Έμεινε ανάπηρος ύστερα από ατύχημα με το μηχανάκι του σε ηλικία 17 ετών. Έκτοτε ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και κατέκτησε μετάλλια στη δισκοβολία σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Παραολυμπιακούς αγώνες, μεταξύ των οποίων και στης Αθήνας. Μετά τη δισκοβολία το γύρισε στο sit ski και τώρα ετοιμάζεται να γίνει ο πρώτος Έλληνας που θα λάβει μέρος σε χειμερινούς Παραολυμπιακούς, στο Σότσι της Ρωσίας το Μάρτιο. Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα για τις επιδόσεις του μπορείς να δεις το παρακάτω video.
Και αυτό:
Εμείς πάντως δεν τον ρωτήσαμε για τίποτα από αυτά.
Διαβάζοντας παλαιότερες συνεντεύξεις του Μάκη Καλαρά προβληματίστηκα. Δεν είναι εύκολο να ξεφύγει κανείς από κλισέ τύπου «μαχητής της ζωής», «αγωνιστής της ψυχής» και όλα αυτά τα γλυκανάλατα που κατά καιρούς όλοι έχουμε χρησιμοποιήσει. Για να ξεφύγω από τη δύσκολη θέση, αποφάσισα να τον ρωτήσω αν εκνευρίζουν και τον ίδιο αυτές οι ατάκες. “Μου τη σπάνε πάρα πολύ, μη τυχόν και γράψεις καμια τέτοια μαλακία. Τις κοροϊδεύουμε τέτοιες ατάκες, όλοι οι ανάπηροι γελάμε. Μου έχουν πει ότι δεν σηκώνω τα βάρη με τα χέρια αλλά με τη δύναμη της ψυχής και πέθανα στα γέλια. Κάτσε να μην έπαιρνα τις πρωτεϊνες και θα σου λεγα τι θα σήκωνα”, παραδέχεται και αμέσως νιώθω καλύτερα καθώς καταλαβαίνω ότι δεν πάμε για ακόμη μια συνέντευξη-στερεότυπο όπου ο αναγνώστης διαβάζει για το μεγαλείο της ψυχής ενός ανάπηρου που δεν τα παράτησε μπροστά στις δυσκολίες της ρημάδας της τύχης.
Μου έχουν πει ότι δεν σηκώνω τα βάρη με τα χέρια αλλά με τη δύναμη της ψυχής και πέθανα στα γέλια. Κάτσε να μην έπαιρνα τις πρωτεϊνες και θα σου λεγα τι θα σήκωνα
Μιας και είχαμε ήδη πιάσει αυτά που του τη σπάνε, του ζήτησα να μου πει ποιά ερώτηση τον εκνευρίζει. “Μη με ρωτήσεις κι εσύ τα ίδια όπως όλοι» είχε προλάβει ήδη να μου πει καθώς καθόμασταν για τη συνέντευξη. “Βασικά είναι πολλές οι ερωτήσεις που με εκνευρίζουν, δεν είναι απλά μία”, εξηγεί. “Το πιο κουραστικό είναι όταν με ρωτάνε πως χτύπησα, τι ένιωσα, αν στεναχωρήθηκα. Τους λέω ότι δεν στεναχωρήθηκα και δεν με πιστεύουν. Επίσης μου ζητάνε να στείλω ένα μήνυμα στον κόσμο και κομπλάρω. Δεν μπορώ να λέω στάνταρ πράγματα . Ήμουν σε μια εκδήλωση τις προάλλες και μου ζήτησαν να κάνω μια ευχή για το νέο έτος. Για μένα δεν έχω να ευχηθώ κάτι ειλικρινά, είμαι ευχαριστημένος με τη ζωή μου. Γενικά είμαι πολύ χύμα, αφού συχνά μου τη λένε. Δίνω συνεντεύξεις και μου λένε άλλοι ανάπηροι να πω κάτι σοβαρό, να δώσω ένα ηθικό δίδαγμα και να μιλήσω για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αλλά δεν μπορώ, το γυρνάω στην πλάκα. Τι να κάνω, αφού έτσι είμαι, αισιόδοξος”.
