ΜΟΥΣΙΚΗ: Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν αυτά της «οικογένειας»: λαϊκά, ρεμπέτικα, έντεχνα, όλη η γκάμα από Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Θεοδωράκη, Καζαντζίδη, Χατζιδάκι, αλλά και Παπάζογλου και Κραουνάκη και, και. Φυσικά ακολούθησα μουσικά όλον τον κύκλο που κάνεις μεγαλώνοντας: άκουσα και ποπ, ελληνική και ξένη, και rock ‘n’ roll, και rock σκέτο, και electro και όλα τα είδη ακούω τέλος πάντων – μόνο με τη heavy metal δεν τα βρήκα ποτέ. Ε, όπως και η ζωή, και η μουσική κύκλους κάνει, παλιά λαϊκά και έντεχνα ακούω – με προσθήκη Μάλαμα και Παπακωνσταντίνου στην ελληνική playlist, ενώ στα «ξένα», οι Air, οι Massive Attack και οι Thievery Corporation θα είναι τα αιωνίως αγαπημένα μου γκρουπ, ο Jamiroquai και ο Aeroplane οι «ξεσηκωτικοί» μου διάολοι. Όσο για live, δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συναυλία της Μόνικα στο θέατρο «Απόλλων» της Ερμούπολης που τη διοργάνωσα με τον κολλητό μου φίλο Μάνο, σαν ένα προσωπικό μας στοίχημα – και φυσικά ήταν sold out!
ΒΙΒΛΙΑ: Αυτή τη στιγμή έχω έναν ξεχασμένο Henry Miller, το 1Q84 του Μουρακάμι που για ανεξήγητους λόγους δεν προχωράει και έναν Μάρκαρη που φεύγει σαν νεράκι. Γενικά διαβάζω ό, τι πέσει στα χέρια μου, ευτυχώς όμως έχω ξεπεράσει τον παλιό μου ψυχαναγκασμό να τελειώνω όποιο βιβλίο διαβάζω ή όποια ταινία βλέπω, ακόμα κι αν δεν μ’ αρέσει. Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ ότι ασυναίσθητα διαβάζω περισσότερο Έλληνες. Καραγάτσης, Καζαντζάκης είναι σταθερές αξίες από παλιά, στους νεώτερους δεν έχω καταλήξει σε κάποια «σχέση», με συνεπήρε ωστόσο το Γονίδιο της αμφιβολίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Η σχέση μου με το σινεμά έχει περάσει σαράντα κύματα, με εφτά χρόνια δουλειάς σε κινηματογραφικό κανάλι έχω δει από αριστουργήματα μέχρι trash ταινιούλες του κιλού. Παλιά έβλεπα τρεις ταινίες την εβδομάδα στο σινεμά, συν όλες όσες έβλεπα στα viewing του Filmnet. Μ’ αρέσουν τα blockbusters με τα εφέ τους και τις υπερπαραγωγές τους κι ένα κουβά ποπ κορν, όπως μ’ αρέσουν οι χαριτωμένες κομεντί με τα happy end, όπως και οι μικρές παραγωγές του παγκόσμιου κινηματογράφου – ο ιρανικός Χωρισμός και το Μαζί ποτέ του Φατίχ Ακίν μου έχουν μείνει στο μυαλό. Και μη με πάρεις ποτέ μαζί σου σινεμά σε πολεμικές ταινίες, βαριέμαι αφόρητα.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Αυτή η σχέση έχει αρχίσει και γίνεται επικίνδυνη. Είμαι addicted – και λόγω δουλειάς βέβαια – σε μια οθόνη. Πρώτο πράγμα που τσεκάρω είναι τα social media και μετά το thetoc.gr, για να δω τι γίνεται στον κόσμο. Στη διάρκεια της μέρας, πολλή ενημέρωση, διεθνή μέσα κι ελληνικά (να δούμε τι «παίζουν» οι άλλοι), πολλές σελίδες ταξιδιωτικές στους σελιδοδείκτες μου, στα αγαπημένα και το popaganda.
ΣΠΟΡ: Πολύ καλή σχέση, φλερτάρουμε συνεχώς, αγαπώ ποδόσφαιρο, βόλει – έπαιζα κιόλας μικρή – τέννις, ο μεγάλος έρωτας είναι ο Παναθηναϊκός.
TV: Η τηλεόραση είναι συνεχώς ανοιχτή σπίτι μου. Αλλά δεν βλέπω. Έχω συνηθίσει την αίσθηση της κίνησης και του ήχου στο δωμάτιο μάλλον. Από σειρές πρόλαβα να δω Homeland και Game of thrones – φέτος δεν την πάτησα, έβλεπα ευλαβικά κάθε επεισόδιο όταν έβγαινε, για να μην ξαναπάθω την καταστροφή με τα spoilers της περασμένης σεζόν. Α, και Φιλαράκια αν είμαι σπίτι και τα παίζει το Star.
ΤΑΞΙΔΙ: Όλα τα ταξίδια μου τα θυμάμαι και όλα κάτι έχουν ξεχωριστό – η Κωνσταντινούπολη και η Βαρκελώνη με λιγώνουν κάθε που τις σκέφτομαι. Θυμάμαι κι ένα, εντός Ελλάδας: ήταν το μόνο στο οποίο ήθελα να γυρίσω πίσω τρέχοντας, άρον άρον, τελείως αρνητική σχέση με τον τόπο, ήταν η πρώτη φορά που άλλαξα τα εισιτήρια για να φύγω νωρίτερα – όχι δεν θα πω πού ήταν αυτό. Το ένα ταξίδι που θέλω να κάνω είναι ένα non stop τον γύρο του κόσμου.
ΤΩΡΑ: Αρθρογραφώ για το theTOC.gr, χαιρετώ για άγνωστο από το «Επιμένουμε Ελλάδα» της ΝΕΡΙΤ και «μετρώ τις μέρες, μετρώ τις ώρες, μετρώ τα κύματα». Ήρθαν οι διακοπές.
