Την περιμένω υπομονετικά στο φουαγιέ του επιβλητικά κομψού θεάτρου Απόλλων στην Ερμούπολη της Σύρου. Μόλις έχει τελειώσει η προβολή των φιλμ που αποτελούν το αφιέρωμα στη δουλειά της (που πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη της αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα) και την πλησιάζουν μικροί και μεγάλοι. Οι ενήλικοι για τυπικά συγχαρητήρια ή μια φωτογραφία μαζί της, οι μικρότεροι για να τους σχεδιάσει κάτι στα γρήγορα σε ένα λευκό κομμάτι χαρτί. Είναι πολύ πρόθυμη, πολύ χαμογελαστή, πολύ επαγγελματίας. Δε γίνεται αλλιώς. Η Aliki Theofilopoulos, Αλίκη Θεροφιλοπούλου αν προτιμάτε, η -43χρονη σήμερα- κόρη ελλήνων μεταναστών στην Καλιφόρνια, ζει κι εργάζεται στην καρδιά του Χόλιγουντ. Και συγκεκριμένα σε μια πολύ απαιτητική βιομηχανία, παρότι καλύπτεται με το πέπλο της αθωότητας, εκείνη του animation.
Το βιογραφικό της 20ετούς καριέρας της είναι εντυπωσιακό. Ξεκίνησε ως εκπαιδευόμενη στην Walt Disney και δούλεψε βοηθός στο πλάι σπουδαίων δημιουργών κινουμένων σχεδίων. Πιο ώριμη μεταπήδησε το 2002 στη Nickelodeon Animation (με το γνωστό παιδικό κανάλι) όπου δουλεψε στους χαρακτήρες για το hit Striperella που με τη σειρά του της άνοιξε την πόρτα της Warner Brothers TV Animation. Για να κλείσει ο κύκλος με την επιστροφή της στην Disney TV και την εμπλοκή στο πολύ επιτυχημένο πρότζεκτ Phineas and Ferb που ολοκληρώθηκε μετά από οκτώ σεζόν φέτος το καλοκαίρι. Η Αλίκη γράφει, σκηνοθετεί, ειναι storyboard artist και δανείζει και τη φωνή της στα animation που δημιουργεί.
Μεταφερόμαστε στη μικρή πίσω αυλή του θεάτρου και δεν μπορούμε να μη μιλήσουμε για το νησί. Η Σύρος, ή καλύτερα η Ερμούπολη τέλη Σεπτεμβρίου που διοργανώθηκε για 8η φορά φέτος το Animasyros, είναι υπέροχη. Χωρίς ορδές τουριστών, με τους μισούς φοιτητές της σχολής βιομηχανικού design σε καταστολή λόγω εξεταστικής και τους αλλους μισούς σε εγρήγορση για να προσφέρουν εθελοντικές υπηρεσίες στο φεστιβάλ και να μπουν στην παρέα του. Γιατί το Animasyros είναι κυριολεκτικά υπόθεση μια παρέας που κατάφερε να το στήσει υποδειγματικά, να συνεργαστεί με τις τοπικές αρχές και να το μεγαλώσει τόσο ώστε φέτος να υποδέχεται ονόματα του βεληνεκούς του Άρι Φόλμαν ή της Θεοφιλοπούλου. «Είναι η πρώτη μου φορά στη Σύρο και είναι πραγματικά φανταστικό να γίνεται ένα φεστιβάλ σε αυτό το περιβάλλον. Είχα ξαναέρθει για μια διοργάνωση στην Αθήνα το 2011, αλλά αυτό είναι πραγματικά είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Έχω γενικά εικόνα από τα ελληνικά νησιά, αλλά, ξέρεις, έχω πάει στα κλσικά τουριστικά όπως Μύκονος και Σαντορίνη με την οικογένειά μου. Μα, ξαναλέω το να είσαι εδώ στο όνομα του animation είναι υπέροχο, δεν μπορώ να σταματήσω να βγάζω φωτογραφίες».
Με το που πατάω το record, μας διακόπτει ένα νεαρό κορίτσι, επίδοξη illustrator που θέλει μια επαφή, μια συμβουλή, λίγο χρόνο μαζί της αργότερα. Ανταποκρίνεται πολύ ευγενικά και μόλις μας αφήνει το κορίτσι ζητώντας για δέκατη φορά συγγνώμη που διέκοψε μου λέει «θα το ήθελα πολύ οι άνθρωποι σε τέτοιες περιστάσεις να μην είναι και τόσο ευγενικοί και να έρχονται να μου μιλάνε χωρίς δισταγμό, μου δίνει τρομερή χαρά». Δεν ξέρει πολλά για τους ελληνες δημιουργούς αν και θα ήθελε. Είχε έρθει και το 2011 για ένα φεστιβάλ στην Αθήνα, αλλά χρειάζεται μια πληρέστερη ματιά για να εκφέρει άποψη για το ελληνικό animation. Έχει όμως ξεκάθαρη απάντηση σε όσους το απορρίπτουν ως «παιδικό», ως κάτι που περιορίζεται στην πιο στενή αντίληψη της έννοιας «καρτούν».
