Sausage Party / Πάρτι με… Λουκάνικα (3/5)
Animated κωμωδία σε σκηνοθεσία των Greg Tiernan και Conrad Vernon και σενάριο Seth Rogen, Evan Goldberg, Kyle Hunter και Ariel Shaffir, με τις φωνές των Seth Rogen, Michael Cera, Salma Hayek, Kristen Wiig κ.ά., παραγωγής 2016 σε διανομή της Feelgood Entertainment
Τα προϊόντα στα ράφια τραγουδούν ύμνους κάθε που ανοίγει το σούπερ μάρκετ, για τους δίποδους θεούς που θα τα πάρουν στα καρότσια τους να τα μεταφέρουν στη Γη της Επαγγελίας. Δεν ξέρουν βέβαια ότι τα περιμένει φριχτός θάνατος στα σαγόνια τους, όμως όταν μια μουστάρδα το αποκαλύπτει, ένα θαρραλέο λουκάνικο παρέα με το ψωμάκι του ξεκινάνε επανάσταση.
Αυστηρά ενήλικη stoner κωμωδία από ‘κείνες που αρχίζουν να παίζουν μόνες τους μέσα στο μυαλό σου όταν σου τα ‘χει σκάσει το σταφ κι έχει αδειάσει το ψυγείο, ετούτο το αιρετικό animation θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα παιδικό παραμυθάκι για τα αγαθά της ομόνοιας και της διαφορετικότητας, αν δεν είχε ξεπηδήσει απ’ την αχαλίνωτη (απ’ όλες τις απόψεις) φαντασία των Seth Rogen και Evan Goldberg -το ντουέτο, δηλαδή, πίσω από δουλειές που καλύπτουν υφολογικό φάσμα τόσο ευρύ, όσο αυτό που εκτείνεται από τα Superbad και The Green Hornet μέχρι το σχεδόν καταστροφικό για τη Sony, The Interview, και το εντελώς υπερβατικό των προσδοκιών μας, φετινό τηλεοπτικό Preacher. Με κανιβαλιστική σατιρική μανία μέσα του τόσο σαρκοφάγα, που έχει εξαφανιστεί πια όχι από το Χόλιγουντ μονάχα, αλλά κι απ’ όλες τις τριγύρω ανεξάρτητες παροικίες του, οι δυο γραφιάδες ρίχνουν στην κατσαρόλα τους τις κωμικές ακροβασίες της μεγάλης του Mel Brooks σχολής και την μπουκώνουν στα καυτερά μπαχαρικά του John Waters, για να φτιάξουν ένα κωμικό σύμπαν όπου τίποτα δεν είναι αρκετά χοντροκομμένο ή τολμηρό για να μείνει απ’ έξω.
Με χιούμορ που κυμαίνεται απ’ το προεφηβικό και το ευθέως σκατολογικό, μέχρι το αναπάντεχα έξυπνο και ξεκαρδιστικό, το σενάριο των Goldberg – Rogen μπορεί ανά διαστήματα να κάνει μερικές παραπάνω βούτες στην κακογουστιά απ’ όσες θα προέβλεπε το σαβουάρ βιβρ, όμως διατηρεί τη γοητεία του ως φιλμικό αξιοπερίεργο, χάρη κυρίως στον ταχύτατο ρυθμό και τις συνεχείς εναλλαγές του. Αυτές οι τελευταίες μπορεί να δημιουργούν μερικά προβλήματα στην σκηνοθεσία, που ζορίζεται να διατηρήσει την αφηγηματική ροή, ο σχεδιασμός του animation του όμως κινείται σε αψεγάδιαστα επίπεδα, και οι δυο του σκηνοθέτες δείχνουν εξαιρετική τόλμη στην εικονογράφηση ακόμη και τον πιο σκανδαλιστικών τους σκηνών. Όπως θα περίμενες απ’ τους δυο δημιουργούς του, οι σεξουαλικές ορμές κι η ικανοποίησή τους αναδεικνύονται ως το μοναδικό κίνητρο που να αξίζει μια πεντάρα, και το αποδεικνύουνε εν τέλη πανηγυρικά, με το μαζικό φαγητόργιο που ούτε θερμίδες ούτε συνδυασμούς της γεύσης δεν κοιτά. Αυτό το τελευταίο είναι και η κορύφωση του βασικότερου μηνύματός του, που συμπυκνώνεται στο «ούτε να φάμε ούτε να πιούμε, μόνο ν’ αρπάξει ο κώλος μας», όμως η ταινία έχει και πολλά να πει για την αξία της γνώσης και της πληροφορίας, όπως και για την ανάγκη κατεδάφισης των ψεύτικων ειδώλων και κονιορτοποίησης των μύθων που τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια. Μόνο μην βάλετε παιδιά απέναντί του γιατί σίγουρα θα φρικάρουν -όχι ότι και των ενηλίκων είναι εγγυημένη η ανοσία.
Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children / Μις Πέρεγκριν: Στέγη για Ασυνήθιστα Παιδιά (2,5/5)
Περιπέτεια φαντασίας σε σκηνοθεσία του Tim Burton και σενάριο του Jane Goldman (απ’ το βιβλίο του Ransom Riggs), με τους Asa Buterfield, Ella Purnell, Eva Green, Samuel L Jackson κ.ά., παραγωγή 2016 σε διανομή της Odeon
Ο φρικτός θάνατος του παππού του, οδηγεί τον Τζέικ σε ένα μυστηριώδες νησί, όπου μια μυστηριώδης σπηλιά κρύβει έναν μυστηριώδη κόσμο γεμάτο μυστηριώδεις μαγικές δυνάμεις: ο καθένας έχει από μία, κι η δική του είναι ότι μόνο αυτός μπορεί να δει τα τέρατα που απειλούν τους νέους του φίλους, και να τους οδηγήσει στη σωτηρία.
Κάπως λίγο σαν η saga των X-Men να συναντά αυτήν του Harry Potter, το βιβλίο του Ransom Riggs ήρθε και μπήκε σφήνα στις ανάγκες του εφηβικού κοινού για περιπέτεια και μαγεία, κι ελπίζοντας σε ανάνηψη μιας χρόνια πια κωματώδους καριέρας, ο Tim Burton έλαχε να ‘ναι ο τυχερός που θα το μεταφέρει στην οθόνη. Το αν εμείς είμαστε τυχεροί που θα σταθούμε απέναντί του, εξαρτάται υποθέτω απ’ το τι περιμένει πια κανείς απ’ τον πάλαι ποτέ μέγα auteur του αλλόκοτου, το σενάριο της Jane Goldman πάντως (κομμάτι της ομάδας των Kick Ass και X-Men: Days of Future Past, εδώ στο πρώτο της σολάρισμα), του προσφέρει αρκετές αφορμές κι ευκαιρίες να ξεδιπλώσει την ικανότητά του στο στήσιμο εθιστικών σκοτεινών συμπάντων, με αυτόν τον απροσδιόριστο μαγνητισμό στις πιο τρομακτικές γωνιές τους. Κι άλλες τόσες φορές, βέβαια, του τραβάει το χαλί κάτω απ’ τα πόδια, με την προβλεψιμότητα, την προχειρότητα, και την αφέλειά του. Η πυκνή αφήγηση του πρώτου μέρους, μετά βίας τον αφήνει να εφαρμόσει έναν ρυθμό, κι ο Burton από τη δική του τη μεριά αδυνατεί να βρει έστω και μία νότα από φρεσκάδα και πρωτοτυπία να προσθέσει, σ’ αυτό που πρέπει να ξεδιπλωθεί ως συναρπαστικό, μαγευτικό σύμπαν, αλλά αποδεικνύεται κοινότοπο και φορμουλαϊκό. Η εγγενής ροπή του σκηνοθέτη προς το γκροτέσκο και το νοσηρά ρομαντικό, δεν βρίσκει αντίκρισμα στο πεζό μυθοπλαστικό του περιβάλλον, κι η ισορροπία γίνεται ιδιαιτέρως άβολη, όσο αυτός τραβάει προς το σκοτάδι, ένα σενάριο που η Goldman θέλει να πνίξει στις φωτεινές, εφηβικές του ονειρώξεις. Τα πράγματα ζορίζουν όταν η ταινία παίρνει την ανηφόρα προς την περιπετειώδη της κορύφωση, και το σενάριο παίρνει όλο αυτό το λογικοφανές πλαίσιο που έστηνε τόσην ώρα για να εφαρμόσει μέσα τη μαγεία του, και κάνει τους κανόνες του πολύχρωμο χαρτοπόλεμο, για να τους σκορπίσει στην οθόνη να μάς πει τι ωραία που ιριδίζουνε οι μπούρδες του στον ήλιο, ειδικά όταν τις βλέπεις σε τρισδιάστατο.
