Ο Παντελής Κυραμαργιός είναι τραγουδοποιός, ιστοριοποιός και οδοντίατρος και μπορεί να συνδυάσει και τα τρία με μεγάλη επιτυχία. Έχει εκδώσει βιβλία, ποιήματα και CD, έχει δημιουργήσει την Καλλιτεχνική Κολεκτίβα «Πλέγμα» και έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, ανάμεσά τους και οι: Γλυκερία, Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Γιάννης Κότσιρας, Αργύρης Μπακιρτζής (Χειμερινοί Κολυμβητές), Ελένη Τσαλιγοπούλου, Γιάννης Κότσιρας, Μάρκος Κούμαρης (Locomondo), Δημήτρης Ζερβουδάκης, Χρήστος Μάστορας (Μέλισσες). Αυτό τον καιρό υπάρχουν πολλοί μουσικοί κύκλοι ανοιχτοί και από Σεπτέμβρη θα ξεκινήσουν να ανεβαίνουν τραγούδια από όλους.
ΜΟΥΣΙΚΗ: Με τη μουσική είχα πάντα μία διαλεκτική σχέση. Μέσα από τις διάφορες φάσεις αφοσίωσης και αμφισβήτησης που περνάμε μεταξύ μας προσπαθώ να την κατανοήσω ή μάλλον να κατανοήσω τον εαυτό μου και τον κόσμο. Η μουσική που επέλεξα να ακούσω στα εφηβικά και φοιτητικά μου χρόνια ήταν η σκληρή ροκ της δεκαετίας του ‘80 και των αρχών του ‘90. Δεν έλειπαν όμως οι ανεξήγητες παραφωνίες οι οποίες σπίλωναν το προφίλ του ροκά που προσπαθούσα να χτίσω. Θα είναι κρίμα να μην αναφέρω συγκεκριμένα τον Βασίλη Καζούλη και τους Kelly Family. Έκρυβα τα CD τους πίσω από εκείνα των Cinderella, των White Lion, του Dio, των Wasp και όλων εκείνων των συγκροτημάτων της σκηνής του L.A. Οι μεγάλοι όμως Έλληνες συνθέτες και το ρεμπέτικο τραγούδι είχαν φωλιάσει μέσα μου εν αγνοία μου. Ευγνωμονώ τους γονείς μου για αυτό. Πλέον ακούω τραγούδια που με συγκινούν χωρίς να τα κατηγοριοποιώ και δίνω μάχη να ξεπεράσω το μίσος μου για τη σκηνή του Seattle.
ΒΙΒΛΙΑ: Το διάβασμα δεν μου άρεσε όσο πήγαινα σχολείο. Εξωσχολικά βιβλία διάβαζα ελάχιστα και με το ζόρι. Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα» του Λειβαδίτη. Θυμάμαι ακόμα τη διαδρομή του 130 -από τη Νέα Σμύρνη στον Πειραιά- στη διάρκεια της οποίας ένιωσα ότι συντελείται μέσα μου μια αλλαγή χάρη σε αυτό το βιβλίο. Ακολούθησαν όλες οι ποιητικές συλλογές του Τάσου Λειβαδίτη και μετά ο Αναγνωστάκης, ο Ρίτσος, ο Βάρναλης, ο Σαχτούρης. Αργότερα αγάπησα τον Όσκαρ Ουάιλντ, τον Καμύ, τον Έσσε. Πιο πρόσφατα τον Σεπούλβεδα και τον Γκαλεάνο. Αν πρέπει όμως να επιλέξω το αγαπημένο μου βιβλίο θα επιλέξω σίγουρα κάποιο του Κούντερα. Το «Βίβλίο του Γέλιου και της Λήθης» ή το «Η Αθανασία».
