Τελικά είσαι υποψήφιος δήμαρχος. 1.5 χρόνο πριν στο ραδιόφωνο μου το αρνιόσουν κατηγορηματικά… Ε ναι λοιπόν! Αυτό που σου είχα πει στο ραδιόφωνο είναι ότι έχω ένα πάθος, μια τρέλα: την τοπική αυτοδιοίκηση. Με συναρπάζει γιατί είναι απτό το αποτέλεσμα, το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια. Δεν στο είχα πει τότε ότι θα είμαι υποψήφιος για την Αθήνα, γιατί απλούστατα δεν το είχα πάρει απόφαση. Πολλοί άνθρωποι μου είχαν κάνει την τιμή να συζητάνε το όνομά μου, αλλά το θεωρούσα τότε πολύ πρόωρο.
Θα σας δώσει άραγε κανείς σημασία στην σκιά των βουλευτικών εκλογών, ακόμα κι αν αυτές πάνε προς Οκτώβρη; Αδικεί την καμπάνια σας -όλων των υποψήφιων- η ταύτιση των αυτοδιοικητικών εκλογών με ψήφο διαμαρτυρίας ή εκτόνωσης; Αντικειμενικά αν δημοτικές και βουλευτικές εκλογές γίνονταν μαζί, θα είχαμε πρόβλημα. Γιατί θα μας στερούσαν το οξυγόνο. Εμείς μιλάμε για το πώς θα μαζέψουμε τα σκουπίδια ή για το πώς θα αυξήσουμε το πράσινο, για το πώς θα φωτίσουμε τις σκοτεινές τρύπες της Αθήνας ή για το πώς θα φτιάξουμε τις παιδικές χαρές, για όλα αυτά τα μικρά που κάνουν τα μεγάλα, και τα κόμματα θα μονοπωλούσαν την κουβέντα. Αυτός είναι κίνδυνος.
Σαφώς όλοι οι υποψήφιοι έχουμε τις πολιτικές μας αναφορές, ποτέ δεν έκρυψα τις δικές μου, αλλά δείτε το παράδειγμα του συνδυασμού μας για να καταλάβετε τη διαφορά ανάμεσα στην τοπική αυτοδιοίκηση και την κεντρική πολιτική σκηνή: είναι ο πλέον υπερκομματικός και πολυσυλλεκτικός συνδυασμός που έχει δοκιμαστεί στην Αθήνα τις τελευταίες δεκαετίες. Μια ομάδα η οποία υπερβαίνει παρατάξεις και ιδεολογίες. Μια συμμαχία ανθρώπων με διαφορετικές αφετηρίες που την ενώνει ένας κοινός προορισμός: να σηκώσουμε την Αθήνα ψηλά. Για να μην ξεχνιόμαστε, ο κομματισμός και ο κρατισμός είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της τοπικής αυτοδιοίκησης. Για αυτό και επιμένω πως σήμερα, κανείς δεν ενδιαφέρεται για την άποψη του Δημάρχου της Αθήνας για το Μεσανατολικό. Ο κόσμος θέλει να μας πιάσει από το λαιμό για να κάνουμε τη δουλειά. Τη λάντζα. Το μεγαλύτερο λάθος που έχουν κάνει διαχρονικά οι δήμαρχοι της Αθήνας είναι ότι ήθελαν να πρωταγωνιστούν στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Και η Ντόρα Μπακογιάννη; Όλοι.
Μου έχει κάνει εντύπωση που παρότι μοιάζεις ο υποψήφιος με το πιο μακρύ πολιτικό μέλλον, φέρνεις την κουβέντα στο «είναι μια δουλειά και κάποιος πρέπει να την κάνει» αφαιρώντας αριστερά-δεξιά πρόσημα… Μιλάς με έναν άνθρωπο που είναι υποψήφιος για έναν απλό και μόνο λόγο: γιατί μου αρέσει να κάνω τα πράγματα να γίνονται. Και όλα αυτά τα χρόνια έκανα τη δουλειά χωρίς να φοβάμαι να βουτήξω στο νερό ή να πέσω στη φωτιά, για να εξαντλήσω τις αναλογίες. Αυτό έκανα, κάνω και θα συνεχίσω να κάνω. Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι της κομματικοποίησης και να αρχίσω να λέω και εγώ πως οι αριστεροί μαζεύουν καλύτερα τα σκουπίδια ή οι δεξιοί συντηρούν καλύτερα το πράσινο. Έλεος. Γιατί αυτός είναι ένας εύσχημος τρόπος να δημιουργείς δικαιολογίες και άλλοθι. Το έχουμε πληρώσει ακριβά και κάποια στιγμή το πάθημα πρέπει να γίνει μάθημα. Το να απαλλαγούμε από αυτό στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι μία πρόκληση.
