Δεν είναι εύκολο να μιλάς για κάποια πράγματα ή να γράφεις για αυτά. Ή πολύ περισσότερο να γράφεις ένα έργο για αυτά. Να, για παράδειγμα αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες στην Εθνική Λυρική Σκηνή με το ανέβασμα μια νέας όπερας-παραγγελίας γύρω από τη ζωή και το θάνατο στην τρίτη ηλικία. Ένα έργο που συγκινεί με την αλήθεια του και ανακουφίζει με το χιούμορ του. Η «Μέσα Χώρα» του Άγγελου Τριανταφύλλου είναι από αυτά τα έργα που νικήθηκαν αρχικά από το κoρονοϊό. Έχασαν τη μάχη, όχι όμως και τον πόλεμο. Δύο χρόνια μετά κάνει εμφάνιση με dream team και κλέβει συζητήσεις και εντυπώσεις. Λιμπρέτο: Γιάννης Αστερής. Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος. Μουσική διεύθυνση: Ηλίας Βουδούρης. Κοστούμια Άγγελος Μεντής. Σκηνικά: Ελλη Παπαγεωργακοπουλου, Σωτήρης Μελανός. Και κάπου εκεί ανάμεσα, Βίντεο: Παντελής Μάκκας.
«Κάτι γίνεται με αυτόν τον άνθρωπο, πάντα υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο μέσα του που βγαίνει προς τα έξω, πολύ εύκολα. Δεν έχει καμία δυσκολία στο να παρουσιάσει το όραμα του. Μιλάει για την τρίτη ηλικία και για τον θάνατο χωρίς να υπάρχει καμία δραματικότητα. Δεν υπάρχει βάρος αλλά μια απελευθέρωση προς αυτόν». Ξεκινά να μιλά για τον Νίκος Καραθάνο και το θέμα της παράστασης με το καλημέρα -πρώτη τους συνεργασία, ξεκάθαρα μαγεμένος- αλλά τον σταματάω, το θέλω πιο μετά. Να πιούμε πρώτα έναν καφέ στο υπέροχο νέο του σπίτι κάπου εκεί στον πεζόδρομο του Θησείου, να αφήσω το μάτι μου αρχικά να αγκαλιάσει την τεράστια βουκαμβίλια που αγκαλιάζει το παράθυρο της κουζίνας, να χαλαρώσω λίγο στο καθαρό λευκό φως που από ότι μαθαίνω γεμίζει το σπίτι από παντού, λόγω θέσης, στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Εν ολίγοις, να ξυπνήσω. Η συνάντηση έχει αποφασιστεί αρκετά πρωί, οι εργασίες βαραίνουν και τους δύο για αργότερα κι ας είναι ντάλα καλοκαίρι, και ας βράζει ο ήλιος τα σπαρτά, αν είχε δηλαδή να βράσει.
Καταγράφουμε την εργασιομανία του στη σαιζόν που πέρασε: «Τσερνόμπιλ – ένα χρονικό του Μελλοντος» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. «Η άλλη πλευρά της καταιγίδας» του Γιάννη Χουβαρδά στο Φεστιβάλ Αθηνών. «One ego» του Γιάννη Νταλιάνη στο Από Μηχανής. «Αιολική γη» του Τάκη Τζαμαργιά στο Εθνικό Θέατρο REX. «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» της Ζωής Χατζηαντωνίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. «Τι ζούμε ρε» της Δήμητρας Παπαδοπούλου στο Θέατρο Άλσος.
«Αγαπώ να βρίσκω νέες διαδρομές με διαφορετικούς σκηνοθέτες. Βοηθάει. Δεν βαριέμαι. Και ξέρω εξάλλου πως υπάρχει ταβάνι. Δεν υπάρχει μπάτζετ κανονικό για τη δουλειά μου, δεν υπάρχει τεχνογνωσία. Σκέψου το απλό, εδώ δεν μπορώ να κάνω παράσταση χωρίς καλώδιο, δεν έχουμε πολλές φορές λεφτά για να βάλουμε ασύρματες κάμερες».
Παντελής Μάκκας © Παντελής Μάκκας
Να μια καλή αφορμή, για συσχετισμούς. Τι γίνεται εκεί, τι γίνεται εδώ. Να, μια καλή αφορμή για ένα «ταξίδι» στη Σουηδία. Τρομερή εμπειρία. Ήταν φανταστικά. Τι σου προσφέρουν, πώς στο προσφέρουν, πώς γίνεται η δουλειά σου. Ότι έχεις βοηθούς παντού, ένα τμήμα να τρέχει από πίσω σου, να ζητάς κάτι και πριν τελειώσει η πρόταση να έχει γίνει.
