Με αφορμή το 2nd THESSALONINK International Tattoo Convention, ο Γιώργος Μαυρίδης του World Party μιλάει -όχι μόνο για τατού - στην Κωνσταντίνα Ξηροκώστα.
Εκδότης του ιστορικού φανζίν Rollin Under, ιδιοκτήτης του ομώνυμου δισκάδικου, εγκέφαλος της Lazy Dog Records, ιδρυτής του Mic.gr και πλέον συγγραφέας, ο Μπάμπης Αργυρίου μιλά στον Θεοδόση Μίχο για όλα τα κεφάλαια μιας ζωής «χαμένης» στη μουσική.
Ξεκινάει σήμερα η τελευταία εβδομάδα προβολών στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης. Η Κωνσταντίνα Ξηροκώστα είδε ταινία με θέα στον Θερμαϊκό και μεταφέρει τις εντυπώσεις της.
Δύο κορυφαίοι πολιτιστικοί θεσμοί, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης ενώνουν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας μια εναλλακτική, κι άκρως οικονομική, πρόταση ψυχαγωγίας.
Ένα μεσημέρι που ο ήλιος ζέσταινε όλη την Αθήνα, ο Φίλιππος Κουτσαφτής εξήγησε στον Θεοδόση Μίχο γιατί η Αγέλαστος Πέτρα και η νέα του ταινία, Αρκαδία Χαίρε, είναι για τον ίδιο, πρώτα και πάνω απ' όλα δύο περιπετειώδη ταξίδια με προορισμό τη γνώση.
Και μιλάει στη Λίνα Ρόκου για τους αμανέδες που τραγουδούσε στον Στέλιο Καζαντζίδη, για το πιάνο του Ωνάση που πετάχτηκε στη θάλασσα και για το οιδιπόδειο με τη μάνα του.
Ο σκηνοθέτης Michael Galinsky μιλάει στην Popaganda για το συγκλονιστικό Who Took Johnny, που ο «πολύς» John Waters χαρακτήρισε ως μία από τις 10 καλύτερες ταινίες του 2014. Απόψε προβάλλεται στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Η σκηνοθέτης Στρατούλα Θεοδωράτου μιλά στην Popaganda για το ντοκιμαντέρ της, «Ψάρι στο βουνό», με το οποίο θέλει να κάνει τον θεατή να αναλογιστεί τι είναι αυτό που προκάλεσε την κατάσταση στο Πέραμα.
Η Αμφίπολη, το ΕΜΣΤ που δεν άνοιξε, η κυρία Κλούνει στην Αθήνα, το μπάχαλο στο Εθνικό Θέατρο, ο Σάκης Ρουβάς και μερικές επιτυχημένες παραστάσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Λίγο πριν εμφανιστεί στο Σταυρό του Νότου, ανακαλεί μεταξύ άλλων μία μυσταγωγική ανατολή στην κορυφή του όρους Σινά αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί με τίποτα «ένα σίριαλ με δύο ντετέκτιβ» που έβλεπε φανατικά μέχρι πρόσφατα.
Πέντε πρωτάρηδες δημιουργοί έφεραν τα κινηματογραφικά ντεμπούτα τους στη Θεσσαλονίκη, συνθέτοντας ένα πολύχρωμο μωσαϊκό που εκτεινόταν απ’ το ευθύβολο νουάρ ως το αφαιρετικό βίντεο αρτ κι απ’ το ρομαντικό ρετρό ως το ψυχολογικό θρίλερ.
Αν είχε κανείς αμφιβολία ότι ο Στάνκογλου μπορεί να γεμίσει την οθόνη απλά και μόνο με το να στέκει μπρος στην κάμερα, η πολύπαθη ταινία του Γιάννη Φάγκρα έρχεται για να τη σβήσει. Κρίμα που δεν καταφέρνει και πολλά περισσότερα απ’ αυτό.
Στον ωκεανό μουδιαστικής μετριότητας που γεμίζει εξ ορισμού τα προγράμματα των κινηματογραφικών φεστιβάλ, δεν υπάρχει πιο χρήσιμο και σημαντικό πράγμα απ’ τις πολύ κακές ταινίες. Τις πολύ κακές όμως.
Με εϊτίλα απλωμένη σα χρυσόσκονη στο κάδρο του, και μπόλικες αναφορές στις κινηματογραφικές του αγάπες, ο Γιάννης Βεσλεμές σε ταξιδεύει αγκαλιά με παρανόμους και ξενύχτες στην ιδιότυπη Χώρα των Θαυμάτων που ήταν η Αθήνα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Μια επίσκεψη στη ΔΕΘ τις δεκαετίες '60 και '70 χαζεύοντας τρακτέρ και πίνοντας μαύρη μπύρα συνοδεύοντας πολλά χοντόγκ,
ισοδυναμούσε με μια επίσκεψη στη Ντίσνεϊλαντ της νέας Ζωής.