Η Αθήνα είναι όμως και η πόλη των μεγάλων debates. Εθνικός Κήπος, Πανεπιστημίου. Αυτό το debate για τον Εθνικό Κήπο, δεν το καταλαβαίνω. Μου φαίνεται εντελώς ακατανόητο γιατί εγείρεται από ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά χαίρουν σεβασμού και είναι οι άνθρωποι που έχουν και πρέπει να έχουν σημαντικό λόγο. Δεν είναι οι συνήθεις αντιρρησίες για το οτιδήποτε γίνεται που με το παραμικρό στέλνουν τα πράγματα στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν μπορεί να βρεθεί μια κοινή συνισταμένη. Δεν μπορεί να βρεθεί ένας κοινός τόπος ανάμεσα σε έναν κήπο που μαραζώνει και σε ανθρώπους που θέλουν να τον αναδείξουν κάνοντας κάθε δύο χρόνια μια μεγάλη έκθεση; Και πως αυτό θα τραυματίσει τόσο ανεπανόρθωτα τον κήπο; Δεν το καταλαβαίνω, ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω… Ξέρεις τι έχει υποτιμηθεί πολύ; Η έννοια της χαράς. Είμαι στην πόλη και χαίρομαι. Οι πόλεις είναι χαρά. Σε μια πόλη σαν την Αθήνα, ευλογημένη με αυτό τον καιρό αλλά κατά βάση μουρτζούφλα, πρέπει να προσφέρουμε τη χαρά. Για την Πανεπιστημίου επίσης: Ναι, η βιτρίνα. Όμως αν δεν κάνεις την Τριλογία τη βιτρίνα σου τι θα κάνεις; Αν δεν εγείρει συναισθήματα εξύψωσης και χαράς η Τριλογία και παραμένει σε αυτή την κατάσταση, τι μπορείς να κάνεις σε αυτή την πόλη;
Επίσης, η συζήτηση για την Αθήνα και το δημόσιο χώρο αποτελεί πλέον ισχυρό πεδίο πολιτικής – κομματικής- αντιπαράθεσης και ρητορικής. Συμβαίνει το εξής παράδοξο στην Αθήνα: Μιλάμε τόσο πολύ για τον δημόσιο χώρο και αυτός συρρικνώνεται διαρκώς. Αντί λοιπόν να υποστηρίζουμε παρεμβάσεις που εκδημοκρατίζουν το δημόσιο χώρο, τον βελτιώνουν και τον προσφέρουν στον κόσμο, γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για τον αν είναι αυτά έργα βιτρίνας. Ναι βέβαια, να γίνουν χιλιάδες έργα βιτρίνας από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς. Θα δεχόταν ο δήμος Αθηναίων και το ΥΠΠΟΑ να έρθει ένας μεγάλος χορηγός να σου φτιάξει την πλατεία Ομονοίας, όπως συμβαίνει στη Ρώμη ή στο Μιλάνο; Η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτό δεν θα περνούσε από κανένα Συμβούλιο της Επικρατείας και από κανένα Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Αυτά είναι τα πράγματα που πρέπει να δούμε κατά τη γνώμη μου. Και από όλη αυτή την κουβέντα δυστυχώς βγαίνουν εκτός οι ίδιοι οι άνθρωποι.
Αυτό που τον φέρει η πόλη και φέρει και ο ίδιος την πόλη… Ένας άνθρωπος που μένει στα Πατήσια, στον Κολωνό, βγαίνει από το σπίτι και πάει στη δουλειά του, ας πούμε στην Κάνιγγος. Τι βλέπει σε αυτή τη διαδρομή; Από πού μπορεί να πιαστεί; Από πουθενά. Όταν θα γυρίσει σπίτι του αυτός ο άνθρωπος θα έχει κάτσει μέσα του μόνο ασχήμια και βρώμα. Και αυτό θα το κάνει κάτι που δεν είναι καλό στη σχέση του ούτε με το παιδί του, ούτε με τη γυναίκα του, ούτε με τη δουλειά του, ούτε βέβαια με την πόλη του. Θα πρέπει να πυκνώσουν οι εστίες χαράς και ομορφιάς.
