«Μια η Νατάσα Θεοδωρίδου και μια εσύ Νατάσα Γιάμαλη», έγραφε ένα σχόλιο κάτω από post της Popaganda στο instagram, το οποίο προμήνυε αυτή την συνέντευξη. Αυτή η φράση δείχνει την αποδοχή που έχει από μεγάλη και ετερόκλητη πολλές φορές, μερίδα του κόσμου, η νεαρή δημοσιογράφος του KONTRA Channel. Χωρίς να την τρομάζουν όσοι έχει απέναντί της και πάντα με το θάρρος της γνώμης της, η Αναστασία Γιάμαλη δεν άργησε να αποκτήσει το δικό της κοινό, το οποίο ταυτίζεται με αυτά που λέει και μοιάζει να βρήκε στο πρόσωπό της έναν άνθρωπο που εκφράζει και τις δικές τους απόψεις, αν κρίνω τουλάχιστον από το πόσες φορές περνούν από το timeline μου στο instagram, αποσπάσματα από την εκπομπή της.
Το πρώτο που προσέχει κάποιος όταν δει την εκπομπή της είναι ο τρόπος με τον οποίο επιμένει να θέτει τις ερωτήσεις ακόμα κι όταν οι καλεσμένοι αποδεικνύονται δύσκολοι. Όταν πάλι, την γνωρίζεις από κοντά το πρώτο που προσέχεις είναι η άνεση με την οποία περιφέρει τον εαυτό της και με την οποία στηρίζει τα λεγόμενά της. Η Αναστασία Γιάμαλη φαίνεται να πατά στα πόδια της, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει πως δεν έχει και ευάλωτες στιγμές, γιατί μπορεί οι θαυμαστές της δουλειάς της να είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν πάντα και επικριτές. Πώς αντιμετωπίζει όμως, εκείνη τους «δύσκολους» καλεσμένους και όσους διαφωνούν με τα όσα λέει;
Δώσαμε ραντεβού ένα ανοιξιάτικο μεσημέρι στην σχεδόν δυστοπική πια, στοά Κουρτάκη και μιλήσαμε για την μέχρι τώρα πορεία της, τις φιλοδοξίες της, την θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία, τις δυσκολίες που έχει μια καθημερινή εκπομπή, αλλά και όλα τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Υπάρχει μια τάση τον τελευταίο καιρό, τόσο στα social media, όσα και στα παραδοσιακά ΜΜΕ να μην μπορείς εύκολα να κρίνεις την κυβέρνηση. Δηλαδή, αν κάποιος πει κάτι επικριτικό για τους κυβερνητικούς χειρισμούς, κάτι που ως πολίτες αυτού του τόπου, έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε, υπάρχει περίπτωση να χαρακτηριστείς αμέσως ως ΣΥΡΙΖΑ ή αριστερός, ακόμα κι αν δεν είσαι και ακόμα κι αν δεν είναι κακό κάτι από αυτά τα δυο. Θεωρείς ότι είναι υγιής ο διάλογος που γίνεται αυτή τη στιγμή; Εμείς ως δημοσιογράφοι οφείλουμε να να έχουμε κριτική στάση απέναντι στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Γενικά όμως, όταν ο πολιτικός διάλογος γίνεται με όρους και ατάκες του Twitter, δεν είναι υγιής πολιτικός διάλογος. Έχουμε ξεχάσει να συζητάμε. Φταίνε και οι πολιτικές δυνάμεις γι’ αυτό. Όταν μιλάς μόνο με συνθήματα χάνεται η ουσία. Από εκεί και πέρα όχι, όποιος ασκεί κριτική δεν είναι ούτε ΣΥΡΙΖΑ απαραίτητα, ούτε ΚΚΕ, ούτε ΚΙΝΑΛ. Είναι ένας πολίτης που βλέπει ότι κάτι πάει στραβά. Έχουμε μία κυβέρνηση, η οποία έχει δυσανεξία στην κριτική και αυτό είναι πρόβλημα που αποτυπώνεται και στο τοπίο των media. Σπάνια ακούς κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Αυτό μπορεί να αφήνει πεδίο δόξης λαμπρό για κάποιους δημοσιογράφους, οι οποίοι δεν είναι στα κυρίαρχα μέσα, αλλά αυτή η μονοφωνία είναι μία θηλιά στο λαιμό και του πολίτη που διαφωνεί και του επαγγέλματός μας, το οποίο απονομιμοποιείται σταθερά και σε λίγο θα τα λέμε για να τα ακούμε μόνοι μας.
