ΜΟΥΣΙΚΗ: Η Μουσική είναι το πιο ανεξήγητο πράγμα. Βρίσκει τον πιο γρήγορο δρόμο για την καρδιά. Χωρίς σκέψη. Είναι άπειρη και τέλεια. Πάντα διαφορετική. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας συνθέτης γραφεί μουσική, πώς βγαίνουν από μέσα του οι διαδρομές αυτές.
Δεν ακούω πάντα. Περνάω μεγάλες περιόδους που δεν ακούω μουσική. Δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν χαλί στις δραστηριότητες μου. Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει που υπάρχει παντού, οπού κι αν πας, μέχρι και στο αεροδρόμιο πρόσφατα, ακουγόταν μέχρι έξω, στο δρόμο. Μου φάνηκε περίεργο∙ αφύσικο. Την επιλέγω λοιπόν όταν αντέχω να υπάρχει μαζί μου, με στηρίζει, μου αφηγείται ιστορίες, μου μαθαίνει τον κόσμο, το πώς είναι φτιαγμένος, κι από τι, τα συστατικά του. Και εγώ την ακούω ξανά και ξανά, μέρες, εβδομάδες, το ίδιο μουσικό κομμάτι. Με την ίδια πάντα περιέργεια και συγκίνηση. Η Μουσική υπάρχει από πριν, πριν αρχίσουμε εμείς να την ακούμε, και συνεχίζει και μετρά. Σαν να κατοικεί μέσα στα σώματα των ανθρώπων.
ΒΙΒΛΙΑ: Άρχισα να διαβάζω μεγάλη. Πρώτα θέατρο και στη συνέχεια μυθιστορήματα. Ποίηση λιγότερο. Μου αρέσουν τα μεγάλα μυθιστορήματα. Και θέλω το βιβλίο να είναι δικό μου. Εάν βιβλίο που έχω δανειστεί δυσκολεύομαι να το διαβάσω, να συγκεντρωθώ σ’ αυτό. Κάποιες φορές σημειώνω, με μολυβί πάντα, επάνω το, αυτά που με συγκινούν κι ας ξέρω ότι μπορεί να μην το ανοίξω ποτέ ξανά. Λειτουργούν σαν ημερολόγια. Διαβάζω κυρίως καλοκαίρι. Οι Μπούντενμπροκ του Τόμας Μαν, Αλεξανδρινό Κουαρτέτο του Λόρενς Νταρελ, Υπερηφάνεια και Προκατάληψη της Τζέιν Ώστεν, Οι Περιπέτειες του Χαλκμπερι Φιν του Μαρκ Τουέην, Φως τον Αύγουστο του Ουίλιαμ Φώκνερ, Το εμβατήριο του Ραντέτσκυ του Γιόζεφ Ροτ, Λολίτα, Αδερφοί Καραμαζώφ, Μαντάμ Μποβαρύ. Τέτοια είναι και τα καλοκαίρια μου. Και ποτέ δεν θέλω να τελειώσουν.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Superman, West side story, Άννυ, Νονός 1,2,3, Η διπλή ζωή της Βερόνικα, Μπλε ταινία, Θυσία, Κραυγές και ψίθυροι, Δαμάζοντας τα κύματα, Ψεύτης Ήλιος, Σημασία έχει ν ‘αγαπάς, παιδικές ταινίες με την κόρη μου, Μελαγχολία, Αόρατη κλωστή, Η ψυχή και το σώμα, μπορώ να δω τα πάντα, και όλα τα πιστεύω στη μεγάλη οθόνη, όπως τότε που ήμουν παιδί, δεν έχουν αλλάξει και πολλά.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Μεγάλωσα με την τηλεόραση. Τα χειμωνιάτικα απογεύματα που δεν μπορούσαμε να βγούμε να παίξουμε στη γειτονιά. Ασπρόμαυρη στην αρχή, μετά έγχρωμη. Μου άρεσε να βλέπω δραματικές ελληνικές ταινίες, συνήθως με τη γιαγιά μου τα σαββατοκύριακα, εκπομπές για το θέατρο ή την επιστήμη, για το συμπάν, τα μιούζικαλ. Αυτό όλο όμως είναι πολύ παλιό. Είναι μια άλλη τηλεόραση από την τωρινή. Τώρα πια σπάνια βλέπω, δεν έχω υπομονή. Κάποιες φορές την ανοίγω για να χαζέψω αλλά γρήγορα την αφήνω. Σαν να μην πιστεύω πια όσα λέει.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Δεν έχω ιδιαίτερη σχέση, προς το παρόν τουλάχιστον. Το χρησιμοποιώ περισσότερο για να στέλνω και να δέχομαι mail, επαγγελματικά κυρίως, και για γρήγορη αναζήτηση πληροφοριών. Δεν ασχολούμαι με τα social media, όχι για κανένα άλλο λόγο απλώς δεν τα καταλαβαίνω, δεν χωράνε στον τρόπο που ζω, έχω μάθει αλλιώς. Προτιμώ το τηλέφωνο, να επικοινωνώ έτσι με κάποιον ή καλύτερα από κοντά. Είναι πιο γρήγορη με αυτό τον τρόπο η επικοινωνία και πιο ξεκάθαρη. Επίσης θα μου άρεσε περισσότερο να γράφαμε γράμματα, να χρησιμοποιούσαμε το ταχυδρομείο. Μεγάλη χαρά να ανοίγεις το γραμματοκιβώτιο και να βρίσκεις μέσα ένα γράμμα για σένα ή μια κάρτα και όχι μόνο λογαριασμούς. Εκείνη τη στιγμή αισθάνομαι ότι δεν έχουν χαθεί όλα ακόμη.
