Το Enter του Δημήτρη Καραντζά: «Να σταματήσουμε να φαντασιωνόμαστε, πρέπει να ζήσουμε ξανά, να αντισταθούμε».

 «Θα ευχόμουν να ξεχάσουμε σύντομα την εποχή της «καραντίνας» και να φαντάζει σαν μια πολύ παροδική (αλλά βέβαια πολύ μαύρη σελίδα) της ιστορίας. Τα ερεθίσματα ήταν ελάχιστα – όπως ελάχιστα είναι αυτά που έχουμε αυτή την περίοδο: Πως το ελάχιστο μιας καθημερινής ζωής που ζούμε όλοι μας αποκτά φαντασιωτικές διαστάσεις, αυτός ήταν ο πυρήνας της σκέψης. Εν αντιθέσει με τις φωνές που αντιμετωπίζουν την καραντίνα ως λάιφσταϊλ και περίοδο ενδοσκόπησης και «εκπαίδευσης», η καραντίνα είναι μια φρικτή, άγονη, βίαιη, ανέμπνευστη, στείρα διαδικασία στην οποία χρειάζεται μια ισχυρή αντίσταση. Αυτό συμβαίνει και με τον ήρωα της «ταινίας», ζώντας στον υποχρεωτικό εγκλεισμό αντιστέκεται μέσα από τη φαντασία και τη λαχτάρα του. Φαντασιώνεται ότι συναντάει ανθρώπους, ότι ταξιδεύει σε μέρη, ότι πηγαίνει σε αίθουσες κινηματογράφου, ότι μιλάει στους από πίσω. Κρατάει ζωντανό ένα κομμάτι που δεν πρέπει να πεθάνει, περνώντας κι αυτός την ίδια στεγνή καθημερινότητα που περνάμε όλοι. Είχε τρομερό ενδιαφέρον να βρεις τα κάδρα, τους χρόνους, τις αποφάσεις για το πώς αποδίδεις τη φαντασίωση, πώς την ακυρώνεις, σε ένα μέσο που δεν γνωρίζω, αλλά με ελκύει χρόνια και στο οποίο υπήρξε πολύτιμη η συμβολή του φίλου Γιάννη Καραμπάτσου ως προς την κινηματογράφηση, το μοντάζ και πολλά πολλά άλλα. Και βέβαια σημαντική σ’ αυτή την εξερεύνηση και η φαντασία και ο διάλογος με τον συνεργάτη μου Αινεία Τσαμάτη, που ήταν και ο ερμηνευτής αυτής της «φαντασίωσης».

Υ.Γ: Να σταματήσουμε να φαντασιωνόμαστε, πρέπει να ζήσουμε ξανά, να αντισταθούμε, να κάνουμε κάτι  για να σταματήσει να δαιμονοποιείται- όπως πάει να γίνει – η συνύπαρξη σε αίθουσες τέχνης, μιας και η συνύπαρξη σε όλα τα άλλα δημόσια μέρη θα συνεχιστεί κανονικά. Και το (δυστυχώς) αυτονόητο μήνυμα στην πολιτεία από όλους τους καλλιτέχνες και τους εργαζόμενους στον τομέα της τέχνης – ΔΕΙΤΕ ΜΑΣ.»