H Δώρα Τσίγκα aka Rosey Blue, αναπνέει μουσική και κάθε εικόνα της ζωής της έχει ένα soundtrack.
Την υπέροχη φωνή της αγαπήσαμε μέσα από το τραγούδι “Tonight” του Monsieur Minimal και όταν ένιωσε έτοιμη να εκθέσει τη δική της δουλειά στον κόσμο κυκλοφόρησε το κομμάτι “The Fool”, το οποίο ξεκίνησε να γράφεται τον Νοέμβριο του 2017 και ολοκληρώθηκε μουσικά και στιχουργικά στις αρχές του 2020. Το πρώτο αυτό single μέσα από το επερχόμενο άλμπουμ της “Swans” που θα κυκλοφορήσει το Φθινόπωρο του 2021, όπως και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου, έχει πάρει το όνομά του από τις κάρτες Ταρώ. Όπως λέει η ίδια: «Η κάθε μία έχει μια σημασία δική της και σου μιλάει, αν ξέρεις να ακούσεις, με τον τρόπο και με αυτά που θέλει να σου πει.
ΜΟΥΣΙΚΗ: Μεγάλωσα με πολλή μουσική στο σπίτι μου. Ηχογραφώντας σε κασέτες με τον πατέρα μου, που παίζει και μου έμαθε τα πρώτα κομμάτια στην κιθάρα, τραγούδια των Poll. Είδα στο δημοτικό σε videotape το “Jesus Christ Super Star” και το live των Pink Floyd και θυμάμαι ακόμα πώς πετούσαν τα γουρούνια πάνω από τον κόσμο. Στην ίδια ηλικία με συνεπήρε και η ταινία των Led Zeppelin, “The song remains the same”. Beatles, Κώστας Τουρνάς, Black Sabbath και μετά ήρθε μια φοβερή αγάπη για την ποπ των 90s (Backstreet Boys, Spice Girls, κτλ) ώσπου ξαφνικά μια μέρα μου έδωσαν μια κασέτα. Αυτή η κασέτα είχε μέσα John Lennon, Violent Femmes, Ozzy και Black Sabbath, Sonics και Joan Baez. Ακόμα έχω βαθιά εκτίμηση γι’ αυτόν τον συμμαθητή που μου έγραψε αυτή την αλλοπρόσαλλη κασέτα και μου άλλαξε τη ζωή, παρ’ ότι είχα ήδη τέτοια ακούσματα. Έκτοτε, μουσική και πάλι μουσική, μπάντες από το λύκειο, punk rock live, ψάξιμο μέταλ δίσκων κάθε Σάββατο όπου όλο το χαρτζιλίκι έφευγε εκεί, σπουδές στο τραγούδι, κλασικές, blues, jazz, μεγάλη λατρεία στα 60s-70s, ένα χάος μουσικής, ένα υπέροχο χάος. Ξυπνάω και βάζω πάντα μουσική, ακούω πάντα μουσική, αλλωστε η ζωή με soundtrack είναι πάντα καλύτερη, εκτός από κάποιες στιγμές ή μέρες που θέλω ησυχία.
ΒΙΒΛΙΑ: Αγαπάω το διάβασμα επίσης από παιδί και αυτό το οφείλω στη μητέρα μου, ναι μαμά, λέω για σένα τώρα. Θυμάμαι τη συλλογή της Πηνελόπης Δέλτα, το πώς είχα αισθανθεί διαβάζοντας το “Παραμύθι χωρίς Όνομα”. Αυτό συνέχισε μια πορεία και στο γυμνάσιο-λύκειο πήρε την πορεία του Τόλκιν (σαν σωστή metal νεράιδα που ήμουν) και συνεχίστηκε με λίγο πιο περίεργα ψαξίματα στα πρώτα φοιτητικά χρόνια. De Sade και διάφορα άλλα της ίδιας κουλτούρας. Αγαπώ τον Hermann Hesse, τον Boris Vian, τον Dostoyevsky, τον Camus, την Anais Nin και τόσες πολλές και πολλούς ακόμα. Διαβάζω σχετικά συχνά, εκτός από περιόδους εγκεφαλικής υπερφόρτωσης. Και δεν έχει και πολύ σημασία το πού, αρκεί να έχω μπει μέσα στο βιβλίο. Αυτή τη στιγμή διαβάζω το “Άρωμα του Ονείρου” του Tom Robbins ενώ πριν λίγο καιρό τελείωσα το “Ο κατασκευαστής των άστρων” του Olaf Stapledon και στη σειρά είναι το “Εκατό χρόνια μοναξιά” και ο “Υφαντόκοσμος”. Αγαπάω τα βιβλία και το άρωμά τους γι’ αυτό και δεν μπορώ να διαβάσω σε pdf, θέλω να το κρατάω, να ακούω το γύρισμα των σελίδων.
