Γεννήθηκα στην Ερεσσό της Λέσβου, αλλά μεγάλωσα στη Μυτιλήνη, στον απόηχο του εμφυλίου. Θεωρώ ότι ακόμα ζούμε τις συνέπειές του, όπως ήταν τα μπλε, τα πράσινα, τα κόκκινα «καφενεία».
Η γυναίκα μου με κοροϊδεύει γιατί πήγα δημοτικό στο παρθεναγωγείο της Μυτιλήνης. Εκείνα τα χρόνια πήγαιναν και τα αγόρια σε παρθεναγωγεία. Τα γυμνάσια χωρίζονταν σε αρρένων και θηλέων. Δεν ήταν εύκολο να πλησιάσουμε τις κοπέλες. Φορούσαμε πηλίκια με κουκουβάγια που είχαν επάνω τον αριθμό του καθενός μας. Κάθε βράδυ στις 6 έβγαινε παιδονόμος και έβλεπε ποιος ήταν ακόμα έξω από το σπίτι του. Αν έβρισκε κάποιον, έπεφτε αποβολή. Έτσι δημιουργήσαμε το δικό μας «κρυφό σχολειό» πηγαίνοντας κρυφά σινεμά με τη βοήθεια φίλων που μας έβαζαν από άλλη πόρτα.
Ήταν δύσκολα χρόνια και αυτός ήταν ο λόγος που δημιουργήθηκε αστυφιλία. Στην Αθήνα ήταν όλα πιο ελεύθερα, αν και η διασκέδασή μας δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα σινεμά.
Στον κινηματογράφο μπήκα από 17 χρόνων. Γνωριζόμασταν οικογενειακά με τον Φίνο και μια μέρα που ήμουν ακόμα στη δραματική σχολή, μου ζήτησε να περάσω από το στούντιο, κάπου στη Ψαρών, στο Μεταξουργείο. Εκεί με σύστησε στον Δαλιανίδη προτρέποντάς τον να μου δώσει έναν ρόλο για δοκιμή. Έτσι ξεκίνησα στην ταινία «Ο εγωισμός». Ακόμα θυμάμαι τα λόγια, αν και είχα απερίγραπτο άγχος που έχει αφήσει τα σημάδια του μέχρι σήμερα. Παράλληλα με το σχολείο πήγα σε δραματική σχολή, αρχικά στου Κατσέλη και ολοκλήρωσα στου Μιχαηλίδη.Ήταν βασική προϋπόθεση να αποφοιτήσω για να πάρω την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.
Εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε ενδυματολόγους, παρά μόνο σε ιστορικές ταινίες. Φορούσαμε δικά μας ρούχα που τα είχε εγκρίνει ο σκηνοθέτης. Έτσι, όταν φεύγαμε από το σπίτι, παίρναμε μαζί 2-3 κρεμάστρες με ρούχα περιμένοντας το αυτοκίνητο του στούντιο που μας πήγαινε στα γυρίσματα. Ήμασταν όμως όλοι συνεπείς. Αν κάποιος καθυστερούσε, όσο ταλαντούχος και να ήταν, χανόταν από τη δουλειά.
Για χρόνια δούλευα με αποκλειστικά συμβόλαια. Στην αρχή, για τρία χρόνια με τον Φίνο, μετά για άλλα τρία με Δαμασκηνό-Μιχαηλίδη, μετά με Καραγιάννη, χωρίς να έχω ελευθερία επιλογών. Στο μεταβατικό διάστημα από τη μια εταιρεία στην άλλη, λειτουργούσα πιο ελεύθερα βγάζοντας ταινίες επιλογής μου, όπως το «Εκείνο το καλοκαίρι» σκηνοθετημένο από τον Βασίλη Γεωργιάδη, τον σημαντικότερο σκηνοθέτη που δούλεψα και επηρέασε την αισθητική μου.
Σε κάθε ταινία ζούσα πολύ έντονα τη διαδικασία του γυρίσματος, χωρίς να έχει σημασία ό,τι συνέβαινε από το τέλος και μετά. Αυτά αφορούσαν παραγωγούς και σκηνοθέτες που ζητούσαν την επιτυχία, κάτι που για μένα σχετιζόταν μόνο με τον βαθμό που θα έφτανα να νιώσω υποκριτικό δέος παίζοντας έναν ρόλο. Έχω υποδυθεί και ρόλους κακών, αν και ήταν της μόδας τα «καλά παιδιά». Μάλιστα, είχε βγει «μανιφέστο» στον χώρο μας που έλεγε «Μην παίξεις ποτέ κακούς γιατί δεν θα σε χωνεύει ο κόσμος». Τελικά, υποδύθηκα ρόλους κακών που απέρριπταν άλλοι συνάδελφοι κι έγινα αγαπητός στο ελληνικό κοινό.
