Αναρωτιέμαι πως μπορεί να νιώθει κάποιος όταν συνειδητοποιεί σε πολύ μικρή ηλικία ότι το όνομά του, ως γιος ενός διαβόητου κακοποιού, είναι πασίγνωστο όχι μόνο στη χώρα του αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, ότι είναι κομμάτι της ποπ κουλτούρας. Πόσο ριζικά επηρέασε αυτή η επίγνωση την κοσμοθεωρία σας; Για να είμαι ειλικρινής, αυτό που λέτε περί ποπ κουλτούρας το συνειδητοποίησα όταν πια είχα μεγαλώσει. Και το συνειδητοποιώ κάθε μέρα. Παλιά, όταν ήμουν μικρός δεν το αντιλαμβανόμουν με αυτό τον τρόπο. Άλλωστε και το τοπίο των μέσων μαζικής ενημέρωσης τότε δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό. Τώρα μπορεί κάποιος να πει κάτι στην Κίνα που θα ακουστεί μέχρι την Κολομβία. Με τα social media τα πάντα διαδίδονται πάρα πολύ γρήγορα. Εκείνο τον καιρό, κατά κύριο λόγο η διασημότητα του πατέρα μου δεν ξεπερνούσε τα όρια της χώρας μας. Σήμερα, βέβαια, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Είναι σχεδόν σουρεαλιστικό το πως η μυθολογία γύρω από το όνομα, ή αν προτιμάτε, γύρω από το brand Escobar, διογκώνεται χρόνο με το χρόνο. Δεν είναι απίστευτο; Κάποτε πίστευα ότι θα φτάσει μέχρι ένα όριο, τώρα όμως είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα σταματήσει ποτέ όλο αυτό. Είναι στατιστικά αποδεδειγμένο ότι σήμερα ο πατέρας μου είναι πιο διάσημος από ποτέ.
Τα πρώτα χρόνια της «δεύτερης ζωής» σας στην Αργεντινή, με αλλαγμένο όνομα πια, πόσο συχνά τύχαινε να βρεθείτε σε ένα οποιοδήποτε κοινωνικό γεγονός, σε ένα τραπέζι με φαγητό για παράδειγμα, στο οποίο κάποιος μπορεί να ανέφερε τα πεπραγμένα του πατέρα σας; Πώς το διαχειριζόσασταν όλο αυτό; Ήμασταν προετοιμασμένοι γιατί ήμασταν σίγουροι ότι θα το βρίσκαμε μπροστά μας. Κάναμε προπόνηση στο ίδιο μας το σπίτι, για να ξέρουμε τι να κάνουμε και πως να αντιδράσουμε σε τέτοιου τύπου καταστάσεις. Το όνομα Εσκομπάρ στην Αμερική εμφανίζεται σχεδόν πάντα σε οποιαδήποτε τυχαία συζήτηση. Όταν κάποιος αναφέρει τη λέξη Κολομβία, δυστυχώς ο πρώτος συνειρμός δεν είναι κάτι θετικό, όπως ο καφές, αλλά η κοκαϊνη που ο πατέρας μου εξήγαγε στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο. Έχω απόλυτη επίγνωση ότι η χώρα μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το όνομα και τις πράξεις του πατέρα μου. Προφανώς είναι δυσάρεστο αυτό, γιατί έχουμε τόσα άλλα ωραία πράγματα σε αυτή τη χώρα. Όμως ο Πάμπλο Εσκομπάρ έχει γίνει σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής μας ταυτότητας.
«Όχι απλά τους έδιναν λεφτά σε φίλους μου για να με βγάλουν από τη μέση αλλά τους απειλούσαν κιόλας ότι θα σκοτώσουν κάθε μέλος των οικογένειάς τους αν δεν το έκαναν.»
Κάθε λίγα χρόνια βγαίνει μία νέα ταινία ή μία νέα σειρά που έχει να κάνει με τα έργα και τις ημέρες του πατέρα σας. Ποιο είναι το πιο σύνηθες λάθος που κάνει κάθε τέτοια κινηματογραφική ή τηλεοπτική απόπειρα; Λάθη υπάρχουν σε όλες αυτές τις ταινίες και τις σειρές. Καμία τους δεν είχε ως στόχο την ανάδειξη της αλήθειας, γιατί πίσω από την κάθε μία κρύβεται πάντα κάποια πολιτική σκοπιμότητα. Υποτίθεται ότι ο στόχος είναι να πουν στο λαό τι πραγματικά συνέβη με τον Πάμπλο Εσκομπάρ αλλά κρύβουν πολλές ιστορίες, και προφανώς αυτό δε συμβαίνει κατά λάθος. Επίτηδες το κάνουν.