Υπάρχουν δρόμοι στην Αθήνα που η άσφαλτος είναι της Περιφέρειας, η νησίδα του Υπουργείου Ανάπτυξης και η παρακείμενη υπόγεια διάβαση του Υπουργείου Υποδομών. Όλα μπερδεμένα πολύ συνειδητά από γενιές και γενιές πολιτικών, για να μην μπορούν να αποδοθούν ευθύνες.
Από την άλλη βγαίνοντας από μια τέτοια ταραγμένη δεκαετία, είναι δυνατόν να μην έχει πολιτικό πρόσημο η κουβέντα για τον Δήμο; Πολιτικό πρόσημο έχει η πράξη όχι η θεωρία. Η αποτελεσματικότητα μετράει. Να σου κάνω μια ερώτηση; Υπάρχουν αριστερές ή δεξιές ράμπες στα πεζοδρόμια; Αριστερές ή δεξιές λακκούβες στους δρόμους; Αλλά και να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Το δικαίωμα στην ασφάλεια είναι αριστερό ή δεξιό; Είναι επείγον να βγούμε από την αυτοπαγίδευση σε ιδεοληπτικά σιλό, ή οποία όχι μόνο δεν είναι παραγωγική αλλά μας κρατάει σε τέλμα. Και κάτι ακόμα: Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας δεν κυνηγάς μόνο ψήφους. Αν σε ενδιαφέρει πραγματικά η επόμενη ημέρα της πόλης , οφείλεις να αναδεικνύεις ζητήματα και να εξασφαλίζεις συγκλίσεις. Όχι μόνο με το να συμφωνείς. Αλλά ακόμα κι όταν διαφωνείς. Το ζητούμενο άλλωστε είναι πάντα η σύνθεση. Στην τοπική αυτοδιοίκηση καλούμαστε να υπερβούμε τους εαυτούς μας. Όλοι μαζί στο ίδιο καζάνι, το δημοτικό συμβούλιο δηλαδή, θα βράσουμε τα επόμενα χρόνια.
«Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι της κομματικοποίησης και να αρχίσω να λέω και εγώ πως οι αριστεροί μαζεύουν καλύτερα τα σκουπίδια ή οι δεξιοί συντηρούν καλύτερα το πράσινο».
Η αξιολόγησή σου για τη διοίκηση Καμίνη; Μπορεί να πει κανείς ότι είναι ένα μονοπάτι στο οποίο κι εσείς θα βαδίσετε; Η πιο τζάμπα μαγκιά για οποιονδήποτε, όχι μόνο για μένα, είναι να πει ότι παραλαμβάνει καμένη γη. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι να κοιτάξουμε μπροστά, η εικόνα της πόλης είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένη. Άσχετα με το αν σε προσωπικό επίπεδο εγώ τον Γιώργο Καμίνη τον εκτιμώ, διάβασα πρόσφατα μια συνέντευξή του, και όλες οι ερωτήσεις που του έγιναν αφορούσαν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Σκέφτηκα ότι αν με το καλό εκλεγώ και μετά από κάποια – ελπίζω πολλά χρόνια- φτάσει ή ώρα να αποσυρθώ από τον Δήμο Αθηναίων, βρεθώ στην αντίστοιχη θέση, θα ήμουν σίγουρος ότι θα είχα κάνει κάτι λάθος, αν μου απηύθυναν τέτοιου είδους ερωτήσεις.
