ΜΟΥΣΙΚΗ: Η μουσική είναι μεγάλο μέρος της καθημερινότητας μου. Ακούω φανατικά τις ταξιδιάρικες Jazz/funk/soul συλλογές της Georgia P. (αγαπημένη φίλη από Θεσσαλονίκη), που μου στέλνει τακτικά μουσικά δωράκια στο mixcloud. Απολαμβάνω moody διασκευές, όπως California dreaming από τους 33 Tours, soundtracks από ταινίες όπως το Mulholland Drive ή σειρές, καθώς και μουσικούς που ανακάλυψα ερευνώντας της μουσικές επιλογές της Pina Bausch. Συχνά χτίζω χαρακτήρες μέσα από μουσικά κομμάτια και από τις διαθέσεις που προκαλούν. Εν μέρη ο χαρακτήρας μου στο Home (η τελευταία μου θεατρική παραγωγή), ήταν βασισμένος στον Elvis. Επίσης μεγάλη αγάπη στην Laurie Anderson και στους Στέρεο Νόβα…ακόμα! Όταν βγήκε το Τελσον, το αγοράσαμε την πρώτη ημέρα που κυκλοφόρησε με τον Φώτη Βαλλάτο, και ακούσαμε ολόκληρο το διπλό cd μέσα από ένα disc-man με ένα ακουστικό ο καθένας, στα Wendy’s που ήταν δίπλα στο τότε Μετρόπολις …είχαμε μείνει άναυδοι. Ακόμα το θεωρώ από τα πιο αγαπημένα μου albums.
ΒΙΒΛΙΑ: Χαρούκι Μουρακάμι και ξερό ψωμί. Η γραφή του έχει μια απλότητα που του επιτρέπει να γράφει σουρεαλιστικές και αφαιρετικές ιστορίες με απόλυτη αμεσότητα. Είναι αυτή η απλότητα που αναζητώ σαν ηθοποιός και σκηνοθέτης ή όταν εκπαιδεύω ηθοποιούς στο εργαστήρι μου. Και είναι η ποιότητα που αναζητώ στην καθημερινότητα μου. Ὀταν την καταφέρνω είναι life at its best. Από τα αγαπημένα μου βιβλία του είναι το το Kafka on the Shore, και το The wind up Bird Chronicle.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Τα χρόνια του Παντείου τα πέρασα βλέποντας ταινίες σπίτι μου μέχρι το ξημέρωμα: Secret garden, The remains of the day, Διπλή ζωή της Βερόνικα, Stalker, Lost Highway, τα περισσότερα του Pedro Almodovar και άλλες πολλές υπέροχες αναμνήσεις. Μέχρι που ανακάλυψα την θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου, της αγαπημένης μου Κἰττυ Αρσένη, και βρήκα επιτέλους ένα λόγο να πηγαίνω στο πανεπιστήμιο. Πιο πρόσφατες ταινίες είναι το Mother του Αρανόβσκι, το Masterminds για τους απίθανους ξεκαρδιστικούς χαρακτήρες, και φυσικά η δουλειά του Γιώργου Λάνθιμου που με κάθε ταινία εξελίσσεται συναρπαστικά.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είναι σαν να λέμε τροφή. Πλέον έχουμε γίνει ένα. Είναι ένα απίθανο δώρο αν ξέρεις να το χρησιμοποιείς. Είναι καλά όταν κρατάμε μια ισορροπία, που φυσικά είναι εύκολο να την χάσεις. Εξομολογούμαι αδυναμία στο instagram. Τους τελευταίος έξι μήνες ήμουν στην Αμερική, και πέρασα περισσότερο χρόνο από ποτέ μπροστά από οθόνες. Η Αμερικανική κουλτούρα είναι πλήρως ενσωματωμένη με οθόνες και ίντερνετ. Πρόσφατα άφησα το Λονδίνο για την Κρήτη, όποτε ένα landscape με οθόνες παντού, και ανθρώπους που δεν κοιτούν καν πού περπατάνε, δεν μου είναι το πιο γοητευτικό.
