ΜΟΥΣΙΚΗ: Δεν μπορώ να ξέρω τί ακριβώς συνέβαινε τη στιγμή που γεννήθηκα (το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός έδινε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του στην Ευρώπη ακριβώς εκείνη τη στιγμή) αλλά μάλλον είχε μουσική παντού. Δεν έχω σταματήσει να ακούω μουσική, να τραγουδάω και να χορεύω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στο σπίτι, στην Καλλιθέα, το ραδιόφωνο ήταν πάντα ανοιχτό, η μαμά άκουγε ελληνικά (Αλεξίου, Νταλάρας κ.ά.) και δυνάμωνε πάντα όταν έπαιζε Γαλάνη (πλύση εγκεφάλου μας είχε κάνει, ήταν και είναι η αγαπημένη της). Κάπου εκεί δίπλα, στην ίδια γειτονιά, μεγάλωνε ο Φοίβος Δεληβοριάς που έμελλε να γίνει η φωνή της γενιάς μου. Ο Φοίβος περιγράφει τώρα στην «Καλλιθέα» του αυτό που έζησα τότε και νομίζω ότι αυτός και ο Παυλίδης είναι οι προσωπικοί μου ποιητές˙ για μένα τα λένε όλα.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά ο κόσμος όλος ήταν τα βινύλια μου. Ανυπομονούσα να γυρίσω από το σχολείο για να κλειστώ στο σαλόνι όπου βρισκόταν το πικάπ, κλειδωμένη, με ελάχιστο φως. Χατζιδάκις, Σαββόπουλος, Ξαρχάκος, Λοΐζος, Τσιτσάνης, Βαμβακάρης ήταν οι πρώτες μου ανακαλύψεις (η «εγκυκλοπαίδεια» του σπιτιού). Μετά άρχισαν οι βόλτες στο Μοναστηράκι οπότε επέστρεφα στο σπίτι με νέα φρούτα καμαρώνοντας που τα είχα βρει μόνη μου: Σιδηρόπουλος, Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες, Ρασούλης, Παπάζογλου, έναν περίεργο τύπο που τον έλεγαν Σωκράτη Μάλαμα, Οπισθοδρομική Κομπανία και μια σειρήνα με το όνομα Ελευθερία Αρβανιτάκη. Χάσιμο η φωνή της. Και μετά ένα αγόρι στο γυμνάσιο μου χάρισε μια ροζ κασέτα που έγραφε απέξω “The Joshua Tree” U2. Κι όλο το θέμα πήγε αλλού. Μπήκαν στην άκρη για λίγο οι παλιοί φίλοι κι άρχισα να κολλάω αφίσες του Bono και του Bruce στο δωμάτιο, να μαθαίνω τους στίχους των τραγουδιών του Springsteen (play-pause-γράφω-ξανά play-pause..) – εποχή χωρίς internet & lyric videos βλέπεις. Talking Heads, The Cure, The Smiths, Lou Reed, Iggy Pop, Radiohead (εποχή των cds πλέον) αλλά αυτός που καθόρισε αυτό που είμαι σήμερα ειναι ο David Bowie. Καταλυτική η πρώτη γνωριμία!