Εθνικό Θέατρο της Σουηδίας. Πως βρέθηκες εκεί; Με προσκάλεσε η Έλλη Παπακωνσταντίνου που την προσκάλεσε το Εθνικό τους Θέατρο να σκηνοθετήσει την Alksestis. Έφερε εμένα να κάνω το live video και την Μαρία Πανουργιά να κάνει σκηνικά, κοστούμια. Τριάντα οχτώ παραστάσεις, μου δώσανε δύο camera women για να τις εκπαιδεύσω δύο μήνες, έτσι ώστε να κάνουν ακριβώς αυτό που θα έκανα και εγώ αν ήμουν συνέχεια εκεί.
Πως λειτουργεί εκεί το θέατρο: Δουλεύαμε με ανσάμπλ ηθοποιούς. Έχουν μια μόνιμη κάβα καταπληκτικών ηθοποιών που τους πληρώνουν με το μήνα. Μπαίνεις ως πιτσιρικάς ηθοποιός και παίρνεις σύνταξη από εκεί. Αυτό βεβαίως έχει τα καλά του και τα κακά του.
Η δική σας Άλκηστη πόσο κατανοητή ήταν γι’ αυτούς; Εμείς κάναμε devised παράσταση. Η Έλλη είχε γράψει το σενάριο περίπου και αυτό άρχισε να ολοκληρώνεται μέσα από τις πρόβες. Ήταν μια διαδικασία που δεν την γνωρίζουν. Δε την καταλαβαίνουν. Τρελαθήκανε. Αυτοί είναι by the book με το ρεπερτόριο. Είχε αλλάξει όμως ο διευθυντής του Εθνικού και αυτός κάλεσε την Έλλη που κάλεσε εμάς σαν παγοθραυστικό, ήθελε μια παραγωγή να τα σαρώσει, να τα κάνει όλα λίμπα. Το να δουλεύω με την Έλλη με ενδιαφέρει πολύ δημιουργικά και καλλιτεχνικά, γιατί το βίντεο στις παραστάσεις της έχει μια άλλη τοποθέτηση, μπαίνει κυριολεκτικά μέσα στην δράση, αναπνέει μαζί με τον ηθοποιό.
Πως αντέδρασε ο κόσμος; Η παράσταση έφερε μεγάλη αναστάτωση. Δεν έχουν μάθει να βλέπουν μετασύγχρονο θέατρο, οπότε οι κριτικές ήταν πέντε κακές, μια διθυραμβική και όσο το θάβανε τόσο ο κόσμος έτρεχε. Είχε φτιάξει η Πανουργιά ένα φαλλό ενάμιση μέτρο για τον πετάξει η Αλκηστις, από σκηνής, στο κοινό ενώ παράλληλα φώναζε «γιατί είστε όλοι άντρες εδώ; γιατί η χορωδία είναι μόνο άντρες; γιατί υπάρχει φαλλός στη σκηνή;» Έτσι τελείωνε, άρχισε να φεύγει κόσμος, ήταν ασυνήθιστα όλα αυτά γι’ αυτούς Υπήρχαν κριτικές που αναρωτιόντουσαν τι θέλει το βίντεο στο θέατρο. Το αγαπήσανε όμως πολύ οι ηθοποιοί της παράστασης, γιατί τους πήγαμε αλλού, κάπου που δεν είχαν ξαναβρεθεί.
Το να δημιουργείς εκεί, σου θύμισε τον τρόπο που το κάνεις εδώ; Μπήκαμε στα τμήματα, κοστούμια, σκηνικά, τεχνικά και δουλεύαμε ασταμάτητα,. Η ιδέα πως δουλεύαμε ασταμάτητα για οκτώ ώρες χωρίς εικοσάλεπτο διάλλειμα ήταν τραγική γι’ αυτούς. Σταματούσαν ανά μιάμιση ώρα να κάνουν διάλειμμα. Κάθε βδομάδα μαζεύονταν για να ανταλλάξουνε παράπονα. Αλλά έτσι λειτουργούν. Αυτή τη δουλειά μπορεί να την τρέξουν τώρα για δέκα χρόνια, όλες οι δουλειές μπαίνουν σε μια ρουλέτα και ανά τακτά διαστήματα ξαναεμφανίζονται.