ΣΠΟΡ: Από τρέξιμο, γυμναστήριο και yoga, μέχρι χορό και γενικά ὀτι έχει σχέση με την κίνηση. Πέρασα μια δεκαετία πειραματισμού με physical theatre με την πρώτη μου ομάδα στην Αγγλία, νομίζω κυρίως «μέθυσμένος» από την μαγεία της κινησιολογικής γλώσσας του Δημήτρη Παπαϊωάννου και της Pina Bausch. «Το σώμα μιλάει», όπως υπογράφει μια από τις μέντορες και συνεργάτιδες μου Lorna Marshall. Είχα την τύχη να δουλέψω με τον Yoshi Oida, ο οποίος επίσης χρησιμοποιεί το σώμα σαν βάση για υποκριτική προσέγγιση, και έτσι σιγά σιγά τα τελευταία πέντε χρόνια βρήκα τρόπους να κάνω το transition από το σωματικό θέατρο στο θέατρο, και επανασύνδεθηκα με τις ρίζες μου σαν ηθοποιός από ένα άλλο κέντρο. Είναι πολύ ικανοποιητικό όταν στοιχεία της δουλειάς σου συνδέονται με διαφορετικό τρόπο και μετουσιώνονται.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δεν έβλεπα καθόλου για χρόνια μέχρι πολύ πρόσφατα όπου άρχισα να πηγαίνω Αμερική και έπρεπε να δω σειρές για να μπω στα πράγματα. Κάποιες τηλεοπτικές παραγωγές έχουν άψογη ποιότητα σεναριακἀ, σκηνοθετικά και υποκριτικά. Στέκονται στο επίπεδο καλών ταινιών, και κάποιες σειρές είναι εθιστικές, όπως το Bates Motel, όπου η ερμηνεία της Vera Farmiga είναι συγκλονιστική. Η σειρά είναι βαθιά επηρεασμένη από το Twin Peaks, που είναι top αγαπημένο. Νομίζω ότι τα πρώτα πέντε επεισόδια του πρόσφατου κύκλου του Twin Peaks, είναι ότι αρτιότερο έχουμε δει στην τηλεόραση. Η ισορροπία μεταξύ αφαιρετικότητας, σουρεαλισμού, visual art, καθημερινής απλότητας στα κείμενα, τα μουσικά live και φυσικά οι ασύλληπτοι χαρακτήρες του Lynch, δημιούργησαν ένα masterclass στο πως να συνδυάσεις επιτυχώς διαφορετικές μορφές τέχνης. Ὀλα τα στοιχεία που έχουν πλάσει την δουλειά του Lynch, ήρθαν στην τέλεια ισορροπία. Και όλα αυτά στην συντηρητική μας τηλεόραση! Είναι το όνειρο μου να δουλέψω σε τέτοιες δουλειές σαν ηθοποιός. Και φυσικά θαυμάζω την εμπνευσμένη δουλειά του Θοδωρή Παπαδουλάκη, που είναι από τα πολυτιμότερα στοιχεία της ελληνικής τηλεόρασης. Δούλεψα για τρεις μέρες μαζί του. τελείως τυχαία στη Λέξη που δεν λες, με το πιο μικρό ρολάκι που μπορείς να φανταστείς, και ο αυτοσχεδιαστικός τρόπος που με τον οποίο δουλεύει με τους ηθοποιούς είναι συναρπαστικός.