Deepwater Horizon (1/5)
Περιπέτεια καταστροφής, σε σκηνοθεσία του Peter Berg και σενάριο του Matthew Michael Carnahan και Matthew Sand, με τους Mark Wahlberg, Kurt Russell και John Malcovich, παραγωγής 2016 σε διανομή της Odeon
Εκτός από την μεγαλύτερη πετρελαιοκηλίδα στην ιστορία των ΗΠΑ και τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή του Δυτικού Κόσμου εδώ και κάτι αιώνες, η έκρηξη στην εξορυκτική μονάδα Deepwater Horizon άφησε πίσω και τις κάτι all-American ήρωες.
Αν ήμασταν στο 1970 τον κεντρικό ρόλο θα τον έπαιζε ο Νίκος Κούρκουλος και στην καρέκλα του σκηνοθέτη θα καθόταν ο Φώσκολος, αλλά δε βαριέσαι, κι ο Marky Mark καλός είναι, σ’ αυτό το χολιγουντιανό πάντρεμα του An Inconvenient Truth με το Battleship. Πάλαι ποτέ ηθοποιός που το γύρισε στη φετιχιστική σκηνοθεσία βαβουριάρικων ταινιών δράσης με κοινωνική επίφαση, με τη μεταφορά αυτής της αληθινής ιστορίας στα καλούπια του αμερικανικού action, ο Peter Berg προσπαθεί να κάνει στα multiplex ό,τι δεν έκανε ο Al Gore στα arthouses, τουτέστιν να μαζέψει όλη τη μπάνκα, πουλώντας οικολογική συνείδηση: επιβεβαιώνοντας την ταμπέλα του ως ο Michael Bay του μεροκαματιάρη, ο Berg στήνει το βασικό του δραματουργικό δίπολο απάνω στη διαμάχη του απηυδισμένου αλλά τίμιου Αμερικανού εργάτη, κόντρα στον σαστισμένο κι ολότελα διεφθαρμένο άπατρι χαρτογιακά της πολυεθνικής, δίπολο που βασίζεται φυσικά στον άξονα της βιομηχανικής καταστροφής ως απότοκος της βιομηχανικής απληστίας. Η απλουστευτική του δραματουργία τού δίνει το νερουλό σεναριακό υπόβαθρο που χρειάζεται, για να στήσει πάνω του μια παραλλαγή της Ναυμαχίας του, παίρνοντας τα b-rolls που του ξέμειναν απ’ την προηγούμενη ταινία, κι αλλάζοντας τα ψηφιακά εφέ των εξωγήινων, με πλάνα από πολλές, πολλές ψηφιακές φωτιές, σίδερα να τσακίζονται, μπουλόνια να εξοβελίζονται, και γλάρους λουσμένους στο πετρέλαιο, να κοπανιούνται απελπισμένοι στις εξέδρες. Ακόμη και την απλοϊκή πλοκή του όμως (θαρραλέος επιζών προσπαθεί να σώσει τους υπόλοιπους, ζαλισμένους επιζώντες, κάνοντας θαρραλέα πράγματα), δυσκολεύεται να την εντοπίσει μέσα σ’ όλον αυτόν τον χαμό από εκρήξεις και φωτιές που εξαπολύει στην οθόνη, καταλήγοντας μ’ ένα σωρό από καπνούς και χαλάσματα, που περισσότερο βαβούρα προκαλούν, παρά αδρεναλίνη.
Lights Out / Μη Σβήνεις τα Φώτα (1/5)
Μεταφυσικό θρίλερ σε σκηνοθεσία του David F Sanberg και σενάριο του Eric Heisserer (βασισμένο στην ομότιτλη μικρού μήκους του Sanberg), με τους Teresa Palmer, Gabriel Bateman και Maria Bello, παραγωγής 2016 σε διανομή της Tanweer
Πιτσιρίκι έχει ξεμείνει μόνο σπίτι με τη μάνα του, η οποία έχει την τάση να σβήνει τα φώτα και να μιλάει με τις σκιές, αλλά δεν μιλάει μόνη της. Τα πράγματα ζορίζουν σύντομα, αλλά ευτυχώς επεμβαίνει η ετεροθαλής αδερφή, να βάλει τα φαντάσματα πίσω στα σεντούκια τους.