ΒΟΛΤΑ: Αγαπημένη βολτάδα με τα πόδια, στο ιστορικό τρίγωνο της Αθήνας με αγαπημένα σημεία την Αρεοπαγίτου, Λόφο Φιλοπάππου, Πλάκα και Ζάππειο (όαση για μένα μέσα στον πανικό αυτό). Είμαι από αυτούς που περπατάνε πολύ και κοιτάνε τον ουρανό και τα δέντρα όσο περπατάνε (ναι έχουν πάει να με πατήσουν αρκετές φορές επειδή απλά εκεί ήταν δυο πουλιά ξέρω ‘γω πάνω σε ένα σύρμα και από πίσω έπαιζε ηλιοβασίλεμα). Αλλά έχω να ομολογήσω ότι παρ’ ότι παιδί γεννημένο και μεγαλωμένο στο κέντρο, οι αγαπημένες μου βόλτες έχουν ποτάμια, δάση, καταρράκτες, κήπους μεγάλους, βουνά και θάλασσες. Αγαπημένη βόλτα, από παιδί, που την κάνω πάντα είναι στο χωριό της μαμάς μου, από το σπίτι μέχρι κάτι ποταμάκια, μετά βγαίνεις σε δρόμο που έχει ελιές δεξιά και αριστερά αλλά είναι ψηλά και η θέα είναι μαγική. Μου αρέσει να χάνομαι επίσης και να βρίσκω καινούργια μονοπάτια και μέρη (σαφώς όχι μέσα στους λύκους).
ΤΑΙΝΙΕΣ: Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος και όλη η ιεροτελεστία του να πηγαίνεις σινεμά. Σαφώς βλέπω ταινίες και στο σπίτι και θυμάμαι μια περίοδο της ζωής μου που έβλεπα δυο και τρεις ταινίες την ημέρα (ναι είχα χρόνο). Τότε είχα ανακαλύψει και ταινίες που θυμάμαι ότι λόγω περιεχομένου τις έβλεπα με ακουστικά και κλειδώνοντας με πατέντα το δωμάτιο. Όπως το “Η Γραμματέας”, “The story Of O” κ.α. Θυμάμαι να πηγαίνω στο video club να ρωτάω σχεδόν συνθηματικά αν έχει το “Salo” του Pasolini και απλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του ανθρώπου. Πέρα από το κουλτουριάρικο πέρασμα, αγαπώ, ναι αγαπώ, ταινίες της Marvel και DC. Αγαπημένος σκηνοθέτης για πολλά χρόνια ήταν ο Tim Burton, τον οποίο ακόμα αγαπώ αλλά ας πούμε ότι κάπου μπήκε μια τελεία. Αισθητική και μουσική Tarantino, φωτογραφία και ονειρική πλοκή David Lynch αλλά αυτοί είναι απλά κάποιοι βασικοί. Είναι άπειρες οι ταινίες , αγαπημένες αν μπορώ να ξεχωρίσω, “The Bridges of Madison County”, “Hook” (ναι για πάντα παιδιά), “The music never stopped”, “Moonrise Kingdom” και πολλές ακόμα. Θερινό σινεμά με γρανίτα και Αλμοδοβάρ, είναι επίσης ένα υπέροχο combo.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δεν θα πω ψέματα, από την ώρα που μου έφερε μια παλιά τηλεόραση με αποκωδικοποιητή ο πατέρας μου, είναι ανοιχτή και παίζει, κυρίως χωρίς να δίνω σημασία. ‘Οσο περίεργο και αν ακουστεί, μερικές φορές είναι παρέα να ακούς κάτι, ειδικά αν είσαι σε δύσκολη ψυχολογικά περίοδο. Αλλά μέχρι εκεί, ίσως παρακολουθήσω κάποια σειρά αλλά όχι φανατικά.