«Όποιος εξακολουθεί να υποστηρίζει αυτό το ξεπερασμένο κλισέ ότι το animation είναι απλά κινούμενα σχέδια, χάνει. Δεν μπορώ να το πω πιο απλά. Χάνει έναν υπέροχο κόσμο που εμένα με χτύπησε σε μικρή ηλικία και με έκανε να ασχοληθώ με το είδος. Χάνει έναν κόσμο πλούσιο σε συναισθηματα. Π.χ. στα δικά μου φιλμ που είδαμε πριν, υπάρχουν ήρωες και ηρωίδες ανασφαλείς που αντιμετωπίζουν συνεχώς θέματα αποδοχής, που φοβούνται ότι δε θα τα καταφέρουν με τον ανταγωνισμό σε διάφορους τομείς. Αυτά είναι ζητηματα που μας απασχολούν όλους στην ενήλικη ζωή μας. Κι αυτό που αγαπώ στ’ αλήθεια στο animation είναι ότι δεν πρόκειται για μια απλή μορφή τέχνης, αλλά για έναν κινούμενο καμβά που με έναν αστείο τρόπο μας κάνει να ταυτιζόμαστε συναισθηματικά μαζί του». Ναι, αλλά πότε λαμβάνει μεγαλύτερη ικανοποίηση; Όταν οι δουλειές της αρέσουν στους μικρούς ή τους μεγάλους; «Και τα δύο. Υπάρχουν θεσμοί όπως το Comicon ή ακόμα και το Animasyros που προφανώς απευθύνονται σε ενήλικους. Από την άλλη ποτέ, για παράδειγμα στις ΗΠΑ δε θα φτάσουν στο επίπεδο εξοικείωσης και λατρείας για το animation που υπάρχει στην Ιαπωνία με την ευρύτατη γκάμα ενήλικων καρτούν». Περνάμε λίγο στη δημιουργική διαδικασία – τα αφήνει ολα έκτός όταν δουλεύει στο γραφείο της μου λέει. Αφήνεται στη φανατασία της και, ναι τότε, αισθάνεται παιδί. Αλλωστε. συμφωνεί γελώντας στην παρατήρησή μου ότι η ενασχόληση με τη βιομηχανία του animation είναι μάλλον ο ασφαλέστερος τρόπος για να ζεις μια αιώνια παιδική ηλικία. Κι αυτό δεν είναι πάντα καλό. Όταν αποφάσισε ότι ήθελε να πάει στο art school δεν ήταν εύκολο να πείσει τον τυπικό «γκρικ ντάντι» ότι κι αυτή είναι μια κανονική δουλειά, άσχετα να τα κατάφερε στο τέλος.
Και κάπως έτσι, με μαι μικρή παρένθεση για την ανάγκη συνδυασμού αναλογικής και ψηφιακής τεχνολογίας («η αναλογική αυθεντικότητα και ζεστασιά του σχεδίου στο χέρι πρέπει να πηγαίνει μαζί με την ευκολία που προσφέρει η ψηφιακή τεχνολογία») φτάνουμε στο αναπόφευκτο. Αν δεν ξέρετε πολλές γυναίκες στο χώρο του animation, είναι γιατί δεν υπάρχουν. η Αλίκη Θεοφιλοπούλου έχει πει ήδη εκείνη την ημέρα πολλά κι ενδιαφέροντα για το θέμα στην πρωινή της διαλέξη στο φεστιβάλ. Τη ρωτάω αν έχει βαρεθεί να της κάνουν αυτήν την ερώτηση για τη θέση της γυναίκας στη βιομηχανία. Παίρνει την πάσα αβίαστα και χαμογελαστά μου απαντά «ωραίος τρόπος να μου την κάνεις κι εσύ» για να συνεχίσει λέγοντας «δε θέλω να γκρινιάζω, προτιμώ να στέκομαι στο γεγονός ότι όλο και περισσότερες ιστορίες γράφονται από γυναίκες και με γυναίκες ηρωίδες – ξέρεις, το δύσκολο είναι να ξεπεραστεί το κλισέ ότι τα girl stories πρέπει να είναι γλυκανάλατα ή με το ζόρι ρομαντικά. Κι όμως υπάρχουν καταπληκτικές δουλειές με πιο σύνθετο ή σκοτεινό ψυχικό υπόβαθρο. Αν με ρωτάς πώς είναι να δουλεύεις στη βιομηχανία του θεάματος στις ΗΠΑ, είναι όσο δύσκολο φαντάζεσαι».
Η κουβέντα μας κάπου εκεί τελείωσε. Το πρόγραμμα αργότερα είχε επίσκεψη στην υπέροχη βίλα Κυβέλη και το παραδοσιακό πάρτυ του τετραημέρου που σχεδόν παραδοσιακά επιμελούμαστε ως Λατέρνατιβ. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η Αλίκη Θεοφιλοπούλου όταν βγαίνει να χορέψει, δεν σταματιέται με τίποτα…
