ΜΟΥΣΙΚΗ: Στο σπίτι που μεγάλωσα ακουγόταν συνέχεια μουσική, σχεδόν ακατάπαυστα: Όπερα, κλασική, Ξυλούρης, Europe, Iron Maiden, Θεοδωράκης, ασκήσεις πιάνου, μουσική μπαλέτου, το ακορντεόν της θείας μου από πάνω, Tρίτο Πρόγραμμα, Δεύτερο Πρόγραμμα, Πρώτο Πρόγραμμα, Σοφία Βέμπο, ότι ήθελε ο καθένας το έβαζε και το άκουγε. Έμαθα να τα ακούω όλα και να τα αγαπάω σχεδόν όλα. Δεν μπορούσα και δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς μουσική. Όταν διάβαζα για το σχολείο είχα μια άγραφη κασέτα στο μαγνητόφωνο και το ράδιο μονίμως ανοιχτό. Διάβαζα, αλλά παράλληλα κυνηγούσα τραγούδια. Με το που άκουγα κάτι που μου άρεσε πατούσα το rec. Έγραφα άπειρες κασέτες που τις κουβαλούσα παντού μαζί μου για να τις ακούω με το walkman. Μετά κουβαλούσα μια κασετίνα με cd. Τώρα ευτυχώς υπάρχει το mp3. Πολύ λιγότερο βάρος. Θυμάμαι όταν -στο ραδιόφωνο πάλι- σκόνταψα πάνω στην Pj Harvey. Η μουσική της τα περιείχε όλα, έτσι μου φάνηκε: τη βία, την ποίηση, τον έρωτα, τον εγωισμό, το νόημα, τον χορό, όλα. Την πρώτη φορά που την είδα live σε ένα φεστιβάλ έμεινα άφωνη. Κι όταν δουλεύω μόνη, πάντα βάζω μουσική, το κάθε έργο, ο κάθε ρόλος, έχουν το «κομμάτι» τους, που το ακούω ξανά και ξανά.
ΒΙΒΛΙΑ: Παλιότερα διάβαζα συνέχεια, τώρα δυστυχώς έχει ελαττωθεί το διάβασμα, κι είναι κάτι που θέλω να διορθώσω. Μ’ αρέσουν τα τεράστια, χοντρά βιβλία με τις πολύπλοκες ιστορίες που δεν τελειώνουν με τίποτα. Ή τα βιβλία που περιγράφουν με εξαντλητικές λεπτομέρειες τον κόσμο στον οποίο αναφέρονται. Θυμάμαι το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν, όπου η περιγραφή του πρωινού που έτρωγαν στο σανατόριο κρατούσε τέσσερις σελίδες καθώς και μια στιγμή έκλαμψης του ήρωα άλλες εφτά. Μεγάλη απόλαυση. Ο χρόνος διαλύεται μέσα στα βιβλία, δεν υπάρχει. Όταν πρωτοέμαθα να διαβάζω νόμιζα πως είναι μαγικά γιατί τα κοιτάς απ’ έξω και είναι σιωπηλά, τα ανοίγεις και μιλάνε. Πως γίνεται; Νόμιζα ότι αυτά μου μιλούσαν, δεν ένιωθα ακόμη πως εγώ ήμουν αυτή που τα διάβαζε. Ένα πολύ σημαντικό βιβλίο-σταθμός για μένα είναι δυστυχώς η Μαντάμ Μποβαρύ. Δυστυχώς, γιατί είναι τρομερά απαισιόδοξο. Μ’ αρέσουν επίσης οι ιστορίες τρόμου και μυστηρίου, ο Πόε, ο Μωπασσάν. Θρίλερ εποχής σε βιβλίο είναι ό,τι καλύτερο. Αλλά μ’ αρέσει και Ντέιβιντ Σεντάρις με το δηλητηριώδες χιούμορ του. Τέλος, κάθε βιβλίο πριν το αγοράσω, πρέπει να το ανοίξω στην μέση και να δω τι άρωμα αναδίδει το χαρτί του.