Για ποιο λόγο; Τι να πρωτοπώ… Ας ξεκινήσω από τη σειρά του Netflix. Οι δημιουργοί της «όλως τυχαίως» ξέχασαν να συμπεριλάβουν στην ιστορία τους μερικά αρκετά σημαντικά, νομίζω, κεφάλαια. Ξέχασαν να πουν ότι ο πατέρας μου που ήταν έμπορος ναρκωτικών δούλευε για τη CIA, ότι αγόραζαν από κοκαϊνη από εκείνον. Ξέχασαν επίσης να πουν ότι για τρία χρόνια ο πατέρας μου συνεργάστηκε με τη DEA, και ότι του επέτρεπαν να κάνει εξαγωγή ναρκωτικών από την Κολομβία στις ΗΠΑ, φορολογώντας τον κανονικά για τη διακίνηση. Ξέχασαν, λοιπόν, τέτοιες «μικρές» λεπτομέρειες… Κοιτάξτε, είδα τη σειρά, γιατί δε θέλω να κατηγορώ κάτι, αν δεν το έχω πρώτα εξετάσει ο ίδιος. Μόνο για τη δεύτερη σεζόν έγραψα ένα κείμενο για τα 28 Λάθη του Narcos. Δεν μπήκα καν στον κόπο να αναδείξω τα λάθη της πρώτης σεζόν, γιατί θα έπρεπε να γράψω ολόκληρο βιβλίο, είναι τόσα πολλά… Πολύ απλά οι δημιουργοί της σειράς «κατάπιαν» την εκδοχή της DEA για τον Πάμπλο Εσκομπάρ. Δεν τον γνώρισαν ποτέ, δεν ήπιαν ποτέ ένα καφέ μαζί του, απλά μόνο και μόνο γιατί η DEA τους είπε κάποια πράγματα, νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα εκείνον.
«Ο πατέρας μου με αγαπούσε με όλη του την ψυχή. Ξέρω ότι στη ζωή του έπαιρνε μόνος τις αποφάσεις του, οι οποίες επηρέασαν την οικογένειά του, την κοινωνία, τη χώρα του. Αλλά δεν είμαι και ούτε πρόκειται να γίνω ο δικαστής του. Είμαι απλά ο γιος του. Για μένα πρώτα απ’ όλα ήταν ο πατέρας μου, όχι ένας διαβόητος gangster»
Διάβασα κι εγώ, όπως χιλιάδες κόσμου, αυτό το facebook post που κάνατε για το Narcos και κατά τη γνώμη μου η πιο σημαντική απόκλιση από την πραγματικότητα έχει να κάνει με τη γιαγιά σας. Στη σειρά παρουσιάζεται ως μία στοργική μητέρα που λάτρευε τον γιο της και την οικογένειά του περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Μακάρι να είχαμε τέτοιoυ είδους σχέση. Οι δημιουργοί της σειράς δεν ξέρουν καν ποια ήταν η αγαπημένη ποδοσφαιρική ομάδα του πατέρα μου, μέχρι και σε αυτό έκαναν λάθος. Αν λοιπόν δεν γνωρίζουν ένα πράγμα τόσο απλό όσο αυτό, φαντάσου πόσο «καλά» γνωρίζουν άλλα, σημαντικότερα ζητήματα…
Πώς ήταν λοιπόν η σχέση της συζύγου και των παιδιών του Πάμπλο Εσκομπάρ με τη μητέρα του και την υπόλοιπη οικογένεια; Δεν είχαμε την παραμικρή σχέση μαζί της μέχρι που πέθανε, πριν από λίγα χρόνια. Πώς θα μπορούσαμε να είχαμε κάποια σχέση εφόσον είχε συνωμοτήσει με τους εχθρούς του πατέρα μου; Ήταν στο πλευρό τους και όχι στο δικό μας. Ακόμη και όταν έλεγε ότι μας φρόντιζε, στην πραγματικότητα βρισκόταν σε συνεννοήσεις με την άλλη πλευρά, σε διακανονισμούς για το πως και πότε θα βγαίναμε από τη μέση και τι ποσοστό της περιουσίας μας θα πήγαινε στα δικά της χέρια.