Σε περίπτωση που είχες βαρεθεί όλα αυτά τα θρίλερ με τα παιδάκια που φρικάρουν τους γονείς τους με τις ολονύχτιες συζητήσεις που ανοίγουν με τους αόρατους, φανταστικούς τους φίλους, οι οποίοι αποδεικνύονται καθόλου φανταστικοί και καθόλου φίλοι, ιδού το βάλσαμό σου: στο Lights Out, το νέο μεταμεσονύχτιο δώρο απευθείας απ’ τις μήτρες του εργοστασίου παραγωγής ταινιών τρόμου, που ακούει στο όνομα James Wan, είναι τώρα η μάνα που έχει την (καθόλου) φανταστική (και καθόλου) φιλενάδα, και το πιτσιρίκι αυτό που παθαίνει τα καραφρικαρίσματα. Πέρα απ’ αυτήν την αντιστροφή των ρόλων πάντως (ή, αν προτιμάς, αυτό το μεθύστερο του τι θα γινόταν αν ένα απ’ αυτά τα πιτσιρίκια που λέγαμε, μεγάλωνε κι έκανε οικογένεια), άλλη αλλαγή στη φόρμουλα μην περιμένεις: όταν οι εντελώς αποπροσανατολισμένοι ήρωές μας κοιτάνε στη ντουλάπα ακούγεται ένα μπου, όταν τα φώτα σβήνουν κάτι καραδοκεί στη γωνία, κι όταν περάσει το 60λεπτο κάποιος θα βρει την πάναπλη λύση και το σκορ θα γυρίσει.
Επίσης στις αίθουσες:
Illegitim / Σονάτα σε Κλειστό Δωμάτιο
Ένα οικογενειακό δείπνο παίρνει απρόσμενη τροπή όταν η διαμάχη για την πεισματική άρνηση του πατέρα να αποδεχτεί την άμβλωση ως ηθικό δικαίωμα, οδηγεί σε μια αποκάλυψη που εγκυμονεί πολλαπλές εκπλήξεις. Δραματική ταινία του Adrian Sitaru σε σενάριο του ιδίου και της Alina Grigore, με τους Adrian Titeni, Alina Grigore και Robi Urs, παραγωγής 2016 σε διανομή της Seven Films.
Les Souvenirs / Αναμνήσεις
Φαροφύλακας ετών 23 εγκαταλείπει το πόστο του για να πάει να βρει τη γιαγιά του που το ‘χει σκάσει απ’ το γηροκομείο και τον περιμένει στη γενέτειρά της να του διηγηθεί τα νιάτα της να της τα κάνει βιβλίο. Δραματική κομεντί του Jean-Paul Rouve σε σενάριο του ιδίου (από βιβλίο του David Foenkinos), με τους Michel Blanc, Annie Cordy και Mathieu Spinosi, παραγωγής 2014 σε διανομή της Neo Films.
Ma Ma
Πληγωμένη γυναίκα ξεπερνά την τραγωδία της αγκαλιάζοντας την οικογένεια και τους φίλους της με αναγεννημένη ολόθερμη αγάπη. Υποψήφια για τρία Goya δραματική ταινία του Julio Medem σε σενάριο του ιδίου, με τους Penelope Cruz, Luis Tosar και Asier Etxeandia, παραγωγής 2015 σε διανομή της Seven Films.
Pionery-Geroi / Ηρωικοί Πιονέροι
Πετυχημένη τριαντάρηδες με καλές παπακαλιατικές δουλειές στη Ρωσία, αναπολούν τις εποχές της ΕΣΣΔ, που τα όνειρα ήταν δωρεάν κι η ευτυχία δεν μετριόταν με υλικά αγαθά. Δραματική κομεντί της Natalya Kudryashova σε σενάριο της ιδίας, με τους Natalya Kudryashova, Darya Moroz και Aleksey Mitin, παραγωγής 2015 σε διανομή της Weird Wave.