Ποιο είναι το δικό μας μονοπάτι; Να το πω απλά. Ένα κείμενο με το –πολύ αναλυτικό είναι η αλήθεια- πρόγραμμά μας κι ένα επισυναπτόμενο “excel” με παρεμβάσεις, κόστη, πηγές χρηματοδότησης και χρονοδιάγραμμα. Ένα πρόγραμμα που έχει προκύψει από πολλή δουλειά. Προχωράμε κρατώντας τα θετικά και αφήνοντας πίσω τα αρνητικά. Μην ξεχνάς πως την ατζέντα, δεν την θέτω ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος υποψήφιος. Ούτε καν εσείς οι δημοσιογράφοι. Τη θέτουν οι ίδιοι οι δημότες. Έτσι όπως αναφέρονται σε αυτό που εμείς λέμε «πολιτισμό της καθημερινότητας». Ακούς τη μάνα να λέει ότι φοβάται πώς θα γυρίσει το παιδί της από το φροντιστήριο το βράδυ μέσα στο σκοτάδι, ακούς να σου μιλάνε για την καθαριότητα – «δεν αντέχω άλλο τη βρώμα» μου έλεγε ένας κύριος -, ακούς για το πράσινο που είναι λίγο, λάθος κατανεμημένο και σε κακή κατάσταση, ακούς για τους ελεύθερους χώρους που έχουν παραδοθεί από άκρη σε άκρη της πόλης στην εγκατάλειψη.
Τα ίδια έλεγε πάντως κι ο Καμίνης στο ξεκίνημα και μετά έπεσε πάνω στον σκόπελο των συναρμοδιοτήτων… Την πιπίλα των συναρμοδιοτήτων τη βάζουμε στο στόμα μας για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Καθαριότητα, φωτισμός, πράσινο, παιδικές χαρές, πεζοδρόμια, τραπεζοκαθίσματα και τόσα άλλα, δεν έχουν να κάνουν με καμία κυβέρνηση. Είναι αποκλειστικά θέματα του Δήμου. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το θεσμικό πλαίσιο. Από την εποχή του Όθωνα μέχρι σήμερα, το ελληνικό κράτος νομοθετούσε κάνοντας εξαιρέσεις για την Αθήνα, για να κρατά η κεντρική εξουσία δέσμια την πόλη. Υπάρχουν δρόμοι στην Αθήνα που η άσφαλτος είναι της Περιφέρειας, η νησίδα του Υπουργείου Ανάπτυξης και η παρακείμενη υπόγεια διάβαση του Υπουργείου Υποδομών. Όλα μπερδεμένα πολύ συνειδητά από γενιές και γενιές πολιτικών, για να μην μπορούν να αποδοθούν ευθύνες. Ο κόσμος όμως θέλει να ξέρει ποιανού την πόρτα πρέπει να χτυπήσει για να παραπονεθεί. Εμείς λέμε «τέρμα αυτά». Ό,τι είναι εντός ορίων του Δήμου της Αθήνας, οφείλει να είναι ευθύνη του Δήμου της Αθήνας. Μια τροπολογία στη βουλή είναι. Για να ισχύει απόλυτα και ουσιαστικά, χωρίς δικαιολογίες, το ρητό «τα παράπονα στον Δήμαρχο».
–
Παύλος Γερουλάνος: «Για μας κάθε γειτονιά της Αθήνας, είναι κέντρο»
Ποια είναι η γνώμη σου για την Αθήνα ως μητροπολιτικό δήμο; Θα έλυνε χέρια ή δεν είναι το μείζον ζήτημα; Εσύ όταν ακούς μητροπολιτικό δήμο, τι καταλαβαίνεις; Ένας φερετζές είναι. Λες και περιμένουμε κάποιον Τρικούπη ή Καποδίστρια να τ’ αλλάξει όλα. Πριν φτάσουμε εκεί, ας είμαστε πρακτικοί. Έρχεται το ελληνικό κράτος και νομοθετεί την Ανάπλαση ΑΕ, μια αναπτυξιακή εταιρεία που έχει δημιουργηθεί για να υποκαταστήσει τον Δήμο μέσα στον Δήμο. Τότε γιατί στήνουμε κάλπες; Ο Πρόεδρος της Ανάπλασης στην κανονική ζωή κάνει τον Δήμαρχο, κάπως σαν να παίζουμε Sim City δεν είναι όλο αυτό; Άλλο παράδειγμα: υπάρχουν 4750 τετραγωνικά μέτρα πρασίνου από τα οποία μόνο τα 3250 ανήκουν στον Δήμο. Τα υπόλοιπα ανήκουν σε άλλους φορείς, με τρανό παράδειγμα το Πεδίον του Άρεως. Δεν πρέπει να τα ξεκαθαρίσουμε όλα αυτά; Δε χρειαζόμαστε πολλές τέτοιες μικρές νίκες;