Δείχνετε εντυπωσιακά ήρεμος. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που δεν θα τον κυρίευε στο διηνεκές το μίσος αν μάθαινε ότι η γιαγιά του συνωμοτούσε για να τον δολοφονήσουν. Την έχω συγχωρέσει, όπως έχω συγχωρέσει κάθε μέλος της οικογένειάς μου που μας ήθελε νεκρούς, και εμάς και τον πατέρα μου. Δεν αντέχω να κουβαλάω μέσα μου τέτοιου τύπου μίσος. Δεν το θέλω στη ζωή μου. Το μίσος σε αρρωσταίνει, σε κάνει βίαιο και τελικά σε καταστρέφει.
Είναι μια στάση ζωής που τηρείτε από τότε που ένας δημοσιογράφος σας ενημέρωσε τηλεφωνικά ότι μόλις είχαν σκοτώσει τον πατέρα σας και ακουστήκατε σε εθνικό δίκτυο να λετε ότι θα πάρετε εκδίκηση, ενώ μόλις λίγα λεπτά αργότερα τηλεφωνήσατε στον δημοσιογράφο για να ζητήσετε συγνώμη και να πείτε ότι μοναδικός σας στόχος θα ήταν η ειρήνη για την οικογένεια και τη χώρα σας. Τι σκεφτόσασταν εκείνο το κρίσιμο ολιγόλεπτο μεσοδιάστημα; Μου πήρε δέκα λεπτά για να να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω ως άντρας για την υπόλοιπη ζωή μου. Μέχρι και σήμερα παραμένει η δυσκολότερη απόφαση που έχω πάρει ποτέ. Αλλά ένιωσα καλά που αποφάσισα να ακολουθήσω ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι. Είναι πολύ εύκολο να αρχίσεις να καταστρέφεις όταν έχεις το know-how. Εγώ όμως ήξερα την ιστορία του πατέρα μου, από που ξεκίνησε και που κατέληξε, οπότε για ποιο λόγο να θέλω να την επαναλάβω ακολουθώντας την ίδια σκοτεινή πορεία; Δεν ήταν εύκολο. Όλοι μας ήθελαν νεκρούς, εμένα, την αδερφή μου και τη μητέρα μου. Τότε η φαινομενικά σωστή επιλογή που έπρεπε να κάνω ήταν η βία, γιατί έμοιαζε μονόδρομος για να γλιτώσουμε. Η λογική έλεγε ότι έπρεπε να σκοτώσουμε για να επιβιώσουμε. Σήμερα μπορούμε εμείς οι δύο να μιλάμε άνετα για αυτό, αλλά τότε δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση.
Όταν ήσασταν 16 ετών έμαθες από κάποιο τρίτο για τον θάνατο του Πάμπλο Εσκομπάρ. Αρκετά νωρίτερα, όταν ήσασταν μόλις 7 ετών, όπως έχετε γράψει, μάθατε από τον πατέρα σας ότι ήταν “bandido” (σ.σ. εγκληματίας), και μάλιστα σας το είπε αμέσως μετά τη δολοφονία του υπουργού δικαιοσύνης της Κολομβίας την οποία ο ίδιος είχε διατάξει. Γενικά συζητούσατε για τις «δουλειές» του ή ήταν ένα κομμάτι της ζωής του που κρατούσε εκτός του οικογενειακού σας πλαισίου; Κατά κανόνα κρατούσε εκτός τις λεπτομέρειες των εγκληματικών δραστηριοτήτων του, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να βλέπει μαζί μου τις ειδήσεις ή να διαβάζει μαζί μου τις εφημερίδες και να μου λέει «ναι, πράγματι εγώ σκότωσα αυτόν τον τύπο, αλήθεια λένε».