INTERNET: Βεβαίως, τεράστια χάκερ εδώ. Facebook, Spotify, Zoom (αναγκαστικά), Instagram, YouΤube, Νetflix και ξέρω να ψάχνω και στο google όπως και να χειρίζομαι το mail μου. Αυτά. Είναι υπέρ αρκετά πιστεύω. Ένα διάβασμα σε στήλες που παρακολουθώ και… ευχαριστώ καλησπέρα σας, πάμε καμιά βόλτα. Είναι βέβαια πλέον ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, το οποίο όμως θέλει προσεκτική χρήση για να μην γίνει τοξικό και μολυσματικό. Έχει όντως βοηθήσει στην απεριόριστη πρόσβαση στη γνώση και στην πληροφορία αλλά και στην υπέρ και παρά-πληροφορία. Προσεκτικά, με μέτρο και συνειδητότητα.
ΦΛΕΡΤ: Φλερτ το 2021. Για να δούμε, υπάρχει; Ας πούμε ναι αλλά ειλικρινά νομίζω πως για διάφορους λόγους έχει εκλείψει κάπως. Σίγουρα διαδικτυακά γίνεται πιο εύκολα, δηλαδή ακόμα και αν γνωρίσεις κάποιον έξω, το φλερτ γίνεται μετά online. Βοηθάει ίσως η όχι άμεση επαφή γιατί ζούμε σε μια φοβισμένη εποχή που δεν έχει την ανεμελιά, λόγω κοινωνικών συνθηκών, των παλαιότερων εποχών. Αν μου αρέσει κάποιος γίνομαι κόκκινη και νομίζω ότι μιλάω πάρα πολύ από το άγχος μου, παρ’ όλα αυτά ήμουν και είμαι άνθρωπος που κάνει… κίνηση, όπως λέμε στην πιάτσα. Δεν ξέρω πώς να φλερτάρω πέρα από το να κοιτάω βαθιά στα μάτια, γιατί πραγματικά δεν θυμάμαι καν τι λέω από το άγχος. Σίγουρα πάντως γίνομαι λίγο κωμική. Μου αρέσει το φλερτ γενικά, με όμορφο και όχι παρεμβατικό τρόπο, γιατί τότε δεν λέγεται φλερτ. Ακόμα και αν δεν με ενδιαφέρει κάποιος απαντώ πάντα ευγενικά και χωρίς να θέλω να προσβάλλω (αν μου έχει γίνει η ίδια προσέγγιση σαφώς). Μου αρέσει το διακριτικό φλερτ, το εγκεφαλικό, αυτό που δεν έχει φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Απλά, λιτά και απέριττα.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα στο Παγκράτι, συγκεκριμένα η γειτονιά μου μέχρι πρόσφατα ήταν η Γούβα. Έτσι τη λέμε. Σχολείο εκεί μέχρι το λύκειο που πήγα στην Πλάκα. Τα αγαπώ αυτά τα μέρη και πάντα θα είναι στην καρδιά μου, η πλατεία που παίζαμε σχοινάκι, που έδωσα το πρώτο άβολο φιλί, που χτύπησα με το ποδήλατο. Το δέντρο μου που το χαιρετάω κάθε φορά που πηγαίνω να δω τους δικούς μου. Από το λύκειο και μετά το κέντρο ήταν το σπίτι μου. Καφεδάκι στο “Γλυκύς” μετά το σχολείο, περπάτημα με τα πόδια από την Πλάκα μέχρι το Μετς και το σπίτι, υπέροχες αναμνήσεις. Είναι εκεί και θα είναι για πάντα όπου και αν χρειαστεί να μείνω. Η γειτονιά μου τώρα είναι σε ένα υπέροχο στενό κοντά στην Πλατεία Αμερικής, μυρίζει μανόλια, κάρυ και γεμιστά, έχει ήχους από διάφορες πλευρές της γης, είναι όμορφη, έχει αγάπη, έχει παιδιά που παίζουν μαζί σε ένα όμορφο ουράνιο τόξο, έχει ουράνια τόξα, πολύ φως και αστέρια. Ίσως να παραείναι κέντρο για μένα που θέλω να μεταναστεύσω στο Πήλιο αλλά έχει τα πάντα και σχεδόν πάντα και μεγάλα χαμόγελα.