Δεν βρίσκεις δηλαδή κανέναν τρόπο που να μπορεί να είναι χρήσιμη η Ανάπλαση ΑΕ; Χρειαζόμαστε την Ανάπλαση ΑΕ για να προχωρήσει η πεζοδρόμηση της Βασ. Όλγας που θα κάνει πράγματικότητα τον μεγάλο περίπατο και θα εκπληρώσει και το όραμα της Μελίνας και του Τρίτση; Υπάρχει μελέτη και το έργο δεν είναι ακριβό για τα δεδομένα ενός δημόσιου προϋπολογισμού. 5 εκατομμύρια ευρώ θα κοστίσει. Γιατί δε γίνεται; Άλλο παράδειγμα είναι η απόφαση για την πεζοδρόμηση του ιστορικού τριγώνου. Είμαι υπέρ, χωρίς καθόλου διέλευση οχημάτων. Ίσως χρειαστεί κάποια μορφή αστικής συγκοινωνίας και βέβαια πρόνοια για την φόρτωση και την εκφόρτωση. Τις πόλεις μας τις χαιρόμαστε όταν μπορούμε να τις περπατάμε. Εν πάση περιπτώσει, δεν καταλαβαίνω γιατί για όλα αυτά χρειαζόμαστε μία ακόμα κρατική δομή με έξοδα, προσωπικό, γραφεία κλπ, που το μόνο πράγμα που κάνει είναι να αυξάνει το βαθμό αναποτελεσματικότητας και γραφειοκρατίας που ήδη υπάρχει.
«Έρχεται το ελληνικό κράτος και νομοθετεί την Ανάπλαση ΑΕ, μια αναπτυξιακή εταιρεία που έχει δημιουργηθεί για να υποκαταστήσει τον Δήμο μέσα στον Δήμο. Τότε γιατί στήνουμε κάλπες; Ο Πρόεδρος της Ανάπλασης στην κανονική ζωή κάνει τον Δήμαρχο, κάπως σαν να παίζουμε Sim City δεν είναι όλο αυτό;»
Είναι η Αθήνα μια όμορφη πόλη; Μια ωραία πόλη για να ζεις… Ξέρεις ένα τραγούδι του the Boy, «Αθήνα μου, σ’ αγαπάω να της λες»;
Το έχω ακούσει… Αυτό είναι η Αθήνα. Μια πόλη που όλοι θέλουμε πολύ να αγαπήσουμε. Είναι μια πάρα πολύ γοητευτική πόλη. Έχει μαγεία, αντιθέσεις, είναι απρόβλεπτη. Έχει την ενέργεια της Ακρόπολης που είναι ορατή από παντού – από την πιο πλούσια ως την πιο φτωχή γειτονιά, κάτι που π.χ. δεν ισχύει για τον Πύργο του Άιφελ ή το Μπιγκ Μπεν. Έχει την απόλυτη ομορφιά της μη τελειότητας, έχει κάτι για τον καθένα, σε κάθε του στιγμή. Είναι μια σπουδαία πόλη για να ζεις. Η Αθήνα σε συμφιλιώνει, χωρίς να σε ρωτάει. Σκέψου την αθηναϊκή πολυκατοικία που είναι σύμβολο, ορόσημο. Εκεί, από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, συνυπάρχουμε όλοι. Έτσι είναι και η Αθήνα, και βέβαια κανείς δεν τη θέλει αποστειρωμένη. Θέλει πάρα μα πάρα πολύ δουλειά, όμως. Γιατί, για να τα λέμε όλα, είναι και η πόλη του ότι να’ναι. Χρειάζεται να αποκτήσει αρχή, μέση και τέλος. Για να βγαίνεις από το σπίτι και να μη φοβάσαι τι θα σου συμβεί μέχρι να ξαναγυρίσεις.
Γιατί να μετανιώσω για τη βόλτα στον Άγιο Παντελεήμονα; Πρέπει να μετανιώσω εγώ ή αυτοί που συκοφαντούν με fake news; Έχω την εξής απλή λογική: μιλάω με τους πάντες, ακούω τους πάντες και δε ζητάω πιστοποιητικά κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων από κανένα πολίτη.
