ΜΟΥΣΙΚΗ: Μακάρι να μην μου άρεσε η μουσική. Θα ένοιωθα τόσο ξεχωριστός. Μίζερος και ωραίος. Δυστυχώς όμως, είμαι τόσο εξαρτημένος από τη μουσική που τη σκέφτομαι συνέχεια. Θέλω να ξέρω που πάει, πόσες μορφές μπορεί να πάρει και αν με σκέφτεται και εκείνη. Ξεκίνησα μαζί της από μικρή ηλικία, ναι η μουσική ήταν η πρώτη μου επαφή με τον έρωτα, με τον έξω κόσμο, με τις πιο βαθιές σκέψεις μου εν τέλει. Μου τη πρωτοέμαθε ο Michael Jackson και θα του είναι για πάντα ευγνώμων γι’ αυτό. Λίγο μετά την εφηβεία χωρίσαμε, την παράτησα για την ακρίβεια και όπως με όλες τις σχέσεις πάθους, αυτό ήταν μοιραίο, κάναμε να μιλήσουμε πολλά χρόνια. Όταν όμως την ξαναβρήκα ήταν όλα διαφορετικά, μα πιο ολοκληρωμένα. Της έδωσα και όνομα. Την είπα Polkar και έγινε η μπάντα μου. Και τώρα μου χαμογελάει, μου κάνει παρέα όταν είμαι χάλια αλλά και όταν είμαι καλά. Δεν χορεύω πια μόνος μου μπροστά στο laptop μου με τα ακουστικά μου. Χορεύω μπροστά σε κόσμο, αλλά με ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Και το γεγονός ότι αυτό ο κόσμος το επικροτεί μου φαίνεται τρελό.
ΒΙΒΛΙΑ: Μεγάλωσα με τα βιβλία παντού μέσα στο σπίτι, η οικογένεια μου είχε ένα εκδοτικό οίκο και στο σπίτι από μικρός έβλεπα να πηγαινοέρχονται συγγραφείς, ηθοποιοί, σκηνοθέτες. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν ο Μάγκας της Πηνελόπης Δέλτα. Ο συγγραφέας όμως που κόλλησα μετά ήταν ο Αντώνης Σουρούνης. Τον γνώρισα στο σχολείο, είχε έρθει να μας μιλήσει για το τελευταίο του βιβλίο, μου φάνηκε ωραίος τύπος αρχικά και έτσι είπα να πάρω να διαβάσω το βιβλίο του. Ξεκίνησα με το Μισόν αιώνα άνθρωπος για να συνεχίσω με το Χορό των Ρόδων και στη συνέχεια με το Πάσχα στο χωριό. Σπουδαία πένα, βιωματικό ύφος, συναισθηματικός αλλά όχι μελό. Πρόσφατα μπήκε στη ζωή μου η γραφή ενός άλλου υπέροχου έλληνα συγγραφέα του Θωμά Κοροβίνη. Διάβασα απνευστί το Γύρο του θανάτου που πήρε και το κρατικό βραβείο και αυτό ήταν. Το έργο του (μιλάει για τη ζωή του Αριστείδη Παγκρατίδη, του φερόμενου ως “Δράκο του Σέιχ Σου”) με στοίχειωσε βαθιά. Για 5 χρόνια προσπαθούσα να κλείσω τα δικαιώματα για να το κάνω παράσταση. Και επιτέλους τα έκλεισα. Του χρόνου θα το σκηνοθετήσω στο θέατρο του Νέου Κόσμου με τίτλο Αρίστος.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Τα Goonies. Η αγαπημένη μου ταινία. Την ξαναείδα πρόσφατα. Σπίλμπεργκ και ξερό ψωμί. Μεγάλη αδυναμία έχω και στον Κιούμπρικ. Η Λάμψη είναι αξεπέραστη. Και ο Τζάρμους μου αρέσει αλλά για μένα το Dean Man ήταν η μεταξύ μας καταδίκη. Έγινε η ταινία που καμία του μελλοντική δεν θα την ξεπεράσει. Την πρωτοείδα σε θερινό σινεμά στην Αθήνα. Και δεν θα την ξεχάσω. Γενικά, το θερινό σινεμά είναι σπουδαία υπόθεση.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Επειδή την έχω μπροστά από ένα γκρι τοίχο και δένει ωραία με το μαύρο της, παρ ότι πλέον μου είναι άχρηστη, δεν με ενοχλεί.
INTERNET: Ρε εγώ δεν είχα καταλάβει ότι το messenger έχει αντικαταστήσει τα τηλέφωνα. Γενικά όποτε πάω να πάρω κάποιον τηλέφωνο πλέον νοιώθω κάπως ρετρό. Και αν του πεις να πας για κανα καφέ θα νομίζει ότι τον θες για κάτι σούπερ σοβαρό ή κάτι ερωτικό ή κάτι τέτοιο. Ναι μου αρέσει το internet, αλλά ως τρόπος δουλειάς όχι ως τρόπος ζωής.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Τη λατρεύω τη γειτονιά μου. Παγκρατάρα. Τα τελευταία χρόνια στην πλατεία Βαρνάβα γίναμε χιπστερογειτονιά. Δεν πειράζει, αγαπάτε αλλήλους.
ΣΠΟΡ: Τίποτα. Τραγικός.
ΤΑΞΙΔΙ: Εντός Ελλάδας τα Κύθηρα. Εκτός Ελλάδας, αδυναμία στην Ιταλία (Τορίνο, Λίμνη Κόμο, Ρώμη), Βερολίνο ως θεατρικός επισκέπτης επί 3 συναπτά Πάσχα και τέλος Σερβία που εκεί βάφτισα την μπάντα μου.
ΤΩΡΑ: Πρόβες με την Ιώ Βουλγαράκη για την παράσταση Άφιξις στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου για τη μικρή Επίδαυρο. Και live με τους Polkar μέσα στο καλοκαίρι στα πλαίσια της κυκλοφορίας του πρώτου μας album Όλα αρχίζουν.