Η Μπέτυ Ντέηβις έχει πει ότι στον κινηματογράφο δίνεται η δυνατότητα στον φακό να πλησιάσει πολύ κοντά στα μάτια μας και να καταλάβει ο θεατής ποια είναι πραγματικά η ψυχή μας. Όσο λοιπόν υποδυόμουν κακούς, τόσο ανέβαινε η αμοιβή μου, ενώ άκουγα πολλά από τον κόσμο, όπως «δε ντρέπεσαι;», «τι είναι αυτά που έκανες στην κοπέλα;», «Φτου σου να χαθείς» κ.ά. Έκανα όμως και ρόλους καλών γιατί δεν ήθελα να μείνω σε ένα πράγμα. Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν πιο αγνοί θεατές , ενώ σήμερα, με την τηλεόραση αποκτήσανε πιο υψηλή αίσθηση κριτικής. Έτσι, αν επιλέξεις μια σημερινή γιαγιά να παίξει έναν ρόλο, θα αποδώσει καλύτερα από μια γιαγιά εκείνων των χρόνων.
Πολλές ταινίες μου δεν είχαν χαρούμενο τέλος, σε αντίθεση με άλλες ταινίες του παλιού κινηματογράφου. Θα έλεγα ότι το happy end είναι συστατικό μιας ιστορίας για όσους δυσκολεύονται να αποδεχτούν την πραγματικότητα. Πάντως, είτε πρόκειται για καλό ή για κακό τέλος, σημασία έχει να είναι αληθινό τόσο στη δημιουργία όσο και στην ερμηνεία.
Η ταινία «Εκείνο το καλοκαίρι» έγινε με έναν χρόνο διαφορά από το Lovestory, επίσης μεγάλη επιτυχία και με παρόμοια υπόθεση. Παρόλο που δεν έχουν happy end, παραμένουν διαχρονικές. Στη γνωστή σκηνή με την κατάδυση, βούτηξα ο ίδιος. Για αρκετά χρόνια ήμουν δύτης. Όσο καιρό παίζαμε με τη Ναθαναήλ, δεν είχαμε φιλικές σχέσεις. Αργότερα γίναμε φίλοι και είδα ότι είχαμε πολλά κοινά. Επίσης, έπαιξε εξαιρετικά και η μικρή Ρούλα Χριστοπούλου. Ήταν μια αξιόλογη ηθοποιός και σήμερα είναι μια αξιόλογη κυρία. Μεγαλώνοντας πήγε σε δραματική σχολή, αλλά δεν ακολούθησε το επάγγελμα γιατί παντρεύτηκε τον μακαρίτη και παλιό ποδοσφαιριστή τον Γιάννη Κυράστα.
Θα σας πω μια ιστορία που δείχνει πόσο «χάρτινα» είναι όλα:
Ο σημερινός κινηματογράφος δεν έχει σχέση με αυτόν που ξέραμε, αλλά διακρίνω σκηνοθετικά ταλέντα, όπως τον Λάνθιμο, ενώ στον Παπακαλιάτη βλέπω μια δημιουργική τελειότητα. Ο κόσμος όμως έφυγε από τις αίθουσες. Κάποιοι που φόρεσαν μια ταμπέλα με τη λέξη «κουλτούρα» λοιδορούσαν τον πετυχημένο κόσμο του ελληνικού σινεμά.
Οι γυναίκες είναι πιο εκδηλωτικές όταν είναι σε ομάδες. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις εκδήλωσης θαυμασμού, αλλά προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση όταν με βρίσκουν στον δρόμο γυναίκες μεγάλης ηλικίας (ίσως και μεγαλύτερές μου) και μου λένε «Πώς έγινες τώρα; Εμείς, παρόλο που μεγαλώσαμε, είμαστε κοριτσάκια μπροστά σου». Νομίζουν ότι επειδή σε βλέπουν σε ταινίες 50 χρόνων, δεν έχεις δικαίωμα να μεγαλώσεις.
Πάντα μου άρεσε να ψάχνω και να βρίσκω κάτι πολύτιμο. Αν δεν γινόμουν ηθοποιός, θα γινόμουν ανασκαφικός αρχαιολόγος. Στην πορεία ασχολήθηκα και με πολλά αρχαιολογικά ντοκιμαντέρ. Είναι μεγάλη υπόθεση να ανακαλύπτεις, μέσα από ένα αντικείμενο, πώς ζούσε κάποιος άνθρωπος, πώς έκανε ένα φαγητό ή ένα εργαλείο πριν 2.000 χρόνια. Φεύγει η φαντασία σου.
