Το αστέρι της Raquel Welch είναι θλιμμένο στην χολιγουντιανή Λεωφόρο της Δόξας. Η πανέμορφη σούπερ σταρ, σύμβολο του σεξ αλλά και μία από τις γυναίκες που ανέτρεψαν την επικράτηση της «ξανθιάς» στη δεκαετία του ’60, έβγαλαν ένα νέο δυναμικό προφίλ προς τα έξω, και αντιμετώπισαν στα ίσα την ανδρική “κυριαρχία” σε δύσκολες εποχές, έφυγε πριν λίγες μέρες, στα 82 της χρόνια, από το Λος Άντζελες, για το ταξίδι εκεί ψηλά.
Αν και έχει επικρατήσει η εικόνα του sex symbol που έθρεψε η πρώτη της αξέχαστη εμφάνιση με μπικίνι στην ταινία του 1966 «One Million Years B.C.» προκαλώντας σάλο, όπως και οι τίτλοι ομορφιάς που άρχισε να αποκτά από τα 14 της μόλις χρόνια, η Raquel Welch σίγουρα δεν ήταν μόνο αυτό. Τολμηρή, ανεξάρτητη, εξωτική, μελαχρινή, ερωτική, με μία προσωπική ζωή που ερχόταν σε κόντρα με την σέξι εικόνα της, διακρίθηκε για τις επιλογές της σε ρόλους δυναμικών γυναικών, αλλά και για τις επιχειρηματικές της επιδόσεις και, πάνω από όλα, συνέβαλε στην αλλαγή του δεδομένου αμερικανικού γυναικείου πρότυπου των σίξτις κι έβαλε το λιθαράκι της στο χτίσιμο ενός νέου που αναδείκνυε την θαρραλέα πλευρά της ανεξάρτητης γυναίκας.
Πρωτότοκη κόρη του Βολιβιανού αεροναυπηγού Armando Carlos Tejada Urquizo και της Αγγλίδας σε καταγωγή Josephine Sarah Hall, η Jo Raquel Tejada όπως ήταν το κανονικό της όνομα, ήταν ξαδέρφη της πρώτης –έστω και προσωρινής- γυναίκας προέδρου της Βολιβίας, Lidia Gueiler Tejada. Από μικρή δήλωσε ότι ήθελε να γίνει performer, ξεκίνησε χορό που τον σταμάτησε δέκα χρόνια αργότερα, όταν της είπαν ότι δεν θα ευτυχήσει λόγω του σωματότυπού της στο επάγγελμα, άρχισε να παίρνει μέρος σε καλλιστεία και να κερδίζει τίτλους και συνέχισε με θεατρικές σπουδές και μάλιστα με υποτροφία.
Με συντηρητικές πολιτικές πεποιθήσεις που κληρονόμησε, όπως έλεγε, από τη μητέρα της, με την οποία πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία, τόλμησε παρόλα αυτά να ανατρέψει αρκετές φορές την ιδιωτική της ζωή, παρά το προσωπικό κόστος. Παντρεύτηκε τέσσερεις φορές, πρώτα στα 19 της με τον sweetheart του σχολείου της James Welch, από τον οποίο απέκτησε γρήγορα δύο παιδιά – και κράτησε το όνομά του καθώς το δικό της ισπανόφωνο δεν βοηθούσε να χτίσεις καριέρα σε εκείνη την θολή εποχή. Προσπαθώντας να ανέβει τα σκαλιά της επιτυχίας, δούλεψε ως και παρουσιάστρια του δελτίου καιρού στην τοπική τηλεόραση του Σαν Ντιέγκο όπου ζούσε από μικρή, παρατώντας τις σπουδές της για να μπορέσει να βγάλει πέρα το καθημερινό οικογενειακό πρόγραμμα. Όταν χώρισε, μετακόμισε με τα δύο παιδιά της στο Ντάλλας, δουλεύοντας ως μοντέλο και γκαρσόνα σε μπαρ για να τα καταφέρει. Η μετακόμιση στο Λος Άντζελες και η γνωριμία με τον μετέπειτα άνδρα της, Πάτρικ Κέρτις, της έφερε ρόλους και τελικά την πρώτη μεγάλη επιτυχία το 1965 με την ταινία επιστημονικής φαντασίας «Fantastic Voyage», η οποία της άνοιξε τον δρόμο για το «One Million Years B.C.» που την εκτόξευσε.
