ΜΟΥΣΙΚΗ: Tο σπίτι μου, ο δρόμος, το διάλειμμα, η δουλειά, η αρρώστια, η ελπίδα και τα νεύρα μαζί, η φωνή. Το πρώτο πράγμα της ημέρας πριν τον καφέ, και το τελευταίο πριν τον ύπνο. Είτε σιγά-σιγά-σιγά-σιγά όταν διαβάζω, είτε σιγά-σιγά-σιγά όταν στέλνω μέιλ και χαρτούρες, είτε σιγά-σιγά όταν μιλάω με κάποιον, είτε σιγά όταν θέλω να ακούσω. Μετά παίρνει η ένταση προς τα πάνω υπέργειες διαστάσεις. Πιο δυνατά από όλα, όταν πετάω λίγα μέτρα από το πάτωμα.
Η μουσική είναι ο δεύτερος άνθρωπος μέσα στο σπίτι μου. Ακόμη και όταν λείπω, την αφήνω να παίζει καμια φορά για να είναι εδώ όταν γυρίσω. Αλλιώς δε θα λέγεται σπίτι. Οι γείτονες μου είναι άγιοι. Και έχω παρατηρήσει ότι από τότε που ζω εδώ, ακούνε και εκείνοι πιο πολύ μουσική. Όταν την κλείνω ή όταν σταματάω να παίζω η ίδια, πολύ συχνά ακούω τη δική τους, διακριτική να γεμίζει τον αέρα. Και σα να έχουμε διαμορφώσει κάπως κοινό γούστο. Ο καθαριστής της πολυκατοικίας δε, κάνει λαμπίκο την είσοδο μου. Είμαι σίγουρη ότι κάθεται εκεί πιο πολλή ώρα από τις άλλες εισόδους για να ακούσει.
Η μουσική με κοινωνικοποιεί. Ευτυχώς. Αλλιώς θα ήμουν ένα τέρας, μοναχό του με εκείνη.
ΒΙΒΛΙΑ: Τα βιβλία με μαθαίνουν να συμπεριφέρομαι, εφόσον με κοινωνικοποίησε η μουσική. Μου μαθαίνουν επίσης πώς να βάζω λέξεις πάνω στις νότες. Τρελαίνομαι για βιογραφίες, αυτοβιογραφίες, ιστορικά συγγράμματα και ποίηση. Μαζί έχω πάντα ένα μολύβι για να υπογραμμίζω σχολαστικά αυτά που μου κάνουν εντύπωση. Καμιά φορά γράφω και σχόλια σπασίκλα δίπλα ή βγάζω φωτογραφίες μέρη που μου αρέσουν και τα στέλνω σε φίλους μου βιβλιοφάγους. Το βιβλίο στη τσάντα μου αυτή τη στιγμή είναι μια βιογραφία του θρυλικού συγγραφέα David Foster Wallace απο τον D.T.Max. Είναι πολύ καλογραμμένη και εμπεριστατωμένη. Έχω υπογραμμίσει ότι τον πρώτο του εκδότη, τον έπεισε επειδή είχε χρησιμοποιήσει στον πρόλογο τη λέξη diachronic, την οποία ο ίδιος ο εκδότης δεν είχε ακούσει ποτέ μέχρι τότε. Η προσωπική σφραγίδα λοιπόν. Επίσης μαθαίνω οτι ο David Foster Wallace έλεγε ότι ο σουρεαλισμός πρέπει να είναι πρώτα από όλα ρεαλιστικός για να λειτουργήσει, μιας και ο σουρεαλισμός εμπεριέχει τη λέξη ρεαλισμός μέσα της. Σύστημα στη φαντασία. Θα το θυμάμαι.
Στο κομοδίνο μου κάθονται και κάνουν παρέα αυτή τη στιγμή οι ομιλίες του Leonard Bernstein στο Χάρβαρντ και τις διαβάζω για τρίτη φορά όταν είμαι ξεκούραστη. Και η βιογραφία του μαέστρου Carlos Kleiber που την άφησα όταν έπεσε στα χέρια μου η βιογραφία του Wallace. Θα την ξαναπιάσω όμως μετά.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Αν δεν ήμουν μουσικός, θα ήθελα να ήμουν σκηνοθέτης. Είχα την τύχη να με μυήσει η μητέρα μου από μικρή, η πρώτη και τελευταία αυθεντικά σινεφίλ γυναίκα που έχω γνωρίσει. Την πρώτη εμπειρία που θυμάμαι, ήμουν τριών και μας έβαλε με τα αδέρφια μου να δούμε την Αρκούδα του Ζαν Ζαν Ανό. Ακόμη νιώθω τα δάκρυα στα μάγουλά μου. Από τότε έμαθα τις ταινίες να τις βλέπω ιεροτελεστικά. Στο σινεμά, καλύτερα μόνη μου, από νωρίς, να βλέπω τα προσεχώς, τις διαφημίσεις και αφού τελειώσει η ταινία, να μένω λίγο παραπάνω στη θέση μου. Η τελευταία ταινία που είδα ήταν το Paterson του Jim Jarmusch. Με εξέπληξε η πηγαία της απλότητα. Ανακάλυψα τον ποιητή Ron Padgett (του οποίου και τα ποιήματα χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης) και σκέφτηκα με τη καρδιά μου όταν άκουγα τις λέξεις του. Να μαθαίνεις με την καρδιά. Το μεγαλείο του σινεμά.