ΤΑΞΙΔΙ: Τι να πω εδώ; Πλέον αισθάνομαι ότι το δεύτερο σπίτι μου είναι το αεροπλάνο. Μεγάλωσα Αθήνα, πέρασα 16 χρόνια στην Αγγλία, πέρυσι έκανα βάση την Κρήτη – όπου την αισθάνομαι σαν το σπίτι που πάντα έψαχνα – και τώρα φλερτάρω με Λος Άντζελες. Περνάω αρκετό χρόνο στο Λονδίνο, Παρίσι και Νέα Υόρκη για δουλειά, που μου επιτρέπει να ζώ τις πόλεις εμπειρικά και ‘από μεσα’, και αυτό είναι ιδιαίτερα γοητευτικό. Όταν δεν ταξιδεύω, θέλω να είμαι στο σπίτι μου έξω από τα Χανιά, απέναντι από τα Λευκά ‘Ορη, να κάνω yoga δίπλα στην Στέλλα, και που και που καμια ρακί για το ηλιοβασίλεμα. Είναι το καταφύγιο μου. Αν μπορούσα να φέρω όλα αυτά που θέλω να κάνω επαγγελματικά στην Κρήτη, δεν θα έφευγα από το νησί σχεδόν καθόλου.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Η πλατεία του χωριού στην Κρήτη, το παλιό λιμάνι των Χανίων, το Μοναστηράκι από Αθήνα, και όλα τα τριγύρω. Μπορώ να δουλεύω εκεί, να περπατάω, να βγαίνω με φίλους, και αν μπορούσα θα έβαζα ένα κρεβάτι να κοιμάμαι και να ξυπνάω εκεί. Η ενέργεια του μέρους αυτού δεν υπάρχει πουθενά άλλου. Hackney από Λονδίνο, γιατί εκεί είναι σαν να μην είμαι στην Αγγλία. Είναι η ευρωπαϊκή hipster γωνιά του Λονδίνου. Όσο έχει απομείνει τουλάχιστον, σε μια χώρα που αλλάζει δραματικά προς μια παράξενη κατεύθυνση.
ΤΩΡΑ: Τώρα, στροφή στο παρελθόν με σημερινά παπούτσια. Μετά από 16 χρόνια στο θέατρο άρχισα ξανά να ξενυχτάω βλέποντας ταινίες και σειρές. Κατάλαβα ότι κάτι παίζει. Το αποτέλεσμα ήταν μία στροφή προς την κάμερα. Όπως ακριβώς ξεκίνησα δηλαδή, με τηλεόραση και κινηματογράφο. Σχεδόν δευτερόλεπτα μετά την απόφαση για την αλλαγή ρότας, είχα την τύχη να δουλέψω με τον Παντελή Βούλγαρη στην τελευταία του ταινία Το Τελευταίο Σημείωμα, όπου υποδύθηκα το ρόλου του Νίκου Μαριακάκη, που εκτελέστηκε στην δολοφονία των 200 της Καισαριανής. Ήταν η πρώτη φορά που υποδύθηκα ένα υπαρκτό πρόσωπο, και ήταν μια ιδιαίτερη επεξεργασία. Όλοι μοιραστήκαμε την ευθύνη και τον σεβασμό για το ιστορικό γεγονός, και ήταν μια συγκινητική εμπειρία. Η δουλειά μου με τον Παντελή, ήταν η πρώτη μου δουλειά στην γλώσσα μου και στην χώρα μου, μετά από 16 χρόνια μακριά από την Ελλάδα. Το χάρηκα όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Μου είναι πλέον σημαντικό να είμαι συνδεδεμένος με την ελληνική καλλιτεχνική πραγματικότητα, και δουλεύω την ισορροπία μεταξύ του εδώ και του εξωτερικού. Μόλις επέστρεψα από το Λος Άντζελες όπου είχα την τύχη να γνωρίσω ιδιαίτερους ανθρώπους στον χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, που με ενθαρρύνουν να επιστρέψω τον Ιούνιο. Προς το παρόν αυτήν την εβδομάδα είμαι Παρίσι όπου διδάσκω ένα τριήμερο εργαστήρι για ηθοποιούς, and the beat goes on.