Βλέπουμε αυτή τη στιγμή να τρεντάρει παντού στο ελληνικό internet το #boycottgreekmedia. Εσύ ως δημοσιογράφος πως αντιδράς σε αυτό; Έχεις πιάσει τον εαυτό σου να το παίρνει πιο προσωπικά το θέμα; Έχω ένα κράτημα γιατί δεν θέλω να τσουβαλιάζομαι και να μπαίνω σε αυτό το χυλό που λέει ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες και ρουφιάνοι. Δεν είμαστε όλοι αλήτες και ρουφιάνοι, αλλά από την άλλη καταλαβαίνω ότι όταν οι μισές ειδήσεις βγαίνουν από τα social media και μέχρι να φτάσει ο κόμπος στο χτένι δεν πρόκειται να παίξουν σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων, καταλαβαίνω ότι υπάρχει μία λογική και δίκαιη κριτική. Χαίρομαι γιατί δεν ανήκω σε αυτό, λυπάμαι όμως που η κυρίαρχη εικόνα είναι αυτή και κάνει τον κόσμο να γυρνάει την πλάτη στην ενημέρωση. Γιατί η ενημέρωση επιμένω και θα το λέω, δεν είναι οι πέντε-δέκα καλοπληρωμένοι πρωτοκλασάτοι δημοσιογράφοι που θέτουν την ατζέντα. Είναι όλα εκείνα τα χιλιάδες παιδιά που προσπαθούν με πολύ χαμηλές αμοιβές να κάνουν τη δουλειά τους αξιοπρεπώς. Να πουν την αλήθεια. Πρόσεξε η αλήθεια δεν είναι αντικειμενική, να πουν τη δική τους αλήθεια. Εμένα με στεναχωρεί. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, πώς να το κάνουμε; Υπάρχει κόσμος, ο οποίος έχει χάσει δουλειές επειδή λέει τη γνώμη του, επειδή λέει την άποψή του, επειδή δεν θα πει ότι επιτέθηκαν οι διαδηλωτές, γιατί δεν επιτέθηκαν οι διαδηλωτές. Υπάρχουν φορές που έχει συμβεί και αυτό, αλλά είναι λιγότερες. Υπάρχει κόσμος που κάνει τη δουλειά του με μεγάλη αξιοπρέπεια και είναι κρίμα να τσουβαλιάζεται, αλλά η κριτική δυστυχώς είναι δίκαιη.
Δεν φοβάσαι να εκφράσεις την άποψη σου και μοιάζεις να έχεις φιλοδοξίες, οι οποίες ίσως να ήθελες μια μέρα να σε οδηγήσουν σε ένα από τα παραδοσιακά μεγάλα κανάλια της χώρας. Θεωρείς ότι θα έβρισκες αυτή τη στιγμή χώρο σε ένα από αυτά; Είμαι τυχερή που εργάζομαι σε ένα κανάλι που δεν μου έχει πει ποτέ «Ώπα αυτό δεν το λέμε» και αυτό σου δίνει μεγάλη ελευθερία, γιατί κάνεις τη δουλειά σου όπως την αντιλαμβάνεσαι εσύ. Πάντα υπάρχουν μικροί περιορισμοί, είτε τεχνικοί, είτε πράγματα τα οποία παίζουν και δεν παίζουν σε μία εκπομπή σαν αυτή που κάνουμε εμείς, με το κοινό το δικό μας, μία πολιτική εκπομπή, μεσάνυχτα, καθημερινή. Δεν μπορείς να προετοιμάσεις πάρα πολύ μπροστά, είσαι πάντα μέχρι την επόμενη εκπομπή, είναι καθημερινός αγώνας δρόμου δεν είναι μαραθώνιος. Είναι 100στάρι. Δεν νομίζω αυτή τη στιγμή ότι υπάρχει χώρος για εμένα στα μεγάλα κανάλια. Είμαι όμως πολύ ευχαριστημένη εκεί που είμαι, γιατί δεν μου έχει πει ποτέ κανείς «Μην πεις αυτό». Το «μην το πεις» για εμένα θα ήταν θηλιά. Το ότι είμαι δίκαιη απέναντι και σε αυτά που πιστεύω, αλλά και στον κόσμο που με βλέπει, είναι μια μεγάλη ανταμοιβή.
