Όσα μου έμαθε ο Διάολος

9 ακριβώς. Ο Σατανάς είναι πάντα στην ώρα του. Συνεπής στα ραντεβού του. Έξι κορίτσια ανεβήκαμε στο Νoel Etage της οδού Κολοκοτρώνη, σ ένα κινηματογραφικά στρωμένο τραπέζι. Μια μουγκή σερβιτόρα, βγαλμένη από κόμιξ, μας έβαλε στη θέση μας κι άρχισε να γεμίζει τα ποτήρια με κρασί. Το τραπέζι ήταν στρωμένο για 30 καλεσμένους που θα έκαναν τα πάντα για να φέρουν στην παρέα τον 31ο, τον πιο σημαντικό, τον εκλεκτό καλεσμένο. Tον Σατανά. Φωνές κι ουρλιαχτά άρχισαν να ακούγονται από το πουθενά και μια αβοήθητη, αιματοβαμμένη μα επιβλητική μορφή, πετάχτηκε κατά πάνω μας, και μας συστήθηκε ως οικοδεσπότης. Και το ταξίδι ξεκίνησε.

Ένα ταξίδι στις πιο κρυφές μας σκέψεις, αυτές που δεν τολμούν να ειπωθούν. Ένα ταξίδι στο μέσα μας, στον πιο σκοτεινό μας εαυτό, στον πιο ψεύτη, τον πιο ενοχικό κι ώρες ώρες τον πιο τολμηρό.

-«Θα καταφέρουμε να φέρουμε τον Σατανά στο τραπέζι;».

-«Φυσικά! Εάν μου απαντήσεις, ποιον θεωρείς τον πιο μαλάκα στο τραπέζι. Και για πόσα πιστεύεις πως θα θυσίαζε τον κολλητό του; Κι εάν είχε να διαλέξει ανάμεσα σε ένα αβοήθητο παιδάκι και τον φίλο του, σε ποιον θα έδινε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή;». Αν ο Σατανάς έρθει απόψε, αυτό θα συμβεί χάρη στα δυνατά γέλια που θα τον ξεσηκώσουν. Και χάρη στην ευκολία σου να πεις ψέμματα ή την ανόθευτη, σκληρή αλήθεια. Από το πόσο ειλικρινά θα κοιτάξεις στα μάτια τον διπλανό σου, από το εάν είσαι ικανός να μηδενίζεις την απόσταση που σας χωρίζει. Άλλωστε η καλύτερη ψυχοθεραπεία είναι η τόλμη να βουτήξεις στις πιο σκοτεινές σου σκέψεις. Και να γελάσεις δυνατά με αυτές.

Η Φαίη Βέβη, ως μουγκή σερβιτόρα, συνοδεύει τον Νικόλα Ανδρουλάκη στο «Δείπνο με τον Σατανά».

Ο Νικόλας Ανδρουλάκης είναι ένας από τους πλέον αταξινόμητους, ανερχόμενους καλλιτέχνες της νέας γενιάς. Φέτος ως οικοδεσπότης στο «Δείπνο με τον Σατανά», παρουσιάζει μία παράτολμη θεατρική εμπειρία μεφιστοφελικής κρασοκατάνυξης, όπως την χαρακτήρισε ο ίδιος, που αλλάζει τα δεδομένα της έννοιας διάδρασης, όπως την ήξερε το αθηναϊκό κοινό και γέμιζε όλο το χειμώνα τον χώρο εκδηλώσεων του πολυσυζητημένου Noel με συνδαιτυμόνες -έτοιμους ή ανέτοιμους για ό,τι τους περίμενε. Λίγο μετά την έναρξη του «νηστίσιμου» encore των σατανικών του δείπνων, ο Νικόλας εξηγεί στην Popaganda πώς και γιατί έφερε την πιο μοχθηρή δύναμη του σύμπαντος στις νύχτες μας.

Ποιο είναι το δικό σου αμάρτημα;

Ποιο ήταν το κίνητρο και τι τελικά πέτυχε το Δείπνο; Η πεμπτουσία του σατανά στην καθημερινότητα είναι όσα ωραιοποιούμε με δόλο, αθώο ή μοχθηρό. Το στάδιο του φιλτραρίσματος κάθε αυθόρμητης σκέψης και πράξης μας, όμορφης ή απαίσιας, για λόγους ασφάλειας κι αποδοχής. Έτσι αποφάσισα να προκαλέσω τα όρια τα δικά μου και του κοινού. Σε μια τελετή βουτιάς στο ψέμα και την αμαρτία. Με πρόφαση ένα δείπνο. Όπως μαζεύονται οι μεγάλες παρέες κι οι φαμίλιες, στις πιο σημαντικές και ιερές περιστάσεις. Με αγάπη. Αλλά και συγκεκαλυμένα ψεύδη κι ενοχές και απωθημένα. Κι απλώς στο δικό μας δείπνο πάνε όλα κατά διαόλου. Ομοιοπαθητικά. Επίτηδες. «Για πλάκα». Κι έτσι λέγονται όσα σκεφτόμαστε και δε λέμε. Και συμβαίνουν όσα φαντασιονόμαστε και δεν κάνουμε. «Στα ψέματα». Μόνο έτσι χαϊδεύεις την αλήθεια στα σπλάχνα σου.