Όλα καλά και υπέροχα; Έχουν όμως και τεράστια γραφειοκρατία, έχουν αυτό που αρχίζουμε σιγά σιγά να ζούμε και εδώ. Όλα γίνονται μέσω δικτύου, δεν υπάρχει τίποτα να γίνεται επί προσωπικού, αν πεις π.χ. σε έναν συντελεστή κάτι, δε περνάει, πρέπει να στείλεις mail, να δοθεί το οκ από τα κεντρικά. Είχα φέρει μαζί μου κάτι κάμερες ασφαλείας που ήθελα να χρησιμοποιήσω στη παράσταση και δεν με άφησαν να τις βάλω ούτε καν στην πρόβα. Μου φέρανε βέβαια αυτό που ήθελα μετά, αλλά δικό τους. Εδώ αν πας και πεις στην παραγωγή, έφερα κάτι δικό μου από το στούντιο, σου φιλάνε το χέρι.
Το χαμηλό μπάτζετ δεν σε βοηθά να εφευρίσκεις πράγματά όμως, και ίσως και άλλα μονοπάτια στο δημιουργικό σου κομμάτι; Αυτό που ζούμε εδώ, είναι μόνο η μέθοδος του φτωχού. Εντάξει θα μας πάει σε κάποια μονοπάτια που δεν θα σκεφτόμασταν αλλιώς, αλλά αν πω ωραία όλα αυτά, αλλά θα ήθελα να κάνω Artificial Intelligence θα γελάσουν στα μούτρα μου και θα μου πουν, καλά βάλε την καμερούλα εδώ και ότι βγει. Στην παράσταση του Χουβαρδά, μου ζητήθηκε ξαφνικά να βρω μια μικροκάμερα για το κεφάλι του Δημήτρη Πιατά που να κοιτάει αυτόν. Για να συμβεί πραγματικά αυτο πρέπει να έχεις wireless για να μην έχεις καθυστερήσεις στην εικόνα, αλλά δεν υπήρχε, οπότε σκαρφίστηκα και έφερα την κάμερα του αυτοκινήτου. Και έτσι κάναμε κι άνετα πρόβες χωρίς να μας νοιάζει που έσπαγαν συχνά.
Κάπου εδώ η εντεκάχρονη γάτα Tουπέ αποφασίζει να μας κάνει παρέα, να ανέβει στο τραπέζι και να συνομιλήσει μαζί μας. Ώρα για καφέ νούμερο δύο.
Η Αντιστολή, ένα video art project του Παντελή Μάκκα, μια καλλιτεχνική αναπαράσταση της δολοφονίας του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008. Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2018. (Photo: Alex Kat)
Πως είναι να αλλάζεις σπίτι; Έχω αλλάξει στη ζωή μου σαράντα μπορεί και πενήντα διαμερίσματα. Στην Ολλανδία μόνο πρέπει να άλλαξα σε δέκα χρόνια καμιά εικοσιπενταριά.
Γρήγορο repeat στο βιογραφικό του: Από Ελλάδα φεύγει για Πράγα, μεταπτυχιακό στη φωτογραφία, πάρα πολύ θεωρία, πάρα πολύ διάβασμα, καθόλου πρακτική, τρώγεται, θέλει κάτι άλλο, καταλήγει Καλών Τεχνών στο Άμστερνταμ δεύτερο έτος, ξανά από την αρχή, εκεί αρχίζει και ο έρωτας με το βίντεο. Κάνει residence για δύο χρόνια, του δίνουν λεφτά, στούντιο, να δουλέψει ένα και μόνο project, έτσι ανακαλύπτει κι άλλο έρωτα, αυτόν της έρευνας, αποφασίζει να κάνει διδακτορικό, δηλαδή αυτό που αποκαλούν στο Πανεπιστήμιο του Leiden «διδακτορικού επιπέδου έρευνα», περνούν άλλα έξι χρόνια.
«Σαν εικαστικός κάνω πολύ έρευνα, δεν με καλύπτει κανένα ξεσκόνισμα, δεν μπορώ να καλυφθώ εύκολα, πολλές φορές σκάβω, σκάβω, μπορεί και να μη βρω τίποτα, είναι εντάξει. Ή μπορεί αυτό που παρουσιάζω να μην έχει να πει τελικά κάτι τρομερό, και το μόνο που είχε σημασία να ήταν η ερεύνα».
