Νιώθω ότι το θέατρο με έσωσε. Θεωρώ το είμαι ευλογημένος γιατί ποτέ δεν είχα το δίλημμα να κάνω κάτι άλλο, ποτέ δεν αναρωτήθηκα αν έκανα καλά ή όχι που ακολούθησα αυτόν τον δρόμο. Με αγάπησαν πολύ και στη δραματική σχολή, ο Κατσέλης μου συμπεριφερόταν πατρικά. Το θέατρο με δέχτηκε πολύ γενναιόδωρα κι αυτό μου έχει δώσει ευτυχία, άσχετα από τα πάνω και τα κάτω που υπήρχαν στην πορεία.
Παραδόξως οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου δεν σχετίζονταν με το θέατρο. Βέβαια εκεί ένιωσα πολλές φορές χαρά και ικανοποίηση αλλά η ευτυχία είναι κάτι άλλο. Η ευτυχία έχει να κάνει με μια ερωτική στιγμή ή προσωπικά για εμένα τρομερή ευτυχία είναι να βρίσκομαι στην παραλία καπνίζοντας ενώ δύει ο ήλιος. Επίσης το χαμόγελο ενός ανθρώπου μπορεί να με κάνει ευτυχισμένο ή κάτι άλλο που θα με συγκινήσει ως θεατή. Δεν προλαβαίνεις να είσαι ευτυχής με το θέατρο αλλά μπορείς να νιώσεις πλήρης και ικανοποιημένος. Αν νιώσω ευτυχία στο θέατρο θα είναι κάποια στιγμή στις πρόβες που θα μου έρθει μια ιδέα που θα με ενθουσιάσει. Η ευτυχία είναι κάτι το ιερό, κάτι που συνδέεται πέρα από αυτό που κάνεις, είναι κάτι που έρχεται ενώ εσύ δεν κάνεις, σχεδόν, τίποτα. Όταν παραδίνεσαι σε κάτι τότε είσαι ευτυχισμένος.
Από την μια το θέατρο υπήρξε καταφύγιο από τον πραγματικό κόσμο, τον τόσο αφόρητο, και από την άλλη υπήρξε εφαλτήριο να βγάλω τη δύναμή μου, τις απόψεις μου και τις θέσεις μου. Νομίζω ότι έχω υπάρξει δυναμικός σε αυτόν τον χώρο.
Τρελαίνομαι για το σινεμά. Εχθές είδα ένα αριστούργημα, τη «Χειμερία Νάρκη». Άλλες ταινίες που αγαπώ είναι το «Amour», η «Λευκή Κορδέλα», το «Ένας χωρισμός». Αγαπημένοι μου σκηνοθέτες είναι ο Χάνεκε και ο Αλμοδόβαρ και αγαπημένη μου ηθοποιός η Μέριλ Στριπ. Η ίδια, όχι οι ταινίες της. Από ελληνικά μου άρεσαν πρόσφατα το «Xenia» και το «Στο σπίτι». Ομολογώ ότι με κουράζει να πηγαίνω θέατρο. Όταν όμως με αγγίζει κάτι τότε με συγκινεί πολύ. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν με την «Γκόλφω» σε σκηνοθεσία Καραθάνου.
Η θεατρική μου ζωή είναι κάποιες ομάδες στις οποίες ήμουν μέλος. Στην αρχή με τον Λευτέρη Βογιατζή, μετά το Εμπρός, ύστερα 10 χρόνια με τον Νίκο Αντύπα και τώρα, ελπίζω να ευδοκιμήσει το Εμπορικόν. Κινούμαι έτσι επειδή μου ταιριάζει πολύ περισσότερο από το να περιφέρομαι κάθε σεζόν κάπου αλλού. Μου αρέσει να δημιουργώ με τους συνεργάτες μια κοινή γλώσσα. Πιστεύω ότι σαν ηθοποιός μέσα σε δυο-τρεις μήνες δεν μπορώ να εξοικειωθώ, να νιώσω άνετα και να καταλάβω τι μου ζητάνε ή να πω εγώ τι πιστεύω. Προτιμώ να δουλεύω με ανθρώπους που έχουμε κοινές απόψεις, κοινή γλώσσα και κοινή αισθητική. Είχα λοιπόν τη χαρά να συναντήσω στα νιάτα μου αυτούς τους εφτά ανθρώπους που μαζί δημιουργήσαμε τη Σκηνή. Αυτή η πρώτη συνάντηση δεν έγινε ακριβώς τυχαία αλλά από ένστικτο. Από εκεί και πέρα το Εμπρός, ο Αντύπας και το Εμπορικόν είναι πολύ συνειδητές επιλογές γιατί κατάλαβα ακριβώς αυτό: ότι μου ταιριάζουν οι σταθεροί συνεργάτες. Το να πηγαίνεις από εδώ κι από εκεί πιθανόν να απελευθερώνει κάποιες δυνάμεις με μεγαλύτερη ορμή επειδή είσαι με αγνώστους αλλά λόγω περιορισμένου χρόνο δεν προλαβαίνεις να συνεννοηθείς.
