Μετά από εφτά χρόνια ασταμάτητου ταξιδιού, έχοντας τραβήξει χιλιάδες φωτογραφίες, αποφασίζει να σταματήσει στο Ρέθυμνο. Σαράντα ετών πια. Τον βρήκα ένα απόγευμα στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου ενώ έπινε τσάι και άκουγε Nick Cave.
O Kiril Svrakov στο σπίτι μου στο Ρέθυμνο.
Ναμίμπια στην πόλη Opuwo. 12.000 κόσμος. Η πόλη είναι αρκετά μικρή, έχει έναν κεντρικό δρόμο και μερικά δρομάκια στη μέση του πουθενά. Στην μικρή αυτή πόλη που έχει ένα σουπερμάρκετ και ένα βενζινάδικο θα συναντήσεις τρεις διαφορετικές φυλές. Κάθε μία φυλή έχει την δική της ιδιαίτερη εμφάνιση. Μια μέρα ψώνιζα στο σουπερμάρκετ και μπήκαν μέσα κάποιες γυναίκες απ’ την φυλή Himba, γυμνές. Φαντάσου την εικόνα! Γυμνές τύπισσες στο διάδρομο μπροστά στα πακέτα ρυζιού και τα μπουκάλια coca- cola. Ενώ ήταν η σειρά μου να πληρώσω παραχώρησα τη θέση μου και άρχισα να τις φωτογραφίζω ενώ ψώνιζαν.
Φαγητό στην Ιαπωνία και το Βιετνάμ. Οι Ιάπωνες είναι τελειομανείς σε όλα, όπως και στο φαγητό. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μια μέρα έφτιαχναν ελληνικό σουβλάκι καλύτερο απ΄ της Ελλάδας. Το αγαπημένο μου φαγητό λέγεται Okonomyaki. Στο Βιετνάμ βρίσκεις τους πιο προσαρμοστικούς ανθρώπους. Τόσο πρόθυμους να σε εξυπηρετήσουν και να σου δείξουν τα καλύτερα μέρη για φαγητό. Εκεί μπορούσα να τρώω δέκα φορές τη μέρα χωρίς να νιώθω ότι θα εκραγώ στο τέλος.
Μπορεί να είναι κλισέ αλλά δεν βρήκα πιο ερωτική πόλη από το Rio De Janeiro. Δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου να περιβάλλομαι από τόσο πάθος! Είναι πραγματικά στην ατμόσφαιρα. Περπατούσα στους δρόμους και έβλεπα ζευγάρια να φιλιούνται όπως στις πιο παθιασμένες σκηνές του κινηματογράφου και για αυτούς ήταν ένα συνηθισμένο φιλί. Στο Rio οι άνθρωποι είναι τόσο διαχυτικοί ακόμα και με τους ξένους. Ρωτάς κάτι και αμέσως σε αγγίζουν, σου πιάνουν το χέρι, λες και γνωρίζεστε από παλιά. Ανυπομονώ να ξαναπάω.
2200 μέρες ταξιδιού. Περίπου 400 διαφορετικά κρεβάτια. Δύσκολο να περιγράψω την αίσθηση του να ξυπνάς τόσο συχνά σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες και να περιβάλλεσαι από τόσο διαφορετικές εικόνες. Σπάνια έβρισκα αυτό που λένε άνεση. Κοιμήθηκα στο πάτωμα ενός Τζαμιού στο Ιράν. Σε ένα σπίτι 200 χρόνων στην Παλαιστίνη. Στο Εθνικό πάρκο στη Μαλαισία. Σε ένα καραβάκι κοντά στα νησιά San Cristobal στη Βενεζουέλα όπου άνοιξα τα μάτια μου την ώρα που ξημέρωνε και είδα δελφίνια να παίζουν τριγύρω. Στη Νότια Αφρική σε μια σκηνή όπου δεν έκλεισα μάτι όλη τη νύχτα. Ήμουν τρομοκρατημένος από τον βρυχηθμό των λιονταριών που αν και ήταν αρκετά μακριά ακούγονταν σα να ήταν μέσα στη σκηνή. Αξέχαστη και η εικόνα του παγόβουνου που επέπλεε ένα πρωί στην Ανταρκτική.
Η γυναίκα με το λευκό μάτι από τις Φιλιππίνες. Ταξίδεψα μέχρι εκεί τρεις φορές για να την βρω. Είχα δει το πρόσωπό της στις εικόνες ενός φωτογράφου από τις Φιλιππίνες και τρελάθηκα! Είχε κάτι μαγικό και απόκοσμο. Έστειλα mail στον φωτογράφο να μου πει που μπορώ να την βρω αλλά δεν φάνηκε πρόθυμος να μου πει. Έψαξα που ήταν η αγορά που είχε τραβήξει τη φωτογραφία και πήγα. Την τρίτη φορά την είδα μπροστά μου και δεν το πίστευε ότι ταξίδεψα από την άλλη άκρη για να την βρω. Αυτή η εικόνα είναι σίγουρα πολύ ξεχωριστή για μένα.
Στην Κρήτη έμεινα για δέκα μήνες αλλά θα ξαναγυρίσω. Το ταξίδι μου τελείωσε στην Κρήτη κάπως τυχαία. Είχα αποφασίσει ότι ήταν καιρός να σταματήσω αλλά δεν ήξερα που. Φτάνοντας στο νησί βρήκα τρία βασικά στοιχεία που με έκαναν να το αγαπήσω αμέσως και ιδιαίτερα το Ρέθυμνο. Ζέστη, θάλασσα, καλό φαγητό. Ήθελα μια ήρεμη μικρή πόλη να ξεκουραστώ. Έκανα πραγματικούς φίλους στο Ρέθυμνο. Τώρα από τη Nεα Υόρκη τσεκάρω στο internet τον καιρό και μου ‘ρχεται να τρελαθώ! Ξέρω ότι θα γυρίσω πίσω ακόμα κι αν πρέπει να μείνω εδώ για λίγο και να μαζέψω χρήματα. Δεν φαντάζομαι τη ζωή μου στη Νέα Υόρκη. Οι ρυθμοί είναι τραγικοί, όλα μου φαίνονται υπερβολικά και ψεύτικα. Στο Ρέθυμνο άνοιγα την πόρτα κι έπεφτα στη θάλασσα!
Περισσότερες εικόνες στο www.waygoer.com