Σπούδασα Αρχαιολογία και Ιστορία Τέχνης -πολύτιμο όπλο για τη συνέχεια- όμως το μόνο που μ’ενδιέφερε πραγματικά τότε ήταν να μάθω πώς γίνεται κάποιος singer/songwriter/performer. Πώς γίνεται Bowie. Κάθε τραγούδι του, κάθε κίνηση, κάθε φωτογραφία ήταν για μένα case study. Πήρα το πτυχίο μου κι ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω για Ιταλία, για μεταπτυχιακό στη συντήρηση έργων τέχνης, έκανα παράλληλα εκπομπές στο ραδιόφωνο. Τότε ήταν που έμαθα ότι ζητούν κόσμο στη Sony Music. Έδωσα συνέντευξη τρέμοντας. Και με πήραν. Κι ήμουν επιτέλους πίσω από τους μουσικούς, μέσα στα στούντιο, την στιγμή της δημιουργίας, και μετά, στα live, πριν ανέβουν στη σκηνή αλλά και όταν τα φώτα σβήνουν. Εκεί γνώρισα και τον γείτονα Φοίβο Δεληβοριά (κύκλους κάνουμε) κι όλα έβγαζαν νόημα. Η μουσική είναι η ζωή μου.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Πάμε Σινεμά; Σταθερή ερώτηση, ανήκω σ’αυτήν την γενιά που μεγάλωσε και ερωτεύτηκε μέσα στην σκοτεινή αίθουσα. Αλλά και μέχρι σήμερα μόνο εκεί μπορώ να δω ταινίες. Αδυνατώ να παρακολουθήσω ταινία στο laptop, δεν έχει μαγεία, βαριέμαι. Το έχω κάνει βέβαια αλλά είμαι διαρκώς αφηρημένη, δεν βυθίζομαι. Αγαπώ τις ταινίες, ειδικά αυτές με ωραίο soundtrack. Είμαι φαν των μουσικών ντοκιμαντέρ και του “In Edit Festival”, δεν το χάνω ποτέ. Οι αγαπημένοι μου σκηνοθέτες είναι ο Μπέργκμαν και ο Αλμοδόβαρ. Τις ταινίες του πρώτου τις γνώρισα αρκετά μικρή. Μου έδωσαν απαντήσεις σε θέματα που με απασχολούσαν τότε (ίσως και διαρκώς). Κρυμμένες αλήθειες που έρχονται τόσο ωμά στην επιφάνεια, σε συνθήκες ενός οικογενειακού τραπεζιού ας πούμε. Πόνος και κάθαρση μαζί. Τον Αλμοδόβαρ τον αγαπώ για τον ερωτισμό του. Κάτι στις ιστορίες του, στα χρώματα, στις ηρωίδες του, στον τρόπο που τις κοιτάει με γοητεύει απίστευτα. Τη σεζόν που μας πέρασε ‘ομως έπαθα πλάκα με το “Μanchester by the Sea” του Kenneth Lonergan και την ερμηνεία του Casey Afflek ενώ λάτρεψα για διαφορετικούς λόγους το “La La Land”. Έχω αδυναμία στον Ryan Gosling και μου αρέσουν σχεδόν όλες οι ταινίες στις οποίες πρωταγωνιστεί ή κάνει ένα πέρασμα. To “Drive”, το “Βlue Valentine”, το “Τhe Big Short”, το “Τhe Ides of March”..Και ανυπομονώ να τον δω στο “Song to Song”. Eχω τσιμπήσει απίστευτα με το promo video που τον δείχνει ζευγάρι με τη Lykke Li να ανταλλάσουν υποσχέσεις αιώνιας αφοσίωσης (“I would give it all up if you‘d ask me“) κι έπειτα να τραγουδούν μαζί. Μα δεν είναι πολύ ωραίο να περιμένεις μια ταινία;
ΒΙΒΛΙΑ: Λατρεία. Παλιότερα διάβαζα πολύ περισσότερο από ό,τι τα τελευταία χρόνια. Τώρα πλέον διαβάζω μόνο το βράδυ τις καθημερινές πριν κοιμηθώ και το Σαββατοκύριακο. Με περιμένουν όμως πάντα στην άκρη καινούρια βιβλία που διαρκώς αγοράζω και φυλάω σαν πολύτιμο θησαυρό που θα ανοίξω τις ευτυχισμένες στιγμές της απόδρασης από τις υποχρεώσεις. Αγαπημένοι μου συγγραφείς ο Λώρενς Ντάρελ και το «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο» του, ο Κάρλος Φουέντες για όλα και κυρίως για τον «Θάνατο του Αρτέμιο Κρουζ», ο Ζαν Κλωντ Ιζό για την «Τριλογία της Μασσαλίας», ο Πωλ Οστερ για όλα, η Ιωάννα Καρυστιάνη για το «Σουέλ» και τη «Μικρά Αγγλία», ο Ορχάν Παμούκ για το «Ινσταμπούλ», ο Τζέφρυ Ευγενίδης, ο Φίλιπ Ροθ για το «Αμερικανικό Ειδύλλιο», ο Τζώναθαν Κόου για το «Τι ωραίο Πλιάτσικο», η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ και το βιβλίο-βίβλος για μένα «Αδριανού Απομνημονεύματα». Τα καλοκαίρια, σε φάση διακοπών, διαβάζω με πάθος Καμιλέρι και διάφορα αστυνομικά. Κόλλημα. Αυτήν την εποχή διαβάζω το «Κι άσε τον κόσμο τον μεγάλο να γυρίζει» του Ιρλανδού Κόλουμ Μακ Καν (άργησα το ξέρω, αλλά είμαι συνεπαρμένη), ενώ με περιμένουν για το Πάσχα τα «Αστέρια του Σίντι Μούμεν» και το «Ο Χορταριασμένος δρόμος» της Ανν Ενράιτ.