Πολλοί από τους συνεργάτες μου είναι καλοί μου φίλοι. Ο μεταφραστής του «Γυάλινου Κόσμου» Δήμος Κουβίδης είναι φίλος μου πάνω από 20 χρόνια, ο σκηνοθέτης Πάνος Παπαδόπουλος είναι ο καλύτερος μου φίλος, με τον Αντύπα, με τη Σκότη έχουμε γίνει φίλοι ενώ τη Ράνια Οικονομίδου τη θεωρώ αδερφή μου. Μόνο με τον Τάσο Μπαντή και τον Λευτέρη Βογιατζή τα τσουγκρίσαμε τότε με τη διάλυση της Σκηνής. Με τα παιδιά από τη σχολή του Εμπρός γίναμε πολύ φίλοι και με κάποια παίξαμε και μαζί. Αν μας δει κάποιος εκτός παρέας θα πει τι «βαρετοί άνθρωποι είναι αυτοί» γιατί μιλάμε σχεδόν μόνο για θέατρο.
Νομίζω ότι είμαι καλός δάσκαλος. Ίσως, σε σχέση με τις υπόλοιπες ιδιότητες μου, αυτό είναι το πιο δυνατό μου σημείο. Αγαπώ πάρα πολύ τα παιδιά. Ίσως κι επειδή δεν έχω δικά μου έχω αναπτύξει πατρικά αισθήματα προς τους μαθητές μου. Δεν είμαι καθόλου ο δάσκαλος που θα παίξει σφαλιάρες με τους μαθητές του, αντιθέτως είμαι πολύ αυστηρός, απαιτητικός και επίμονος. Εν τέλει τα στοιχεία μου αυτά εκτιμούν οι μαθητές μου, γιατί βλέπουν ότι κάποιος ζητάει από αυτούς την καλύτερη εκδοχή τους. Από την άλλη τους αγαπώ γιατί ξέρω ότι μπαίνουν σε ένα χώρο μέσα στην ανασφάλεια, την ανεργία και τα προβλήματα.
Αυτό είναι το όνειρό μου με το Εμπορικόν. Θέλω να δημιουργηθεί εκεί ένας χώρος που να αναδεικνύεται ένα φυτώριο παιδιών. Μακάρι να γίνει αυτό γιατί πλέον δεν βασιζόμαστε πια σε επιχορηγήσεις παρά μόνο σε επιχειρηματίες, οι οποίοι πρέπει κι αυτοί να μένουν ικανοποιημένοι από το οικονομικό αποτέλεσμα. Στο Εμπορικό τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε ανεβάσει τέσσερις παραστάσεις που έχουν πάει καλά, από κάθε άποψη, και έτσι είμαστε όλοι ικανοποιημένοι.
Έχω παίξει με μαθητές μου πχ. με τον Χάρη Φραγκούλη, τη Μαρία Καλλιμάνη, τον Κώστα Βασαρδάνη, με τον Κωνσταντίνο Γώγουλο τώρα στον «Γυάλινο Κόσμο». Είναι μια συνέχεια του μαθήματος αλλά σε μια διαφορετική πραγματικότητα. Τώρα πια είμαστε συνάδελφοι, έχουμε ξεφύγει από τη ζεστή αγκαλιά της σχολής και αντιμετωπίζουμε το «αδηφάγο» κοινό. Τους κρατάω όμως ακόμη για λίγο το χέρι, μέχρι να βγουν δυνατοί σε αυτόν τον κόσμο. Υπάρχουν φοβερά, ταλαντούχα παιδιά με ευαισθησίες και το μόνο πρόβλημα είναι η εποχή. Παλιά είχαμε την αριστοκρατία των επιλογών, τώρα όλα έχουν γίνει κιμάς. Δεν μου αρέσει να βλέπω τους μαθητές μου να παίζουν σε διαφημιστικά. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται ξεπερασμένη η δική μου οπτική αλλά εγώ αλήθεια λυπάμαι. Νιώθω ότι η δουλειά του ηθοποιού είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το να παίζει σε διαφημιστικά ή σε ευτελή σίριαλ. Πιστεύω ότι ο ηθοποιός είναι κάποιος που κονταροχτυπιέται με την τέχνη, έστω και χωρίς επιτυχία πάντα. Άλλο είναι ο ηθοποιός, άλλο ο θεατρίνος. Ο πρώτος έχει μια συγκεκριμένη στάση ζωής ως και προς τις επιλογές του. Η θεώρησή μου αυτή έχει καβαφική προέλευση γιατί ένα από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα είναι το «Κάθομαι και ρεμβάζω. Επιθυμίες κ’ αισθήσεις εκόμισα εις την Τέχνην— κάτι μισοειδωμένα, πρόσωπα ή γραμμές· ερώτων ατελών κάτι αβέβαιες μνήμες. Aς αφεθώ σ’ αυτήν» .
Η τέχνη είναι ένα θαυμάσιο δημιούργημα του ανθρώπου. Άλλο είναι το επάγγελμα κι άλλο είναι η τέχνη. Υπάρχει βέβαια πάντα το ερώτημα «τι γίνεται με την επιβίωση», αλλά εμένα με συγκινεί η απόφαση ενός ανθρώπου να επιλέξει τον δρόμο της τέχνης κι αυτό ακριβώς θαυμάζω στους καλλιτέχνες.
«Ο γυάλινος κόσμος», στο θέατρο Εμπορικόν. Διεύθυνση: Σαρρή 11, τηλέφωνο: 2103211750
Βραδ.: Τετ., Κυρ. 8 μ.μ., Πέμ.-Σάβ. 9 μ.μ.
Τιμη : € 18 ( Σάβ., Κυρ.), € 16 (Τετ.-Παρ.). Κρατήσεις-αγορά εισιτηρίων: www.ticket365.gr, 2111000365.