Κυκλοφορούν κάποια άρθρα που γράφτηκαν στην αρχή της καριέρας σου, τα οποία αν ρωτάς εμένα ήταν σεξιστικά. Πολλά σε αποκαλούσαν συριζοπούλα ή σχολίαζαν τις πολιτικές σου πεποιθήσεις σε σχέση με την εμφάνισή σου. Μάλιστα, ένα έλεγε πως δεν έχεις την κλασική εμφάνιση μιας αριστερής. Σαν δημοσιογράφος πώς αντιμετωπίζεις όλες αυτές τις επιθέσεις που δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά σου; Είναι λίγο χτυπήματα κάτω από την μέση; Είναι χτυπήματα κάτω από την μέση και απολύτως σεξιστικά. Να μας δώσουν ένα manual για το πως είναι μία αριστερή δημοσιογράφος να ξέρουμε. Δεν θα ακούσεις ποτέ για άντρα συνάδελφο, ακόμη και αριστερό, γιατί εγώ δεν έκρυψα ποτέ ότι είμαι αριστερή, «Τί είναι αυτά που φοράει», «γιατί τα φοράει», «πώς είναι τα μαλλιά του» ή αν η γραβάτα που φοράει είναι καλόγουστη. Για μία γυναίκα νεαρή, αριστερή δημοσιογράφο θα ακούσεις τα πάντα. Από το αν δικαιούται να εκφέρει άποψη επειδή είναι ξανθιά, από το αν πρέπει αφετηριακά να είναι ξανθιά, γιατί δεν ταιριάζει στο στερεότυπο που θέλει τις αριστερές γυναίκες μελαχρινές πως να το πω… και με τριχοφυΐα και με ταγάρι. Δεν είναι ταγάρια οι αριστερές. Οι αριστερές είναι γυναίκες που ζουν στο 2021. Κάποιες επιθυμούν να κάνουν αποτρίχωση, άλλες επιθυμούν να μην κάνουν, κάποιες επιθυμούν να μακιγιάρονται, άλλες όχι. Εμένα η δουλειά μου επιβάλλει ένα εμφανισιακό στερεότυπο, πρέπει να είμαι περιποιημένη χτενισμένη και μακιγιαρισμένη. Δεν το θεωρώ μεγάλη πίεση. Μου αρέσει. Η πολιτική μου άποψη δεν ήταν ποτέ εμπόδιο, ούτε στο να καλλωπίζομαι, ούτε στο να μην καλλωπίζομαι. Αντιθέτως, η πολιτική μου άποψη μου έδωσε την ελευθερία να ξέρω γιατί το κάνω και για ποιον το κάνω. Το κάνω για εμένα. Η τοξικότητα συγκεκριμένων μέσων είναι γνωστή και έχουν κριθεί και στις συνειδήσεις του κόσμου. Είμαι σε ένα σημείο που δεν με στεναχωρούν ούτε με αγγίζουν αυτές οι κριτικές. Αν μπορώ έστω και λίγο να βοηθήσω, ώστε κορίτσια στην ηλικία μου ή οι νεότερες γυναίκες, να μην νιώθουν άσχημα επειδή θα τις ήθελαν 1, 75, ενώ είναι 1, 65 ή θα τις ήθελαν να είναι 65 κιλά ή 85 κιλά, τότε ας βρίζουν εμένα. Εγώ είμαι OK με αυτό, απλά γκώσαμε πια. Γκώσαμε πια οι εργαζόμενες γυναίκες, να πρέπει να ταιριάξουμε σε ένα καλούπι, το οποίο μας το έχουν φορέσει, όσο καλές και να είμαστε στη δουλειά μας. Σε αντίθεση με έναν άντρα συνάδελφο στην ίδια ηλικία, εγώ πρέπει πάντα να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας, ότι δεν πήρα τη θέση επειδή κοιμήθηκα με κάποιον πιο υψηλά ιστάμενο, επειδή είμαι κατά κάποιους έτσι τσαχπίνα και συμπαθητικούλα, άρα είχα προβάδισμα. Θα ήθελα να κρίνομαι για τη δουλειά μου, για το γραπτό μου και για τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζω την εκπομπή μου. Στη χώρα μας, αλλά και γενικά οι γυναίκες δεν κρίνονται μόνο γι’ αυτό. Θα τους μάθουμε όμως, να μας κρίνουν αποκλειστικά γι΄ αυτό.