Μας έχει διαποτίσει η ασχήμια; Βέβαια. Βέβαια. Και γι’ αυτό -αν και μπορεί να γίνομαι γραφικός μερικές φορές- επιμένω ότι πρέπει να υπάρξουν εικόνες και βιώματα που θα μας πάνε σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που μας πήγε η κυρίαρχη νοοτροπία μεταπολιτευτικά.
Σου έχουν κάνει πρόταση να ασχοληθείς με την πολιτική; Πήγα να αναμειχθώ με τον Κοινωνικό Σύνδεσμό πριν από περίπου τρία χρόνια. Και μου έχουν γίνει προτάσεις για δημοτικά συμβούλια.
Είσαι αρχισυντάκτης πολιτιστικών στο καθημερινό και Σαββατιάτικο ένθετο της Καθημερινής, κάνεις ομιλίες, παρουσιάσεις. Σε δέκα χρόνια που σε «βλέπεις»; Θα μπορούσες να είσαι και στην πολιτική; Η πολιτική με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Στο λέω χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Μια τραγωδία που συμβαίνει σήμερα, μετά από όσα έχουμε περάσει οι άνθρωποι της γενιάς μας είναι ότι διστάζουμε να μπούμε στην πολιτική. Ομως αν μου έκαναν μια πρόταση σήμερα δεν θα πήγαινα.
Γιατί δεν θα πήγαινες; Μήπως επειδή είσαι στην αρχή μιας νέας περιόδου; Ναι έχει συμπέσει αυτό και πιστεύω ότι τώρα είναι η στιγμή μου για να είμαι εκεί. Είμαι 21 χρόνια στην Καθημερινή, τώρα είναι η στιγμή που πιστεύω ότι μπορώ να δώσω κάτι παραπάνω. Αλλά αυτό δεν απαγορεύει τη συμμετοχή στην πολιτική. Υπάρχει ένας δισταγμός και ένας φόβος να μπούμε στο καμίνι της πολιτικής. Είναι απογοητευτικό και έχει σχέση με αυτό που είπαμε πριν για το ανθρώπινο δυναμικό. Ποιο ανθρώπινο δυναμικό θα μεσολαβήσει ανάμεσα στον ιδιωτικό τομέα και στον κομματάρχη που διορίστηκε σε ένα πόστο στο δημόσιο; Βέβαια στην τοπική αυτοδιοίκηση ήταν υποψήφιοι στις πρόσφατες εκλογές πολλοί κανονικοί άνθρωποι, με κανονικές ζωές. Αλλαξε πολύ η σύνθεση των δημοτικών συμβουλίων.
Πώς σχολιάζεις τον Ψινάκη ως δήμαρχο Μαραθώνα; Επειδή η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας από τους βασικούς θύλακες λαμογιάς και κακοδιοίκησης και κομματοκρατίας, εκεί καθρεπτίζεται όλη η παθολογία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ετσι, ένας άνθρωπος που θα πει τα πράγματα με το όνομά τους ακούγεται σαν Θεός. Ο Ψινάκης λοιπόν, πολύ έξυπνα ποιώντας, χωρίς να έχει τίποτα να χάσει, μιλά τη γλώσσα της κοινής λογικής.
Με λίγα καλιαρντά μέσα. Ναι, με λίγα καλιαρντά… Αν η γενιά μας δεν κάνει το βήμα, στις επόμενες δημοτικές εκλογές θα υπάρχουν πενήντα Ψινάκηδες υποψήφιοι. Και θα κερδίσουν με τα τσαρούχια. Αν το μοντέλο Ψινάκη δεν πολυαρέσει σε κάποιους του στυλ «αυτός θα κάνει πολιτική;» το ερώτημα είναι «που είναι οι άλλοι που μπορούν και πρέπει να κάνουν πολιτική». Αν τα καταφέρει ο Ψινάκης- που μακάρι να τα καταφέρει- δημιουργείται ένα προηγούμενο.
