ΜΟΥΣΙΚΗ: Ανήκω, χωρίς αμφιβολία, στην αγγλική σκηνή. Η μουσική έχει παίξει κατά καιρούς σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, έχω σπουδάσει και παίξει μουσική, όλα αυτά βέβαια ανήκουν σε ένα μακρινό παρελθόν, πότε γλυκό και πότε δύστροπο. Η δεκαετία του ‘80 είναι η αγαπημένη μου, δεκαετία που κυκλοφόρησαν ποπ αριστουργήματα, ακόμα ακούω με μεγάλη λαχτάρα Tears For Fears, Prefab Sprout, Japan, Duran Duran, Spandau Ballet, αλλά και με ταξίδια προς τα πίσω, είμαι fan των Beatles, των Roxy Music, του Rod Stewart, των Police και αγαπώ πολύ τη δουλειά του John Barry. Έχω δει πολλές συναυλίες την περίοδο που -πολύ νέος- ζούσα στο Λονδίνο, καλλιτέχνες που αναφέρω παραπάνω. Αξέχαστη θα μου μείνει η συναυλία των Duran Duran στο Wembley Arena τον Δεκέμβριο του 1998 και της Aretha Franklin επίσης. Μου αρέσει η ελληνική μουσική, αλλά όχι η σύγχρονη, με εξαίρεση ίσως τον Φοίβο Δεληβοριά. Θαυμάζω αρκετά τραγούδια του Δήμου Μούτση, του Γιώργου Χατζηνάσιου, του Μάνου Λοΐζου.
ΒΙΒΛΙΑ: Η διαδικασία της ανάγνωσης απαιτεί γαλήνη και αφοσίωση και πασχίζω να βρω χρόνο να διαβάσω όσο περισσότερο μπορώ. Βρίσκομαι στην εποχή που ξαναμελετάω το έργο του Εμμανουήλ Ροΐδη, αυτού του μοναδικού, ευφυέστατου λογοτέχνη, τον οποίον αισθάνομαι πολύ κοντά μου σε επίπεδο σαρκασμού, χιούμορ και μιας τρυφερότητας που αναβλύζει από τα γραπτά του. Αγαπώ τόσους συγγραφείς, μα κυρίως μεμονωμένα βιβλία, που θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι’ αυτά. Πάντα αναφέρομαι στον Τόμας Μπέρνχαρντ, τον Χούλιο Κορτάσαρ, τον Φραντς Κάφκα, αλλά και τους Ρώσους κλασικούς, χωρίς το έργο των οποίων, η παγκόσμια λογοτεχνική κληρονομιά θα ήταν κατά πολύ φτωχότερη. Από τους σύγχρονους Έλληνες, σίγουρα ο Χρήστος Χωμενίδης είναι ένας σπάνιος παραμυθάς, με φαντασία και ιδέες που ξεχωρίζουν, αγαπώ επίσης ένα μικρό βιβλιαράκι του Σωκράτη Καψάσκη που πάντα με συγκινεί, με τίτλο «Η Σκάλα». Θεωρώ επίσης ότι ο Παύλος Μάτεσις ήταν ένας μεγάλος σύγχρονος συγγραφέας.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Μου αρέσει πολύ ο Χούλιο Μέδεμ, ένας Ισπανός σκηνοθέτης με μικρό, αλλά σπουδαίο έργο, «Το σεξ και η Λουσία» «Οι εραστές του αρκτικού κύκλου», καθώς επίσης και ο Μίκαελ Χάνεκε, αγαπημένη μου ταινία το «Κρυμμένος». Πάντα απολαμβάνω τη «Μέρα της Μαρμότας» του Χάρολντ Ράμις, το «2046» του Γουάνγκ Καρ Γουάι είναι επίσης μία από τις ταινίες που με επηρέασαν, με όλη την αισθητική και την ατμόσφαιρά της. Αγαπημένη μου ελληνική ταινία το «Νοκ Άουτ» του Παύλου Τάσσιου. Δεν έχω, απ’ ό,τι καταλάβατε, στιλιστικά σύνορα στον κινηματογράφο, βλέπω πολύ ευχάριστα Μπουνιουέλ αλλά και μια αμερικάνικη καλογυρισμένη ταινία.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Αν και πιστεύω στην τηλεόραση ως μέσο, δυστυχώς δεν μπορώ, σε καμία περίπτωση να βρω αυτό που θέλω στην ελληνική. Και από τα ταξίδια που έχω κάνει, δηλαδή, η τηλεόραση παγκοσμίως, μάλλον βρίσκεται σε παρακμιακή κατάσταση. Εντούτοις, θεωρώ ότι πολλά ξεκίνησαν από την τηλεόραση τις προηγούμενες δεκαετίες, πολλές ιδέες, έμφαση στην ποπ κουλτούρα, αρκετά πρωτοποριακές τάσεις, προφανώς όμως τώρα ζούμε την παρακμή της. Βλέπω πλέον μόνο ποδόσφαιρο ή αποσπασματικά ειδήσεις, αλλά και πάλι είναι ένα πλαδαρό «γέμισμα» για την επόμενη δραστηριότητά μου.