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Βλέπω στο σινεμά όσο πιο πολλές ταινίες μπορώ και αμέσως μετά βγαίνω έξω και τις συζητάω σαν να ήταν το σημαντικότερο πράγμα που μου συνέβη, σαν να μην υπάρχει αύριο. Υπάρχουν κάποιες ταινίες που τις βλέπω και τις ξαναβλέπω. Ανά 2-3 χρόνια τις επισκέπτομαι ξανά. Σαν να πηγαίνω στο χωριό και λέω «κοίτα πως άλλαξε». Ή κοίτα πως άλλαξα εγώ. Μου έχει τύχει να βλέπω ταινία και να συμπαθώ έναν χαρακτήρα και μετά από χρόνια την ξαναβλέπω και να μην το πιστεύω το πόσο κακός μου φαίνεται. Υπάρχει και το Kill Bill, αλλά αυτό το βλέπω κάθε χρόνο, είναι έθιμο πλέον. Το ξέρω απ’ έξω και μου αρέσει να παίζω τους διαλόγους του με τους φίλους μου. Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που βγήκα από το σινεμά Απόλλων έχοντας δει το Mullholland Drive του Λιντς. Ήμουν μικρή, δεν είχα ξανά επαφή με τέτοιου είδους σινεμά, δεν ήξερα τι θα δω. Δεν θυμάμαι καν γιατί πήγα, γιατί πήγα να δω ειδικά αυτήν την ταινία χωρίς να έχω ακούσει τίποτα, ούτε για τον σκηνοθέτη. Νομίζω πως απλά μου άρεσε η η αφίσα. Όχι, δεν ήταν αυτό. Τώρα που το γράφω το θυμήθηκα. Άκουσα στο ραδιόφωνο ένα κομμάτι από το soundtrack του Angelo Badalamenti και μετά αναζήτησα την ταινία που είχε αυτήν την μουσική. Οπότε πάλι το ραδιόφωνο με οδήγησε. Βλέπω την ταινία και κοκαλώνω από τα πρώτα λεπτά, μετά στο τέλος έκλαιγα χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί. Βγήκα έξω στη Σταδίου και άρχισα να περπατάω αργά αργά, η ταινία είχε μείνει μέσα στο κεφάλι μου και οι σκηνές της ξαναπαίζονταν στο μυαλό μου άναρχα, απολαυστικά. Δεν ήθελα να τελειώσει. Πήρα τον κολλητό μου και του είπα: Πρέπει να πάμε να δούμε μια ταινία. Και ξαναπήγα την επόμενη μέρα. Και με τα Φτερά του Έρωτα το έπαθα αυτό, του Βέντερς. Και με το Παρίσι-Τέξας επίσης του Βέντερς. Είναι κάποιες ταινίες που έχουν την δύναμη να σε αδειάσουν, σε φέρνουν σε ένα κενό χώρο και χρόνο και σε πάνε όπου θέλουν. Δεν μένει λεπτό για οτιδήποτε άλλο. Σε ρουφάνε και μετά βγαίνεις καινούργιος, έστω και για λίγα λεπτά.
ΣΠΟΡ: Κινούμαι συνεχώς και πολύ, αν δεν κινούμαι υπάρχει πρόβλημα, δεν μπορώ να σκεφτώ, το μυαλό μου δουλεύει σε άμεση συνάρτηση με το σώμα μου. Δεν παίρνω σοβαρές αποφάσεις πριν να κάνω λίγο γυμναστική. Παλιά έκανα χορό, κλασικό, σύγχρονο, τώρα πιο πολύ γυμναστική στο σπίτι, γιόγκα, ή κολυμβητήριο και φυσικά στις πρόβες. Μου έχουν βγάλει και παρατσούκλι, Τζέιν Φόντα, επειδή φοράω γκέτες. Πολύ μ’αρέσει.