Είναι ένας αγώνας που δικαιωθεί εύκολα πιστεύεις; Όχι. Είναι κρίμα που οι γυναίκες έχουν πάντα να αποδείξουν τα διπλά για να μην πω τα τριπλά και έχουν να υπηρετήσουν και πάρα πολλούς ρόλους. Φαντάσου να ήμουν μητέρα, να έπρεπε να μεγαλώσω και το παιδί μου, ενώ κοιμάμαι στις 4:00 το ξημέρωμα. Αν ήμουν άντρας δεν θα έπρεπε απαραίτητα να δικαιολογήσω στον κόσμο ότι γυρνάω 2:30 και μέχρι να χαλαρώσω έχει πάει 4:00, γιατί ο άντρας δικαιούται να δουλεύει και να φέρνει τα χρήματα στο σπίτι. Όλα αυτά είναι συνεχής και διαρκείς μάχες, τις οποίες καλούμαστε να δώσουμε εμείς οι νεότερες γυναίκες, που δεν μας χωράει αυτό το κουστουμάκι ή για να είμαι πιο σωστή, αυτό το ταγεράκι.
Έχεις αρκετά έντονη παρουσία στα social media και εκφράζεις απόψεις που δεν έχουν απαραίτητα να κάνουν με τη δουλειά σου. Με μία γρήγορη ματιά στα σχόλια, έχεις πολλούς θαυμαστές, αλλά υπάρχουν και τα γνωστά troll, που αφήνουν hate comments. Πώς το αντιμετωπίζεις όλο αυτό; Στην αρχή στεναχωριόμουν, γιατί όταν πρωτοξεκίνησα η ελληνική κοινωνία αλλά και το κυρίαρχο σύστημα δεν ήταν έτοιμο για μία νεαρή κοπέλα, η οποία εκφράζει τις απόψεις της ανοιχτά, ιδίως όταν οι απόψεις της δεν είναι κυρίαρχες. Τώρα που πλέον είμαι αρκετά χρόνια σε αυτή τη δουλειά, χαίρομαι πολύ το instagram και την απελευθέρωση που αυτό προσφέρει γιατί είναι λιγότερο κομματικοποημένο. Εκεί πας σε θέσεις αρχής, οι φεμινίστριες είναι φεμινίστριες, η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα έχει βήμα να δείχνει το fabulousness της. Έχουν όλοι βήμα χωρίς να έχει κομματικοποιηθεί και να έχει γίνει τοξικό ακόμα. Εγώ το απολαμβάνω και μου δίνει και την ευκαιρία να μιλήσω και να απευθυνθώ σε νεότερα παιδιά. Στα παιδιά της τηλεκπαίδευσης, που έχουν λαλήσει όλο αυτό το διάστημα. Χαίρομαι πολύ που ανεβάζω βιντεάκια και μιλάω με παιδιά που δεν θα έβλεπαν την εκπομπή για χίλιους λόγους. Συγκινούμαι όταν μου στέλνουν μαθητές, όταν μου στέλνουν μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και μου λένε ότι είμαι η φωνή τους, γιατί ως cis straight γυναίκα με τιμά το ότι οι κεραίες μου πιάνουν τις ανάγκες για ορατότητα αυτής της κοινότητας. Eίναι καλό να δέχονται