ΜΟΥΣΙΚΗ: Το είδος που με διασκεδάζει περισσότερο είναι το calypso. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο μουσικά, το ενδιαφέρον είναι στα λόγια των τραγουδιών που λένε ιστορίες και μου θυμίζουν τα λαϊκά τραγούδια, τα «αρκουδιάρικα» που άκουγα. Αγαπημένος calypso καλλιτέχνης είναι ο Wilmoth Houdini και δύο φοβερά κομμάτια του, το «Brave son of America» και ένα που μιλά για τον Frank Sinatra, που τα διασκεύασε πρόσφατα ο C.W. King. Επίσης, μου αρέσει πολύ ο Ζαγοραίος. Στον Πειραιά που μεγάλωσα όλος μας ο αγώνας ήταν να γλιτώσουμε από τα λαϊκά και να γίνουμε μοντέρνοι, γιατί οι μοντέρνοι έριχναν τις γκόμενες κι εμείς κοιτάζαμε την περιπτερού. Τα πρώτα ξένα τραγούδια λοιπόν, στα τέλη ‘50, ήταν διάφορα που εμφανίζονταν ξέμπαρκα στα juke box ή στη μισή ώρα που έπαιζε ξένα το ραδιόφωνο, όπως το «Speedy Gonzales» και το «Nature Boy» και διάφορα άλλα ροκ-εν-ρολάκια και μπλουζ. Μου αρέσουν καλλιτέχνες όπως ο Harry Belafonte και οι Blondie, που είναι ίσως και η καλύτερη συναυλία που έχω δει. Γενικά δεν έχω αδυναμία στις συναυλίες, μου αρέσει να ακούω τη μουσική στην καλύτερη δυνατή μορφή της, στο στέρεο. Στην Αγγλία πηγαίναμε σε πολλές συναυλίες στο Crystal Palace και αλλού, αλλά το κάναμε περισσότερο για την ενέργεια και την ατμόσφαιρα, παρά για τη μουσική. Τα αγαπημένα μου βινύλια ήταν το Together, ένα compilation του 1971 με ορισμένα γνωστά αλλά και σπάνια κομμάτια ενώ άλλος ένας δίσκο που λατρεύω είναι το A Liitle Touch of Schmilsson in the Night. Τώρα ακούω κυρίως internet radio και ιδιαίτερα jazzfm αλλά συντονίζομαι και με διάφορους άλλους σταθμούς, όπως το ραδιόφωνο της Κούβας. Επειδή έχω καλό μνημονικό, έχω όλα τα κομμάτια στο κεφάλι μου και οδηγώντας με τη μηχανή τα τραγουδάω μέσα από το κράνος.
ΒΙΒΛΙΑ: Διαβάζω πάρα πολύ και σχεδόν αποκλειστικά αγγλικά βιβλία. Ταξιδεύοντας με τον πατέρα μου, που ήταν καπετάνιος, έμαθα να διαβάζω αγγλικά από μικρός και μένοντας στο εξωτερικό συνήθισα τη γλώσσα. Διαβάζω κυρίως ιστορικά βιβλία. Στο κομοδίνο μου αυτή τη στιγμή είναι το Big Chief Elisabeth του Giles Milton. Από κάτω βρίσκεται ένα δίτομο βιβλίο για τον πρώιμο μεσαίωνα, και πιο κάτω το The Bad and the Beautiful, ένα βιβλίο για το Χόλιγουντ της δεκαετίας του ‘50. Αν βρισκόμουν σε ένα έρημο νησί και έπρεπε να έχω μαζί μου ένα βιβλίο θα ήταν το The Decline of the Roman Empire του Edward Gibbon. Το βιβλίο αυτό δεν έχει ξεπεραστεί μέχρι τώρα, κανείς δεν έχει γράψει έτσι για την ιστορία της Ρώμης. Το έχω σε ένα πεντάτομο στο εξοχικό μου και σε ένα τρίτομο στην Αθήνα και κάθε φορά που απογοητεύομαι από κάτι που διάβασα, επιστρέφω σε εκείνο. Επίσης, αγαπημένο μου είναι το All you need is love, που είναι η ιστορία της μουσικής από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα και είχε γίνει παλιότερα σίριαλ στην τηλεόραση. Αν διαβάσω fiction, θα είναι τα πολύ βαριά, για παράδειγμα τα The Manor και The Estate του Isaac Bashevis Singer, διηγήματα θεοκρατικά τα οποία αν και είμαι άθεος, κάθομαι και τα διαβάζω σαν ορθόδοξος Εβραίος. Σε ένα ταξίδι το ‘79 όπου είχα κατασκηνώσει στη λίμνη Balaton της Ουγγαρίας, είχα μαζί μου μόνο αυτό το βιβλίο και το διάβαζα με καμινέτο. Έχω επίσης πολλά κόμικς, όλες τις Βαβέλ και τα Μαμούθ.