ΣΠΟΡ: Αν εξαιρέσω το μπάσκετ που έπαιζα ως έφηβη στον ΕΣΠΕΡΟ Καλλιθέας (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία), τα 2 χρόνια τένις στην αρχή του αιώνα (χλιαρή ανάμνηση κι αυτή) και τις αποτυχημένες απόπειρες για να ενταχθώ και να πειθαρχήσω σε ομάδα κολύμβησης στα παιδικά μου χρόνια, η σχέση μου με τα σπορ είναι χάλια. Είχα όμως πάντα σχέση με τον χορό, είτε ενεργητική (για 5 χρόνια θεωρούσα τον εαυτό μου χορεύτρια και ονειρευόμουν να γίνω η Αγγελική Στελλάτου όταν μεγαλώσω) είτε ως θεατής (βλέπω παραστάσεις χορού και χοροθεάτρου ανελλιπώς). Τώρα πλέον γυμνάζομαι στο σπίτι 2 φορές την εβδομάδα με την Ηλιάνα που είναι η καλύτερη αλλά και πιο αυστηρή προσωπική γυμνάστρια του κόσμου και καμαρώνω λες και κάνω κάτι σπουδαίο. Αυτά…
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Σχέση απαραίτητη. Σχέση πάθους και μίσους. Η δουλειά μου επιβάλλει να βρίσκομαι συνδεδεμένη 24 ώρες το 24 ώρο. Χωρίς πλάκα, νομίζω ότι στέλνω emails και στον ύπνο μου. Όσοι «βομβαρδίζονται» από τα emails μου καθημερινά ξέρουν τι εννοώ. Με τα social media έχω διπλωματική σχέση. Είμαι μέσα σε όλα γιατί «πρέπει», για λόγους ευγενείας. Μου αρέσει μόνο το Instagram. Αν μπορούσα θα έκλεινα τους λογαριασμούς μου σε όλα τα άλλα. Τελευταία μπαίνω και στο snapchat για να συνομιλώ με την κόρη μου που είναι από έναν άλλο φανταστικό πλανήτη που θέλω να γνωρίσω.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Έχω δει πολλή στη ζωή μου. Έδινα ραντεβού με τον Leroy από το “Fame” (Πυρετός της Δόξας το λέγαμε τότε), τον Dylan από το “Beverly Hills 90210” κι αργότερα έβλεπα “X-Files”, «Friends», “Sex and The City”, “Τhe Sopranos”. Επίσης, έβλεπα το «Παρά πέντε» που με έκανε να γελάω πολύ και το «Υπέροχα Πλάσματα» της αγαπημένης μου Μυρτώς Κοντοβά γιατί κάπου εκεί μέσα ήμασταν όλοι (οι παλιοί φίλοι ξέρουν). Την τελευταία 7ετία δεν βλέπω τίποτα άλλο πέρα από ταινίες στην συνδρομητική, ξέρω όμως πάντα τί παίζει – απαραίτητη ενημέρωση λόγω δουλειάς- κάνοντας ζάπινγκ στην αρχή της τηλεοπτικής σεζόν .
