ΜΟΥΣΙΚΗ: Κόρη μουσικού, αδερφή μουσικού και μοιραία, γυναίκα μουσικού… η μουσική στη ζωή μου αναπόφευκτη, καθοριστική, πάντα εκεί, πάντα εδώ. Αν δεν ήμουν ηθοποιός μάλλον θα ήμουν μουσικός. Πολύ κλασική, πολύ jazz. Στο σπίτι όταν δε μελετούσε ο μπαμπάς μου, ακουγόταν Coltrane, Davis, Mozart, Bach, Beethoven. Πέρασα από παντού, απ´όλα τα σοκάκια της, Beatles, Billie Holiday, Nick Cave, David Bowie, Diamanda Galas. Ένας πολύ αγαπημένος οικογενειακός φίλος, συνθέτης μου είχε πει όταν ήμουν μικρή… «αν θες να την απολαμβάνεις, να ακούς και να ταξιδεύεις ακούγοντάς την, μη γίνεις μουσικός, γίνε εραστής της.» Μου αρέσει πολύ να συνεργάζομαι με καλούς μουσικούς. Έχουν μέθοδο και γνώση του αντικειμένου τους. Στη μουσική δεν μπορείς να κοροϊδέψεις ότι ξέρεις. Μαθαίνω πολλά από τους μουσικούς. Τα κείμενα στο θέατρο τα αντιμετωπίζω σαν παρτιτούρες. Όλα είναι μουσική.
ΒΙΒΛΙΑ: Αγαπώ το διάβασμα. Διαβάζω λιγότερο απ’ότι θα ήθελα αλλά στο κομοδίνο μου είναι μια στοίβα βιβλίων για να έχω πάντα τη δυνατότητα να βρεθώ με ένα βιβλίο στο χέρι. Όταν μου αρέσει πολύ ένα βιβλίο το διαβάζω με μεγάλη αντίσταση για να μην τελειώσει. Χάνομαι στις σελίδες ενός όμορφου βιβλίου. Ανήκω στους αναγνώστες που πρώτα μυρίζουν ένα βιβλίο και μετά το διαβάζουν. Σημειώνω με μολύβι στις σελίδες τους, κοιμάμαι αγκαλιά μαζί τους, τα ζω τα βιβλία που με κερδίζουν. Αυτή τη στιγμή μου έρχεται η Μπελοβόντια – Η γη των χαμένων θεών της Όλγας Χαριτίδη. Είναι ένα βιβλίο που μου το διάβασε όλο ο σύντροφος μου σε ένα μεγάλο ταξίδι. Αυτή η «ακρόαση» ήταν μια από της πιο ωραίες αναγνώσεις. Τα παιδιά του Γκεμπελάουι του Ναγκίμπ Μαχφούζ, είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία. Ο Φάουστ του Γκαίτε είναι ένα κείμενο που θα ήθελα να διαβάσω στα γερμανικά. Θα ήθελα επίσης να μάθω ρώσικα να διαβάσω Ντοστογέφσκι στη γλώσσα του. Δεν ξέρω αν θα τα προλάβω όλα αυτά που θέλω να κάνω! Αυτήν την περίοδο είμαι μαγεμένη με τον Διονύσιο Σολωμό. Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι είναι από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Σχεδόν εθισμένη. Τίποτα καλύτερο από μια καλή ταινία. Ατέλειωτες μέρες με μπαράζ ταινιών. Έχω περάσει από πολλά στάδια. Μικρή, παιδί, είχα έρωτα με τα μιούζικαλ. Ο μπαμπάς μου με μύησε από μικρή. Όταν πρωτοαποκτήσαμε βίντεο πρέπει να είχαμε σε βιντεοκασέτες όλα τα μιούζικαλ. Singing in the rain, High society, For five pennies, Kiss me Kate, Wizard of Oz… όλα! Είχα μάθει απέξω τα περισσότερα τραγούδια. Μετά στα φοιτητικά χρόνια ήρθε ο ευρωπαϊκός & ο ασιατικός κινηματογράφος, τότε ήταν που σνομπάραμε το αμερικανικό σινεμά. Truffaut, Bergman, Bunuel, Kurosawa, μετά ήρθε ο Almadovar. Ο Woody Allen ήταν ο μόνος Αμερικάνος που «συναναστρεφόμουν». Άλλαξε κι αυτό μετά… Ήρθε ο Aronofsky, ο David Lynch, ο Jarmusch. Έτσι σαν αστραπή χωρίς πολύ σκέψη, μου έρχονται ταινίες αγαπημένες, The Russian Ark του Sokurov, το Lovely Bones του Peter Jackson, το Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί του Jarmusch, η Samsara του Nalin. Είναι και πολλές πολλές άλλες αγαπημένες, ανάλογα τη στιγμή που θα με ρωτήσει κάποιος. Θα ήθελα να κάνω περισσότερο σινεμά, έχω παίξει σε λίγες ταινίες. Είναι μια περιπέτεια που με γοητεύει πάρα πολύ.