Πραγματικά, το πιστεύεις αυτό; Εγώ, και πιστεύω πολλοί Αθηναίοι που ζούμε, διασκεδάζουμε κι εργαζόμαστε στο κέντρο της πόλης, το θεωρούμε υπερβολή… Είναι μια πόλη η Αθήνα που πολλοί από μας κυκλοφορούμε σφιγμένοι. Δεν το λέω με τη λογική της θείας μας που παραπονιέται ότι όλα ήταν καλύτερα παλιά. Το λέω επειδή βλέπω μια πόλη που κάνει αόρατο τον άνθρωπο με τις ειδικές ανάγκες, δημιουργεί ανασφάλεια τόσο στη γιαγιά, όσο και στον μετανάστη που μπορεί να μπλέξει χωρίς να φταίει ή, για να το ελαφρύνω, δεν επιτρέπει σε μια κοπέλα να περπατήσει με τα τακούνια της στα απαράδεκτα πεζοδρόμιά της. Όλα αυτά είναι κομμάτια του παζλ που συνθέτουν την πρόκληση της Αθήνας.
Έχεις μετανιώσει για τη βόλτα στον Άγιο Παντελεήμονα; Δίπλα στον Σπύρο Γιαννάτο, κάποτε πρόεδρο της «επιτροπής κατοίκων» της περιοχής που προωθεί εδώ και χρόνια την ατζέντα της Χρυσής Αυγής… Γιατί να μετανιώσω για τη βόλτα στον Άγιο Παντελεήμονα; Η Αυγή που το έκανε πρωτοσέλιδο, αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη. Πρέπει να μετανιώσω εγώ ή αυτοί που συκοφαντούν με fake news; Έχω την εξής απλή λογική: μιλάω με τους πάντες, ακούω τους πάντες και δε ζητάω πιστοποιητικά κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων από κανένα πολίτη. Ξέρεις γιατί; Γιατί αυτή είναι η Αθήνα σήμερα.
Θα περίμενε κανείς να πείς κάτι σαν «με μένα δήμαρχο θα πάρουμε πίσω την περιοχή από τους Χρυσαυγίτες»…. Δεν έχω καθόλου τη γνώμη ότι έχουμε παραδώσει γειτονιές όπως αυτή του Άγιου Παντελεήμονα στη Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή έχει διείσδυση σε όλη την Αθήνα, όχι μόνο εκεί. Σε κάθε περίπτωση δεν την χτυπάς με αναρτήσεις στο Facebook και το Twitter ή με λογάκια, αλλά έξω, στους δρόμους και τις πλατείες. Όταν με ρωτάνε αν υπάρχει ζήτημα εγκληματικότητας στην Αθήνα, δεν απαντάω «το πρόβλημα είναι η Χρυσή Αυγή». Λέω «είναι και η Χρυσή Αυγή, είναι όμως και πολλά άλλα!». Ας μην ταΐσουμε κι άλλο έναν δράκο, για να τον εκθρέψουμε και να τον σφάξουμε κάποια στιγμή. Όταν μιλάμε για μια δημοκρατική πόλη, μιλάμε για μια ασφαλή, προσβάσιμη, βιώσιμη, καθαρή πόλη.
Να σχολιάσω εδώ κάτι. Βλέπω στο πρόσωπό σου έναν νέο, επικοινωνιακό, οριζόντια συμπαθή πολιτικό που ανήκει σίγουρα στην πλευρά της δεξιάς παράταξης που έχει πυξίδα προς το κέντρο. Που, ταυτόχρονα, όπως λίγο πολύ κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είσαι αναγκασμένος να εκφέρεις συντηρητικές θέσεις για να συγκινήσεις τον ψηφοφόρο της ΝΔ στην Α’ Αθηνών και να μην αιμορραγήσεις προς τα δεξιά… Καταλαβαίνω πλήρως ότι δεν χωράω εύκολα στα κοστούμια που προσπαθούν να μου ράψουν. Στο δικό μου μυαλό συνυπάρχουν π.χ. η πολυπολιτισμικότητα με την καλή συνεργασία με την Εκκλησία. Δεν σκέφτομαι με γνώμονα τις διαιρέσεις, αλλά τη σύνθεση. Όταν βλέπω έναν τοίχο θέλω να τον γκρεμίσω, κι όταν βλέπω ένα χάσμα θέλω να το γεφυρώσω.
