Κάθε φορά που η Ελεονώρα Ζουγανέλη ακούει μπάλο, η καρδιά της πεταρίζει

ΜΟΥΣΙΚΗ: Τα πρώτα μου ακούσματα είναι από νανουρίσματα και παραμύθια που μου έβαζαν οι γονείς μου, ενώ στη συνέχεια, το τραγούδι μετατράπηκε σε παιχνίδι, μπαίνοντας εγώ η ίδια, σαν τραγουδίστρια ή αφηγήτρια, σε παραμύθια που αγαπούσα. Ήταν η περίοδος που ο πατέρας μου έκανε την παιδική εκπομπή «Γύρω γύρω όλοι» και πολλές φορές με έπαιρνε μαζί του. Στην αρχή ούρλιαζα, αλλά πήγαινα και, παρόλο που ήμουν μόλις τριών χρόνων, είχα τραγουδήσει μαζί του τόσο το κομμάτι της εκπομπής όσο και το περιβόητο «Γεια σας παιδιά και να ‘σαστε καλά».

Γρήγορα πήκαν στη ζωή μου και τα ροκάκια από συγκροτήματα όπως Beatles, Rolling Stones, Doors κλπ. Λογικό μιας και τόσο οι γονείς μου όσο και οι φίλοι τους άκουγαν ροκ τότε. Μιλάμε για ανθρώπους όπως οι Γιάννης Κούτρας και Λάκης Παπαδόπουλος που και ο τρόπος ζωής τους ήταν ροκ. Παράλληλα, ανακάλυψα πολλούς συνθέτες μέσω του ελληνικού κινηματογράφου που εξελίχθηκε σε μεγάλη μου αδυναμία μέχρι και σήμερα.

Μεγαλώνοντας, στράφηκα σε πιο ορχηστρικά και έθνικ κομμάτια, κυρίως πορτογαλικά, αλλά αγάπησα ακόμα περισσότερο το ελληνικό τραγούδι όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τον στίχο και θέλησα να εκφραστώ μέσα από αυτόν. Πλέον, ασχολούμαι με τη μελέτη του ελληνικού τραγουδιού και ακούω πολλά κομμάτια, από όλα τα είδη του. Από τα παραδοσιακά, παρόλο που κάποια –όπως τα ηπειρώτικα– είναι πιο άρτια μουσικά, έχω αδυναμία στα νησιώτικα. Αν ακούσω μπάλο, η καρδιά μου πεταρίζει και θα σηκωθώ να χορέψω.

ΤΑΙΝΙΕΣ: Αγαπώ τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, αλλά έχω ξεχωρίσει κάποια πράγματα και από τον σύγχρονο. Η πιο πρόσφατη ταινία που γούσταρα ήταν το «Μικρό ψάρι» του Οικονομίδη. Επίσης, βλέπω πολύ ευρωπαϊκό κινηματογράφο, αλλά και χολιγουντιανό. Ανάλογα με τις ώρες, επιλέγω από όλα τα είδη ταινιών, χωρίς να είμαι αυστηρός κριτής. Αποφεύγω όμως να περιγράφω στις παρέες μου ταινίες και συναισθήματα που μου προκαλούν. Θεωρώ ότι όσο και να προσπαθήσεις να μιλήσεις για κάτι που σε έχει συνεπάρει, πάντα τα λόγια θα είναι φτωχά. Γι’ αυτό λέω ότι η τέχνη δεν πρέπει να αναμεταδίδεται.

ΒΙΒΛΙΑ: Υπάρχουν περίοδοι που διαβάζω συστηματικά και άλλες που χάνομαι. Συνήθως, περνάνε πολλά βιβλία από τα χέρια μου το καλοκαίρι, στις περιοδείες. Στις πολλές ώρες ταξιδιών διαβάζω, χωρίς όμως να το καταφέρνω και τα βράδια που τελικά με παίρνει ο ύπνος. Υπάρχουν όμως βιβλία που με ακολουθούν από μικρή όπως ο Μικρός Πρίγκιπας που πλέον επιλέγω να διαβάζω σε ανίψια και βαφτιστήρια.

ΣΠΟΡ: Δεν είμαι πολύ φίλος του αθλητισμού, αν και γυμνάζομαι λίγο. Στην αρχή καταπιεζόμουν με τη γυμναστική. Δεν έβλεπα τον λόγο να το κάνω, μέχρι που άλλαξα γνώμη όταν το συνδύασα με το τραγούδι και τον χορό. Επίσης, λειτουργεί αναζωογονητικά το να παίζω στη φύση με τον σκυλάκο μου. Πάντως, αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξεκινήσω αύριο ένα άθλημα, θα ήταν σίγουρα το καλλιτεχνικό πατινάζ. Είμαι φαν. Μου αρέσει που συνδυάζει ταχύτητα, χορό, εκφραστικότητα και δεξιότητα. Εδώ να πω ότι μου λείπει η περιγραφή του Αλέξη Κωστάλα. Δεν είναι μόνο η φωνή του, αλλά και η αγάπη που δείχνει για το άθλημα. Ας με συγχωρήσει η κυρία που πήρε τη θέση του, αλλά περιγράφει πιο «φλατ».

ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Μπαίνω στο ίντερνετ  για να ενημερώνομαι για θέματα της δουλειάς μου (βίντεο παραστάσεων ή καλλιτεχνών) ή για ειδήσεις. Συνήθως, μαθαίνω από συζητήσεις με φίλους αν συνέβη κάτι και μετά γκουγκλάρω για να το τσεκάρω και να μάθω περισσότερα. Μπαίνω στα social media και συνήθως, προσπαθώ να έχω επικοινωνία με τους ανθρώπους που με ακολουθούν. Έβαλα όμως κάποια όρια και φρόντισα να καταλάβω μέχρι πού δεν με καταπιέζει, πού μου είναι ευχάριστη και τη θέλω πραγματικά ή πού το κάνω μόνο για τη δουλειά μου, αν και γενικά, δεν μου αρέσει να εμφανίζομαι στα social μόνο για να προωθήσω κάποιο live ή ένα νέο άλμπουμ. Με καταπιέζει όμως όταν νιώθω ότι το 98% της ημέρας μας είμαστε πάνω από ένα κινητό και όλα να πρέπει να περνάνε σαν εικόνα από εκεί. Γι’ αυτό με ενοχλεί όταν οι άνθρωποι τραβάνε βίντεο ή φωτογραφίες στα live. Θεωρώ ότι χάνεται η επικοινωνία και δεν χαίρονται τη στιγμή. Επίσης, αισθάνομαι ότι είναι κάπου αλλού το μυαλό τους και η ψυχή τους. Όπως συμβαίνει και στη ζωή, όταν πηγαίνεις για καφέ με έναν φίλο σου και είναι όλη την ώρα με ένα κινητό στο χέρι.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Έχει πολύ περιορισμένο ρόλο στη ζωή μου και είμαι χαρούμενη γι΄αυτό. Βλέπω περιστασιακά και μόνο για να μάθω τι συμβαίνει στην εποχή μας, μέσω τυχαίων εκπομπών ή επεισοδίων από σίριαλ. Έχω προσπαθήσει απεγνωσμένα να δω σειρές, αλλά δεν μπορώ να περιμένω μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Η μόνη που κατάφερα να δω είναι αυτή με τους βρικόλακες, δεν θυμάμαι ούτε το όνομά της, και ήταν ίσως η πιο «ηλίθια» σειρά που θα μπορούσα να επιλέξω.

ΤΑΞΙΔΙΑ: Τα έχω συνδυάσει, όπως πολύς κόσμος, με διακοπές ή σπουδές. Φέτος έκανα  διακοπές μετά από πολλά χρόνια και ταξίδεψα αρκετά. Πήγα στο νησί μου (Μύκονος) για μεγάλο διάστημα, αλλά και σε νησιά που δεν είχα περάσει ούτε καν στις περιοδείες μου. Μετά πήγα Βαρκελώνη και Παρίσι. Στο Παρίσι είχα βρεθεί αρκετές φορές, ιδιαίτερα λόγω της παράστασης «Πιάφ» που έκανα, για τη ζωή της Εντίθ Πιαφ. Αυτή τη φορά ήθελα να δω την πόλη με τη ματιά μιας κοπέλας που πλέον έχει ήδη υποδυθεί την Εντίθ. Προσπάθησα να κινηθώ στα μέρη και στα εστιατόρια που πήγαινε, αν και πλέον υπάρχουν άλλα στη θέση τους.  Το Παρίσι όμως είναι παλιά πόλη και όλα είναι προστατευμένα με αποτέλεσμα να σε βάζει στον κόσμο της. Ήταν τελειώς διαφορετικά. Αυτή τη φορά ήταν σαν να έχω ήδη κάτι αφημένο εκεί και να το ξαναβρίσκω. Κάτι σαν το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» του  Γούντι Άλεν. Επόμενο ταξίδι που θα ήθελα να κάνω είναι στην Αφρική, αν και θεωρώ ότι αυτό το μέρος ταιριάζει περισσότερο σε ανθρώπους  που παίρνουν μια αλλαξιά και φεύγουν, κάτι που δεν το ‘χω.

ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Το κέντρο όπου ζω είναι η χαρά μου. Έχει παλιούς Αθηναίους και καφενεία όπου συναντιούνται μεγάλοι άνθρωποι, πίνουν το καφεδάκι τους και λένε ιστορίες. Έχει τις λαϊκές αγορές που είναι μπροστά στο σπίτι και τρελαίνομαι να πηγαίνω, έχει μικρά παρκάκια με ανθρώπους που βγάζουν έξω τα παιδιά τους ή τα κατοικίδιά τους. Διατηρώ πολύ καλή σχέση με τους ανθρώπους και ζω τη γειτονιά σαν ένα μικρό χωριό, παρόλο που δεν έμεινα ποτέ σε χωριό. Στον Άγιο Νικόλαο, στην Αχαρνών όπου μεγάλωσα, για κάποιον περίεργο λόγο, δεν την ένιωσα ποτέ σαν γειτονιά μου, σε αντίθεση με το Ίλιον όπου έμενε η γιαγιά μου. Ίσως επειδή η γιαγιά, σαν νοικοκυρά, με έπαιρνε και βγαίναμε στη γύρα για δουλειές και ψώνια.

ΤΩΡΑ: Νιώθω ότι ηρέμησα μετά από ένα μεγάλο διάστημα με στρες. Μου άρεσαν οι διακοπές και δεν μπορούσα να ξαναμπώ στους ρυθμούς της δουλειάς μου. Για ένα διάστημα σκεφτόμουν ότι μπορεί να μην τα κατάφερνα. Όμως ξαναμπήκαν τα πράγματα στη θέση τους, πήγε καλά το πρόγραμμα των live, ξεκίνησα ξανά τα μαθήματά μου και κούλαρα. Τώρα είμαι σε φάση ακρόασης τραγουδιών για το νέο άλμπουμ.