Τα παρατάς όμως και γυρίζεις Ελλάδα; Μου έλειπε το μεγαθήριο της Αθήνας, ήθελα να χαθώ, είχα βαρεθεί το Άμστερνταμ. Επιχείρησα για πρώτη φορά το 2008. Γίνεται η δολοφονία του Γρηγορόπουλου και αποφασίζω να μείνω και να δουλέψω εδώ. Δεν μου βγαίνει και πηγαινοέρχομαι Ολλανδία. Επιστρέφω μόνιμα τρία χρόνια μετά. Μέχρι τότε δεν είχα καμία σχέση με το θέατρο. Είχα μεγαλώσει με τη λογική πως το θέατρο είναι δευτερεύουσα τέχνη, νούμερο ένα είναι τα εικαστικά, αυτά έχουν και την παρθενογένεση. Έρχομαι όμως και δύο φίλοι με προτείνουν σε δύο ανθρώπους του θεάτρου και όλα αλλάζουν. Ο Νέστορας Κοψιδάς στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο και η Θεοδώρα Τζήμου στην Έλλη Παπακωνσταντίνου.
Παντελής Μάκκας, θεοδώρα Τζημου: The Room 2011
Πως ορίζεσαι; Είμαι εικαστικός που το μέσον μου είναι το βίντεο. Αυτό που κάνω στην Ελλάδα είναι video design. Έρχεται ο σκηνοθέτης και λέει θα μπει βίντεο γι’ αυτόν και γι’ αυτόν τον λόγο, οπότε εγώ έρχομαι να ξεδιπλώσω τόσο το τεχνικό όσο και το δραματουργικό κομμάτι, πώς μπορεί η παρουσία του βίντεο να βοηθήσει την παράσταση. Και κυρίως να μην τη σκεπάσει. Όταν όμως μπω σε μεγάλες παραγωγές, προτιμώ το video design να είναι καθαρό. Κάνω σχεδιασμό. Πολλές φορές το υλικό που θα προβληθεί είναι δικό μου, άλλες όχι. Ο κόσμος του θεάτρου με θεωρεί εικαστικό και ο κόσμος των εικαστικών θεατρικό! Οι φίλοι μου στο θέατρο με φωνάζουν σε εισαγωγικά «Κύπριο» γιατί πολλές φορές μου λείπουν οι γνώσεις του θεάτρου και ξέρω συνήθως μόνο αυτούς που έχω συνεργαστεί.
Οι εικαστικοί πως σε λένε; Σιγά, σιγά, δεν έχω φίλους εικαστικούς πια (γέλια).
Γιατί το θέατρο έχει αγκαλιάσει τόσο το βίντεο; Το έχει κάνει ήδη η κοινωνία. Μπορεί να παίξει τον ρόλο των μίντια και επειδή το ελληνικό θέατρο είναι πολιτικό και θίγει πολύ εύκολα τέτοια ζητήματα, το βίντεο καλείται να παίξει αυτό το ρόλο. Και υπάρχει και η στροφή στο σινε-θέατρο. Το θέατρο είναι ένα εμπορικό είδος τέχνης, ο μέσος άνθρωπος είναι εξοικειωμένος με την τηλεόραση και κάπως όταν έρχεται στο θέατρο την αποζητά.
Γιατί όμως το ίδιο το θέατρο να έχει αυτή τη ανάγκη; Το θέατρο όταν άρχισε δεν είχε φώτα είχε μόνο κεριά και όταν έπεφτε ο ήλιος τελείωνε. Η πρώτη τεχνολογία που μπήκε ήταν τα φώτα μετά ήρθε ο ήχος και τώρα ήρθε η σειρά της εικόνας. Και αυτή έχει μπει στο θέατρο από το 1920. Είναι κάποιοι σκηνοθέτες που θέλουν να διαβούν αυτό το μονοπάτι, άλλοι φοβούνται και δεν το κάνουν.
Είναι το βίντεο μια σκηνογραφική λύση; Δεν μπορώ τους σκηνοθέτες που νομίζουν πως θα έρθει το βίντεο για να τους τη δώσει. Γιατί το βίντεο σε μια παράσταση δεν είναι φθηνό.