ΣΠΟΡ: Αν είχαν έρθει διαφορετικά τα πράγματα θα μπορούσα να είχα ασχοληθεί με το στίβο. Με το τρέξιμο. Θυμάμαι ήμουν ακόμη στο δημοτικό. Με είχαν επιλέξει να εκπροσωπήσω το σχολείο μου στους σχολικούς αγώνες. Ήμουν γρήγορη και είχα αντοχή. Πήγα όμως κλαίγοντας στον διευθυντή και τον παρακάλεσα να με απαλλάξει. Δεν ήθελα. Ποιος ξέρει γιατί! Κάτι με φόβισε. Ίσως γιατί δεν ήθελα να ξεχωρίζω από τους φίλους μου, να είμαι διαφορετική. Ίσως να μην άντεχα να αναλάβω την ευθύνη. Αργότερα έκανα στίβο. Κράτησε κάποια χρονιά. Ένοιωθα καλά μέσα σ’ αυτό. Δεν μπορώ να θυμηθώ το γεγονός που με έκανε να το αφήσω. Ακόμα και σήμερα όμως που περνώ έξω από το στάδιο στο Ηράκλειο, εκεί μεγάλωσα, σα να υπάρχει μέσα μια ζωή που θα μπορούσα να είχα επιλέξει. Έχω κρατήσει όμως κάτι από εκείνη την περίοδο: την αντοχή. Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι το να παίζεις στο θέατρο είναι σα να τρέχεις σε μαραθώνιο.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Δεν έχω ταξιδέψει όσο θα ήθελα∙ περισσότερο με τη δουλειά, τα τελευταία χρόνια. Επίσης δεν έχω πάει εκτός Ευρώπης. Ονειρεύομαι το Παρίσι, την Λισαβόνα, θέλω τόσο να δω τον ωκεανό, Μαδρίτη, Σικελία, και Ρώμη ξανά, είχα πάει μικρή στα 10 μου χρόνια, τώρα θα είναι αλλιώς, Αλεξάνδρεια, Κάιρο, στην έρημο, θέλω να πάω στην έρημο, Μεξικό, Μπουένος Άιρες και εκεί «να χαθώ». Θα πήγαινα παντού στον κόσμο. Τα ταξίδια είναι ένα όνειρο που μοιάζει απραγματοποίητο. Αδύνατο. Σαν να χρειάζονται αυτή τη στιγμή μια τόλμη τέτοια που δεν την έχω. Δεν έχω βρει τον τρόπο ακόμη.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα σε μια γειτονιά Μικρασιατών σε κάποιο προάστιο του Ηρακλείου. Ήταν αδιέξοδο αρά δεν περνούσαν περαστικοί από εκεί, ήταν μόνο δικό μας. Τα σπίτια παραταγμένα στη σειρά, μικρά φροντισμένα σπίτια με πολλά λουλούδια, που δεν τα κλείδωναν ποτέ, ούτε τη νύχτα. Στη μέση ένα δέντρο, κάτω από το οποίο μαζεύονταν όλοι, μικροί και μεγάλοι, τα μεσημέρια για δροσιά, και τα καλοκαιρινά βραδιά για κουβέντα, μέχρι αργά μια και κάνεις δεν ήθελε να μπει στο σπίτι. Όλα γίνονταν έξω. Αυτό που συνειδητοποιώ τώρα είναι ότι πάνω στον τρόπο και το ρυθμό που αυτό το αδιέξοδο γέμιζε και άδειαζε, από τον ήχο που άκουγες, φανερώνονταν οι εποχές του χρόνου και αυτό ήταν που καθόριζε και τη ζωή του. Έχω αλλάξει γειτονιές αρκετές από τότε. Τώρα ζω εδώ και εννιά χρονιά στο Χαλάνδρι. Δεν είχα καμία σχέση με αυτό το μέρος προτού βρεθώ εδώ. Ήταν όμως επιλογή μου. Εδώ επέλεξα να μεγαλώσει η κόρη μου. Είναι σα μια μικρή πόλη μέσα σε μια μεγαλύτερη. Χαίρομαι που είναι η γειτονιά των παιδικών χρονών της κόρης μου, ότι από το μπαλκόνι του διαμερίσματος μου βλέπω δέντρα και ακούω τα πουλιά και ότι έχω βρει ανθρώπους, που έχουν επιλέξει κι αυτοί να ζουν εδώ, και που αυτή η επιλογή μας έφερε κοντά!
ΤΩΡΑ: Είμαστε στις τελικές πρόβες για Το Ξύπνημα της Άνοιξης του Φρανκ Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά για το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για τις 8 Μαΐου. Και πολύ σύντομα θα ξεκινήσουμε την προετοιμασία για τη Φαίδρα του Ρακίνα σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου που θα παρουσιαστεί στις 26 και 27 Ιουλίου στην Μικρή Επίδαυρο. Κάνω μαθήματα, βόλτες με την κόρη μου, απολαμβάνουμε πολύ τη βόλτα με το αυτοκίνητο, ατέλειωτες συζητήσεις με τους φίλους μου και περιμένω την Άνοιξη να έρθει που μοιάζει να καθυστερεί.
