Σάββατο μεσημέρι 24ης Μάιου. Ένας σεισμός 6.8 της κλίμακας Ρίχτερ στέκεται ικανός να μετακινήσει την Λήμνο κατά 5 εκατοστά πιο κοντά στον Άγιο Ευστράτιο. Ακατοίκητα σπίτια καταρρέουν, εκκλησίες και σχολεία γεμίζουν ρωγμές. Τίποτα δεν μένει στη θέση του. Η μάλλον – για να είμαστε περισσότερο ακριβείς- μόνο η γιαγιά Αρχοντούλα βαστιέται στη θέση της. Και κάπως έτσι, η γιαγιά, μέσω ενός κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης σε σούπερ μάρκετ, γίνεται διαδικτυακό viral. Ποσταρεται, τιγκάρει στα like, συγκεντρώνει τα βλέμματα όλων, μεταμορφώνεται σε πρόσωπο των ημερών και γίνεται διάσημη για το θάρρος της. “Στα γεράματα μου έμελλε να το πάθω και αυτό” θα μας πει και θα γελούν τα μάτια της.
286.624 ζευγάρια ματιών έχουν παρακολουθήσει μέχρι στιγμής το πείσμα της γιαγιάς να μην σηκωθεί από την καρέκλα της την ώρα του σεισμού. Μάταια, ο υπάλληλος επιχειρεί να την απομακρύνει από το κτίριο. Η ατρόμητη γιαγιά δεν χαμπαριάζει από φόβο. Μόνο σταυροκοπιέται. «Παλιά φοβόμουν σαν παιδί κι εγώ. Τώρα όμως όχι. Όσο περνάει ο καιρός, πια δεν φοβάμαι. Τι να φοβηθώ εξάλλου κορίτσι μου; Με προσέχει η πίστη μου, αυτή με στηρίζει. Κατάλαβες;» θα μου απαντήσει αφοπλιστικά.
Την συναντήσαμε στην Μύρινα, στην πρωτεύουσα του νησιού. Μεσημέρι καλοκαιριού. Δεν ήταν δύσκολο να την βρεις. Από στόμα σε στόμα δίνονται εξάλλου οι καλύτερες πληροφορίες. Το μόνο που είχες να κάνεις ήταν να ζητήσεις από τους περαστικούς τη γιαγιά του σεισμού. Όλοι την ξέρουν. Έτσι, καταλήξαμε σε ένα μικρό σουπερ μάρκετ και με συνοπτικές διαδικασίες ο υπάλληλος – Σουπερ Μαν που μάταια πάλευε να την σηκώσει από την καρέκλα, μας έδειξε το δρόμο και την βρήκαμε στο κατώφλι του σπιτιού της. « Η γιαγιά Αρχοντούλα είναι ένας άνθρωπος με μεγάλη πίστη» ,θα μας πει. Μα αυτό το ξέραμε ήδη.
Το νησιώτικο σπιτάκι της έχει καγκελένια εξώπορτα και σαν περάσεις το κατώφλι θα δεις κεντήματα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες και εκεί σε μια γωνιά τη μαγκούρα της. Εδώ μεγάλωσε, εδώ γέννησε δυο παιδιά, αυτό το σπίτι άφησε πριν εφτά χρόνια για να τα ακολουθήσει στην Αθήνα. Για να την προσέχουν όταν έμεινε μόνη της. «Φοβούνται να με αφήσουν μόνη, φοβούνται. Άτιμο πράγμα ο φόβος. Όλοι πέθαναν, οι γονείς, τα αδέρφια, ο σύζυγος μου, η μόνη που ζω είμαι εγώ. Τι να φοβηθώ πια; Αλλά έμειναν τα παιδιά να τα στηρίξω, γι αυτό και ανέβηκα στην Αθήνα», μας λέει.