Στο μπαλέτο κάναμε ότι ήμασταν Ρωσίδες, ότι μας άρεσε αυτή η πειθαρχία και η αυστηρότητα, αλλά μετά το μάθημα κατεβαίναμε οι συμμαθήτριες κάτω από την σχολή και ζητούσαμε από τους γονείς μας να μας πάρουν σουβλάκια. Φώναζαν οι δασκάλες: «θα παχύνετε». Ωραίο ήταν το μπαλέτο, σου χτίζει μια βάση για το σώμα σου. Σου δίνει μια τεχνική που βοηθάει στα πάντα τελικά. Η κίνηση του σώματος με ηρεμεί. Μου θυμίζει ότι οι σκέψεις δεν υπάρχουν στ’ αλήθεια. Εύκολα μπορούν να μετατοπιστούν από το «πόσο αγχωμένη είμαι» σε ένα απλό μέτρημα με οχτάρια, ή ένα «εισπνοή-εκπνοή» με μπουρμπουλήθρες μέσα στο νερό. Με την κίνηση λαμβάνω μεγάλη ποσότητα χαράς από το τίποτα. Είναι πολύ σημαντικό. Το καλοκαίρι όταν κολυμπάω για ώρα ξεχνάω τα πάντα. Ταυτόχρονα νιώθω πως δεν μου λείπει τίποτα, νιώθω πλήρης. Έχουν γίνει πολλά ενώ κολυμπάω: έχει αλλάξει αστραπιαία ο καιρός και έχει πιάσει κύμα, έχει νυχτώσει και δεν έβλεπα καλά να βγω στην παραλία, τα έχουν μαζέψει οι φίλοι και έχουν φύγει. Αλλά αν δεν παγώσω ή δεν πεινάσω πάρα πολύ, δεν θα βγώ. Μου αρέσει να κολυμπάω με φίλους, είναι η μεγαλύτερη ευτυχία, να φοράμε όλοι μάσκες και γυαλάκια και να πηγαίνουμε όλοι μαζί, σαν δελφίνια. Μια φορά είχε κάτι ρεύματα και κάναμε δύο λεπτά να φτάσουμε σε ένα βραχάκι και μια ώρα να γυρίσουμε. Εκεί τρόμαξα λίγο.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Το έκοψα συνειδητά για ένα χρόνο για να δω τι θα γίνει. Αυτό που έγινε ήταν ότι όντως ξεκουράστηκα αληθινά. Μετά μου έλειψε πολύ, κυρίως για την δουλειά μου. Κατά τ’ άλλα το χρειαζόμουν αυτό το off γιατί πέρασα περιόδους όπου χάζευα και έχανα άπειρο χρόνο. Είδα όλες αυτές τις ωραίες αμερικάνικες σειρές, όλες. Δεν έχει άλλο χώρο τώρα, στοπ. Γενικώς όταν κάτι πάει να μου γίνει συνήθεια το κόβω. Χωρίς να το αποφασίσω ακριβώς, έρχεται μια στιγμή και νιώθω ότι τώρα αυτό ήταν, πρέπει να φύγουμε από δω. Πάμε να δούμε κάτι άλλο.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Εδώ και πολλά χρόνια δεν έχω τηλεόραση. Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει. Με ζαλίζει ο τρελός ρυθμός της. Είναι αδύνατον να παρακολουθήσω με τόσες διακοπές για διαφημίσεις, αρχίζω και παρακολουθώ τις διαφημίσεις, σαν να ήταν αυτές το έργο, σαν να λένε αυτές μια ιστορία. Πρόσφατα πέτυχα το Inglourious Basterds στην τηλεόραση και κόντεψα να τρελαθώ. Οι ταραντινικοί διάλογοι εναλλάσσονταν με χειμωνιάτικες προσφορές για κρέατα σε μεγάλο αθηναϊκό σουυπερμάρκετ. Η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου δηλαδή, εγώ αυτό ένιωθα εκείνη την στιγμή και γελούσα πολύ. Έχει μια φόρμα η τηλεόραση, μια πολύ συγκεκριμένη δομή και μια δική της γλώσσα. Όλα υπάγονται σε έναν κανόνα, ότι απευθύνεται σε ευρύ κοινό. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, καθόλου μάλιστα. Αλλά κάπως τα κάνει να φαίνονται και να ακούγονται όλα ίδια. Κι είναι τρομερό, γιατί όταν κάθε τόσο ξεπετάγεται κάτι όντως καλό και διαφορετικό, αυτό τελικά έχει την μεγαλύτερη απήχηση σε αυτό το ευρύ κοινό που τόσο αγαπά να ενημερώνει και να ψυχαγωγεί η τηλεόραση. Κι είναι πάντα διαφορετικό, νέο, πάντα σπάει αυτό το όριο της κακής χρήσης της γλώσσας και της εικόνας.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Δεν έχω πάει ακόμα όσα ταξίδια θα ήθελα, τα λατρεύω όμως, είναι εκεί που νιώθω πραγματικά ζωντανή. Αργώ πολύ να το αποφασίσω, δυσκολεύομαι να ξεκολλήσω, αλλά όταν συμβαίνει μετά αμέσως το ξεχνάω. Αρχίζω να φαντάζομαι τον εαυτό μου να ζει εκεί, στο καινούργιο μέρος, να αρχίζει μια καινούργια ζωή. Δεν θα πάω σε όλα μα όλα τα μουσεία και τις εκθέσεις σε μια άλλη πόλη ή χώρα, θα προσπαθήσω να βρω τον ρυθμό με τον οποίο ζουν, θα κάνω ότι κάνουν κι αυτοί, όσο μπορώ, όσο το καταλαβαίνω. Θυμάμαι μια παλιά παροιμία: στην Ρώμη φέρσου σαν Ρωμαίος. Μ’ αρέσει αυτό, έχει πλάκα να ξεφορτώνεσαι για λίγο την ταυτότητά σου. Αλλά τα ταξίδια στην φύση μου λείπουν πιο πολύ. Θα ήθελα να μείνω σε ένα βουνό πάνω για μέρες, χωρίς πολλά πολλά παρά μόνο τα βασικά. Και καμιά φορά όταν τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ στην δική μου μικρή και ασήμαντη πραγματικότητα σκέφτομαι τα μέρη που έχω πάει ή κι αυτά που ακόμα δεν έχω επισκεφτεί. Και λέω, εσύ μπορεί τωρα να νιώθεις έτσι αλλά στην άλλη άκρη του πλανήτη κάτι άλλο γίνεται. Κάποιος ψαρεύει σε ένα νησί της Ιαπωνίας. Τι παράξενο.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Η γειτονιά μου τώρα είναι το Παγκράτι, η πλατεία Βαρνάβα. Είναι πολύ ωραία και συνέχεια τραβάει την προσοχή αυτό το μέρος οπότε δεν θα πω πολλά. Εγώ ήρθα εδώ για να είμαι κοντά σε φίλους και κοντά στις δουλειές μου που είναι όλες στο κέντρο. Είναι πολύ ήρεμα και αληθινά περιποιημένα και όμορφα. Αισθάνομαι ότι και οι κάτοικοι εδώ την προσέχουν την γειτονιά και μου αρέσει. Αλλά έχω κι άλλες γειτονιές, έμενα Πετράλωνα και τα ξέρω πολύ καλά, όλο το κέντρο. Μια τεράστια βόλτα σε όλο τον κέντρο της Αθήνας, αυτό είναι η γειτονιά μου. Αισθάνομαι ότι είναι μια διαδρομή ανάμεσα στις περιοχές, μια πορεία κι όχι ένα συγκεκριμένο μέρος. Αυτή την στιγμή πιο κοντά στο σπίτι μου νιώθω μάλλον όταν περπατάω στην πόλη.
ΤΩΡΑ: Τώρα παίζω στην παράσταση «Πιάνω Παπούτσι πάνω στο Πιάνo». Είναι στο Θέατρο Πόρτα της Ξένιας Καλογεροπούλου. Πρόκειται για τον μύθο της Σταχτοπούτας διασκευασμένο και ανεβασμένο απο τους Patari Project μια φοβερή νέα ομάδα καλλιτεχνών. Η παράσταση συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά και είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι, γιατί είναι τελείως χειροποίητη, την αγαπάμε πολύ. Επίσης θα ολοκληρώσω το δεύτερο κείμενό μου για την σκηνή το Petshop. Δεν ξέρω ακόμα πως και που, αλλά θα γίνει. Τα πιο άμεσα και ανακοινώσιμα σχέδια είναι αυτά.