«Καταλαβαίνω πλήρως ότι δεν χωράω εύκολα στα κοστούμια που προσπαθούν να μου ράψουν. Στο δικό μου μυαλό συνυπάρχουν π.χ. η πολυπολιτισμικότητα με την καλή συνεργασία με την Εκκλησία»
Να περάσουμε στα sos θέματα της αυτοδοικητικής ατζέντας: Γιατί είσαι υπέρ της σύμπραξης με ιδιώτες στο θέμα των σκουπιδιών; Το πιο παλιό debate που βρήκα στο YouTube για τον Δήμο είναι το Τρίτσης-Μελίνα. Ποιο ήταν το πρώτο θέμα στην αντιπαράθεσή τους; Η καθαριότητα. 30 χρόνια μετά παραμένει πρόβλημα. Γιατί; Επειδή είμαστε ανίκανοι; Άχρηστοι; Όχι. Η απάντηση είναι επειδή διατηρούμε το ίδιο μοντέλο από την δεκαετία του ‘80. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Δεν έχει κανένα νόημα να δαιμονοποιούμε την σύμπραξη με τους ιδιώτες, ενώ μας δίνει απλώς περισσότερα μέσα για να λύσουμε το πρόβλημα. Άλλωστε, δεν μιλάμε για ιδιωτικοποίηση ή για απολύσεις, άλλα για ένα επιπλέον εργαλείο που θα επιτρέψει στον Δήμο να προσφέρει καλύτερες και ποιοτικότερες υπηρεσίες. Το μεικτό σύστημα είναι η διεθνής πρακτική. Το έχουν υιοθετήσει σχεδόν το 90% των ευρωπαϊκών πόλεων και δεκάδες δήμοι σε όλη την Ελλάδα. Δεν μπορούμε να καταδικάζουμε τον Αθηναίο στη βρώμα, απορρίπτοντας αποτελεσματικές λύσεις, στο όνομα της ιδεοληψίας ή έστω, της ιδεολογικοποιημένης καθαριότητας..
Airbnb; Το Airbnb είναι ευλογία και κατάρα, είναι η ζωή που προχωρά μπροστά. Για άλλους αποτελεί καταστροφή για τα ξενοδοχεία και δημιουργεί στρεβλώσεις στην αγορά ακινήτων, για άλλους υπήρξε σωτηρία, διότι βρήκαν τρόπο αξιοποίησης των ακινήτων τους και αύξησης των εισοδημάτων τους. Όπως πολύ συχνά συμβαίνει, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και όπως για κάθε καινούργιο που προβάλλει, χρειάζεται να υπάρξει σχεδιασμός και ρύθμιση. Απασχολεί πολλές πόλεις σε όλον τον κόσμο που το προσεγγίζουν διαφορετικά – απαγόρευση, ζώνες, φορολογικά ή ημερολογιακά κριτήρια κτλ. Το κοινό τους σημείο είναι ότι δεν το βλέπουν καθαρά εισπρακτικά. Χρειαζόμαστε ένα νέο πλαίσιο που όμως θα το διαμορφώσει ο Δήμος. Ένα πλαίσιο που ενδεχομένως μπορεί να περιλαμβάνει την καταχώρηση του ακινήτου σε Μητρώο, τον καθορισμό μειωμένης χρονικής διάρκειας με ανώτατο όριο –της μίσθωσης καθώς και ανώτερα όρια στον αριθμό ακινήτων που μπορούν να διατεθούν ανά Δημοτική Κοινότητα ή συνοικία με βάση τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής. Και βεβαίως την τήρηση προδιαγραφών υγιεινής και ασφάλειας.
–
Ο Νάσος Ηλιόπουλος Δηλώνει Έτοιμος να Τσακωθεί για την Αθήνα
Τραπεζοκαθίσματα; Για τα τραπεζοκαθίσματα, ο Δήμος, μέχρι τώρα, συνηθίζει να βγάζει οριζόντιες κανονιστικές που ισχύουν για όλη την πόλη. Πιστεύουμε ότι αυτό πρέπει να αλλάξει. Σεβόμενοι κάποια βασικά στάνταρ ως προς την ανεμπόδιστη πρόσβαση και την ηχορύπανσή. Γενικότερα σεβόμενοι τις ανάγκες των μόνιμων κατοίκων που κρατάνε την πόλη ζωντανή,. Κάθε περιοχή να έχει τις δικές της ρυθμίσεις. Μην μπαίνουμε σε μια λογική πονάει χέρι, κόβει χέρι.