Τα καλοκαίρια όμως, ανεβαίνει στο νησί. Στη βάση της. Εδώ την βρήκε ο σεισμός, ένας σεισμός που την ανέδειξε σε talk of the island. Aκόμα προσπαθεί να καταλάβει πως την αναγνωρίζουν στον δρόμο δίχως να την δουν σε φωτογραφίες. Τι σόι πράγμα είναι το internet; «Μα να το δει όλος ο κόσμος, παντού; Πριν μέρες ερχόμουν εδώ, ταξίδευα και μέσα στο αεροπλάνο άρχισε μια κυρία να φωνάζει και να λέει ότι με είδε στην Αμερική. Μα στην Αμερική; Πώς γίνεται να με είδε; Και δίπλα της πετάχτηκε ένας άλλος συγχωριανός μου, να εδώ από το δίπλα χωριό και άρχισε και αυτός να γελάει. Και αυτός λέει με είχε δει. Ξαφνικά όλοι με ξέρουν. Όλο λένε για το Ίντερνετ, τι είναι αυτό το πράγμα; Δεν τα ξέρω εγώ αυτά μόνο η κόρη μου τα ξέρει και καταλαβαίνει.»
Παρά τα 81 χρόνια της όμως, την ώρα του σεισμού την θυμάται καθαρά. “Άκουσε να δεις τι έγινε” θα μου πει χαμογελώντας. “Ήμουν στο σούπερ μάρκετ, καθόμουν σε μια γωνιά, σε μια καρέκλα κουρασμένη και ένιωσα ότι κουνήθηκα κάτω από την καρέκλα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία. Μέχρι που τους είδα όλους να τρέχουν προς την πόρτα, να φεύγουν να πάνε στην αυλή του σχολείου. Τους άκουγα να μου φωνάζουν …έλα θεία Aρχοντούλα, έλα θεία Αρχοντούλα. Μα εγώ τίποτα. Εκεί έμεινα. Επί τόπου. Και με έπαιρνε και αυτό το βίντεο καθισμένη. Που να ξερα; Εκεί στην αναμπουμπούλα ήρθε και ο υπάλληλος να με βγάλει έξω. Ήρθε τρομαγμένος και όπως προσπαθούσε να με μετακινήσει έπεσε και το πορτοφόλι μου. Όλα κάτω πέσανε, πορτοφόλι, μπαστούνι. Έσκυψα να τα πάρω. Ε και έκατσα στην καρέκλα μέχρι να τελειώσει ο κουρνιαχτός. Είμαι 81 χρονών πια. Λες να μην έχω περάσει άλλους σεισμούς; Μα δεν φοβάμαι, πια. “
Μαθημένη στα δύσκολα η γιαγιά. Στα 26 της παντρεύτηκε, έκανε δυο παιδιά, και μετά ο άντρας της «έφυγε» και της απόμεινε καθήκον να παντρέψει τα παιδιά της. Δύσκολη υπόθεση. Άλλαξαν και τα χρόνια. «Δεν θέλουν κορίτσι μου να παντρευτούν. Τα ανέθρεψα σιγά σιγά, ράβοντας. Ήμουν μοδίστρα, έντυνα τον κόσμο. Τα σπούδασα όμως. Να ξερες τι δύσκολα χρόνια ήταν! Για 100 δραχμές δούλευα τότε. Και σήμερα δεν θέλουν να παντρευτούν. Δεν σας καταλαβαίνω εσάς τους νέους.»
Ο μικρόκοσμος της γιαγιάς Αρχοντούλας, δεν χαμπαριάζει από διαδίκτυο και τεχνολογία. Η ουσία της ζωής της, έγκειται στα απλά, στα καθημερινά, στην μοιρασιά. Της ζητήσαμε να την βγάλουμε φωτογραφίες. Χαμογέλασε. «Ας βάλω την ρόμπα που φορούσα τη μέρα του σεισμού-να σας βοηθήσω- να θυμηθούν όσοι είδαν το βίντεο ποια είμαι», χαμογελαστά και χαμογελάμε και εμείς μαζί της. Μπαίνει στην κάμαρη της, αλλάζει ρούχα. «Περίεργο πράγμα αυτό το ίντερνετ, περίεργο πράγμα», θα ψελλίσει.
Και κάπως έτσι, θα μας δώσει την ευχή της, για την ακρίβεια θα μας την διαβάσει από το βιβλιαράκι που έχει στο τραπέζι της. Και θα μας πει ότι η πόρτα της είναι ανοιχτή αν μας ξαναβγάλει ο δρόμος. Νησιώτες. Ωραίοι άνθρωποι.