ΒΟΛΤΑ: Οι μεταμεσονύχτιες βόλτες στην πλατεία Νέας Σμύρνης, όταν η πόλη κοιμάται, μου θυμίζουν τα χρόνια που κάναμε σχέδια καλλιτεχνικά με τους φίλους μου. Καθόμασταν σε μία κλειστή καφετέρια, σε καρέκλες δεμένες με αλυσίδες και δίπλα βλέπαμε του Κατσιμιχαίους να κάνουν το ίδιο. Ονειρευόμασταν ότι θα γίνουμε σαν αυτούς. Με τη μηχανή το αγαπημένο μου σημείο είναι όταν περνάω τη Βουλή και μπαίνω στην Πανεπιστημίου. Σαν να συναντώ το παρελθόν μου. Σαν να ευθυγραμμίζονται οι χιλιάδες φορές που έχω περάσει από εκεί. Η ομορφιά ολοκληρώνεται όταν ανεβαίνω την Ασκληπιού και καταλήγω στον Λυκαβηττό. Τελευταία, μέσα στην καραντίνα, αγάπησα τις βόλτες στο Πεδίον του Άρεως αλλά και στα Λιπάσματα Δραπετσώνας, όπου έγινε επιτέλους μετά από τόσα χρόνια η ανάπλαση της περιοχής.
ΤΑΙΝΙΕΣ: «Τα φτηνά τσιγάρα» με έκαναν να αγαπήσω τον ελληνικό κινηματογράφο. Το «Braveheart» ήταν η πρώτη ταινία στην οποία δάκρυσα. Μέχρι τότε κορόιδευα την μητέρα μου που έκλαιγε με λυγμούς βλέποντας τηλεόραση. Ήταν όμως να μη γίνει η αρχή… Μέχρι και στους Δύο Ξένους έχω δακρύσει και ξέρω ότι για όλα φταίει ο Mel Gibson που άνοιξε τις βρύσες. Γενικά μου αρέσουν οι ταινίες με κοινωνικό και ιστορικό χαρακτήρα. Το «Εις το όνομα του Πατρός», «Τα παιδιά του Swing», «Η ζωή είναι ωραία», «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» , «Ημερολόγια μοτοσυκλέτας» είναι μερικές από τις αγαπημένες μου. Αν παίζει ο Χιου Γκραντ βλέπω και ρομαντικές κομεντί. Αν παίζει ο Τζακ Μπλακ βλέπω και οτιδήποτε! Η τελευταία ταινία που ανατίναξε το κεφάλι μου ήταν το «Interstellar». Αυτή η πιθανότητα ότι η θεωρία των παράλληλων συμπάντων μπορεί να εξηγήσει φυσικά τα τόσα μεταφυσικά που ακούμε δεξιά και αριστερά με τρέλανε.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Υπάρχει σαν έπιπλο πλέον. Έχω μια γλυκιά ανάμνηση από το Εκμέκ Παγωτό, τις Τρεις Χάριτες, τους Απαράδεκτους και τους Αυθαίρετους. Κι αυτό γιατί μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια. Έπειτα θυμάμαι να μου αρέσουν οι Δύο Ξένοι και τα Εγκλήματα. Τα Φιλαράκια ήταν η τελευταία σειρά που είδα με μανία και ύστερα την παρακολούθησα ξανά και ξανά. Με το reunion ακόμα κλαίω.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είμαι από εκείνους που χαζεύουν αρκετή ώρα στο Facebook και στο Instagram. Ενημερώνομαι για το τι συμβαίνει στον κόσμο, επικοινωνώ με φίλους σε ομάδες, μοιραζόμαστε τις μουσικές μας και έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα αστεία βίντεο με ατυχήματα. Μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες είναι να απαντώ στα επικριτικά σχόλια στο YouTube κάτω από τα τραγούδια μου.
