Πώς αισθάνεσαι μετά το γάμο ; Αλλαξε κάτι στη σχέση; Υπέροχα. Ήταν μια τρομερή δικαίωση.
Είχατε γαμήλια τούρτα; Η πρώτη ήταν σοκολατένια. Όταν όμως γυρίσαμε στην Αθήνα, μια παρέα φίλων μάς έκαναν τραπέζι για να μας συγχαρούν και μας είχανε ως έκπληξη άλλη μια γαμήλια τούρτα, λευκή, καταπληκτική.
Άλλαξε πραγματικά κάτι μετά το γάμο; Έχει πλάκα γιατί λέμε ο ένας στον άλλο «πρέπει να τα κάνεις αυτά γιατί θα πέσει παντόφλα. Οι δουλειές είναι μοιρασμένες. Εγώ εργάζομαι στο σπίτι κι έτσι αναλαμβάνω δουλειές, όπως το σούπερ μάρκετ, τους λογαριασμούς και τα μαγειρέματα.
Σκοπεύετε να υϊοθετήσετε παιδί; Σαφώς. Εύχομαι να μπορέσουμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί από την Ελλάδα. Για εμάς δεν έχει καμία σημασία κατά πόσο θα είναι ελληνόπουλο, λευκό ή όχι, αγόρι ή κορίτσι. Αυτό που θέλουμε είναι ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς γονείς. Εφόσον και το ίδιο θέλει.
Η ελληνική νομοθεσία το επιτρέπει; Ακόμα ως σύζυγοι δεν μπορούμε να κάνουμε κοινή φορολογική δήλωση. Όχι, δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε ως ζευγάρι, αλλά ο ένας από τους δυο. Το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι τα παιδιά από μια ηλικία και μετά δεν τα θέλει κανένας. Οπότε, ούτως ή άλλως, στρεφόμαστε σε ένα παιδί που θεωρείται χαμένη περίπτωση.
Θα το κυνηγήσετε; Με λύσσα. Πέρα από την αγάπη μου,το γεγονός ότι δουλεύω σπίτι, μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι ο γονιός που κάνει τα πάντα, από το να βοηθάει στα μαθήματα, να κάνει τα μαγειρέματα, μέχρι την μπουγάδα κι οτιδήποτε άλλο το παιδί χρειαστεί.
Το τελευταίο σου βιβλίο «Επειδή είναι η καρδιά μου»(Πατάκης) είναι από την ανάστροφη η «Κατερίνα» (το βιβλίο για την αυτοκτονία της μητέρας σου, που έχει μεταφερθεί ξανά αυτές τις μέρες στη σκηνή του θεάτρου Θησείον). Εδώ ο νεκρός είναι το εξάχρονο παιδί το οποίο προσπαθούν οι γονείς να επαναφέρουν στη ζωή μέσω του υπερφυσικού. Ήταν ακόμη ένας ψυχικός λογαριασμός που έπρεπε να κλείσεις;
Το βιβλίο για την Κατερίνα ήταν σαν την απονεύρωση. Εφυγε το μεγαλύτερο κομμάτι του νεύρου (του πένθους) αλλά έμεινε ένα ακρορίζιο που θα μπορούσε να προκαλέσει απόστημα. Για να μην προκαλέσει το απόστημα έπρεπε να βγάλω ακόμα κι αυτό το πολύ δυσπρόσιτο κομμάτι πένθους στην επιφάνεια. Σαφώς μπορείς να δεις όχι μόνον αναλογίες στα πρόσωπα των γονιών αλλά και στον Αγγελο με την αγέννητη αδελφή μου τη Ζωή. Ηταν το μωρό που κουβαλούσε η Κατερίνα το ’86, όταν έκανε την πρώτη της βαρβάτη απόπειρα, με αποτέλεσμα να αποβάλλει στον 7ο μήνα εγκυμοσύνης, να υποστεί μια τρομακτική έκτρωση και κατόπιν αυτού να περάσει την υπόλοιπη ζωή της ανήμπορη να ξανασυλλάβει. Κατά πάσα πιθανότητα, η Ζωή την οδήγησε στην αυτοκτονία. Θεωρούσε τον εαυτό της δολοφόνο Σκεφτόμουνα εδώ και 15-16 χρόνια. το θέμα ,μέσα από τον ορφικό μύθο, αλλά τότε δεν είχα την αφηγηματική ικανότητα να το χειριστώ.
Πέρα από τη αφηγηματική ευχέρεια, η πρόζα σου είναι σαν μια μουσική παρτιτούρα. Το βιβλίο ξεκινά λέγοντας ότι η Νόρα (μάνα) είχε βρεθεί σε μια κατάσταση καταθλιπτικής συντριβής, τόσο ακραία που πλέον δεν μπορεί να ακούσει ούτε και μουσική. Το έχω βιώσει.
Με τη μουσική; Ναι, για μένα η μουσική είναι η ζωή μου η ίδια. Ξεκινώ τη μέρα μου ακούγοντας τουλάχιστον δυο ώρες μουσική με τα ακουστικά. Ακούω μουσική γράφοντας, ακούω μουσική διαβάζοντας, ακούω μουσική μεταφράζοντας. Η μουσική είναι ένα μηχανισμός κάθαρσης. Καθαρίζει το μυαλό μου.