-Υπάρχουν ακόμη στιγμές που σας κυριεύει ο φόβος για τη ζωή σας; -Ας πούμε ότι όλοι είμαστε σε κίνδυνο. Ποιος μπορεί να νιώσει απόλυτα ασφαλής σήμερα στον κόσμο;
Και πώς ήταν για ένα μικρό αγόρι να βλέπει στην τηλεόραση τα εγκλήματα του πατέρα του, έχοντας τον δίπλα να τα παραδέχεται κιόλας; Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά νομίζω ότι η κινητήρια δύναμη του πατέρα μου για να μου τα πει όλα αυτά ήταν το ότι σκεφτόταν κάπως έτσι: εντάξει, ο γιος μου θα μάθει τι κάνω, οπότε προτιμώ να του το πω ο ίδιος, παρά να δει απλά στις ειδήσεις τι κάνει στη ζωή του ο μπαμπάς του. Ίσως να ένιωθε την ανάγκη να εξομολογηθεί σε μένα.
Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές του ντοκιμαντέρ Sins of My Father λετε ότι ο κόσμος δεν μπορεί να σας απαγορεύσει να αγαπάτε τον πατέρα σας. Σημειώνετε όμως και πως την ίδια στιγμή νιώθειτε σαν να ήσασταν εσείς αυτός που διέταξε τον κάθε φόνο και διέπραξε το κάθε έγκλημα. Το μόνο πράγμα που εισέπραξα ποτέ από τον πατέρα μου ήταν η αγάπη. Τι να σας πω, η αγάπη δεν μπορεί να δει. Η αγάπη είναι τυφλή. Είναι ένα συναίσθημα. Και δεν θα διαπραγματευτώ ποτέ και με κανένα τα συναισθήματα που τρέφω για τον πατέρα μου. Ξέρω ότι με αγαπούσε με όλη του την ψυχή. Όπως ξέρω ότι στη ζωή του έπαιρνε μόνος τις αποφάσεις του, οι οποίες επηρέασαν την οικογένειά του, την κοινωνία, τη χώρα του, τους πάντες. Όμως οι πρώτες μνήμες που έχω από εκείνον, όπως και οι τελευταίες, είναι ότι έδινε τόσο σε μένα όσο και στην υπόλοιπη οικογένειά του, άπλετη αγάπη. Οπότε οφείλω να τον θυμάμαι. Δεν είμαι ο δικηγόρος του. Αλλά δεν είμαι και ούτε πρόκειται να γίνω ο δικαστής του. Είμαι απλά ο γιος του. Έχουν γίνει κτήμα μου μερικά από τα πιο βαθιά του αισθήματα. Για μένα λοιπόν πρώτα απ’ όλα ήταν ο πατέρας μου, όχι ένας διαβόητος gangster. Φυσικά όσο ήταν εν ζωή, τόσο εγώ όσο και η μητέρα μου σε κάθε ευκαιρία του ζητούσαμε να βάλει ένα τέλος στον κύκλο της βίας. Αλλά ποιος θα μπορούσε ποτέ να σταματήσει τον Πάμπλο Εσκομπάρ; Κανείς. Μόνο ο θάνατος τον σταμάτησε. Και πάλι σήμερα μιλάμε για αυτόν σαν να είναι ακόμη ζωντανός. Σαν να μην πέθανε ποτέ.
Τόσο στο ντοκιμαντέρ όσο και στο βιβλίο τονίζετε ότι κατά τη γνώμη σας η αρχή του τέλους της ιλιγγιώδους πορείας του πατέρα σας ήταν όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική. Ναι, με τη μεγαλύτερη μαφία στον κόσμο. Και δεν του το επέτρεψαν.