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Τα τελευταία 15 χρόνια δεν έχουμε τηλεόραση στο σπίτι. Μεγάλη ελευθερία, υπάρχει το ίντερνετ για τα πάντα. Είμαι λάτρης των καλών σειρών. Τις ανακάλυψα μεγάλη σχετικά, ευτυχώς, γιατί θα είχα κλειστεί υπερβολικά στο σπίτι μου… Το The Booth at the end είναι από τις αγαπημένες μου σειρές. Και ο πρώτος κύκλος του True detective. Και η καλύτερη όλων, Hercules Poirot. Φανταστική σειρά, εξαιρετικός ηθοποιός ο David Suchet. Ένα από τα πιο ωραία παραδείγματα εμβάθυνσης σε ένα ρόλο που μόνο η εμπειρία, η ωριμότητα και η τριβή με το χρόνο μπορούν να φέρουν.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα στον Βύρωνα που τότε ήταν γειτονιά. Τώρα ζω στο Χαλάνδρι. Άλλος τόπος, άλλη εποχή, αλλά οι άνθρωποι κρατάμε όσο μπορούμε τα χαρακτηριστικά της γειτονιάς. Θα μου χτυπήσουν γείτονες από την πολυκατοικία για να μου φέρουν χειροποίητα κουραμπιεδάκια ή ρόδια και θα τους πάω με τη σειρά μου λίγο κέικ. Μια νοητή αυλή! Έχουμε το ρέμα (Χαλανδρίου) και είναι σαν να ζούμε σε τροπικό μέρος. Οι πράσινοι παπαγάλοι είναι πια σταθεροί συγκάτοικοι στα μπαλκόνια μας. Οι μυρωδιές πάντα είναι η αναφορά μου στις γειτονιές. Οι νεραντζιές και το βρεγμένο χώμα.
ΣΠΟΡ: Από μικρή ήμουν πάντα μπλεγμένη σε κάποιο σπορ. Μουσική και αθλητισμός, οι θεοί της οικογένειας Αραπίδη! Στίβος για χρόνια κι αφού πέρασα από βόλεϋ, κολύμβηση κ.α, κατέληξα στον χορό και αργότερα στη γιόγκα. Πάντα συγκινούμαι με τους αθλητές που υπερβαίνουν τα όρια του σώματος τους. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες δακρύζω πάντα. Δε σταματώ ποτέ να ασκούμαι. Αν ξανά γινόμουν έφηβη θα έκανα σίγουρα parkour. Ο ηθοποιός, για μένα, είναι αθλητής. Έτσι αντιλαμβάνομαι τη θεατρική διαδικασία. Αυτό είναι το υλικό μου, από το σώμα πηγάζει η φωνή, η σκέψη, η φαντασία. Διερευνώ διαρκώς τα όρια του φυσικού σώματος και τις περιοχές πέραν των ορίων. Πάντα η προεργασία μου στο θέατρο είναι σωματική.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Μιας και δεν έχουμε τηλεόραση ενημερωνόμαστε αποκλειστικά από το ίντερνετ. Εργαλείο εξαιρετικό, τεράστια βιβλιοθήκη, ατελείωτη επικοινωνία και απόλυτο χάος. Χρειάζεται προγραμματισμό. Όταν μπαίνω στη διαδικασία χωρίς συγκεκριμένο στόχο μπορώ να χάσω πολύ χρόνο χωρίς να το καταλάβω και φυσικά να καταλήξω σε άσχετες περιοχές που τελικά μπορεί να μη με αφορούν αλλά με μαγνητίζουν επικίνδυνα. Χρειάζομαι περιόδους απόλυτης απόσχισης από το Ίντερνετ. Χρειάζεται μέτρο και πειθαρχία για να μη με διασπά.
ΤΑΞΙΔΙ: Τα ταξίδια είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Ταξιδεύω όσο μπορώ κι ακόμη περισσότερο. Είναι ο βασικός λόγος που θέλω να έχω χρήματα στη ζωή μου. Βέβαια με το θέατρο ως γνωστόν χρήματα πολλά δεν έχεις ποτέ, οπότε ο συνδυασμός δουλειάς και ταξιδιών είναι η ιδανική συνθήκη. Είναι ένας στόχος που τον έχω βάλει πολύ έντονα τελευταία και ήδη πραγματοποιείται σε μεγάλο βαθμό. Έχω ταξιδέψει σε υπέροχα μέρη, στη Γουατεμάλα, στο Μεξικό, στη Νέα Υόρκη, στην Ταϋλάνδη, στην Αυστραλία και στην Ευρώπη. Αγαπώ τη Φλωρεντία και γενικότερα την Ιταλία. Θέλω πολύ να πάω στο Θιβέτ, στην Ιαπωνία και στη Ρωσία. Θα πάω, που θα μου πάει. Είναι μεγάλη ελευθερία τα ταξίδια. Βλέπεις τον πίνακα από μακριά, τη ζωή σου, απομυθοποιείσαι. Παύεις να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως κάτι σημαντικό. Αυτό μου συμβαίνει όταν ταξιδεύω. Επίσης μεγάλη μου αγάπη είναι τα αεροδρόμια. Εκεί που δεν υπάρχει χρόνος, εποχή, φυλή, μια μυρωδιά μόνο, ίδια, άχρονη.