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Άνω Ιλίσια. Ένα κομμάτι της ζωής μου. Δε μου αρέσει να ζω σε γειτονιές, θέλω να μένω στο κέντρο, όσο κεντρικότερα γίνεται, αλλά τα Άνω Ιλίσια είναι η μοναδική εξαίρεση, αφού συνδέεται με τα παιδικά, εφηβικά μου χρόνια, έφυγα, ξαναγύρισα, ξαναέφυγα και τώρα βρίσκομαι πάλι εδώ. Πάντα μου άρεσε το κλίμα αυτής της γειτονιάς, είναι γεμάτη με φοιτητές και βρίσκεται τόσο κοντά στο κέντρο, εκπέμπει μια αισιοδοξία, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Έζησα για ένα διάστημα στο Κολωνάκι, μου άρεσαν πολύ εκείνα τα χρόνια. Το Κολωνάκι, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, διατηρεί ακόμα τα χαρακτηριστικά μιας μεγάλης γειτονιάς, γνωρίζονται οι κάτοικοι μεταξύ τους, ζουν κατά κάποιο τρόπο σαν μια κοινότητα γνωστή για την -πρώην έστω- αίγλη της. Ο χώρος που ζούμε σαφώς και γεννά συναισθήματα, συνεπώς επηρεάζει και τη δουλειά μας, δεν ξέρω πώς θα έγραφα αν ζούσα σε μια επαρχιακή μικρή πόλη, για παράδειγμα ή σε ένα νησί ενδεχομένως, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα φαινόταν και στη δουλειά μου.
ΣΠΟΡ: Αγαπώ πολύ το ποδόσφαιρο και τον Παναθηναϊκό, το ελληνικό πρωτάθλημα δε βλέπεται βέβαια, άρα η μόνη μου παρηγοριά είναι το αγγλικό πρωτάθλημα, το καλύτερο στον κόσμο, δηλαδή. Υποστηρίζω την Tottenham, Go Spurs Go! Επίσης σιχαίνομαι το μπάσκετ, δεν μπορώ να παρακολουθήσω ούτε λεπτό.
ΤΑΞΙΔΙ: Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Κίνα. Είναι μονίμως ο αγαπημένος μου προορισμός, όμως όπου κι αν ταξιδεύω, ανοίγεται μια όαση μπροστά στα διψασμένα μάτια μου. Φέτος, για τις ανάγκες του βιβλίου μου, ταξίδεψα στην Κωνσταντινούπολη, ένα ταξίδι αποκάλυψη για μένα. Αν παρακάμψω το μεταφυσικό, σχεδόν, συναίσθημα, που αισθάνομαι όταν βρίσκομαι σε κάποια κινέζικη πόλη, η Κωνσταντινούπολη είναι μάλλον η ομορφότερη πόλη που έχω δει στη ζωή μου, όχι μόνο για το φυσικό της τοπίο, αλλά για την πολυχρωμία, την ένταση, ένα απερίγραπτο ψηφιδωτό αισθήσεων και συναισθημάτων. Τα Βαλκάνια, επίσης, είναι ένας τόπος ανεξιχνίαστος και μυστηριώδης, που αξίζει τον κόπο να ανακαλυφθεί. Θεωρώ τραγικό γεγονός ότι πρέπει κανείς να διαθέτει τόσο μεγάλα χρηματικά ποσά για να δει τον πλανήτη, είναι απολύτως απαράδεκτη συνθήκη, ο πλανήτης μάς ανήκει και είναι κρίμα που πολύς κόσμος ποτέ δε θα δει, για παράδειγμα, την Λατινική Αμερική ή την Ασία ή ακόμα ένα κομμάτι της Ευρώπης, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει τα χρήματα για να το κάνει.
ΤΩΡΑ: Πριν από ένα μήνα κυκλοφόρησε το καινούριο μου βιβλίο «Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο» και ασχολούμαι συνεχώς με αυτό. Πρόκειται για την ιστορία ενός εύπορου άνδρα, του Ζέριν, ο οποίος ζει σε μια άγνωστη παραθαλάσσια πόλη μόνος, απολαμβάνοντας τις ανέσεις που του προσφέρει η καλή οικονομική του κατάσταση. Έχει μόνο ένα πάθος, μια ανεξήγητη εμμονή. Τη Ρουμανία. Στο σπίτι του, ένα ολόκληρο δωμάτιο είναι γεμάτο από χάρτες, εικόνες, πληροφορίες για την εν λόγω χώρα, όμως ο ίδιος δεν έχει γνωρίσει ποτέ του Ρουμάνους. Πληροφορείται, λοιπόν, κάποια στιγμή, ότι στην περιοχή έχει καταφτάσει μια οικογένεια από τη Ρουμανία και έτσι, στην προσπάθεια του να τους πλησιάσει, ξεκινάει ένα παράξενο ταξίδι επιθυμιών, έρωτα και τρέλας. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κέδρος».
