Τον Γιώργο Μαργαρίτη, τον συνάντησα στο Φάληρο σε ένα καφέ που μου είχε υποσχεθεί πως θα έχει δροσιά, δεν το πίστεψα και τελικά είχε. Καθίσαμε αντικριστά και για να σπάσω την αμηχανία του είπα ότι πριν λίγα χρόνια τηλεφώνησα για πρώτη φορά μεθυσμένη σε ένα αγόρι που μου είχε ραγίσει την καρδιά, για να του τραγουδήσω «Πεθαίνω για ‘σένα και ας είσαι απάτη. Δεν πα να είναι ψέμα, εγώ σε λέω αγάπη». Έπειτα, είπαμε όλα τα υπόλοιπα…
«Αυτό που μου έλειψε περισσότερο όλο αυτό το διάστημα την πανδημίας, είναι οι βραδιές που τραγουδούσαμε και γινόμασταν μέσα απ’ το τραγούδι άλλοι άνθρωποι, μπορούσαμε και ξεχνούσαμε τα πάντα. Μου έλειψε ο κόσμος και οι ιστορίες του. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ να πω, είχα την ευκαιρία να κάτσω στο εργαστήρι μου και με την κιθάρα μου να παίξω και να ακούσω τραγούδια, ετοιμάζοντας τον νέο δίσκο που έρχεται σε λίγο καιρό σε μελωδίες δικές μου, στίχους του Κώστα Μπαλαχούδη και ενορχήστρωση του Φοίβου Δεληβοριά με τον οποίο τραγουδάμε και ένα τραγούδι μαζί, με τίτλο «Αίνιγμα η γυναίκα».
Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι διαρκώς πώς άνθρωποι του δικού μου χώρου, τραγουδιστές, μουσικοί, ηχολήπτες, μπορούν να επιβιώσουν μέσα σε αυτήν την κατάσταση χωρίς κανένα σχέδιο που να προνόησε γι’ αυτούς και τις οικογένειες τους. Το επάγγελμα μας, έχει πάρει την κάτω βόλτα. Το κράτος δεν δίνει δεκάρα. Τόσο καιρό βγαίνουν, λένε πέντε πράγματα χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα. Ανακοινώνουν μέτρα χωρίς να ξέρουν τι δουλειά υπάρχει από πίσω για εμάς. Αν παραδείγματος χάρη, μας πουν αύριο μπορείτε να ξεκινήσετε να κάνετε συναυλίες, εμείς για να τις οργανώσουμε θέλουμε δύο μήνες. Ξέρουν τι θα γίνει μετά από αυτό το διάστημα; Στο δικό μας επάγγελμα, δεν μας ανοίγεις σήμερα και αύριο βγάζουμε μεροκάματο».
Τον ρωτάω αν είδε τις φωτογραφίες πριν λίγες ημέρες στο Σύνταγμα, που κόσμος μαζεύτηκε και διαδήλωσε κατά των εμβολίων. «Δεν υπάρχει λύση πέρα από το εμβόλιο. Και εγώ έχω εμβολιαστεί και τα παιδιά μου. Δεν μπορώ να ακούω ότι υπάρχει υγειονομικό προσωπικό ανεμβολίαστο, και δεν μπορώ γιατί δεν το καταλαβαίνω. Αυτό μας λένε οι ειδικοί να κάνουμε και αυτό θα κάνουμε, μπας και ξεμπερδέψουμε με αυτό το πράγμα κάποια στιγμή».
Στα γεγονότα που καθημερινά μας απασχολούν ο Γιώργος Μαργαρίτης τοποθετείται πάντα με ένα καθαρό τρόπο. Σε πρόσφατη συνέντευξη του, υποστήριξε ότι «Τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα είναι δικά μας παιδιά». Σήμερα, τον ρωτάω για τις γυναικοκτονίες που συμβαίνουν πλέον σχεδόν κάθε μήνα στη χώρα μας. «Τον τελευταίο καιρό έπεσαν μαζεμένες οι περιπτώσεις που κορίτσια χάνουν τη ζωή τους από τα αγόρια τους ή άλλους κοντινούς τους άντρες. Δεν είναι ωραία αυτά τα πράγματα. Δεν ξέρω πώς λειτουργεί το μυαλό του καθενός, όμως είναι μεγάλη απογοήτευση όταν μιλάμε για νέα παιδιά. Δεν είναι καινούργιο αυτό το φαινόμενο, απλά τότε δεν υπήρχαν τα μέσα για να τα μαθαίνουμε και οι γυναίκες δεν τολμούσαν να μιλήσουν. Η ελευθερία είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου. Να μπορείς να μιλήσεις, να ζεις όπως θέλεις. Δεν μπορείς να αφαιρείς τη ζωή κανενός επειδή κάτι δεν σου αρέσει ή σε θύμωσε».