ΤΑΞΙΔΙΑ: Από 4 χρονών ταξιδεύω εκτός Ελλάδας και τελευταία σχεδόν πάντα με αφορμή τη μουσική. Ως κόρη ναυτικού είχα την τύχη να ταξιδέψω σχεδόν σε όλο τον κόσμο ή όπου τέλος πάντων είχε λιμάνι. Από Καναδά έως Νέα Ζηλανδία, από την Ισπανία έως την Γερμανία, από την Αυστραλία ως την Αφρική. Κάποια από αυτά τα μέρη τα επισκέφτηκα ξανά μεγαλύτερη και αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι μπορεί να ξεχάσεις εικόνες, πρόσωπα, καταστάσεις, δεν ξεχνάς όμως ποτέ μυρωδιές. Πριν 20 χρόνια είχα πάει στο Μαρόκο και μόλις προσγειώθηκα και περπάτησα στην Καζαμπλάνκα ήξερα ότι εκεί είχα ξαναπάει. Όλα μύριζαν τόσο οικεία. Τα ωραιότερα ταξίδια μου είναι αυτά που έκανα στην Κούβα, στο Μαρόκο, στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στην Ισπανία, στην Πράγα, στη Στοκχόλμη, στη Λισαβόνα. Αυτή η τελευταία είναι η πιο αγαπημένη μου πόλη στην Ευρώπη ή έτσι πιστεύω γιατί εκεί είδα τους Radiohead για πρώτη φορά ζωντανά και τους Arcade Fire. Είναι καλός λόγος νομίζω.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Είμαι ο άνθρωπος που μετακομίζει κάθε 3-4 χρόνια. Αγαπώ πολύ την γειτονιά της Πλάκας και τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όπου έμενα από το 2005 έως και το 2009 και που επισκέπτομαι ακόμα κάθε εβδομάδα. Κάθομαι συχνά τα απογεύματα στην βεράντα του rooftop του ATHENSWAS χαζεύοντας την Ακρόπολη και την πόλη από ψηλά κι εκεί παίρνω όλες τις σημαντικές αποφάσεις. Πριν από την Πλάκα έμενα στο Παλαιό Φάληρο, λάτρευα τις βόλτες το απόγευμα στην παραλία του Φλοίσβου. Toν τελευταίο χρόνο όμως μένω στο Παγκράτι, δίπλα στο Άλσος και την Πλατεία Πλαστήρα. Νομίζω ότι εδώ θα μείνω για πολύ καιρό γιατί η γειτονιά έχει κάτι από όλα τα μέρη που έχω περάσει (οκ, λείπει η θάλασσα): την συντροφιά της πλατείας, το καταφύγιο του Άλσους, τα χαμόγελα των γειτόνων, τα café και τα μπαράκια όπου θα βρεις σίγουρα φίλους, το τέλειο μικροσκοπικό μπακάλικο με τα βιολογικά προϊόντα, το ονειρεμένο μανάβικο, το ζυμωτό ψωμί της «Πνύκας», το ιδανικό μέρος για όσους πίνουν τσάι όπως εγώ. Τί άλλο να ζητήσει κανείς.
ΤΩΡΑ: Προετοιμάζομαι μαζί με τους συνεργάτες μου για ένα «καυτό» συναυλιακό καλοκαίρι. Κάτι τέτοια λέμε εμείς οι publicists για εντυπωσιασμό αλλά η αλήθεια είναι ότι εμάς μας «καίει» ήδη. Μετράω πάνω από 70 συναυλίες και τουλάχιστον 4 φεστιβάλ, εντός και εκτός Αθήνας με πραγματικά hot ονόματα της ελληνικής κυρίως αλλά και της διεθνούς μουσικής σκηνής. Δουλεύω ασταμάτητα και οι ημερομηνίες που βάζω στα promo plan και στις καμπάνιες λένε «Ιούλιο και Αύγουστο». Ποιος Απρίλιος, ποιο Πάσχα… ή που θα τα βγάλω όλα περήφανα εις πέρας, ή που θα τρέξω να κρυφτώ στην αγαπημένη μου Φολέγανδρο (που έχει και φεστιβάλ και υπέροχη χώρα και τα πιο καθαρά νερά των Κυκλάδων).