ότι μιλάς και γι’ αυτούς. Δεν θέλω να είμαι εκπρόσωπός κανενός, αλλά θέλω να νιώθω πως καταλαβαίνω ό, τι ακούω. Οπότε προσπαθώ όσο μπορώ, να έχω αυτιά και μάτια ανοιχτά. Το Facebook είναι πιο καφενείο, ο μέσος όρος ηλικίας είναι υψηλότερος, ο κόσμος με το όνομα και την ταυτότητά του μπορεί να γράψει μεγάλα κείμενα, να αντιπαρατεθεί. Δεν θα μπω πλέον σε αντιπαράθεση, γιατί δεν έχω χρόνο. Το Twitter είναι μία άλλη ιστορία, έχει την πλάκα του γιατί βλέπεις πολύ raw material και σχόλιο. Σχόλιο όμως, το οποίο μερικές φορές πίσω από το μανδύα της ανωνυμίας, είναι τόσο σκληρό που σοκάρει, έχει μία τοξικότητα. Βγαίνουν όμως ειδήσεις από το Twitter. Εκεί έχουμε το κοινό που έχει άποψη συγκεκριμένη, πολιτική, συχνά κομματικότατη, αλλά βγαίνουν ειδήσεις, antireport. Το hashtag βοήθησε πάρα πολύ κόσμο για παράδειγμα, στα πρόσφατα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη, οπότε δεν μπορείς να μην είσαι παντού.
Τις τελευταίες μέρες η επικαιρότητα ήταν καταιγιστική. Από την μια τα γεγονότα στην Ν. Σμύρνη, από την άλλη οι δηλώσεις του κυρίου Κυμπουρόπουλου για τις αμβλώσεις και άλλα πολλά. Υπάρχουν φορές που θες απλά ένα διάλειμμα από όλα τα νέα και από όλες τις ειδήσεις; Θα το ήθελα πάρα πολύ. Στόχος είναι να προσπαθούμε και να παλεύουμε καθημερινά για τα όσα πιστεύουμε και για να ακούσει και ο κόσμος αυτό το διαφορετικό που περιμένει από εμάς. Είναι όμως φοβερά κουραστικό να είσαι όλη μέρα με ανοιχτή τηλεόραση, ανοιχτό ραδιόφωνο και 10 tabs από sites. Τρελαίνεσαι και παράλληλα έχεις και το κινητό, μήπως πάρει εσένα κάποιος, γιατί θέλει να σου πει κάτι. Μετά τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη με το ξυλοδαρμό του νεαρού πόνεσε η ψυχή μου. Γιατί θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση του, γιατί και στη δική μου περίπτωση αν έβλεπα αστυνομικούς robocop να πηγαίνουν πάνω από μία οικογένεια και να της λένε «θα πληρώσεις πρόστιμο», θα πήγαινα να τους ζητήσω το λόγο και δεν σου κρύβω το «Πονάω» του εμένα με τράνταξε και δεν με τράνταξε γιατί έκανα αναλογίες και αναγωγές με τον George Floyd και το “I can’t breathe”, με τράνταξε γιατί είναι ένα παιδί κοντά στην ηλικία μου, το οποίο ένας αστυνομικός, ένας άνθρωπος ο οποίος είναι φορέας κρατικής εξουσίας που οφείλει να διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική ειρήνη εκ της θέσεώς του, σαπάκιασε στο ξύλο με ένα μεταλλικό γκλομπ, του οποίου η κατοχή απ΄ότι φαίνεται είναι και παράνομη. Ένα παιδί που του έλεγε «πονάω σταμάτα». Και δεν το λέω ως