Για την ασχολία του με τον αθλητισμό και τα κατορθώματα του στις Ολυμπιάδες έχουμε διαβάσει πολλά αφιερώματα, για το πως ζει και τι σκέφτεται όμως ένας άνθρωπος καθισμένος σε καροτσάκι δεν γνωρίζουμε και πολλά. Αποφάσισα να κάνω μερικές πιο προσωπικές ερωτήσεις που ήταν βασικότερα δικές μου απορίες. Το γεγονός ότι ήρθε στο ραντεβού μας μόνος του, με το αμάξι του, με έκανε να αναρωτηθώ αν μένει μόνος του. “1,5 χρόνο μετά το ατύχημά μου έφυγα από το σπίτι των γονιών μου και έμεινα μόνος μου. Είναι πολύ free οι γονείς μου και γουστάρουν που με βλέπουν να τα καταφέρνω μόνος μου, γι’ αυτό κι εγώ είμαι πολύ free με όλες τις καταστάσεις. Χαίρονται που είμαι ανεξάρτητος και ο μόνος λόγος που στεναχωριούνται είναι που δεν με βλέπουν συχνά. Δεν έρχονται και στους αγώνες αλλά καλύτερα, αν ερχόταν η μάνα μου θα φοβόταν και θα άρχιζε τα «ωχ παιδάκι μου πως πας έτσι, θα χτυπήσεις”.Τον ρωτάω αν φοβάται και είναι για ακόμα μια φορά ειλικρινής. “Εννοείται, ειδικά στη Ρωσία τώρα που θα πάω έχει κάτι κατεβασιές που τρέχεις σαν τρελός, εκεί χέζομαι πάνω μου, τι νομίζεις; Aν το πάρεις στραβά, σκοτώθηκες”.
Μιλώντας για τη καθημερινότητά του, δεν διστάζει να καταρρίψει και το μύθο του Έλληνα που δεν βοηθάει τον συνάνθρωπό του, όταν τον ρώτησα για τις δυσκολίες της μετακίνησης του στην πόλη. “Όπως έχω πει και παλιότερα, θέλει θράσος για να μετακινηθείς στην Αθήνα. Μπορεί εσύ να έχεις όλη την καλή διάθεση αλλά να σε εμποδίζει κάποιος που έχει παρκάρει και σου κλείνει το δρόμο για παράδειγμα. Εγώ δεν μασάω, βγαίνω συνέχεια και έχω τσακωθεί πολλές φορές. Τη λέω σε όποιον έχει παρκάρει παράνομα του λέω να φύγει χωρίς να καταλάβει ότι είμαι κι εγώ ανάπηρος, θέλω να φύγει από μόνος του. Μερικές φορές τους κλείνω το δρόμο, ξεφουσκώνω λάστιχα, κάνω και τέτοια. Πάντως μπορεί η πόλη να μην έχει ράμπες και να μην είναι σχεδιασμένη για ανάπηρους και να πέφτεις που και που σε αγενείς αλλά ο πολύς κόσμος σε βοηθάει να ανέβεις μια σκάλα, σε ρωτάει αν χρειάζεσαι κάτι. Στο εξωτερικό έξω στο δρόμο δεν θα σε βοηθήσει καθόλου”. Δεν λείπουν βέβαια και αυτοί που τον έχουν προσβάλλει. “Μου έχουν πει διάφορα, άλλα δεν κάθομαι να ασχοληθώ, τους δικαιολογώ. Έχω φάει πόρτα σε κλαμπ επειδή μου είπαν ότι θα ενοχλώ τον κόσμο ή θα με βλέπουν και θα στεναχωριούνται. Στην εφορία μια φορά που γκρίνιαξα στην ουρά γύρισαν και μου είπαν “τουλάχιστον εσύ κάθεσαι” ή αν τσακωθώ γυρνάνε και μου λένε “έχε χάρη που είσαι σε καροτσάκι”. Τι να τους πεις όμως, ντάξει δεν αξίζει να ασχοληθείς”.