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Μου αρέσει πολύ το Pulp Fiction, ο διάλογος του Travolta και του Samuel Jackson για τη μαγιονέζα είναι από τους μεγαλύτερους διαλόγους που ξέρω. Μου αρέσουν πολύ οι αδερφοί Coen. Από ελληνικές ταινίες, αν υπήρχε μια ταινία που θα άξιζε να διασωθεί θα ήταν το Ας περιμένουν οι γυναίκες του Τσιώλη, το οποίο λέει όλη την ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Αν χαθούν όλα τα ιστορικά στοιχεία, με αυτήν την ταινία και με τον Τρίτο Δρόμο του Γιάννη Ιωάννου, τα πολιτικά σκίτσα στο Ποντίκι, μπορεί κανείς να καταλάβει τα πάντα. Πηγαίνω στο σινεμά μία με δύο φορές την εβδομάδα και βλέπω άλλες δύο-τρεις ταινίες στο σπίτι. Από πρόσφατες ταινίες μου άρεσαν πολύ το Whiplash και το Birdman. Το Whiplash είναι μάλιστα κοντά στο χαρακτήρα μου, πιστεύω ότι οτιδήποτε θέλεις πρέπει να το κάνεις στο έσχατο σημείο ώστε να μπορείς να πετύχεις. Στην Ελλάδα είμαστε μια κοινωνία που έχει τη νοοτροπία «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε γαμιέται». Δεν πάνε έτσι τα πράγματα μπροστά όμως.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Ανήκω στη γενιά που ξέρει τι είναι το mosaic, το browser πριν εμφανιστεί το netscape. Ήμασταν τότε μια «γενιά» που είχαμε το intranet της Marlboro. Βλέπαμε το μεγαλείο αυτού του ίντερνετ, το ότι μπορούσες να χτυπήσεις καμιά γκόμενα γράφοντας «είμαι ψηλός, ξανθός με γαλανά μάτια». Το μόνο σύστημα που υπήρχε εκείνη την εποχή ήταν της Αριάδνης. Για να συνδεθείς περίμενες και μετά από κανένα μισάωρο, άκουγες το μαγικό ήχο του μόντεμ κι έμπαινες με μηδαμινές ταχύτητες. Θεωρώ ότι το ίντερνετ είναι όπως το Λονδίνο που, όπως έλεγε ένας φίλος, έχεις τόσα πολλά να κάνεις που τελικά κάνεις τα ίδια και τα ίδια. Χαζεύω τις ενημερωτικές σελίδες, τον καιρό, έχω facebook, twitter, θεωρώ όμως ότι τα λυμαίνονται κάποιοι οργανισμοί. Στα social media βλέπω ή μαλάκες ή γνωστούς.
ΣΠΟΡ: Περισσότερο παίζω παρά παρακολουθώ σπορ, παίζω τένις 5 φορές τη βδομάδα το πρωί πριν πάω στο ραδιόφωνο. Υπάρχουν λίγα σπορ που μπορείς να κάνεις μετά τα 50, όπως το γκολφ, το τένις, το bowling. Είμαι Ολυμπιακός λόγω Πειραιά, αλλά όσο περνούν τα χρόνια δεν είμαι καθόλου φανατικός. Ούτως ή άλλως δεν νομίζω πλέον ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ των ομάδων. Όταν μεγάλωνα υπήρχε και χαρακτήρας στους οπαδούς. Ήταν οι Πειραιώτες, ήταν και οι Αθηναίοι. Τώρα, οι πολύ φανατικοί έχουν αυξηθεί κατά τη γνώμη μου. Μετά τη μεταπολίτευση ο κόσμος δεν ασχολούνταν τόσο με το ποδόσφαιρο και όταν ξανασχολήθηκε ήταν στη φάση που είχαμε μπερδέψει την ελευθερία με την ασυδοσία. Σε όλο αυτό εγώ υιοθετώ τη φράση του Samuel Goldwyn:«Include me out».
ΤV: Δε βλέπω τηλεόραση, νταγκλάρω αυτόματα, βαριέμαι. Βλέπω μόνο σπορ, μπέιζμπολ, πυγμαχία, σνούκερ και θυμάμαι λεπτομέρειες από αγώνες. Το τελευταίο σίριαλ που είδα ήταν ο Χατζημανουήλ το 1984. Είδα όμως και μου άρεσαν το Breaking Bad και το Fargo.
ΤΑΞΙΔΙ: Ένα ταξίδι που θυμάμαι είναι στα τέλη του ‘70, όταν γύρισα μέσα σε ένα μήνα και κάτι τις χώρες του Ανατολικού μπλοκ με μοτοσικλέτα Suzuki 750 και μια σκηνή. Έχω κάνει πολλά ταξίδια, από μικρός που ακολουθούσα τον πατέρα μου και μπορώ να συνεννοηθώ σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Έχω πάει σε Τριντάντ, Βενεζουέλα, Παναμά, Μαρόκο, Αλγερία, όλη τη βόρεια Αφρική συμπεριλαμβανομένου του Τσαντ, Ιαπωνία στην Οσάκα και το Κιότο, Αυστραλία, Αφγανιστάν, σε όλη τη Νότια Ασία, Βιετνάμ, Σιγκαπούρη και τα σχετικά, στη Μάλτα και έχω γυρίσει όλη την Ευρώπη εκτός της Νορβηγίας. Θυμάμαι να έχω βρεθεί τυχαία σε ένα καφενείο στο Αμμάν με το Γρηγόρη Ψαριανό, όπου νομίσαμε ότι κάτι τύποι με πέτσινα ήθελαν να μας επιτεθούν, ενώ τελικά μας κέρασαν τον καφέ. Ένα ταξίδι που θέλω πολύ να κάνω είναι στο Ιράν.
ΤΩΡΑ: Δουλεύω στον sportfm και γράφω σε δυο- τρία Mέσα. Πηγαίνω για τένις, σινεμά, για φαγητό και κάπου κάπου κανένα ταξίδι. Έχω μια ωραία ρουτίνα.