ΣΠΟΡ: Τρέξιμο! Καθημερινά, συνήθως πριν το μεσημεριανό. Είναι το μόνο άθλημα που μπορείς να κάνεις παντού και πάντα, εάν ταξιδεύεις συχνά. Έχω μάθει επίσης να το συνδυάζω με δουλειές. Πάω τρέχοντας κι εξοικονομώ έτσι πολύ χρόνο. Το τελευταίο καιρό ανακάλυψα και βίντεο στο YouTube με κάτι κυρίες που κάνουν διάφορες ασκήσεις σε κάτι βίλες με θέα τη θάλασσα και έτσι εμπλουτίζω τη γυμναστική μου για να μη βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια. Ειδικά όταν έχει πολύ κρύο έξω και δε μπορώ να πάω για τρέξιμο, ακολουθώ εκείνες. Η τελευταία μου αγαπημένη είναι μια αγγλίδα με τσιριχτή φωνή που λέει ότι ο ιδρώτας είναι λίπος που κλαίει.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Σχέση μίσους – πάθους. Διαβάζω εφημερίδες, αλλά όταν τις πιάνω, δε συγκρίνεται η αίσθηση. Επισκέπτομαι blogs, αλλά σιχαίνομαι τα φωτογραφικά, εγωκεντρικά και πολύφημα. Αναγνωρίζω τις δυνατότητες που μου δίνει η απλοχεριά του, αλλά συχνά με υποβιβάζει το άμετρο ψέμα του. Ακούω μουσική πού και πού στα μουλωχτά, αλλά ακόμη αγοράζω φυσικά με τα χέρια μου. Με κρατάει δεμένη με τους φίλους μου, αλλά από μία κλωστή-καλώδιο. Και τα ποστς με φοβίζουν. Σα σύνδρομο.
TΗΛΕΟΡΑΣΗ: Απολαμβάνω κάποιες ρουτίνες της. Το βραδινό δελτίο ειδήσεων για παράδειγμα, όταν είμαι σπίτι και το βάζω, μου δίνει μια αίσθηση αστικής σταθερότητας. Βλέπω αναγκαστικά γερμανική τηλεόραση, μιας και ζω στο Βερολίνο, που είναι κάπως πιο ήρεμη από την ελληνική. Απολαμβάνω ιδιαιτέρως το κανάλι Arte, τα πολιτικά talk shows, τα ντοκιμαντέρ. Από την άλλη είμαι και αμερικανάκι. Για χρόνια συνόδευε το φαγητό μου στο τραπέζι του σπιτιού μου ο David Letterman. Ένιωσα ότι ήταν το τέλος μιας εποχής όταν πήρε σύνταξη. Δεν έχω βρει ακόμη αντικαταστάτη. Ο Conan O’Brien κάπως δειλά τον διαδέχεται στην καρδιά μου, αλλά το λόρδικο βελούδινο μαχαίρι στη μιλιά του, κανείς δε θα το ανταγωνιστεί. Και είναι και οι σειρές φυσικά στηντηλεόραση. Έχω δύο στη κορυφή. Το Curb Your Enthusiasm (ο Larry David είναι το alter ego) μου και το Breaking Bad (η ηθοπλασία του είναι Σαιξπηρική). Aπό καινούριες είμαι στο Stranger Things αυτές τις μέρες, αλλά το βαρέθηκα και θα το αφήσω και λέω να μη ξαναρχίσω καμία. Φτάνει τόσο.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Έχω την τύχη να ταξιδεύω πολύ συχνά λόγω της δουλειάς μου. Από μικρές ασήμαντες πόλεις, μέχρι τουριστικούς προορισμούς. Μ’αρέσει να μην οργανώνω τίποτα και να βλέπω όλα τα αξιοθέατα μαζί από την πρώτη μέρα πηγαίνοντας για τρέξιμο μέσα στην πόλη. Συμβουλή που δίνω ανεπιφύλαχτα. Όταν μπαίνεις λαχανιασμένος, καταϊδρωμένος κάπου, μόνο “how can I help you?” σου λένε αν χαθείς. Μόλις γύρισα από Φρανκφούρτη που ήμουν για κάτι συναυλίες. Έχω να σας πω ότι είναι πολύ παρεξηγημένη. Πάντα άκουγα ότι είναι μια κλινική πόλη, μόνο για τραπεζίτες. Εκεί όμως ανακάλυψα το πιο ωραίο μπαρ της ζωής μου: τo Jimmy’s Bar. Είναι στρογγυλό, σα μπαρ πλοίου