Ήθελε να το κάνει για να βοηθήσει, όπως έλεγε, τους φτωχούς της χώρας του ή απλά γιατί είχε τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του; Νομίζω ότι προσπάθησε πολύ να ασχοληθεί με την πολιτική γιατί νοιαζόταν πραγματικά για το λαό. Κάποιοι λένε ότι απλά αγόραζε ψήφους. Και σε αυτούς απαντάω ότι θα του κόστιζε λιγότερο να αγοράσει ψήφους με ρευστό και όχι χτίζοντας ένα σπίτι για κάθε οικογένεια. Με τα λεφτά που ξόδεψε για κάθε σπίτι θα μπορούσε να εξαγοράσει τις ψήφους όχι απλά τεσσάρων αλλά εκατό ανθρώπων. Νομίζω λοιπόν ότι πραγματικά νοιαζόταν. Επιπλέον, είχε ήδη τεράστια οικονομική και στρατιωτική δύναμη, αλλά δεν είχε πολιτική. Βοηθούσε ήδη τους φτωχούς, χωρίς καν να έχει κάποιο θεσμικό ρόλο. Τόσο ο Πάμπλο όσο και όλοι οι Κολομβιανοί ήξεραν ότι οι πολιτικοί ήταν διεφθαρμένοι και έκλεβαν τα λεφτά του λαού και δεν έχτιζαν ούτε νοσοκομεία, ούτε γήπεδα ποδοσφαίρου, ούτε σπίτια για τους φτωχούς. Όλα αυτά τα έκανε εκείνος με τα δικά του λεφτά. Εδώ, όπως και σε άλλους τομείς της ζωής του πατέρα μου, υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση: κατασκεύαζε γήπεδα ποδοσφαίρου για τα παιδιά, ώστε να μη μπλέξουν με τα ναρκωτικά, και το έκανε με λεφτά που έβγαζε από το εμπόριο ναρκωτικών. Προφανώς είναι αντιφατικό όλο αυτό. Στην προκειμένη περίπτωση ας πούμε ότι προσπαθούσε να κάνει κάτι καλό με κακά και βρώμικα λεφτά. Αυτό πιστεύω.
«Έχω συγχωρέσει κάθε μέλος της οικογένειάς μου που μας ήθελε νεκρούς, και εμένα και τον πατέρα μου. Το μίσος σε αρρωσταίνει, σε κάνει βίαιο και τελικά σε καταστρέφει.»
Πιστεύετε ότι θα τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά αν δεν είχε αναμιχθεί με την πολιτική; Ναι, σίγουρα. Πιθανολογώ ότι και πάλι θα έκανε κουμάντο στη χώρα, απλά χωρίς να είναι πολιτικός. Νομίζω ότι και ο ίδιος το κατάλαβε αυτό, απλά ήταν ήδη αργά. Όταν ήταν φυγάς συνειδητοποίησε ότι δε χρειαζόταν να έχει κάποιο επίσημο αξίωμα για να είναι ο πιο ισχυρός άνδρας στην Κολομβία. Άλλωστε, για ένα διάστημα υπήρξε ακριβώς αυτό, και έδινε εντολές στον πρόεδρο της χώρας. Όπως ξέρεις, δέχθηκε να μπει στη φυλακή μόνο και μόνο γιατί ο ίδιος την κατασκεύασε όπως ακριβώς ήθελε. Ολόκληρους νόμους ζήτησε να αλλάξουν και οι πολιτικοί το έκαναν.
Έχετε επισκεφτεί την περίφημη φυλακή-θέρετρο La Catedral; Ναι. Είναι όπως ακριβώς την έχεις δει σε τόσα ντοκιμαντέρ.
Αυτό που οδήγησε τις αρχές στον πατέρα σας ήταν ότι επέμενε να σας παίρνει τηλέφωνο, ενώ ήξερε ότι η αστυνομία παρακολουθούσε τις γραμμές. Όχι ακριβώς, δεν συνέβη κατά λάθος. Ο πατέρας μου ήθελε να τον βρουν.
