ΜΟΥΣΙΚΗ: Τα πρώτα μου ακούσματα στο σπίτι και στο αυτοκίνητο (στις οικογενειακές εκδρομές τα Σαββατοκύριακ) ήταν από Jean Michel Jarre, Vangelis, Kitaro, Μαρκόπουλο, Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Maria Callas και δημοτικά. Όταν βγήκε και σάρωσε η «Lambada» βρισκόμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και τη χορεύαμε στα πάρτυ μαζί με όλα τα ελληνικά χιτς της εποχής από Μαντώ, Αλέξια, Χαριτοδιπλωμένο, Πασχάλη, Ρακιντζή, Γαρμπή κ.ο.κ. Όλα σε βινύλια, τα οποία φυσικά και διατηρώ ακόμα στην κατοχή μου. Στην έκτη δημοτικού αγόρασα τα πρώτα μου CD από το Juke Box στην Καλλιθέα. Ανάμεσα τους και το OST του Dirty Dancing, το One Love του Dr Alban και τη συλλογή Rave 1 (cult) η οποία μεταξύ άλλων εμπεριέχει και το megahit «Esta Si, Esta No», και την οποία συνηθίζω να παίρνω μαζί μου όταν παίζω μουσική. Εκείνο το καλοκαίρι, ήταν – μουσικά – καταλυτικό. Έμεινα τρεις μήνες στην Αμερική και παρακολουθούσα μαγεμένη κάθε μέρα MTV και VH1, όπου έπαιζαν ασταμάτητα τα «Creep» των Radiohead, «No Rain» των Blind Melon, «Cats in the Cradle» των Ugly Kid Joe, «Runaway Train» των Soul Asylum, «What’s up» των 4 Non Blondes, «Two Princes» των Spin Doctors, «I’m gonna be» των The Proclaimers (λόγω της ταινίας Benny & Joon) και «Creep» των TLC. Περισσότερο μου άρεσαν τα τρία πρώτα κομμάτια, οπότε κάπως έτσι ξεκίνησε και η σχέση μου με τις κιθάρες. Γιατί η «ανεπίσημη» χρονολογείται μερικά χρόνια πριν, όταν είδα τυχαία στη δημόσια τηλεόραση (μόνο αυτή υπήρχε τότε) ένα βιντεοκλίπ του Alice Cooper και ενθουσιάστηκα! Το θυμάμαι πολύ έντονα. Γύρω στο 1994 ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά με τους Nirvana και πέρασα όλη την εφηβεία ακούγοντας σκληροπυρηνικά grunge, μαζί με metal, trip hop, indie, British pop, gothic, dark wave και Prodigy. Ωραίες εποχές. Αισθάνομαι τυχερή που δεν ήμουν ποτέ «κολλημένη» σε ένα μουσικό είδος (άντε δύο), πράγμα που συνέβαινε συχνά εκείνη την εποχή. Ένας συμμαθητής μου στο λύκειο που άκουγε μόνο metal, όταν του έδωσα να ακούσει Tool, αρνήθηκε γιατί δεν ήταν λέει «καθαρό» metal. Μετά από δύο – τρία χρόνια (ευτυχώς για τον ίδιο) μου λέει «τι μπαντάρα είναι αυτοί οι Tool»! Κατά τη διάρκεια της φοιτητικής διαμονής μου στο Λονδίνο έζησα την gothic/industrial/ebm/cyber σκηνή παράλληλα με την άνθιση του electroclash.
Είδα και για πρώτη και συγκλονιστική φορά τους Nine Inch Nails το ’99 στα πλαίσια του Fragility Tour και τους Tool το 2001 όταν βγήκε το Lateralus στο Brixton Academy – το αγαπημένο μου κλειστό venue. Εκεί είδα και τους Deftones για πρώτη μου φορά αργότερα, το 2010. Αυτή είναι και η τριάδα των αγαπημένων μου συναυλιών μαζί με την εμφάνιση των Mastodon στο Gagarin το 2005, όπου πήγα με πατερίτσες, δυόμιση μόλις μήνες μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα που βίωσα. Αυτή η συναυλία παραμένει συμβολική για μένα και για την πολύ δύσκολη περίοδο που περνούσα, καθώς επικράτησε η δύναμη και η θέληση.