Ποιους θα «ακούσεις» περισσότερο στη διαδικασία; Το νούμερο ένα είναι το πώς το βλέπει δραματουργικά ο σκηνοθέτης, οπότε η πρωταρχική μου συνομιλία είναι με αυτόν, τι θέλει αυτός, πως θέλει αυτός να χρησιμοποιήσει το βίντεο. Ο σκηνογράφος θα πει που θα έρθει αυτό να φορεθεί μέσα στο σκηνικό, για αυτό και μερικές φορές καλούμαι να κάνω και σκηνικό εικαστικά, γιατί δεν εμπιστεύομαι πως το βίντεο μπορεί να ξεδιπλώσει μια δραματουργία και έτσι συνεργάζομαι με σκηνογράφο αρχιτέκτονα για να αναλάβει τα κατασκευαστικά.
Θέατρο και όπερα. Πόσο διαφορετικοί κόσμοι για σένα; Στην όπερα δεν είμαστε πρωτεύοντες συνεργάτες, δεν μιλάμε στην πρόβα, τρέχουμε πίσω από τη μουσική να κάνουμε ότι μπορούμε, δεν διακόπτουμε τον μαέστρο. Η μουσική είναι νούμερο ένα. Σταματάει μόνο ο μαέστρος αν έχει διόρθωση. Είμαστε ένας δευτερεύον θίασος, ένας θίασος μέσα στον θίασο. Ενώ συμβαίνει αυτό, εμείς έχουμε έναν άλλο κώδικα με τον οποίο πρέπει να συμβούν άλλα πράγματα, έτσι ώστε ο θεατής στο τέλος να τα πάρει και τα δύο.
Συνεργασία με Νίκο Καραθάννο στην Μέσα Χώρα. Ένας σκηνοθέτης που δεν είχες συνεργαστεί στο παρελθόν. Είναι φανταστικός. Έχει αυτό το χάρισμα που σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα και να δίνεις το διακόσια της εκατό της ενέργειας σου. Δεν το έχω συναντήσει ξανά να γίνεται, τόσο άμεσα. Και δουλεύω πρώτη φορά μαζί του. Ήθελα σαν τρελός να πηγαίνω στην πρόβα. Η Λυρική είναι ένας τεράστιος οργανισμός που δουλεύει σαν μια τεράστια φάλαινα, οπότε άλλα πράγματα είναι φανταστικά και άλλα κυλούν πιο αργά, αλλά με τον Νίκο όλα κάπως ξεπερνιούνταν γρήγορα. Είναι πάντα με το χαμόγελο, λες και οφείλει να σε κάνει να αισθανθείς άνετα. Και έτσι ξαφνικά δεν βρίσκεσαι σε αυτή τη χώρα που συνήθως οι σκηνοθέτες έχουν προβλήματα και φωνάζουν όταν δεν τους βγαίνει κάτι.
Μέσα Χώρα: Πρόβες: Video design: Παντελής Μάκκας, Σκηνικό: Ελλη Παπαγεωργακοπουλου, Σωτήρης Μελανός. Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος
Βλέπουμε το τελευταίο σκηνικό της Έλλης Παπαγεωργοπούλου… Είναι σαν μια αφιέρωση στην ‘Έλλη. Από τον συνεργάτη της, τον Σωτήρη Μελανό, από όλους μας. Εγώ ακολούθησα πιστά αυτό που ήθελε, αυτό που είδα σε κάποιες μακέτες της. Απλά ενίσχυσα την ιδέα ενός μόνιτορ που το βγάζω μπροστά στη σκηνή, ένα μόνιτορ του ‘70 που ανακάλυψα στις αποθήκες της Λυρικής. Ήθελα να γυρίσω πίσω τεχνολογικά και να το κάνω να ζήσει, να του δώσω ένταση.
Δύσκολο το θέμα της παράστασης; Σπονδυλωτές ιστορίες, νομίζω δεκατρείς, δεκατέσσερις, που είναι βγαλμένες από την πραγματικότητα της τρίτης ηλικίας με ένα κάπως περίεργο χιούμορ. Βλέπεις σε μια ιστορία για παράδειγμα, να κάθονται όλη μέρα και να παρακολουθούν κηδείες να περνάνε γιατί δεν ξέρουν ποια είναι η δικιά τους, γιατί ήρθαν για τον γείτονα που πέθανε και δεν τον ήξεραν και πολύ καλά, αλλά και τι άλλο να κάνουν; Δεν μπορείς να αποφύγεις τον θάνατο, ούτε τη σκέψη του. Και, ειδικά, τι σημαίνει αυτό στην Ελλάδα, να ζεις και να πεθαίνεις σε αυτό τον τόπο.