Το να κλείνουμε τα μάτια μας σε αυτό που συμβαίνει στα Εξάρχεια δεν βοηθάει κανέναν. Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό ή ιδεολογικό. Και είναι αδιανόητο ότι το μετατρέπουμε σε τέτοιο.
Ποια είναι η θέση σου για τους χώρους εποπτευόμενης χρήσης ναρκωτικών; Σήμερα αντιμετωπίζουμε πιάτσες μετακινούμενες – χιλιάδες άνθρωποι αόρατοι, σε μεγάλο βαθμό άστεγοι, που περνάνε τις περισσότερες ώρες της ημέρας έξω στον δρόμο. Έχουμε λοιπόν στηρίξει από την αρχή τους χώρους εποπτευόμενης χρήσης ναρκωτικών. Όχι μόνο για να δώσουμε μια ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους να ξανά κερδίσουν τις ζωές τους, αλλά και για να αναστρέψουμε την υποβάθμιση ολόκληρων γειτονιών. Λειτουργούν, άλλωστε, περίπου 100 τέτοιοι χώροι σε όλη την Ευρώπη, ενώ ένα αντίστοιχο πρόγραμμα είχε τρέξει με επιτυχία στην Αθήνα και το 2012-13. Είναι ένα μεγάλο βήμα ότι ψηφίστηκε στη βουλή. Όμως, χωρίς να θέλω να γίνομαι ο γκρινιάρης της υπόθεσης, δεν είναι πανάκεια. Αν ακούσεις ορισμένους στη Βουλή, θα νομίζεις ότι λύθηκε το πρόβλημα. Για παράδειγμα πως θα έχει αποτέλεσμα αυτό, αν δεν συνδυαστεί με ένα υπνωτήριο; Έχουμε λοιπόν πολλή δουλειά να κάνουμε ακόμα σε πρόληψη, street work, απεξάρτηση και, κυρίως, επανένταξη. Από τον Δήμο, τους φορείς και τις κοινότητες μέχρι ασφαλώς το Υπουργείο Δικαιοσύνης που πρέπει να δει τι γίνεται στις φυλακές. Ο Δήμος οφείλει να βγει μπροστά και να καλύψει το κενό που αφήνει το κράτος από κάτω προς τα πάνω.
Γιατί επιμένεις να γίνει το Πολυτεχνείο μουσείο; Το Πολυτεχνείο είναι κάτι παραπάνω από ένα κτίριο όπου στεγάζεται μια συγκεκριμένη σχολή. Είναι σύμβολο της ιστορίας μας, σύμβολο Δημοκρατίας. Και ταυτόχρονα ένα μοναδικό κτίριο σε μία περιοχή με ασύλληπτες δυνατότητες. Οι πόλεις όμως είναι ζωντανοί οργανισμοί, προχωρούν μπροστά με την εποχή τους. Για παράδειγμα, η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Λυρική Σκηνή που μετακινήθηκαν πρόσφατα. Το τρίγωνο Αρχαιολογικό Μουσείο-Ακροπόλη-Πολυτεχνείο μπορεί να ενοποιηθεί και να στεγάσει τον αρχαιολογικό μας πλούτο. Σκεφτείτε πως σήμερα, το Μουσείο εκθέτει 11.000 ευρήματα όταν έχουμε άλλα 200.000 στις αποθήκες! Αυτή η επίθεσή πολιτισμού μπορεί να συμπαρασύρει την ευρύτερη περιοχή. Όχι μόνο επειδή δεν θα έχουν οι «μπαχαλάκηδες» το προνόμιο του ασύλου μετά από κάθε τους βραδινή βόλτα, σπάζοντας και καίγοντας, αλλά και επειδή η καρδιά της Αθήνα μπορεί να γίνει προορισμός κυριολεκτικά για εκατομμύρια επισκέπτες και να αρχίσει πάλι να χτυπάει δυνατά.