ΒΙΒΛΙΑ: Αυτή την εποχή «μελετάω» δύο καταπληκτικές εκδόσεις, τις οποίες έλαβα ώστε να γράψω κριτική για το HeartbeatInk Tattoo Magazine. Το ένα είναι το Tattoo Traditions of Native North America του Αμερικανού ανθρωπολόγου Dr Lars Krutak, το οποίο εξερευνά τις πολυάριθμες πτυχές της παραδοσιακής πρακτικής του tattoo των ιθαγενών της Βορείου Αμερικής. Το άλλο βιβλίο είναι το Tattoo in Japan της Manami Okazaki, ένα εξαιρετικά πλούσιο λεύκωμα που αποτυπώνει το φημισμένο παραδοσιακό Γιαπωνέζικο tattoo, ενώ παράλληλα παρουσιάζει το σύγχρονο Japanese tattoo.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Λατρεύω το Μεγάλο Λεμπόφσκι a.k.a. The Dude. Μου αρέσει ο Χίτσκοκ, κάποιες ταινίες του Ταραντίνο και του Tim Burton, και ο David Lynch που αποτελεί εφηβικό μου κόλλημα. Θα αγαπώ για πάντα τα Τρία Χρώματα του Κισλόφσκι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μίνι – σοκ που έπαθα με το La Haine το 1995 και τον ενθουσιασμό μου με το Trainspoting ένα χρόνο μετά. Δηλώνω φαν των anime Princess Mononoke, Ghost in the Shell και Spirited Away. Βρίσκω άκρως έξυπνα διασκεδαστικό το βρετανικό Hot Fuzz και θεωρώ κορυφαίο το 2001: A Space Odyssey του Κιούμπρικ.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Η σχέση μου με το διαδίκτυο είναι στενότατη, καθώς διατηρώ διαδικτυακό περιοδικό, το HeartbeatInk Tattoo Magazine (heartbeatink.gr). Καθημερινός καταιγισμός από e-mail και χρήση των social media για το περιοδικό, τα φωτογραφικά μου πρότζεκτ, τα DJ sets μου και τα gigs – τα Live Sessions – που διοργανώνω από το 2011.
ΣΠΟΡ: Έχω περάσει από διάφορα αθλήματα ως πιτσιρίκι: κολύμπι, βόλεϊ (όπου τα πήγαινα καλά, αλλά σταμάτησα λόγω μικρο-τραυματισμών), τένις και μπάσκετ, χωρίς τελικά να θεωρώ τον εαυτό μου αθλητικό τύπο. Αυτό που σίγουρα απολαμβάνω, είναι το κολύμπι στη θάλασσα με μάσκα ώστε να εξερευνώ το βυθό. Είμαι Παναθηναϊκός από παιδί- χωρίς να είναι κάποιος από το οικογενειακό μου περιβάλλον – και «φιλοπανιώνιος» καθότι Νεοσμυρνιώτισσα. Θυμάμαι όταν πήγαινα γυμνάσιο πετυχαίναμε μετά το σχολείο τον Φάνη Χριστοδούλου στην πλατεία και τον περικυκλώναμε για να μας δώσει αυτόγραφο!
TV: Δεν έχω, πλέον, τηλεόραση. Παρακολουθώ όμως Sons of Anarchy, Sherlock και Elementary και αναμένω τις καινούργιες επερχόμενες σεζόν τους.
ΤΑΞΙΔΙ: Τα ταξίδια αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, καθώς από τους πρώτους μόλις μήνες αυτής ταξίδεψα από την Αθήνα για τη Φλόριντα. Από τότε είχα την τύχη να ταξιδεύσω σε μέρη μακρινά – αρχικά χάρις στην οικογένεια μου και μετέπειτα από προσωπική επιλογή. Ξεχωριστές αναμνήσεις διατηρώ από το Λάος όπου βρέθηκα το 1996 σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Το θυμάμαι έντονα και ως την πιο «αγνή» χώρα που έχω επισκεφτεί. Ίσως γιατί τα σύνορα είχαν «ανοίξει» για τους τουρίστες μόλις λίγα μόλις χρόνια πριν. Επίσης, κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού έβγαλα πολυάριθμες και ομολογουμένως δυνατές φωτογραφίες, γεγονός που συντέλεσε στον «οριστικό» – μετέπειτα επαγγελματικό – προσανατολισμό μου ως προς τη φωτογραφία. Μοναδικό ήταν το ταξίδι στην Ιαπωνία το 2009 από το οποίο διατηρώ έντονες ενθυμίσεις: από το «κυνήγι» των Γκεϊσών στο μαγευτικό Κιότο, το γιγάντιο Gundam στην Odaiba, το νεκροταφείο όπου κείτονται οι 47 Ronin, μέχρι το «kawaiiness overdose» που βίωσα στο Harajuku και στη Shibuya. Ανεπανάληπτο θεωρώ και το περιπετειώδες πολυήμερο road trip στην Καλιφόρνια το καλοκαίρι του 2010. Πάντως, το καλοκαίρι οι αγαπημένοι μου προορισμοί παραμένουν τα Ελληνικά νησιά. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στην Κίμωλο.
ΤΩΡΑ: Φωτογραφίζω σχεδόν καθημερινά για το heartbeatink.gr. Βρίσκομαι με την ομάδα του περιοδικού εν μέσω γυρισμάτων ενός ντοκιμαντέρ. Δουλεύω στο μυαλό μου την επόμενη φωτογραφική μου έκθεση μετά τα Stigmata. Καταστρώνω τις επόμενες «επιδρομές» σε σημαντικά tattoo conventions του εξωτερικού, όπως αυτό του Λονδίνου που φέτος γιορτάζει τα δέκα του χρόνια και αδημονώ να πάω διακοπές τον Αύγουστο.