Η Raquel Welsh ήταν από τις πρώτες γυναίκες ηθοποιούς που είχε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε γουέστερν: κι αν έκανε θηλυκό και αρσενικό κοινό να παραμιλάει βλέποντας την να κάνει ντουζ δίπλα στις γραμμές του τρένου στο «100 Rifles» του ‘69, όπου έπαιζε μια αγωνίστρια, άλλο τόσο ενέπνευσε τον Ταραντίνο στο «Kill Bill» του, όταν την είδε στο γουέστερν «Hannie Caulder» του ‘71.
Παράλληλα, δεν δίστασε να παίξει το ρόλο μιας τρανς στην, βασισμένη στο ομώνυμο μπεστ σέλλερ του Gore Vidal, κωμωδία «Myra Breckinridge» του ’70 – σε μία εποχή πολύ δύσκολη ακόμη για κάτι τέτοιο. Κι αν οι κριτικοί θεώρησαν την ταινία ως μία από τις χειρότερες που έγιναν ποτέ, χρόνια αργότερα, δικαίως έγινε cult. Δούλεψε σκληρά για να αναγνωριστεί ως ηθοποιός και δεν δέχθηκε ποτέ να παίξει γυμνή, ούτε καν να φωτογραφηθεί στο Playboy του Χιου Χέφνερ που την ανέδειξε ως την «πιο επιθυμητή γυναίκα» της δεκαετίας του ’70. «Κανείς δεν πρόκειται να πει “Ω, να η καινούργια Αν Μπάνκροφτ”, αλλά τουλάχιστον δεν τρέχω όλη την ώρα μισόγυμνη από εδώ και από εκεί», είχε πει η ίδια, παίζοντας στο πλευρό του Τζέιμς Στιούαρτ και του Ντιν Μάρτιν στο γουέστερν «Bandolero!» του ’68.
Έπαιξε παρέα και με άλλους κορυφαίους, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, όπως ο Φρανκ Σινάτρα, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό και ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, καθώς δούλεψε αρκετές φορές στην Ευρώπη – ακόμη και στην Κύπρο για το σκηνοθετικό ντεμπούτο του George Kosmatos, «Sin». Ενώ το όνομά της το τραγούδησαν και η Λορέτα Λιν και ο Αλ Ζαρό.
Απέκτησε την πολυπόθητη Χρυσή Σφαίρα το 1974 για την ερμηνεία της ως Κονστάνς, μοδίστρας της βασίλισσας, στους «Τρεις Σωματοφύλακες» του Ρίτσαρντ Λέστερ, δίπλα σε ονόματα όπως οι Όλιβερ Ριντ, Μάικλ Γιορκ, Κρίστοφερ Λι, Φέι Νταναγουέι, Τζέραλντιν Τσάπλιν κ.α. και μία ακόμη υποψηφιότητα το 1987 για την δραματική τηλεταινία «Right to Die», που η ίδια θεωρούσε από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της. Παράλληλα, δεν σταματούσε τους αγώνες υποστήριξης των Αμερικανών με λατινικές ρίζες και είχε δώσει αρκετά σώου παρέα με τον Μπομπ Χόουπ για την εμψύχωση των στρατιωτών στο Βιετνάμ. Ενώ δεν δίστασε να έρθει σε δικαστική κόντρα με την τεράστια κινηματογραφική MGM που την έπαυσε από ταινία σε στάδιο της παραγωγής, με την δικαιολογία ότι δεν είχε σωστή συμπεριφορά στα γυρίσματα. Η ηθοποιός κέρδισε την δίκη, αποκαλύπτοντας ότι αιτία απόλυσής της ήταν στην ουσία ο ρατσισμός των στούντιο απέναντι στις γυναίκες ηθοποιούς που δεν ήταν πλέον επιθυμητές μετά τα 40 τους, όπως και η ίδια τότε, παίρνοντας 10,8 εκατομμύρια δολάρια αποζημίωση. Όμως πλήρωσε σκληρά το τίμημα στην καριέρα της, καθώς τα στούντιο την απέκλεισαν για χρόνια.
Επιτυχημένη επιχειρηματίας, κυρίως με την περίφημη σειρά από περούκες που λάνσαρε, η ίδια, αρκετά συντηρητική στην προσωπική της ζωή, είχε δηλώσει ότι έγινε sex symbol από… παρεξήγηση: «Δεν μεγάλωσα για να γίνω σύμβολο του σεξ, ούτε ήταν στη φύση μου να γίνω. Το γεγονός ότι συνέβη είναι ίσως η πιο όμορφη, λαμπερή και καλότυχη παρεξήγηση…».