Να που φτάσαμε στα Εξάρχεια, διαχωρίζεις τη θέση σου από το φετίχ που μοιάζει να έχει με την περιοχή η ΝΔ; Το να κλείνουμε τα μάτια μας σε αυτό που συμβαίνει στα Εξάρχεια δεν βοηθάει κανέναν. Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό ή ιδεολογικό. Και είναι αδιανόητο ότι το μετατρέπουμε σε τέτοιο. Στα Εξάρχεια εκτός από τη βία που γνωρίζουμε, μεταξύ των άλλων, υπάρχει αυξημένος αριθμός σεξιστικών κι ομοφοβικών επιθέσεων, γίνεται οργανωμένο εμπόριο ναρκωτικών και ανθρώπων. Οι κάτοικοι έχουν φτάσει σε απόγνωση. Διαμαρτύρονται, αλλά βρίσκουν τοίχο. Ταυτόχρονα βέβαια, τα Εξάρχεια είναι μια από τις πιο ωραίες γειτονιές της Αθήνας. Ως υποψήφιος δήμαρχος αυτής της πόλης λοιπόν, δεν σκοπεύω να χαρίσω αυτή την όμορφη και ζωντανή περιοχή της πόλης μας σε κανέναν που θέλει να παίξει πολιτικά παιχνίδια. Τα άβατα είναι για το Άγιον Όρος (σ.σ. η κουβέντα με τον Κώστα Μπακογιάννη έγινε πριν την επίσκεψή του στην περιοχή την περασμένη εβδομάδα)
– Είναι η Αθήνα μια όμορφη πόλη; Μια ωραία πόλη για να ζεις… – Ξέρεις ένα τραγούδι του the Boy, «Αθήνα μου, σ’ αγαπάω να της λες»;
Ποιο πιστεύεις ότι πρέπει να είναι το σύγχρονο αθηναϊκό αφήγημα; Τι «πουλάει» αυτή η πόλη; Το μάρκετινγκ της Αθήνας με έχει απασχολήσει πάρα πολύ και το έχω συζητήσει με ανθρώπους πολύ εξειδικευμένους από μένα. Η Αθήνα όσο και να θέλουμε, όσο κι αν το επιτάσσει η εποχή, δεν «μπραντάρεται». Δε χωράει σε ταμπέλες. Δεν μπορεί να μπει στη λογική να σερβίρει διαφορετικά κοινά. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει κάτι που δεν είναι. Δεν είναι το «νέο Βερολίνο», είναι «η νέα Αθήνα». Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε την εικόνα μιας πόλης σε κρίση, ή ακόμα χειρότερα σε παρακμή. Γιατί η Αθήνα δεν έχει να δείξει μόνο την Ακρόπολη. Να φέρουμε στην επιφάνεια τα πολλά κύτταρα δημιουργίας που υπάρχουν στην πόλη. Να επενδύσουμε στην προσωπικότητα μιας σύγχρονης μητρόπολης που παράγει σύγχρονο πολιτισμό στους ίδιους της τους ανθρώπους. Δόξα και τιμή στα αρχαία μεγαλεία, αλλά υπάρχει και ένα «σήμερα» το οποίο αντιστέκεται και επιμένει.
Είναι πολύ πιθανό το προσεχές φθινόπωρο να είσαι εσύ δήμαρχος της Αθήνας και ο θείος σου πρωθυπουργός; Τι λέει αυτό για μια χώρα; Τι θα έλεγες εσύ αν αυτό συνέβαινε σε μια άλλη χώρα; Θα σου έλεγα ότι κι εμείς, όπως όλοι οι υποψήφιοι, απευθυνόμαστε στην κοινωνία και ζητάμε μια ξεκάθαρη λαϊκή εντολή που φυσικά θα σεβαστούμε απολύτως μετά, με διακριτούς ρόλους και υπηρετώντας τους ο καθένας από το πόστο του αν εκλεγεί. Πιθανώς, δε θα σταματήσω ποτέ να απαντώ στην ερώτηση περί οικογενειοκρατίας, όμως βλέπω ότι πολύς κόσμος δε με κρίνει από το επώνυμο. Μου λέει «να κάνεις στην Αθηνά ό,τι έκανες κι εκεί». Κι εννοούν στο Καρπενήσι και στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. Δεν σου κρύβω πως αυτό μου δίνει δύναμη.
