Τσίφτισσα με έλεγε ο παππούς μου έτσι όταν συναντηθήκαμε δε μπόρεσα παρά να τον ρωτήσω: «Πόντιος είστε;». «Τι άλλο θα μπορούσα να είναι μία τέτοια μούρη;», μου απάντησε. Το ραντεβού είχε κανονιστεί για τις 11 το πρωί. «Πώς θα έρθεις;», με ρώτησε το προηγούμενο βράδυ στο τηλέφωνο. «Με τον ηλεκτρικό μέχρι την Κηφισιά και μετά θα πάρω ταξί», του απάντησα. «Όχι», μου είπε, «Θα έρθω να σε πάρω εγώ με το ποδήλατο. Θα κάψεις ενέργεια με το ταξί».
Έντεκα παρά πέντε έξω από τον σταθμό της Κηφισιάς ήταν σταθμευμένο ένα ξύλινο ποδήλατο. Γύρω του δεν υπήρχε κανείς. Πλησίασα από περιέργεια και για να του ρίξω μία δεύτερη ματιά. Λίγα μέτρα μακριά ο οδηγός του έκανε διατάσεις απλώνοντας τα πόδια σε ένα χαμηλό τοίχο. «Ο κύριος Ευμορφίδης;», φωνάζω. «Ο ίδιος», μου λέει και έρχεται προς το μέρος μου. Μελαχρινός, λεπτός και με μία περίεργη, έντονη αύρα, αφού έδεσε σφιχτά μία μπλούζα στο κεφάλι του με αγκάλιασε και με φίλησε. «Ανέβα πάνω», μου είπε δείχνοντας τη θέση στην μπροστινή ρόδα του ποδηλάτου.
Οι δρόμοι της Κηφισιάς ήταν σχεδόν άδειοι. «Αμάξι δεν έχω. Τί να το κάνω; Τώρα που ήρθα, πήρα το ποδήλατο από τη Θεσσαλονίκη πρώτα και μετά έφτασα με το τρένο στην Αθήνα», μου λέει και μένω με το στόμα ανοιχτό. Φαντάσου τώρα να είσαι ο ιδιοκτήτης μίας από τις πιο πετυχημένες εταιρείες και να μπαίνεις σε όλο αυτό τον κόπο για να κάνεις ένα ταξίδι. Για την Coco-Mat δε θέλει να πει και πολλά. «Τα ίδια και τα ίδια να πούμε πάλι; Αυτά υπάρχουν παντού», φωνάζει και συνεχίζει δίνοντάς μου συμβουλές στα αγγλικά. Γνώστης πολλών γλωσσών μου εξηγεί αστειευόμενος ότι αναγκαζόταν να τις μαθαίνει για να συνεννοείται με τις κοπέλες που γνώριζε σε κάθε χώρα που επισκεπτόταν. «Έφυγα από την Ελλάδα για να γνωρίσω κοπέλες. Εγώ τις ήθελα χαρούμενες, χαμογελαστές», μου λέει. «Έχω ταξιδέψει παντού. Στην ηλικία σου κοιμόμουν ακόμα και κάτω από γέφυρες, αν δεν είχα κάπου να μείνω». Η βόλτα συνεχίζεται κι εγώ χαζεύω τα πολυτελή σπίτια της Κηφισιάς. «Εδώ έχει ένα φυλάκιο. Για αυτό το σπίτι είναι. Να ένα ακόμα», μου δείχνει. «Τον προσέχουν αυτόν που μένει εδώ», λέει ειρωνικά αναφέροντας το όνομα ενός υπουργού της σημερινής κυβέρνησης.
Από τον σταθμό της Κηφισιάς είχαμε διανύσει μία αρκετά μεγάλη απόσταση μέχρι να φτάσουμε στην Τατοΐου. Σε ανηφόρες, κατηφόρες, όταν είχε κίνηση στο δρόμο και οδηγούσε στο αντίθετο ρεύμα κάνοντας μανούβρες για να ξεπεράσει εμπόδια ο Πωλ Ευμορφίδης «το είχε» με το πηδάλι. «Τα ποδήλατα είναι η μούρλα μου», λέει και μου εξηγεί ότι τον Μάρτη θα γεμίσει την Αθήνα με τα νέα ποδήλατα της Coco-Mat. «Το ποδήλατο είναι το πιο φυσικό πράγμα», συνεχίζει. «Δεν φαντάζομαι άλλο τρόπο να κινηθώ. Έχω χτίσει και τον δικό μου κόσμο, βέβαια. Και αν δεν έχω ποδήλατο, έχω τα πόδια μου».
