Τη βαριέσαι αυτή τη «δίκη του lifestyle» που γίνεται κατά κόρον στην εποχή της κρίσης; Μπα, είναι σημείο των καιρών και είναι αλήθεια ότι η κατάσταση τότε με τα περιοδικά τραβήχτηκε στα άκρα. Lifestyle δεν είναι μόνο το «κάντε σεξ με τους εξής δέκα τρόπους» αλλά κι αυτό που κάνει το Vanity Fair με εντυπωσιακή ποιότητα. Επίσης, τι θα πει lifestyle; Κι ο αγρότης δεν έχει το δικό του; Δυστυχώς όμως η λέξη και το είδος των περιοδικών αυτών συνδέθηκε με την επιφανειακή προσέγγιση. Και φυσικά φέρει ευθύνη το lifestyle γιατί προέβαλλε υπερβολικά τη ματαιοδοξία. Τα πράγματα ξέφυγαν κοινωνικά λίγο μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Διαμορφώθηκε ένα νέο κοινωνικό ήθος. Το είδα πολύ έντονα στη δουλειά μου. Άλλαξαν οι ανθρώπινες σχέσεις, χάθηκε η μπέσα. Ξαναλέω όμως ότι τέτοιου είδους μετάβαση γινόταν παντού. Ο Γκόρντον Γκέκο στο Wall Street δεν έλεγε “greed is good” (σ.σ. η απληστία είναι καλή); Θέλω να πω ότι το τίμημα της εποχής εκείνης το πληρώνουμε παγκοσμίως ακόμα και τώρα, δεν είδες τον Λύκο της Wall Street; Απλά εδώ τα δέκα άτομα που όριζαν το σύστημα ξέφυγαν από κάθε άποψη.
Μέρος πάντως αυτού του συστήματος, αυτής της κουλτούρας ΠΑΣΟΚ που περιγράφεις, θεωρήθηκε και το ΚΛΙΚ. Θα έχεις ακούσει τις θεωρίες συνωμοσίας περί χρηματοδότησης του περιοδικού από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς λόγω και των σχέσεων του Κωστόπουλου με τον Λαλιώτη… (γελώντας) Όχι δεν τις ξέρω. Και δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο με μένα. Δε γουστάρω τον πολιτισμό των κομμάτων. Ξέρεις τι γίνεται; Για να χρηματοδοτείσαι πρέπει να έχεις ταλέντο σε τέτοιου είδους ελιγμό.
Ο Κωστόπουλος το είχε; Θα πρέπει να τον ρωτήσεις, εγώ δεν μπορώ να μιλήσω για πράγματα που δεν ξέρω. Πάντως, γενικά μιλώντας οι μιντιάρχες από ένα σημείο και μετά έγιναν νταβατζήδες. Ακόμα επιβιώνουν κάποιοι και ορίζουν το σύστημα με όσα έβγαλαν από εκείνη την εποχή, αλλά θα πέσουν. Πρέπει να πέσουν. Γιατί η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να προχώρησει αν αφήσει άλυτο το ζήτημα της ενοχής της διαπλοκής. Χρειάζεται κάθαρση.
Πώς τη φαντάζεσαι; Με το να μπαίνουν αποσπασματικά κάποιοι στη φυλακή όπως συμβαίνει μέχρι τώρα; Δε φτάνει. Ο πολιτισμός μας δεν επιτρέπει άλλου είδους λύσεις. Το έγκλημα που έγινε ήταν τεράστιο. Κι εγινε από απληστία, χωρίς απολύτως κανένα νόημα. Δηλαδή, σε πόσα σπίτια να ζεις ταυτόχρονα; Με πόσα αεροπλάνα και με πόσα κότερα θες να κινείσαι;
Σε επηρέασε καθόλου αυτό; Δεν με ενδιαφέρει η πολυτέλεια και δε με ενδιέφερε κι όταν είχα πολύ περισσότερα λεφτά από τώρα. Ήθελα να έχω π.χ. ένα σπίτι στη Μύκονο, μετά έγινε αηδιαστικό.