Το τηλέφωνο του χτυπάει διαρκώς, με δημοσιογράφους να του ζητούν μια δήλωση για την απώλεια του Τόλη Βοσκόπουλου. «Ο Τόλης δημιούργησε μια τεράστια σχολή, πολλοί τραγουδιστές ζούσαν και ζουν ακόμη απ’ τα τραγούδια του. Υπήρξε φίλος μου χωρίς να είμαι της κλάσης του για να συνεργαστούμε. Ήμουν πάντα ο μικρός της παρέας. Όταν βγήκα εγώ ερχόταν και με άκουγε στις πρόβες, που έκανα τότε στη Νεράιδα εδώ δίπλα, μαζί με τον Γιάννη Πουλόπουλο και την Καίτη Γκρέι. Έτσι ήταν τότε το σύστημα. Μόλις ξεκινούσε η χειμερινή σεζόν, πηγαίναμε οι τραγουδιστές και ακούγαμε τις πρόβες, θέλαμε να δούμε τι θα παρουσιάσει ο κάθε μαέστρος. Έτσι είχε έρθει και εκείνος να με δει τότε. Ανταμώσαμε και άλλες φορές στην Αθήνα και στη Θεσσαλονική. Καλό του ταξίδι. Μεγαλώνει του παράδεισου το σχήμα και μικραίνει στη γη».
Αναρωτιέμαι γιατί τα τελευταία χρόνια απέχει απ’ τις παραδοσιακές λαϊκές πίστες, αν του λείπει εκείνος ο τρόπος που βίωνε το επάγγελμα του. «Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να κάνω διαφορετικά πράγματα τα οποία δεν μοιάζουν με εκείνο το βάρβαρο ξενύχτι που έκανα τόσες δεκαετίες. Μιλάμε για ώρες ατέλειωτες. Να ξεκινάς απ’ τις 9 το βράδυ και να τελειώνεις το πρωί την άλλη μέρα. Ούτε ο κόσμος που μας άκουγε δεν ξεκουραζόταν. Τότε βέβαια κινούνταν και η αγορά, τώρα νέκρωσαν όλα. Γι’ αυτό αποφάσισα να κάνω τις καλοκαιρινές μου εμφανίσεις και διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί να προκύψουν τον χειμώνα. Είναι όλα διαφορετικά, που όμως για να γίνουν χρειάζεται να έχεις ρεπερτόριο για να ελιχθείς.
Αυτήν την περίοδο, ετοιμάζουμε πράγματα με τον Φοίβο Δεληβορία με το οποίον γνωριζόμαστε χρόνια, από το 2000 που κάναμε τον Λυκαβηττό. Δεν βλεπόμασταν πολύ, όμως τελευταία ανταμώσαμε και είπαμε να κάνουμε έναν δίσκο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς γεννάει τόσες ιδέες το μυαλό του, τι βλέπει εκείνος που δεν βλέπω εγώ; Δεν κωλώνει πουθενά».
Αν και ατόφιος λαϊκός τραγουδιστής, ο Γιώργος Μαργαρίτης δεν έχει διστάσει να πειραματιστεί με διαφορετικούς ήχους και διαφορετικούς σε ύφος καλλιτέχνες, ενώ πιστεύει πως η ιστορία του ελληνικού τραγουδιού είναι το δημοτικό, το λαϊκό και το ρεμπέτικο.
Μου εξηγεί πως τον ενδιαφέρει η διαχρονικότητα γι’ αυτό και προσέχει όλα αυτά τα χρόνια το ρεπερτόριο του και τον τρόπο που αντιμετωπίζει την επιτυχία. «Υπάρχουν τραγουδιστές, που ενώ είχαν ικανότητες, δεν τους θυμάται ούτε η μάνα τους. Το τραλαλα πέρασε απ’ όλους τους επώνυμους. Άλλοι το ξεμπερδέψανε νωρίς, άλλοι το κρατούν ακόμα και άλλοι το παίρνουν και μαζί τους. Το καλάμι όπως κατάλαβες, εγώ το λέω τραλαλά. Όταν έκανα τον πρώτο μου δίσκο έμενα σε ένα δωματιάκι στην Κυψέλη. Απ’ έξω περνούσαν αμάξια με τα τραγούδια μου στο τέρμα. Εγώ καθόμουν στο δωμάτιο και έλεγα «Κάτσε κάτω Γιώργο, δεν είσαι τίποτα». Βέβαια, δεν ήμουν 20 χρονών. Αν είσαι πιτσιρικάς και σου έρθει η επιτυχία, δίνεις ένα δίκιο έτσι όπως τρελαίνουν σήμερα τα παιδιά. Κανάλια, αμάξια, λεφτά, ρούχα, δεν θα τρελαθεί κάποιος; Το θέμα είναι να ξετρελαθεί γρήγορα».
Ο Γιώργος Μαργαρίτης, μεγάλωσε με τα τραγούδια του Τσιτσάνη, του Μάρκου Βαμβακάρη και του Γιάννη Παπαϊωάννου, ενώ έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως ο Άκης Πάνου, ο Τάκης Μουσαφίρης, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Θανάσης Πολυκαδριώτης, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Μανώλης Ρασούλης, ο Τάκης Σούκας, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο Πέτρος Βαγιόπουλος, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και πολλοί άλλοι. «Θεωρώ τυχερό τον εαυτό που πρόλαβε να τραγουδήσει τα μεγάλα θηρία. Το κυνήγησα όμως. Υπήρχαν τραγουδιστές που βγήκαμε μαζί και δεν είπαν ούτε ένα τραγούδι από τους μεγάλους. Ιδιαίτερες φωνές που χάθηκαν γιατί τραγούδαγαν εύκολα τραγούδια. Για ό,τι παθαίνουμε μας φταίει το κεφάλι μας. Θέλει διπλό ταλέντο να περάσει το τραγούδι στην καρδιά. Όταν τραγουδάω νιώθω ότι ανακουφίζω την ψυχή των ανθρώπων».
