Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι

Θα έδινα όλα τα πλούτη που τα χρόνια έχουν συσσωρεύσει
Το αργό αποτέλεσμα της φθοράς της Ζωής
Για να είμαι μια φορά ακόμη μικρό παιδί
Μια λαμπρή καλοκαιρινή ημέρα
(Lewis Carroll)

«Να ζήσουμε με ζαβολιές. Δεν βρίσκω άλλη λέξη. Ζαβολιές». (Ρ. Μπαρτ)

Μια κρίσιμη νύχτα ή μια νύχτα σαν όλες τις άλλες, ένα όνειρο ή ένα ξύπνημα. Η Πτώση σ’ έναν άναρχο, επικίνδυνο και συναρπαστικό κόσμο, όπου η συνοχή του ατόμου διαλύεται σε κάθε παφλασμό των κυμάτων κι ο Χρόνος κινείται καταπώς του αρέσει, όπου βασιλεύουν η επανάσταση στη λογική και η αναζήτηση της ανέφικτης ελευθερίας, όπου η ύπαρξη αναγνωρίζεται μόνο μέσα στον καθρέφτη του βλέμματος των Άλλων και ο έρωτας γίνεται η γλώσσα που πλάθει την αλήθεια των πραγμάτων.

Η Αγγελική Παπαθεμελή και η Σοφία Κορώνη, με αφετηρία την αναρώτηση «Περί αλήθειας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια» του Φ. Νίτσε, ταξιδεύουν μέσα απ’ τ’ αφρισμένα «Κύματα» της Β. Γουλφ και ακολουθούν την Αλίκη του Λ. Κάρολ «Μέσα από τον Καθρέφτη», προς μια «Χώρα των Θαυμάτων» όπου οτιδήποτε μπορεί να συμβεί. Οι δυο τους ενσαρκώνουν από κοινού μια σύγχρονη Αλίκη και στήνουν ένα ενήλικο παιχνίδι ψηλαφώντας τα όρια της πολλαπλής πραγματικότητας και του ονείρου.

Σε μια πορεία αναζήτησης της Αλίκης για την Αλίκη, με μοναδικό σύντροφο και συνομιλητή τον κατακερματισμένο εαυτό, εισχωρούν στο σύμπαν της Βιρτζίνια Γουλφ όπου η βιωμένη εμπειρία αναπαράγεται στη μόνη έγκυρη πραγματικότητά της: στη συνειδησιακή ροή της, και γίνεται πλέον ποίηση της ζωής.

Η Σοφία Κορώνη και η Αγγελική Παπαθεμελή ενώνουν την πολύχρονη θεατρική εμπειρία τους με την πρωτότυπη μουσική του Θάνου Ανεστόπουλου από τα Διάφανα Κρίνα και υπό την κινησιολογική κατεύθυνση της Αγγελικής Στελλάτου, συνθέτουν μια παράσταση που με ένα κλικ εκτός κανονικότητας -ή αλλιώς με ένα κλικ εντός μας- μας συνοδεύει στο λαβύρινθο του Εγώ, σε μια γοητευτική περιπλάνηση. Ένα κυνήγι θησαυρού για έναν κόσμο που αποκτά νόημα χάνοντάς το, για μια ταυτότητα που αποκαλύπτεται μόνον αφού την εκδυθείς, για μια νικητήρια θέση μαζί με τους άλλους, μέσα στο παζλ του αχανούς σύμπαντος, μέσα στα όρια του χρόνου που μας αναλογεί, κάτω απ’ το ανελέητο τικ τακ του ρολογιού.