Κάθισε ποτέ ο διάολος στο σατανικό τραπέζι του Noel; Άγνωστοι κάθε ηλικίας στο δείπνο κατέληξαν γνωστοί, πιθανώς για πάντα, κάποιοι αντάλλαξαν καυτά φιλιά, κάποιοι άλλοι μπουνιές στην κοιλιά, κάποιοι αλληλοκατηγορήθηκαν από μοιχεία μέχρι κτηνοβασία, τέθηκαν διλήμματα ζωής ή θανάτου, πιάτα έσπασαν, ωμά κεφάλια ζώων σιγοψήθηκαν πάνω από εκκλησιαστικό μανουάλι, ντους με κρασιά πολλά, χοροί πάνω στο τραπέζι με απρόσμενες καταλήξεις, αληθινές εξομολογήσεις και κυρίως γέλιο, αληθινό, πηγαίο, ακατάλληλο, καθαρτικό. Εσύ τι λες; 

Ποια είναι τα όρια των Αθηναίων του σήμερα; Τα όρια είναι κάτι πολύ σχετικό. Αυτό που ένιωσα είναι ότι αν έχεις αληθινά,ευγενή κίνητρα και δεν είσαι μαλάκας, οι θεατές αποδέχονται τον κώδικα. Και σιγά σιγά, συναγωνιστικά, σαν σκανταλιάρικα παιδιά, αφήνονται στο ψυχοθεραπευτικό μακελειό. Το έχουμε ανάγκη. Κι ό,τι γίνει. Αρχικός μου στόχος ήταν κάποιοι να έρθουν άγνωστοι και να καταλήξουν εραστές ή φίλοι και μερικές «ιερές» φιλίες ή δεσμοί χρόνων να φτάσουν στα όριά τους. Συνέβησαν όλα τα παραπάνω και νιώθω περήφανος γι’ αυτό. Οι Αθηναίοι ψάχνουν το κάτι διαφορετικό ακόμη κι όταν δεν το ξέρουν. Είναι τεμπέλικη δικαιολογία το «Αυτά είναι για το εξωτερικό». Ηλικιωμένοι έγιναν ξανά παιδιά. Και νέες και ωραίες απελευθέρωσαν την πιο απενοχοποιημένη γοητεία τους. Το σημαντικό είναι η ευφορία κι η γαλήνη μετά. Τη βιώνω κι εγώ προσωπικά. Έχει άλλωστε ομοιόσταση ο νους μας. Όπως το σώμα. Σκαλίζοντας το πιο σκοτεινό μας άκρο, γεννιέται η ανάγκη για το πιο φωτεινό να επέμβει.

Τι συμβαίνει όταν αναλαμβάνεις να κάνεις παραβατικά πράγματα στην τέχνη; Η τέχνη ήταν, είναι και θα είναι κάτι που μας ψυχαγωγεί πρωτίστως και -ίσως- μας ερεθίζει να βρούμε λίγο καλύτερες ερωτήσεις στις μεγάλες απαντήσεις της ζωής, με τις οποίες παίζουμε πασιέντζα στα τυφλά. Για εμένα η συνεχής αναζήτηση πρωτόγνωρων εγχειρημάτων έκφρασης είναι ένα ρίσκο, δίχως το οποίο βαριέμαι. Ένας ακόμη Άμλετ, λίγο καλύτερος ή λίγο χειρότερος από τους προηγούμενους και τους επόμενους δεν είναι μια καλλιτεχνική διαδρομή που χορταίνει τα κίνητρα για τα οποία καταπιάνομαι με το αυτοτιμωρητικό στοίχημα αυτής της δουλειάς.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Τον Απρίλη θα παίξω στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, στην παράσταση Lolita Reversed,ενώσχεδιάζω ένα καινούριο ταινιάκι στα πλαίσια του Eurowhisper, δύο χρόνια μετά το In case I don’t die. Θα είναι μια «ερωτική» επιστολή στην Άγκελα Μέρκελ. Με τρυφερό χιούμορ και σκληρές αλήθειες. Δε γίνεται να τα λέμε όλα έμμεσα και αλληγορικά μέσω της τέχνης μας. Πιστεύω πολύ στην υποχρέωση να κάνουμε ό,τι μπορούμε ως Ευρωπαίοι πολίτες για να σώσουμε ό,τι μπορούμε από τη μοίρα μας. Του χρόνου σκοπεύω να σκηνοθετήσω ένα σχετικά άγνωστο κι όμως σπουδαίο αντιπολεμικό γραπτό του Σαρτρ καθώς κι ένα δικό μου θεατρικό έργο. Φίλοι μου λένε ότι πρέπει να συμβεί και μία συνάντηση με τον Θεό, να ρεφάρω την εμφάνιση του διαόλου. Θα δούμε. Μπορεί να έχει έρθει το τέλος του κόσμου ως τότε. Έχω πληροφορίες απ’ το αφεντικό.