μεμονωμένο περιστατικό, γιατί αποδείχτηκε ότι παρόμοια πράγματα συνέβησαν και στα γεγονότα της Τρίτης (09/03). Οι αστυνομικοί λειτουργούσαν εκδικητικά και ρεβάνσιστικά, ιδίως μετά τον ατυχή, απαράδεκτο και καταδικαστέο τραυματισμό του συναδέλφου τους, αλλά δεν είναι το ίδιο. Θέλουμε μία αστυνομία να μας προστατεύει αν μας κλέψουν, να τους φωνάξουμε αν μας συμβεί κάτι κακό, να νιώθουμε την ασφάλεια να καλέσουμε την αστυνομία. Εδώ όμως έχουμε μία αστυνομία, η οποία παίρνει εντολές να βαρά στο ψαχνό και έχουμε και έναν μανδύα λογοδοσίας με ΕΔΕ, οι οποίες δεν βγάζουν πουθενά. Δεν γίνεται έτσι σε μία χώρα που θέλει να είναι δυτική ευρωπαϊκή δημοκρατία. Αυτά τα πράγματα είναι λυμένα, υπάρχουν επιχειρησιακά πρωτόκολλα σε όλες τις χώρες για το πώς λειτουργούν οι αστυνομικοί, από το πώς θα δώσουν οδηγίες για να πας στο Σύνταγμα, μέχρι το πώς θα περάσουν χειροπέδες σε κάποιον και μέχρι το πώς θα λύσουν μία διαδήλωση, εφόσον υπάρχει πολιτική εντολή να το κάνουν. Αυτοί όμως βαράνε στο ψαχνό. Θα βαρέσουν με τον ίδιο τρόπο κάποιον τον οποίον θα πιάσουν να κάνει επεισόδια, αλλά κι εσένα που θα πας να τους πεις το οτιδήποτε σε μία διαδήλωση. Δεν πάει έτσι.
Ανέλαβες μία εκπομπή σε αρκετά μικρή ηλικία, ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα που ειδικά στην τηλεόραση σπάνια δίνεται βήμα σε νέους ανθρώπους και δη γυναίκες. Έχουν υπάρξει στιγμές που καλεσμένος σε έχει φέρει στα όριά σου; Σχεδόν κάθε βράδυ. Υπάρχουν και βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις. Για παράδειγμα, σπάνια έχουμε γυναίκες παρουσιάστριες οι οποίες δικαιούνται να πουν και τη γνώμη τους. Έχουμε παρουσιάστριες σε κεντρικά δελτία ειδήσεων, σπάνια όμως έχουμε παρουσιάστριες σε εκπομπές άποψης λόγου, σε πολιτικά talk shows και όταν τις έχουμε, συνήθως κοιτούν να περιφρουρήσουν την αντικειμενικότητα τους. Μάλιστα, ακόμη και στα δελτία ειδήσεων που παρουσιάζουν γυναίκες, έχουμε άντρες σχολιαστές, οι οποίοι ως φωτεινοί παντογνώστες έρχονται να πουν την μεγάλη και καθολική αλήθεια και την αποψάρα τους. Πράγματι, πήρα σε μικρή ηλικία μία εκπομπή και ευχαριστώ το KONTRA πού μου την έδωσε, γιατί δεν ήταν τίποτα δεδομένο. Ούτε ήταν δεδομένο ότι θα την κρατήσω για δεύτερη χρονιά, ούτε καν για δεύτερο τρίμηνο. Ο κόσμος όμως έδειξε την εμπιστοσύνη του σε εμάς και σε αυτό το διαφορετικό που προσπαθούμε να κάνουμε. Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή υπήρχε μια δυσκολία με τους καλεσμένους, γιατί έβλεπαν μία πιτσιρίκα στα δικά τους μάτια. Ο μέσος όρος ηλικίας των ανθρώπων που ασχολούνται με την πολιτική και δη που πολιτεύονται, είναι υψηλός, όποτε έβλεπαν μία κοπέλα, η οποία ενδεχομένως θα μπορούσε να είναι και κόρη τους, να τους δίνει τον λόγο και να τους κάνει ερωτήσεις συχνά πιεστικές και επίμονες. Γιατί εμείς έχουμε επιλέξει να ρωτάμε επίμονα ως ομάδα εκπομπής. Δεν τους άρεσε. Ήταν λίγο ξένο. Τελικά βρήκαμε τις ισορροπίες μας, γιατί και εγώ και ο Κυριάκος Δημάγγελος, ο αρχισυντάκτης της εκπομπής, που είναι ακόμη μικρότερος από μένα, έχουμε άποψη για το πώς πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας και μας το επέτρεψε το κανάλι. Όμως, με έχουν βγάλει εκτός εαυτού πολλάκις, σε βαθμό που στο διάλειμμα είπα «γιατί δεν με σέβεστε;». Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι πολιτικοί αντιλαμβάνονται αυτό που κάνουν on camera ως show και μετά είναι μέλι-γαλά. Σπάνιες είναι οι φορές που έχει συνεχιστεί με πραγματικούς και έντονους όρους ο καυγάς εκτός αέρα. Δεν με ενοχλεί πλέον, αλλά υπάρχουν φορές που έχω κοιμηθεί 7:00 το πρωί από την ένταση. Δηλαδή όταν λες σε κάποιον «πέστο άνθρωπέ μου», «μα δεν το ξέρετε», «μα πείτε το μου», «μα δεν το ξέρετε» «μα σας παρακαλώ πείτε το μου να το μάθω» και κάνεις 7 λεπτά αυτό το πράγμα, εκεί τρελαίνεσαι. Από την άλλη είναι μεγάλη πρόκληση και πολύ δύσκολο να διαχειρίζεσαι κάθε βράδυ 7-8 άτομα σε δύο ώρες. Άλλο να έχεις μία συνέντευξη με κάποιον που τον έχεις ψάξει, έχεις κάνει την έρευνά σου και άλλο να έχεις 8 ανθρώπους, τα ταιριάσματα των οποίων πού μπορεί να είναι εκρηκτικά, καταστροφικά ενίοτε και να βγάλουν και εσένα που ρωτάς εκτός εαυτού. Είναι όμως και ωραίο όλο αυτό.
Τί είναι αυτό που σε αποφορτίζει; Έχεις μικρές ρουτίνες για να μπορείς να χαλαρώνεις; Έχω το μικρό μπάνιο και το μεγάλο μπάνιο. Όταν δουλεύω non-stop τις καθημερινές θα κάνω το μικρό μπάνιο. Το μεγάλο μπάνιο είναι τα Σαββατοκύριακα που παίρνω και το laptop και θα δω Netflix μέσα στην μπανιέρα. Είναι τέλειο, με ξεκουράζει. Όταν χτυπάει το κινητό μου θέλω να σκοτώσω όποιον παίρνει. Οι φίλες μου είναι μεγάλο αποκούμπι, ιδίως εκείνες που δεν ασχολούνται με αυτό που κάνω εγώ. Που είναι δημοκράτισσες και φεμινίστριες και προοδευτικές, άλλα τα λένε πολύ πιο ωμά και ακραία από ότι θα τα πω εγώ και αυτό μου δίνει και μεγάλη ελπίδα στις κουβέντες μας για το «Σε τι κόσμο θα φέρουν τα παιδιά τους» γιατί εκείνες έχουν. Το παιχνίδι με την δίχρονη βαφτιστήρα μου την Φαίδρα με χαλαρώνει επίσης πολύ και βέβαια ο σκύλος μου, που είναι η πιο υπέροχη παρέα στον κόσμο.