Τι εννοείτε; Όχι απλώς ήθελε να τον βρουν, αλλά ήθελε και να τον σκοτώσουν για να λυτρωθούμε εμείς που ήμασταν όμηροι της αστυνομίας και της κυβέρνησης. Δεν μας προστάτευαν οι αρχές. Ήμασταν όμηροί τους. Στους δημοσιογράφους έλεγαν: «προστατεύουμε την οικογένεια του Πάμπλο Εσκομπάρ, είναι μια χαρά, μην ανησυχείτε». Όχι, ήμασταν όμηροι. Γιατί συνέβαινε αυτό; Γιατί προσπαθήσαμε να φύγουμε από τη χώρα, να πάμε στη Γερμανία, μιας και είχαμε αρκετά χρήματα, αλλά δεν μας το επέτρεψαν. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα με το νόμο ούτε στην Κολομβία ούτε σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, ήμασταν ελεύθεροι να πάμε όπου θέλαμε, αλλά δεν μας άφησαν, μας ανάγκασαν να γυρίσουμε πίσω, δύο ανήλικα παιδιά και δύο γυναίκες. Για ποιο λόγο; Μα για να μπορέσουν να μας δολοφονήσουν. Χάρη στη βοήθεια των Γερμανών που δεν μας δέχτηκαν, χάρη στις εντολές των ΗΠΑ και χάρη στην κυβέρνηση της Κολομβίας. Ο πατέρας μου λοιπόν ήξερε ότι δεν θα αργούσε η στιγμή της δολοφονίας μας. Ήξερε ότι δεν απέμενε πολύς χρόνος. Ήξερε ότι έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή της οικογένειάς του και τη δική του. Και διάλεξε. Γι’ αυτό άρχισε να μας παίρνει τηλέφωνο ξανά και ξανά. Στις φωτογραφίες και στα βίντεο με το άψυχο κορμί του όλος ο κόσμος έχει δει ότι δεν φοράει καν παπούτσια. Δεν ήταν προετοιμασμένος να το σκάσει, να τρέξει, γιατί δεν ήθελε να τρέξει. Ήταν απόλυτα επιτυχημένος στο να ξεφεύγει από τις αρχές. Ποτέ δεν τον είχαν πιάσει. Μόνο όταν άρχισε επίτηδες να μας τηλεφωνεί, τον έπιασαν. Του έκλεινα το τηλέφωνο ξανά και ξανά. Του έλεγα: «μη μας πάρεις άλλη φορά, είμαστε καλά». Εκείνος όμως συνέχισε. Είχε απόλυτη επίγνωση του τι έκανε. Όπως είχα κι εγώ.
Δηλαδή σε εκείνα τα τηλεφωνήματα του μιλούσατε γνωρίζοντας ότι ήταν θέμα χρόνου μέχρι να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν; Ναι, και μπορεί ο καθένας να το διαπιστώσει αυτό ακούγοντας τις ηχογραφήσεις των κλήσεων που η ίδια η αστυνομία έδωσε στη δημοσιότητα. Πρέπει να σημειώσω και κάτι άλλο: οι αστυνομικοί δεν θα μπορούσαν με τίποτα να τον πιάσουν αν δεν τους βοηθούσαν οι Los Pepes και το Cali Cartel.
«Έχω απόλυτη επίγνωση ότι η χώρα μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το όνομα και τις πράξεις του πατέρα μου. Όμως ο Πάμπλο Εσκομπάρ έχει γίνει σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής μας ταυτότητας.»
Ο πατέρας σας όμως δεν μπορεί να μην ήξερε ότι ακόμη και αν ο θάνατός του θα σας έσωζε τη ζωή σε ό,τι αφορούσε την κράτησή σας από τις επίσημες αρχές της χώρας, θα παρέμενε όμως ο μεγάλος κίνδυνος να σας «βγάλει από τη μέση» το Cali Cartel. Ας πούμε ότι ήταν ένα στοίχημα. Δεν είχε άλλωστε και πολλές επιλογές.
Το επισημαίνω αυτό γιατί έχετε γράψει πως προσφέρθηκαν σε φίλους σας 4 εκατομμύρια δολάρια για να ρίξουν μια σκόνη στο αναψυκτικό σας. Ακριβώς. Όχι απλά τους έδιναν λεφτά αλλά τους απειλούσαν κιόλας ότι θα σκοτώσουν κάθε μέλος των οικογένειάς τους αν δεν το έκαναν. Οπότε το έσκασαν από τη χώρα μαζί με τις οικογένειές τους γιατί δεν ήθελαν να με δολοφονήσουν. Είμαστε ακόμη πολύ καλοί φίλοι. Το έσκασαν όλοι εκτός από ένα φίλο που δεν ήθελε να εγκαταλείψει το σπίτι του. Και οι Los Pepes τον έπιασαν και τον έκαψαν ζωντανό.