Συζητώντας όλο αυτό το power game και πως χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή μέχρι και σήμερα, νομίζω ότι το κάνουμε από μια αρσενική ματιά. Σπάνια συζητάμε πώς μπήκαν οι γυναίκες, ήταν και μια εποχή που τις μεταχειρίστηκε σαν αντικείμενα στα εξώφυλλα και τα τηλεοπτικά shows. Εσύ λόγω της Γυναίκας θα έχεις κάτι παραπάνω να πεις… Μπήκαν με τα τσαρούχια. Κοίτα, όλη αυτή η λάμψη είναι πολύ ελκυστική για να πεις όχι. Μπορεί να σε καβαλήσει το χρήμα, ο έρωτας, χίλια δυο πράγματα. Εκεί είναι που μετριόμαστε και μάλιστα σε μακρά διάρκεια. Πρέπει να γνωρίζεις τη θεραπευτική ιδιότητα του χρόνου, γίατι όλα πέφτουν και παρακμάζουν.
Ποια είναι τα σημαντικότερα μαθήματα ζωής που πήρες από τον χώρο των περιοδικών; Ας μιλήσουμε γενικά, όχι μόνο για την περίοδο των 80s-90s… Έχουμε καταλάβει λάθος τη φράση «όλα εδώ πληρώνονται». Δεν πληρώνεται μόνο το κακό, και το καλό πληρώνεται. Εννοώ ότι για όλα υπάρχει ένα τίμημα και η κατάληξη δεν είναι πάντα ότι οι κακοί στο τέλος πιάνονται. Και η καλή αντιλόπη που τρώει μόνο χορτάρι θα πληρώσει ότι βρέθηκε στο λάθος μέρος και την κατασπάραξαν τα λιοντάρια.
Μαθαίνεις περισσότερα από μια αποτυχία στα όρια της καταστροφής ή από τον τρόπο με τον οποιό έφτασες στην επιτυχία; Από την καταστροφή, αναμφισβήτητα. Η επιτυχία σε επαναπαύει. Νομίζεις ότι μαζί της, όπως και με τους έρωτες, θα αποφύγεις την πτώση, Η οποία όμως αναπόφευκτα θα έρθει. Κι όσο πιο ψηλά έχεις ανέβει π.χ. οικονομικά, τόσο πιο μεγάλη αγωνία έχεις. Δεν ξέρω αν έχεις υπ’ όψιν σου τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του Νιάρχου που είχε κλειστεί σε έναν πύργο προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την ιδέα του θανάτου.
Ε, τόση ώρα που λες αυτά, γαργαλιέμαι να σε ρωτήσω πώς αισθάνεσαι βλέποντας τον Πέτρο Κωστόπουλο να κάνει πρωινάδικο; Να μαγειρεύει μαζί με τη σύζυγό του ή να βλέπει κορίτσια να κάνουν αποτρίχωση on camera… Είναι η χειρότερη τιμωρία που μπορούσε να του τύχει. Καμία σχέση φυσικά με το που ήθελε να φτάσει.
Πού ήθελε να φτάσει; Ο Πέτρος, τουλάχιστον όταν γνωριστήκαμε, ήθελε να γίνει ο επόμενος Ανδρέας Παπανδρέου. Αυτή ήταν η αρχική του φιλοδοξία. Μετά του έφτανε η καλή ζωή ενός εκδότη με πολλά λεφτά και ότι συνεπάγεται το περιβάλλον στο οποίο κινούταν.
Μιλάτε; Βέβαια. Δε μιλούσαμε μόνο για τέσσερα χρόνια. Όταν έφυγε για το NITRO. Και θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν μου χρωστάει τίποτα, δεν πιστεύω κάτι τέτοιο.
Εκείνο το κείμενο όταν είχε ανακοινώσει τη δική του πτώση, δύο χρόνια πριν, γιατί το είχες γράψει; Ήθελα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Τον κατακρίνανε πάρα πολύ. Ναι, έχει τα πάρα πολλά κακά του που πληρώνει ο ίδιος και δε θεραπεύονται. Τον περίμεναν όμως και στη γωνία για να τον κατασπαράξουν, όπως όλα τα δημόσια πρόσωπα.