ΤΩΡΑ: Η πιο ωραία λέξη του λεξικού! Μόνο αυτό υπάρχει ούτως ή άλλως. Το τώρα μου, είναι ιδιαίτερα γεμάτο και δημιουργικό. Τώρα λοιπόν, παίζω κάθε Σάββατο στο Τρένο στο Ρουφ, στην παράσταση Women of Passion – Women of Greece, αγγλόφωνο έργο της Τζένης Αρσένη πάνω στις ζωές των Μαρία Κάλλας, Μελίνα Μερκούρη και τον ρόλο που και οι δυο ερμήνευσαν και τις συνδέει βαθιά, τη Μήδεια. Σκηνοθετεί η Τατιάνα Λύγαρη η οποία ξεκίνησε το όλο εγχείρημα κι έστησε με πηγαία αισθαντικότητα μια παράσταση που μυρίζει Ελλάδα μιας άλλης εποχής, θέλοντας να μιλήσει εντός και εκτός συνόρων για τον τόπο που γέννησε αυτές τις ιέρειες, αυτές τις σπουδαίες προσωπικότητες. Η ανταπόκριση Ελλήνων και ξένων είναι συγκινητική. Με όχημα το πραγματικά υπέροχο κείμενο της Τζένης Αρσένη και παρέα τον πολύ – οργανίστα, Φώτη Μυλωνά, ξεκινήσαμε αυτό το πανέμορφο ταξίδι με αφετηρία το Τρένο στο Ρουφ κι έχοντας ήδη περιοδεύσει σε Αυστραλία και Βρυξέλλες πάμε για τρίτη σαιζόν στο θεατρικό βαγόνι της Αμαξοστοιχίας. Επίσης παίζω στο βραβευμένο έργο Φωτιά στις πιρόγες του Γιάννη Φίλια, στο φεστιβάλ νεοελληνικού έργου.
Στις 15 Νοεμβρίου έχουμε πρεμιέρα και πάλι στο Τρένο στο Ρουφ, σε ένα από τα ωραιότερα κείμενα της ελληνικής ανθολογίας, τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονυσίου Σολωμού σε συνδυασμό με πρωτότυπο κείμενο του Γιώργου Στεφανακίδη, ο οποίος υπογράφει τη σκηνοθεσία και την πρωτότυπη μουσική και ηγείται του όλου εγχειρήματος. Η ομάδα μας εδώ είναι μια πολύ ευτυχής συνάντηση καλλιτεχνών (Μάιρα Μηλολιδάκη– σοπράνο, Χάρης Αγγέλου & Στέλλα Χατζημιχελάκη– ηθοποιοί, Λίνα Τριανταφύλλου– τσελίστα & η σταθερή μας συνεργάτης στα κοστούμια Ελευθερία Δομένικου, aka Hallelujah). Ακόμη με τους σταθερούς μου συνεργάτες, Γιώργο Στεφανακίδη και Μάιρα Μηλολιδάκη, θα παρουσιάσουμε τον Δεκέμβριο, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, το έργο του Γ. Στεφανακίδη, Pietà, υπό την αιγίδα του Σπιτιού της Κύπρου – της Πρεσβείας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στο «τώρα» θα προσθέσω και τις Τρωάδες σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Ξεκινήσαμε πέρσι από την Πολιτιστική Πρωτεύουσα Πάφος 2017, αυτό το μαγικό ταξίδι των πολυεθνικών Τρωάδων και υπάρχει και συνέχεια. Πρόκειται για μια από τις πιο πολύτιμες στιγμές μου. Η συνάντηση με αυτόν τον σπουδαίο θεατράνθρωπο είναι φάρος – οδηγός στο θεατρικό μου γίγνεσθαι.
Και τέλος δε θα μπορούσε να λείπει από το μόνιμο «τώρα» μου ο γιος μου, ένας δεκαεξάρης, υπέροχος έφηβος, που μου θυμίζει κάθε στιγμή ότι η ζωή είναι ένα απέραντο, απρόβλεπτο, μοναδικό ταξίδι.