Ποιο είναι το κόλπο; Πρέπει να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, όχι να τα έχεις καλά με τον θάνατο. Αυτός δεν σου ανήκει. Όπως δεν σου ανήκει και η γέννηση. Αυτά τα δύο δεν μπορείς να τα ακουμπήσεις. Τα αφήνεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι καλά στο μεσοδιάστημα, αν είσαι καλά, τότε μπορεί να είσαι καλά με όλα. Απλά όταν ο θάνατος δεν έρχεται φυσιολογικά, εκεί αρχίζει και σε απασχολεί. Όταν δεν είναι ο θάνατος που θα έπρεπε να είναι, ή όταν βλέπεις κόσμο να πεθαίνει σε ακτές και σύνορα. Γιατί τότε δεν έχει να κάνει με την κανονικότητα, τον θάνατο και το μεσοδιάστημα της ζωής. Είναι κάτι άλλο αυτό, είναι μια επέμβαση.
Τον σκέφτεσαι; Εγώ όχι, δεν τον σκέφτομαι, όπως δεν σκέφτομαι και την ώρα που γεννήθηκα, δεν σκέφτομαι πως βγήκα μέσα από τη μήτρα.
Γιατί τον σκεφτόμαστε περισσότερο από τη γέννηση πιστεύεις; Σκεφτόμαστε τον θάνατο γιατί υπάρχει ο φόβος. Οι θρησκείας βοήθησαν πολύ. Εδώ ειδικά που είναι και μέρος του κράτους. Και από την άλλη, βλέπεις ανθρώπους να το καλλιεργούν, ενώ δεν τους δίνεται από κάπου το δικαίωμα, μόνοι τους το αποζητάνε, γιατί δεν μπορούν να συμβαδίσουν με την ταχύτητα της σύγχρονης ζωής ίσως, δεν θέλουν να ανακαλύψουν άλλα μονοπάτια του εαυτού τους, γιατί φοβούνται πως θα ανοίξουν κάποιες πόρτες και θα κλείσουν κάποιες άλλες.
Και αυτό το κάποιος άλλος κάνει για μένα, αυτό που θα έπρεπε να κάνω εγώ; Έτσι ψηφίζουμε κιόλας. Αυτούς που πιστεύουν όμως, εγώ τους ζηλεύω. Δεν ζηλεύω καθόλου βεβαίως αυτούς που πιστεύουν τόσο όσο. Αυτή τη μεσοκατάσταση! Δεν περιμένω κάποιον να με σώσει. Θα ήθελα πάντως να περάσει, αυτό που λένε, η ζωή μπροστά από τα μάτια σου, για ένα κλάσμα δευτερολέπτου. Θα το ήθελα αυτό το κλείσιμο.
Πιστεύεις πως θα είναι ψυχεδέλεια; Κάτι μου λέει πως θα είναι πολύ κοντά στον οργασμό. Θα ήθελα να πιστεύω πως αυτό είναι ο θάνατος, να μένεις μόνιμα σε μια στιγμή οργασμού, και ίσως γι’ αυτό και κανείς δεν γυρίζει πίσω.
Ποιος επιλέγει όμως τι θα δείξει το τελικό «φιλμάκι»; Τυχαία πιστεύω, παίζει. Και είμαι σίγουρος πως θα σκάσουν τα άλλα. Όχι αυτά που θυμάσαι. Θα είναι ένα best of από αυτά που δεν θυμόμαστε. Σκέψου αυτό, όταν οδηγείς ένα σκούτερ μέσα στην πόλη, αυτά τα μονοπάτια που ανοίγουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα, εν κινήσει, είναι κάθε μέρα και διαφορετικά. Μπορεί και να έχεις δει έτσι, και δυόμισι χιλιάδες ανθρώπους. Αυτούς δεν τους έχει καταγράψει ο εγκέφαλος. Ε, θα ήθελα αυτό το διαφορετικό best of της τελευταίας στιγμής να μου γνωρίσει αυτούς τους ανθρώπους, Να το πάει τόσο αλλιώς!
https://www.youtube.com/watch?v=AQToaJoC8v4&feature=youtu.be