Σε παλαιότερη συνέντευξη του είχε πει πως το ατύχημα του σε ηλικία 17 ετών ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής του. Δεν βάστηξα, και του ζήτησα να μου το σχολιάσει. “Ακόμα το πιστεύω. Αυτή τη στιγμή είμαι εδώ και τη συνέντευξη αυτή μπορεί να τη διαβάσει κάποιος και να πάρει παράδειγμα, χθες πάλι έκανα σκι και γούσταρα. Αν δεν είχα χτυπήσει μπορεί να δούλευα, δεν ξέρω που θα ήμουν. Χτύπησα κι είμαι ολυμπιονίκης. Όλα θετικά τα βλέπω. Βγαίνω έξω με το καροτσάκι και μου την πέφτουν οι γκόμενες, είναι μεγάλη γκομενοπαγίδα. Πουλάει, έχω μια ιστορία παραπάνω να πω. Αν ήμουν απλά ένας καραφλός με μούσια δεν θα μου την έπεφτε καμία”, λέει γελώντας ενώ δεν κρύβει ότι του αρέσουν οι σχέσεις και έχει συνέχεια κοπέλες. Βλέποντας τον συνέχεια γελαστό τον ρώτησα αν υπάρχουν στιγμές που τον παίρνει από κάτω. “Συνέχεια πλάκες κάνω. λέω καφρίλες όταν με ρωτάνε πως χτύπησα, ότι ήμουν στο Ιράκ και πολεμούσα και τέτοια, οι φίλοι μου όταν μαζευόμαστε σπίτι παίζουν με το καροτσάκι μου, μου λένε να σηκωθώ να χορέψω, όλο βλακείες λέμε”.
Βγαίνω έξω με το καροτσάκι και μου την πέφτουν οι γκόμενες, είναι μεγάλη γκομενοπαγίδα. Πουλάει, έχω μια ιστορία παραπάνω να πω. Αν ήμουν απλά ένας καραφλός με μούσια δεν θα μου την έπεφτε καμία
Πριν τον ρωτήσω για τα όνειρα του στο μέλλον, σκέφτηκα να τον ρωτήσω κάτι για τα κυριολεκτικά του όνειρα: βλέπει ποτέ στον ύπνο του ότι περπατάει. “Πλέον όχι τόσο. Μέχρι πρόσφατα έβλεπα ότι κουτσαίνω, προσπαθούσα να περπατήσω και πήγαινα σαν μαλάκας. Αλλά τώρα πια έχει σταματήσει κι αυτό. Τον πρώτο καιρό έβλεπα ότι είμαι πάνω στο μηχανάκι και κάνω σούζες, δεν μπορούσα να περπατήσω αλλά είχα τη μηχανή και έτρεχα”. Όσο για τα μελλοντικά του σχέδια, όχι τα τόσο άμεσα, δηλαδή τους Xειμερινούς Ολυμπιακούς που θα γίνουν το Μάρτιο, αλλά τα πιο μακρινά, ο Μάκης δεν έχει και πολλά να μας πει. “Ε, με φαντάζομαι με οικογένεια, φάρμα, παιδάκια να τρέχουν”, λέει και αμέσως αρχίζει να γελάει. “Δεν μπορώ να ξέρω, δεν προγραμματίζω τίποτα, μετά το ατύχημα ειδικά έχω μάθει να μην κοιτάω το μέλλον τόσο πολύ. Σκέψου δεν θέλω να κλείνω εισιτήρια για κάπου ένα μήνα πριν, δεν κοιτάω μακριά”.