ΣΠΟΡ: Δεν με λες και σπορτίφ τύπο αν και μικρή έπαιζα μπάσκετ στον Αρίωνα και βόλεϊ στο σχολείο και στην κατασκήνωση. Μετά έκανα χορό. Μπαλέτο για λίγο και σύγχρονο για περισσότερο. Λατρεύω τον χορό. Γενικά δεν μπορώ να κάνω κάτι χωρίς να μου αρέσει. Και γυμναστήριο που πήγαινα ανά διαστήματα πάντα σταματούσα. Μέχρι που ανακάλυψα τη μαγεία που λέγεται Yoga. Ναι, είναι μαγικό, όχι δεν είναι σπορ, γυμνάζει ψυχή και σώμα και όποιος θέλει να ασχοληθεί όντως και να το ψάξει σε βάθος, μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει. Τόσο πολύ την αγάπησα μέσω της δασκάλας μου, που πλέον είμαι δασκάλα και εγώ η ίδια. Κατά τα άλλα, πάντα μου άρεσε να παρακολουθώ μπάλα και καλλιτεχνικό πατινάζ. Διπολικότητα ίσως αλλά όταν μπαίνει το γκολ, ο ενθουσιασμός είναι ο ίδιος όπως όταν γίνεται σωστή προσγείωση από τριπλό άξελ. Και ας μην ξεχάσουμε ποτέ το ηχόχρωμα του Κωστάλα στην περιγραφή, παίζει να είναι και guru τώρα που το σκέφτομαι.
ΤΑΞΙΔΙ: Ένα βανάκι φτιαγμένο μέσα και γεια σας. Να ξυπνάω σε βουνά, θάλασσες, σε μέρη που ακούγεται μόνο το αεράκι και τα τσακάλια (εντάξει όχι μόνη μου). Αγαπημένο μέχρι στιγμής, το ταξίδι μου στο Nashville. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για την ατελείωτη μουσική, για το πώς φαίνεται ο ήλιος και ο ορίζοντας στον αμερικανικό νότο, Studio B, country μουσική, Hall of fame, μικρότερες πόλεις τριγύρω με κουνιστές καρέκλες στις βεράντες και άλογα να τρέχουν. Εύχομαι να ξαναπάω σύντομα και όχι μόνο εκεί αλλά να κάνω το roadtrip το σωστό, από πάνω ως κάτω. Θέλω να πάω στην Ιρλανδία, με τραβάει τόσο πολύ, σαν να είναι σπίτι μου. Θέλω να πάω σε εξωτικά μέρη, θέλω να γυρίσω όλη την Ελλάδα, τα Βαλκάνια. Γενικά θέλω. Μια βαλίτσα στο χέρι και πάμε. Μόνη μου ή με παρέα, δεν με νοιάζει (εκτός από την παραπάνω περίπτωση τσακαλιών ή κάτι αντίστοιχο) . Πάμε γενικά να γεμίσουμε εικόνες, πολιτισμούς, ομορφιές, ήχους και αρώματα.
ΤΩΡΑ: Τώρα έχει 40 βαθμούς στην τοποθεσία Αθήνα, ένας ανεμιστήρας στο σαλόνι που δεν κάνει τίποτα πέρα από θόρυβο , φώτα στα μπαλκόνια και αρκετά κουνούπια. Λίγο πιο μέσα στο δωμάτιο φτιάχνω ατμόσφαιρα 22 βαθμών για μένα , το γάτο και τα φυτά μου , με περιμένει το βιβλίο και ένα καλοκαίρι γεμάτο ταξίδια για δουλειά, με συχνά πέρα-δώθε και μια υπέροχη αγωνία για το Φθινόπωρο που βγαίνει ο δίσκος μου “Swans” από την Inner Ear. Δεν θα μιλήσω για την αγωνία που έχει η ζωή μας τελευταία γενικώς, θα εστιάσω σε αυτά που ξέρω ότι έρχονται, που με γεμίζουν χαρά, που αγαπώ να κάνω, στους φίλους μου, στο AC μου και ας ελπίσουμε ότι θα κυριαρχήσει η εξοχή και όχι το τσιμέντο. Σήμερα νομίζω έγραψα στο μυαλό μου και ένα κομμάτι για τον επόμενο δίσκο. Για να δούμε…