Καθηγητής φυσικής αγωγής στη Σιβιτανίδειο πριν ιδρύσει την Coco-Mat, αρχίζει και μου διηγείται ιστορίες από τα χρόνια που δίδασκε. «Σε όλους άριστα έβαζα. Όταν ήμουν επιτηρητής σε κάποια εξέταση ήταν η καλύτερη των μαθητών. Όλοι προσπαθούσαν να έρθουν στην αίθουσά μου. Πάρτι έκαναν. Έβγαζαν βιβλία πάνω, αντέγραφαν. Μέχρι που μια μέρα μπήκε από την άλλη πόρτα ο διευθυντής».
Στα γραφεία της Coco-Mat σε υποδέχεται μία σειρά από ανθισμένες τριανταφυλλιές. Από πίσω τους ένα γήπεδο μπάσκετ και ένα ποδοσφαίρου, λίγο πιο πέρα τα άλογα, τα πόνυ και ο μπαξές με τα κολοκυθάκια και τα καρπούζια – κάθε άλλο παρά αυτό που θα περίμενε να δει κανείς στα HQ μιας τόσο επιτυχημένης εταιρίας. Αποκορύφωμα σε αυτό το «ανατρεπτικό» σκηνικό το τραμπολίνο – πάνω στο οποίο χοροπηδούσε ασταμάτητα ο κ. Ευμορφίδης επί σχεδόν μία ώρα, μιλώντας μου ταυτόχρονα, χωρίς να αποσυντονίζεται ούτε λίγο ο χειμαρρώδης του λόγος.
«Αυτό με γεμίζει ενέργεια», λέει. «Πριν λίγο καιρό συμμετείχα σε ένα φιλμ. “The Power of Heart” λέγεται και αναφέρεται σε 20 ανθρώπους που κάνουν δουλειές με την καρδιά τους. Μεταξύ αυτών είναι η Maya Angelou, o Paulo Coelho κι εγώ. Σε μία σκηνή λοιπόν αναπαριστώ ένα πραγματικό γεγονός στο οποίο ένας μεγάλος billionaire που θέλει να κάνει δουλειές με την Coco-Mat βρίσκεται σε αυτό εδώ το σημείο και εγώ τον έβαλα να κάνει τραμπολίνο. Να το δεις, να πεθάνεις στα γέλια», μου λέει, ενώ συνεχίζει να χοροπηδάει, για να τονίσει προφανώς πόσο σημαντικό είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς.
Η Coco-Mat δεν βίωσε την οικονομική κρίση. «Έκλεισαν πολλά μαγαζιά, αλλά ήταν αυτά που είχαν σαβούρα από Κίνα, από μέρη που ήταν όλα χημικά. Τα ιταλικά έπιπλα που εισήγαγαν κάποιοι, ας πούμε, ήταν δήθεν. Το δικό μας προϊόν είναι ποιοτικό και όσα παράγει η Ελλάδα και μπορούμε να τα βρούμε εδώ τα χρησιμοποιούμε. Τα φύκια είναι ελληνικά, ο ευκάλυπτος είναι ελληνικός».
Με την πολιτική δεν ασχολείται. «Ξέρω τον Σταύρο Θεοδωράκη. Καλό παιδί. Μου είχε πάρει συνέντευξη παλιά. Τώρα με το Ποτάμι με είχε πάρει τηλέφωνο, αλλά είμαι σε άλλο πλανήτη εγώ», λέει και μου εξηγεί ότι δεν πιστεύει στην πολιτική. «Ο Πάγκαλος ήθελε να μου κάνει συνέντευξη. Μου έστειλε ένα μήνυμα μία γραμματέας του, πριν ένα μήνα, στη Μαδρίτη με πέτυχε. Θα κάνει εκπομπή στην τηλεόραση, και λέω, οκ, να το κάνουμε. Να τον βάλω πάνω σε ένα ποδήλατο, να εξετάσω και αν το ποδήλατό μου αντέχει και είμαι μέσα. Δεν ξέρω αν δέχτηκε, ούτε και με ενδιαφέρει. Εγώ αποκλείεται να αλλάξω στα 56 μου».
«Ποια είναι η γνώμη σας για την τρόικα;», τον ρωτάω. «Απλώς οι ξένοι βλέπουν χοντρούς ανθρώπους που δεν έχουν σηκωμένα τα μανίκια», μου απαντά. «Άμα καταλάβει η τρόικα ή ο καθένας ότι εσύ είσαι αυτόφωτος, αυτοκινούμενος, δε σε πλησιάζει. Τις ανάγκες μας εκμεταλλεύονται αυτοί. Γιατί θέλουμε να πηγαίνουμε στην Ομόνοια με ένα μεγάλο αυτοκίνητο για να βγάλουμε γκόμενα. Γιατί αν πας με τα πόδια δε θα σε κοιτάξει καμία. Τις συνήθειές μας να αλλάξουμε και να σηκώσουμε τα μανίκια και δε θα υπάρξει τρόικα μετά», καταλήγει ενώ προσγειώνεται στο τραμπολίνο κι εκείνο τον στέλνει πάλι πίσω. Πάλι ψηλά.