Υποθέτω ότι από τις 2/12/1993 μέχρι σήμερα θα έχετε σκεφτεί αρκετές φορές τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν δεν είχαν πιάσει τον πατέρα σου. Θα ήμασταν σίγουρα νεκροί. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Όλοι στην Κολομβία εκείνη τη χρονική στιγμή, ή τέλος πάντων όσοι είχαν δύναμη να το κάνουν, είχαν προσχωρήσει στις τάξεις των Los Pepes. Μόνο ο Πάμπλο Εσκομπάρ, η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά δεν ανήκαν στους Los Pepes. Ακόμη και το σόι του πατέρα μου τον πρόδωσε. Οι μόνοι που δε θα τον πρόδιδαν ποτέ ήμασταν εμείς. Και ακόμη πληρώνουμε το τίμημα.
https://www.youtube.com/watch?v=S1wZ4tUbeos
Λειτούργησε απελευθερωτικά για εσάς το ότι ανακτήσατε την πραγματική σας ταυτότητα, το πραγματικό σας όνομα, αποφασίζοντας να γυρίσετε το ντοκιμαντέρ Sins of My Father και να γράψετε το βιβλίο «Πάμπλο Εσκομπάρ, ο πατέρας μου»; Κατά κάποιο τρόπο ναι. Αλλά δε δίνω και τόση σημασία στα ονόματα. Για κάποιο που γεννιέται μέσα στη μαφία, το να αλλάζει ονόματα είναι σαν να αλλάζει ρούχα. Είναι σύνηθες. Οι άνθρωποι νιώθουν ότι όλο τους το είναι, οι μνήμες, οι επιθυμίες, τα πάντα εξαρτώνται από το όνομά τους. Επί της ουσίας είναι απλά ένα κομμάτι ύφασμα που ρίχνεις πάνω σου.
Υπάρχουν ακόμη στιγμές που σας κυριεύει ο φόβος για τη ζωή σας; Ας πούμε ότι όλοι είμαστε σε κίνδυνο. Ποιος μπορεί να νιώσει απόλυτα ασφαλής σήμερα στον κόσμο;
Έχει ήδη κυκλοφορήσει και το δεύτερο βιβλίο σας, σωστά; Εκδόθηκε το Νοέμβριο στην Κολομβία, κυκλοφορεί ήδη σε όλη τη Λατινική Αμερική, την Ισπανία και την Ιταλία, ενώ θα ακολουθήσουν και αρκετές ακόμη χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα. Είναι πολύ διαφορετικό από το πρώτο βιβλίο. Προσέγγισα τους μεγαλύτερους εχθρούς του πατέρα μου, για να μιλήσουν ελεύθερα για τον Πάμπλο Εσκομπάρ. Οι εχθροί του ήταν αυτοί που προκάλεσαν το θάνατό του. Ταυτόχρονα όμως ήταν και οι ίδιοι θύματά του.
Δηλαδή πήγατε από μόνος σου σε κάποιους που πριν από μερικά χρόνια σας ήθελαν νεκρό; Ναι, για παράδειγμα συνάντησα παραστρατιωτικούς στην Κολομβία και στα ραντεβού μας εγώ πήγα μόνος όπως ήταν συμφωνημένο και αυτοί έρχονταν με 25 μπράβους με βαρύ οπλισμό. Πήρα ρίσκα για να γράψω το βιβλίο. Μίλησα και με το Cali Cartel. Και με τον γιο του πράκτορα της CIA που έπιασε τον πατέρα μου και οδήγησε στο θάνατό του. Και με πολιτικούς. Και με γιους θυμάτων του πατέρα μου. Τελικά αυτό που μένει είναι ένα αίσθημα ελπίδας, αναδεικνύεται η σημασία της ειρήνης, της συμφιλίωσης.
Τόσο φιλμ, λοιπόν, έχει ξοδευτεί για τη ζωή του πατέρα σας. Έχετε προβάλλει ποτέ στο μυαλό σας μια ταινία κατά την οποία έχετε την ευκαιρία να συναντηθείτε ξανά; Ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα του λέγατε; Ευτυχώς όσο ήταν στη ζωή προλάβαμε να μιλήσουμε για πολλά πράγματα, οπότε δεν θα ξοδεύαμε χρόνο για τίποτα άλλο πέρα από τα αγνά συναισθήματά μας. Θα του έλεγα απλά ότι τον αγαπώ. Το ίδιο θα έκανε κι εκείνος.
Το βιβλίο «Πάμπλο Εσκομπάρ, ο πατέρας μου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