ΦΛΕΡΤ: To φλερτ μου αρέσει να μοιάζει με παρτίδα σκάκι. Κάθε κίνηση να είναι μελετημένη. Η συζήτηση να γίνεται τέχνη και να μην αφήνει ασχολίαστη καμία κίνηση, κανέναν μορφασμό, κανένα βλέμμα. Στα γραπτά μηνύματα που πλέον έχουν πολύ σημαντικό ρόλο, τα εξωγλωσσικά στοιχεία είναι ελάχιστα. Τα σημεία στίξης γίνονται όπλα. Δεν μου αρέσει η βιασύνη και η βεβαιότητα. Με ιντριγκάρει η επιδίωξη υπομονής και η ανασφάλεια. Βέβαια, εδώ που τα λέμε δεν ξέρω να παίζω σκάκι. Ίσως γι’ αυτό να χάνω συχνά…
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα στην Άνω Νέα Σμύρνη και μια αλάνα που δεν υπάρχει πια, κοντά στην Πλατεία Άνοιξης. Είναι ο τόπος που κατακλύζει τις παιδικές μου μνήμες. Στη συνείδησή μου, η δεύτερη γειτονιά μου βρίσκεται στη Δραπετσώνα, στον πεζόδρομο της οδού Καζαντζάκη. Εκεί ήταν κάποτε το σπίτι της γιαγιάς της Ελένης και ήταν σημείο συνάντησης.
ΣΠΟΡ: Δεν πάει καλά αυτό το πρότζεκτ. Κάποτε λάτρευα το ποδόσφαιρο. Έπαιζα σε ομάδα και ήμουν καλός επιθετικός. Λίγο οι Πανελλαδικές που πλησίαζαν, λίγο η μουσική, λίγο ένας τραυματισμός που με άφησε εκτός μερικούς μήνες, το άφησα και με άφησε και αυτό. Από τότε ανυπομονώ να κανονίσουμε με φίλους να πάμε σε ένα 5Χ5. Τίποτα άλλο. Ούτε παρακολουθώ.
ΤΑΞΙΔΙ: Θυμάμαι αρκετά ταξίδια. Βερολίνο και Παρίσι με φίλους, road trip στην Τοσκάνη με ένα αυτοκίνητο νοικιασμένο που γέμιζε σε κάθε χωριό τυριά, αλλαντικά και κρασιά, Τσεχία με συμφοιτητές. Εκεί στην Πράγα, το τελευταίο βράδυ θυμάμαι το αίσθημα του τέλους εποχής. Ήταν προς το τέλος του πέμπτου έτους, οπότε και η τελευταία φοιτητική εκδρομή. Κι όπως ήμασταν όλοι μεθυσμένοι θυμάμαι ότι αποφάσισα να κόψω τα μαλλιά μου, τα οποία μάκραινα από την Ε’ Δημοτικού. Με ένα ψαλιδάκι για τα νύχια και έναν νυχοκόπτη έκοψαν την κοτσίδα μου οι φίλοι μου οι οδοντίατροι. Και το επόμενο πρωί έπιανα το κεφάλι μου ελπίζοντας να ήταν όνειρο. Υπάρχουν φυσικά πολλά ταξίδια που ονειρεύομαι. Το πιο μεγάλο είναι στη Λατινική Αμερική. Γη του Πυρός, Περού και πιο κεντρικά στο Μεξικό, στη γη των Ζαπατίστας.
ΤΩΡΑ: Αυτό τον καιρό υπάρχουν πολλοί μουσικοί κύκλοι ανοιχτοί και από Σεπτέμβρη θα ξεκινήσουν να ανεβαίνουν τραγούδια από όλους. Τα «άφιλτρα τραγούδια» εκείνα που στήνονται γρήγορα και αυθόρμητα είναι ο ένας κύκλος. Οι συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες είναι ένας άλλος. Έχουμε στα σκαριά ένα τραγούδι με τον Γιάννη Κότσιρα και ένα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τον Χρήστο Μάστορα μαζί. Ο τρίτος κύκλος είναι τα τραγούδια της Σαββέριας. Μία ενότητα τραγουδιών που θα τραγουδήσει η Σαββέρια Μαργιολά, στην οποία βρήκα τη φωνή και την ψυχή που μου λείπει. Ανυπομονώ για όλα.