παλιού που πάει κρουαζιέρες. Έχει ξύλινους τοίχους, χαλιά στο πάτωμα, μία βιτρίνα με πορσελάνινα σερβίτσια και πούρα και μία μεγάλη κολώνα σα κίονα στη μέση. Όλα τα τραπεζάκια έχουν ένα κερί και ένα ροζ τριαντάφυλλο. Ο σταρ του μπαρ όμως είναι ένα πιάνο με ουρά. Ο παίχτης του τραγουδάει από ιταλικά χιτς του ‘60, μέχρι μαύρη μουσική, πολύ Φρανκ Σινάτρα φυσικά και ό,τι άλλο του ζητήσεις. Και ξέρει για κάποιο λόγο όλους τους πελάτες του μπαρ. Γιατί μιλάμε για θαμώνες. Όλοι ξεχωριστοί, για διάφορους λόγους ο καθένας. Με ένα κοινό: είναι ευτυχισμένοι εκεί. Την τελευταία φορά (γιατί πήγαινα κάθε βράδυ) είδα μια 20άρα με ροζ μαλλιά, έναν 60άρη που τον κερνούσαμε σφηνάκια γιατί μας είπε ότι πηγαίνει στο μπαρ αυτό 30 χρόνια, μία καλλονή γηραιά κυρία που ζήτησε από τον διπλανό 20άρη να χορέψουν και εκείνος είπε όχι, έναν λόρδο (ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε) με σκωτσέζικο παντελόνι, τα πιο ωραία loafers που έχω δει, περιποιημένο chevalier που γυάλιζε κάθε φορά που έπινε μια γουλιά από το bloody mary του και μια κυρία με πέρλες ξαπλωμένη στο διάδρομο με δύο πυροσβέστες να τη ρωτάνε αν είναι καλύτερα.
Όλα τα ταξίδια όμως, όπου και να πάω, δε συγκρίνονται με το μοναδικό ταξίδι αναψυχής. Που μπορεί να γίνει μόνο μια φορά το χρόνο. Σταθερά και πιστά το καλοκαίρι. Στη θάλασσα, σε ένα ελληνικό νησί. Χωρίς πλοίο στο μπλε δε νιώθω.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Σα το κοντινότερό μου μέρος θα έλεγα τη γειτονιά που μεγάλωσα. Τη Βουλιαγμένη. Και ακόμη κι αν έφυγα από εκεί στα δεκαοχτώ και ζω πια χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της, είναι ακόμη για μένα η γειτονιά μου. Ξέρω πως πια δε θα μπορούσα να ξαναζήσω εκεί. Άλλαξα. Ωστόσο παραμένει το πιο κοντινό μου μέρος. Εκείνη με έφτιαξε με τα καλά και τα κακά μου. Και έχει και τη θάλασσα. Ποιος μπορεί να της παραβγεί; Εκεί έμαθα την ησυχία, είδα το πιο ωραίο σπίτι, έπαιξα μπάσκετ, έκανα τις δυο πρώτες φίλες, πήγα στο θερινό σινεμά, έφαγα εκμέκ παγωτό, είδα αμέτρητους αγώνες πόλο και κολύμπησα σε γλυφά νερά. Και το τελευταίο και σημαντικό, μου έμαθε να απαγκιστρώνομαι. Να φεύγω από τους μονόδρομους της και να ανακαλύπτω καινούριες γειτονιές. Και πού και πού να γυρίζω σ’αυτήν και να την ευχαριστώ.
ΤΩΡΑ: Πριν δύο μήνες κυκλοφόρησε ο πρώτος μου δίσκος Pragma. Αφουγκράζομαι λοιπόν την ηχώ του. Ταυτόχρονα είμαι ανάμεσα σε παραστάσεις του έργου Dame Gothel-it hurts to be beatiful, ενός πρότζεκτ της περφόρμερ Anna Natt, όπου συνέθεσα τη μουσική για τρεις άρπες. Παίξαμε Βιέννη, Βερολίνο, Ζυρίχη και Φρανκφούρτη και ακολουθεί Ντίσελντορφ και Λειψία. Είναι πρόκληση να βάζεις σε νότες τις ιδέες κάποιου μη μουσικού. Και να χωράνε μαζί και οι δικές σου. Διακριτικά και συμβιωτικά. Επίσης είναι πρόκληση να γράφω σε ένα λάπτοπ χωρίς μερικά κουμπιά. Έπεσε νερό επάνω, το στέγνωσα με πιστολάκι και από τη θερμότητα έλιωσαν μερικά πλήκτρα και έπεσαν.