Πήγες για πρακτική ως φοιτητής στην Καθημερινή το 1993. Και έμεινες. Είμαι συντηρητικός άνθρωπος. Δεν είμαι άνθρωπος των αλμάτων, των μεγάλων ρίσκων. Πιστεύω ότι τα πράγματα εξελίχθηκαν στην κατεύθυνση που μου ταίριαζε. Είμαι χαρούμενος για αυτό. Μου ταιριάζει ένα σταθερό περιβάλλον και η Καθημερινή τα τελευταία χρόνια έχει κάνει πραγματικά βήματα μπροστά. Νομίζω ότι είμαι στο καλύτερο εργασιακό περιβάλλον που θα μπορούσα να είμαι στην Ελλάδα.
Επιπλέον είσαι στην εφημερίδα που είναι το προπύργιο της αθηναιογραφίας. Και είχα την τεράστια τύχη να συναντήσω τον Νίκο Βατόπουλο.
Είναι ο Νίκος ο μέντοράς σου; 100%. Μέντορας και τεράστιος φίλος. Ο Νίκος είναι μεγάλη υπόθεση για μένα. Του χρωστάω πάρα πολλά.
Ποιες οι δυσκολίες του μείγματος των πολιτιστικών σελίδων; Η συνταγή σου; Αυτό είναι τεράστιο ζήτημα. Επειδή είμαστε μια γενιά που έζησε και χωρίς το ίντερνετ και τώρα όλη αυτή η ιστορία του διαδικτύου περνάει από πάνω μας, πιστεύω ότι πρέπει να κινηθούμε σε μια πολύ διακριτή κατάσταση για το τι μπαίνει στο έντυπο και τι στην ιστοσελίδα. Πολλές φορές τα έντυπα ακολουθούμε ασθμαίνοντας την ειδησεογραφία που έχει ξεπεραστεί ήδη. Αρα, πρέπει δημιουργούμε δικές μας ιστορίες. Δεν είναι δυνατόν να βγαίνει το δελτίο τύπου για την Αμφίπολη και εμείς να το αναμασάμε την επόμενη μέρα. Πρέπει να έχεις κάτι παραπάνω να πεις.
Άποψη θες στο ρεπορτάζ; Ρεπορτάζ μόνο με άποψη. Μόνο.
Ποιος είναι ο τίτλος που ονειρεύεσαι να βάλεις στον επόμενο ένα χρόνο; «Ακούστηκε το πρώτο κομπρεσέρ στο Φαληρικό όρμο».
Σε τι κατάσταση είσαι αυτή την εποχή; Το κάθε λεπτό μετράει. Προσπαθώ να είμαι πιο συνειδητός σε αυτά που κάνω.
Πες μου λέξεις που σου έρχονται στο νου όταν σκέφτεσαι στην Αθήνα. Τόπους. Οτιδήποτε. (φέρνει το χέρι στην καρδιά και λέει) Το σπίτι μου (παύση). Τα παιδικά μου χρόνια, η ενηλικίωση. Οι κούρβες της Αθήνας, το φιδάκι της Μιχαλοκοπούλου, η κούρβα της Μαβίλη. Οι λεύκες της Κηφισίας, γενικά οι λεύκες στις νησίδες. Οι καμινάδες στον Σκαραμαγκά – όταν επιστρέφαμε από τις οικογενειακές διακοπές και τις έβλεπα χαιρόμουν τόσο πολύ που γυρίζω στην Αθήνα. Ο Πανιώνιος.
Η ομιλία του Δημήτρη Ρηγόπουλου την Τετάρτη 22 Οκτωβρίου ανοίγει το κύκλο διαλέξεων στο Ιδρυμα Κατακουζηνού από την CFCOMPANY με κεντρικό τίτλο «Η εικόνα της πόλης». Είσοδος δωρεάν με κράτηση θέσης. Δείτε όλο το πρόγραμμα των διαλέξεων στη σελίδα της CFCOMPANY στο facebook.
