καζαντζάκη και διάβαζα τα βιβλία του μια φορά το χρόνο. Όταν έπεσε ο Καμύ στα χέρια μου κλείστηκα για μια βδομάδα σπίτι και διάβαζα τον Ξένο και την Πανούκλα. Αγαπώ πολύ την Μαντάμ Μποβαρύ του Φλωμπέρ, Το Κουτσό του Κορτάσαρ, Φώκνερ, Μπόρχες, Τζακ Λόντον και Βιρτζίνια Γουλφ, Ντοστογιέφσκι, Ναμπόκοφ (όπου Λολίτα βαφτίστηκε και το γατί μου) και Ρέιμοντ Τσάντλερ και κάθε καλοκαίρι εξαντλώ τον Τζέιμς Ελρόι. Πολλά κείμενα γίνονται και παραστάσεις πια, με τον Πεντζίκη να κυριαρχεί στην παράσταση που σκηνοθέτησα με την Κατερίνα Κλειτσιώτη «Τα απέχοντα μυριάδες μυριάδων έτη φωτός άστρα». Αμέσως μετά βουτιά στα «Κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ και σε ψυχεδελικό συνδυασμό με τις «Αλίκες» του Λιούις Κάρολ συνθέτουμε με την Αγγελική Παπαθεμελή ένα παραστασιακό μετά-κείμενο «Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή…» το οποίο σκηνοθετήσαμε από κοινού και παίξαμε. Ο λόγος όλων των σπουδαίων αυτών συγγραφέων είναι σαν μετάληψη στο στόμα πάνω στη σκηνή. Κάθε βράδυ η επανάληψη των λέξεων είναι σαν μάντρα που μυστικά ανοίγουν το μυαλό σου σαν καρπούζι. Αγαπώ πολύ και τη ποίηση με αγαπημένες την Έμιλυ Ντίκινσον και τη Τζόις Μανσούρ επίσης τους Καρούζο, Ε.Χ. Γονατά, Ασλάνογλου, Ιωάννου.
ΣINEMA: Παιδί μας πήγαινε ο πατέρας μου σινεμά να δούμε το Bambi και το Dumbo του Disney καθώς και ελληνικές ταινίες στις Βρυξέλλες σε αίθουσες που παιζόντουσαν ταινίες με τον Ξανθόπουλο και τέτοια. Τα καλοκαίρια στο χωριό περιοδεύοντα σινεμά ερχόντουσαν με Βουγιούκλω και Καρέζω. Μετά μόλις μεγάλωσα το ‘σκαγα κρυφά απ’ το σπίτι και πήγα και είδα σε αρχικές τους σχετικά προβολές το Dawn of the Dead του Romero (κοιμόμουν για μια βδομάδα στη ντουλάπα) το Salo του Pasolini στα 16 με τις κολλητές μου, είδα όλους τους Monty Python και πολύ Γούντι Άλεν καθώς και το εμβληματικό Sweet Movie του Makaveyev. Αγαπημένοι σκηνοθέτες οι Κασσαβέτης, Κεν Λοουτς, Κισλόφσκι, Παζολίνι, Ντέιβιντ Λιντς, Νίκος Νικολαΐδης, Γκοντάρ “Αu bout de souffle”, Ζουλάφσκι “L’important c’est d’aimer”. Βλέπω πάντα πολύ σινεμά, καθημερινά σχεδόν στο σπίτι τα βράδια. Όταν πέθανε ο πατέρας μου έμεινα σπίτι κλεισμένη για τρείς μέρες και έβλεπα και ξανάβλεπα το αγαπημένο μες τα χρόνια Blade Runner, δεν ξέρω γιατί -με παρηγορούσε- ίσως για κείνη τη τελευταία ατάκα του Ρούντγκερ Χάουερ “time to die”. Φέτος ξεχώρισα τo «Χωρίς Αγάπη» του Andrey Zuyagintsev και κάθισα και είδα πάλι όλες τις ταινίες του. Μου αρέσει να κάνω αφιερώματα σε σκηνοθέτες με ντιβιντιάδες για μέρες.
ΣΠΟΡ: Ποτέ μου δεν έκανα σπορ. Μου αρέσει όμως πάρα πολύ το περπάτημα, οι τεράστιες βόλτες στο κέντρο της πόλης ή όπου, κι αφού δεν οδηγώ περπατώ πολύ!. Και γιόγκα -καθώς και χορό και γυμναστικές παλιότερα-που κάνω πάντα για να διατηρώ τη φυσική μου κατάσταση στη καθημερινή ζωή και επί σκηνής εύκαμπτη και το σώμα σε εγρήγορση.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Δεν έχω κάνει πολλά ταξίδια, κάποια στην Ευρώπη, Στη Κοπεγχάγη σκέφτηκα πως θα μπορούσα να ζήσω εκεί, η Στοκχόλμη μου φάνηκε καταθλιπτική, πολύ κρύο κι όλοι χωρίς χαμόγελα, στη Μαδρίτη διάβαζα δυνατά όλες τις επιγραφές για να τα λέω όλα με «θ». Μέσα στην Ελλάδα έχω ταξιδέψει αρκετά. Δε μου αρέσει ο τουρισμός, θέλω όταν βρεθώ σε έναν καινούργιο τόπο να έχω το χρόνο και τη δυνατότητα να ανακατευτώ με την αληθινή ζωή των ανθρώπων του. Με γοητεύει τελευταία η ιδέα να μετοικίσω οριστικά κάποια στιγμή και να ζήσω το τελευταίο μέρος της ζωής μου σε μια άλλη χώρα ξεκινώντας από την αρχή και τελειώνοντας εκεί.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Παλιά έβλεπα αρκετά ταινίες κυρίως και κάποιες εκπομπές στα κανάλια της ερτ. Τώρα τίποτα. Δεν έχω πια τηλεόραση, δε πιάνει και δεν ασχολούμαι. Και έχω τεράστια ησυχία. Επιλέγω μόνο εγώ τι θα δώ. Έχω εγκαταλειφθεί και στη γοητεία των σειρών, ξεχωρίζω τα Narcos, Penny Dreadful, Peaky Blinders και The Fall.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Ναι πολύ. Φέισμπουκ , το οποίο όμως βαρέθηκα τώρα, και γιουτιουμπ για μουσικές και ταινίες και κάποια μπλοκ ενίοτε που παρακολουθώ. Και γενικά ένα τεράστιο ψαχτήρι για έρευνες με ό,τι καταπιάνομαι κάθε φορά.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Η κύρια γειτονιά μου υπήρξαν οι Άγιοι Ανάργυροι όπου και το πατρικό μου. Τώρα ζω στη Νεάπολη Εξαρχείων.
ΤΩΡΑ: Συμμετέχω στην νέα περφόρμανς της ομάδας Nova Melacholia με τίτλο «SPLEEN» σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νούλα. Σπαραγμένες εντυπώσεις από «Τα άνθη του κακού» του Μπωντλαίρ σ΄ ένα ισόγειο διαμέρισμα στα Εξάρχεια. Την Κυριακή στις 4 Μαρτίου έχουμε πρεμιέρα και θα παίζουμε μέχρι τις 2 Απρίλη κάθε Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη και Πέμπτη στις 9.15 – Ασκληπιού 99.