Κάποια ειδική μουσική; Μπορεί να είναι από κουαρτέτα του Χάιντ μέχρι συμφωνίες του Σοστακόβιτς ή έργα για πιάνο του Φίλιπ Γκλας. Ακούω σχεδόν τα πάντα εξαιρώντας τα είδη μουσικής που χρειάζονται την ατμόσφαιρα του κλαμπ για να λειτουργήσουν. Τρώω και κολλήματα, γιατί είμαι άνθρωπος των εμμονών. Δηλαδή, μπορεί να περάσω μήνες ολόκληρους ακούγοντας μόνο μπαρόκ, ακούγοντας μόνο Μπαχ και Χέντελ. Και πολλοί συγγραφείς που αγαπώ πολύ είναι επίσης μουσικοί συγγραφείς. Ο Μπέρνχαρντ ,η Γέλινεκ, αμφότεροι με τρομερή μουσική παιδεία. Οπότε, ναι, πολλές φορές κατασκευάζω τις προτάσεις μου σαν μελωδίες. Θέλω ο αναγνώστης διαβάζοντάς τις να μην σκοντάφτει. Υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μας που διαβάζει μεγαλόφωνα. Δεν διαβάζουμε μόνο με τα μάτια αλλά και με τη φωνή σιωπηλά.
Στο βιβλίο έχεις ενσταλάξει σταγονίδια ποίησης, Βάρναλη, Cummings, Ντίκινσον, που ενσωματώνονται σαν σε ψηφιδωτό μέσα στη δική σου πρόζα .Γιατί η ποίηση είναι λίγο σαν ξόρκι. Λες τις κατάλληλες λίγες λέξεις με την κατάλληλη σειρά και μεταμορφώνουν την πραγματικότητά σου. Τον Βάρναλη πέρσι ξανάρχισα να τον διαβάζω. Είναι πολύ βαρβάτη για τα γούστα μου η γλώσσα του, αλλά αυτό δεν τον κάνει λιγότερο μεγαλειώδη ποιητή. Οι τρεις ποιητές του 20ου αιώνα στους οποίους υποκλίνομαι δεν είναι οι νομπελίστες, αλλά ο Καρυωτάκης, ο Σαχτούρης και ο Καρούζος.
Αντιστοίχως, ποιοι πεζογράφοι μας σου ταιριάζουν; Ο Bιζυηνός. Έχει δαιμόνιο χιούμορ. Με τον Παπαδιαμάντη ποτέ δεν είχα καλές σχέσεις. Είναι σπουδαίος συγγραφέας, αλλά εμένα μου έλειπε μια σπίθα από το έργο του. Ούτε με τη γενιά του ‘30 έχω καλή σχέση. Δεν είναι ότι δεν είναι καλοί συγγραφείς ο Θεοτοκάς ή ο Καραγάτσης, αλλά είχα προλάβει να διαβάσω «Τρίτο στεφάνι», «Λωξάνδρα», «Μητέρα του Σκύλου », το «Κιβώτιο», τα βιβλία της Καραπάνου και είχα βρει νησίδες πεζογραφικές που μου μιλούσαν περισσότερο. Δεν μπορώ να διαβάζω «πλερώνω», πραγματικά, χαλιέμαι. Ακόμα και τον Καζαντζάκη για να μπορέσω να τον εκτιμήσω τον διάβασα μεταφρασμένο στα αγγλικά. Έτσι διαπίστωσα ότι μιλάμε για ένα αφηγητή πολύ δυνατό. Με τη γλώσσα του αγανακτούσα.
Από τους παραγνωρισμένους, σε ποιον θα άξιζε κανείς να σκύψει σήμερα; Σκαρίμπας! Ελάχιστοι γνωρίζουν το τεράστιας σημασίας και ομορφιάς πεζογραφικό του έργο.
Η ψυχανάλυση εντέλει σου έκανε καλό; Ο Βουτσινάς μου είχε πει ότι παρότι πήγαινε στον καλύτερο ψυχαναλυτή της Νέας Υόρκης χειροτέρεψε. Ατυχές, αλλά εμένα πραγματικά με έχει βοηθήσει αφάνταστα να διαχειριστώ τη ζωή μου, το πένθος μου, τις εξαρτήσεις μου, την κυκλοθυμία μου, την κατάθλιψη, από τη οποία πάσχω, και να αποτινάξω το φόβο της ψυχικής τρέλας, ο οποίος με κατέτρεχε. Η ψυχανάλυση με βοήθησε να διαχειριστώ και τη νοσηλεία μου στο Δρομοκαίτειο πριν από μερικά χρόνια. Είμαι βέβαιος ότι με έκανε καλύτερο σύντροφο -ελπίζω και καλύτερο συγγραφέα.
Μιας και το λες , άραγε η «προίκα » της ψυχικής νόσου σε κάνει τόσο διεισδυτικό και διορατικό στη γραφή – κάτι που αναγνωρίζεται στα έργα της Καραπάνου; Ίσως μεγαλύτερη σημασία από όλα να έχει η προσπάθεια να τιθασεύεις τη νόσο, να παλεύεις με ένα απειλητικό αίσθημα, ένα ψυχισμό καθόλα μη συνεργάσιμο, με την απελπισία, με τη δυστυχία. Η δυστυχία έχει πολλές αποχρώσεις, δεν είναι ένα καταμαύρο μαύρο. Συνηθίζεις. Προσαρμόζεται το μάτι σου όπως στο σκοτάδι.
Τι δώρο θέλεις να σου φέρει ο Αη Βασίλης; Θέλω μια μαύρη πιστωτική κάρτα για βιβλία αποκλειστικά, χωρίς όριο αγοράς. Δεν είμαι αποθησαυριστής. Τα βιβλία μου και τα δανείζω και τα χαρίζω. Λίγα δεν μπορώ να αποχωριστώ. Αλλά αν μου φέρει τέτοια κάρτα, πρέπει να μας φέρει και καινούριο σπίτι. Γιατί φτερνιζόμαστε και πέφτει ένα βιβλίο στο κεφάλι μας!
