Ο πολυαγαπημένος Κώστας Βουτσάς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών τα ξημερώματα της Τετάρτης 26 Φεβρουαρίου. H Popaganda τον αποχαιρετά δημοσιεύοντας για πρώτη φορά online μία χειμαρρώδη συνέντευξή του από το όχι και τόσο μακρινό 2009.
Όσα λένε, ότι είμαι θρύλος, μύθος και τέτοια, τα θεωρώ μαλακίες. Αν είσαι θρύλος και μύθος, σημαίνει ότι σε έχουν βάλει στο ράφι. Εγώ είμαι ενεργό στοιχείο. Ακόμη είμαι μαθητής.
Κάνω πάντα παρέα με νέους ανθρώπους. Αν βρεθώ με συνομηλίκους μου, ρωτάω, ας πούμε, «Τι κάνει ο Γιάννης;» και μου απαντάνε «Πέθανε». «Ο Αντώνης τι κάνει»; «Ο Αντώνης έχει κάνει αιμοκάθαρση και μετακινείται με πι». Άι σιχτίρ!
Όποτε δεν έχω παράσταση ή πρόβες για κάποια ταινία, όταν φτάνει το απόγευμα ανεβάζω πυρετό.
Στο θέατρο δεν μπορείς να το παίζεις βεντέτα ενώ δεν αξίζεις μία. Γιατί όλο αυτό που σε καθιερώνει πρώτα απ’ όλα είναι το σινάφι σου.
Σου το λέω και ανατριχιάζω: Κάθε φορά που συμμετέχω σε μια δουλειά θέλω όσο τίποτα άλλο να ικανοποιηθεί ο κόσμος. Κάνω και λάθη. Αλλά μαλακίες στον κόσμο δεν κάνω.
Σε όλη μου τη ζωή κοιμόμουν το μεσημέρι.
Ξεκίνησα από τα μπουλούκια. Εκεί να δεις περιπέτειες και φτώχεια. Όταν πρωτοπήγα σε έναν πολύ καλό θίασο, την πρώτη μέρα γνωρίστηκα με έναν άλλο ηθοποιό και του είπα να πάμε για φαγητό σε ένα μαγειριό. Εκείνος επέμενε να πάμε σε ένα καλό εστιατόριο. «Τώρα που ξεκινάς τη ζωή σου πρέπει να μάθεις τα καλά πράγματα. Και δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ» μου είπε. Τον άκουσα. Και έτσι έγινε.
Δόξα τω Θεώ, έχω βγάλει πολλά λεφτά από το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Και βγάζω ακόμη. Το όνομά μου πουλάει.
Δεν μπορώ να ακούω από πρωταγωνιστές να λένε ότι δεν βγάζουν πολλά λεφτά. Χιλιάδες ευρώ βγάζουν. Και καλά κάνουν.
Χάρη στη δεύτερη γυναίκα μου, τη Θεανώ, έκανα μεγάλη περιουσία. Εγώ πάντα ξόδευα αλόγιστα τα λεφτά μου, δεν είχα συναίσθηση. Εκείνη είχε κάνει σπουδές οικονομικών και ήξερε πώς να τα διαχειριστεί.
Αυτό που λένε ότι οι κωμικοί ηθοποιοί είναι κατά βάθος τραγικοί χαρακτήρες, εγώ δεν το έχω νιώσει. Εκτός και αν δεν είμαι κωμικός ηθοποιός.
Ίσως το μόνο τραγικό στοιχείο μου να είναι ότι δεν μπορώ τη μοναξιά. Ευτυχώς, όλοι θέλουν να κάνουν παρέα μαζί μου, γιατί δεν είμαι μουρτζούφλης ανθρώπος.
Εγώ στο σχολείο ήμουν αθλητής. Μέρα-νύχτα στο στίβο ήμουν. Όταν έγινε μια θεατρική ομάδα στο σχολείο, πήγαινα και τους κορόιδευα. Μου λέει ο καθηγητής: «Αν μπορείς καλύτερα, κάν’το εσύ». Το έκανα. Και μετά με άφηναν να φύγω.
Στην καριέρα μου έχω παίξει και δραματικούς ρόλους και κατάφερα να κάνω τον κόσμο να κλαίει με μαύρο δάκρυ. Γιατί, αν είσαι σωστός θεατρίνος, πρέπει να μπορείς να παίξεις τα πάντα.
Θυμάσαι τη σκηνή με τον Αυλωνίτη και τον Χορν στη φυλακή, στο «Μια ζωή την έχουμε»; Ο Αυλωνίτης κλέβει την παράσταση από τον σπουδαίο Χορν. Γιατί η αυθεντικότητα είναι το μεγαλύτερο ταλέντο στον κόσμο.
Πόσο κρίμα είναι που ένας Αυλωνίτης και ένας Χατζηχρήστος δεν έπαιξαν ποτέ Αριστοφάνη στην Επίδαυρο!
Η Μελίνα άνοιξε το δρόμο της Επιδαύρου, που παλιά ήταν κλειστός για τους λεγόμενους «εμπορικούς ηθοποιούς». Τι ανοησία, Θεέ μου, αυτός ο διαχωρισμός!
Θυμάμαι μια κριτική για μια παράσταση που έκανα πριν από αρκετά χρόνια στην Επίδαυρο. Έλεγε χαρακτηριστικά ότι, τις προσθήκες και τους αυτοσχεδιασμούς που έκανε ο Βουτσάς, θα τις έκανε και ο ίδιος ο Αριστοφάνης. Το χάρηκα πολύ.
Όταν είχα δώσει πρώτη φορά εξετάσεις για να γίνω ηθοποιό, δεν πέρασα. Η επιτροπή μού είχε πει ότι δεν έκανα για ηθοποιός. Λες να είχαν δίκιο;
Αν ο ρόλος σου είναι ενός χαζού, εσύ δεν πρέπει να παίζεις το χαζό. Πρέπει να γίνεις χαζός για όσες ώρες κρατάει η παράσταση ή το γύρισμα.
Όταν ακόμη ήμουν στα μπουλούκια, ο κόσμος μας φώναζε τους άντρες «ξυρισμένους» και τις γυναίκες «παστρικές». Εμάς γιατί συνήθως ξυριζόμασταν κόντρα για κάποιον ρόλο και τις γυναίκες γιατί πλενόντουσαν κάθε μέρα.
Αρσενικό είμαι, τι να κάνω; Να μην κυνηγάω γυναίκες; Τι να κυνηγάω; Σόλες;
Έχω κάνει εγχείρηση στην καρδιά, οπότε δεν παίρνω viagra και άλλα τέτοια. Το δικό μου χάπι είναι το “change”. Αλλαγή!
Τρεις φορές παντρεύτηκα, τρεις φορές χώρισα. Κάθε φορά εγώ έφταιγα.
Ούτε θυμάμαι πως πέρασαν 60 χρόνια στο θέατρο.
Το καλό με μένα είναι ότι δεν είμαι καριερίστας. Ποτέ δεν έκανα παρέα με κάποιον για να κερδίσω κάτι, ποτέ δεν έκανα δημόσιες σχέσεις. Δεν το είχα ανάγκη.
Καμιά φορά που περνάω με το αυτοκίνητο έξω από κάποιο νεκροταφείο, φωνάζω: «Όχι, μη με περιμένετε, θα αργήσω πολύ ακόμη!».
Έχω κάνει πολλές ωραίες ταινίες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία. Εσύ;
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 2009 στο περιοδικό Esquire.
