Μαρτυρία: Ο φόβος, η θλίψη, η ελπίδα από μια γιατρό που μάχεται τον κορονοϊό στο «Σωτηρία»

Αυτή τη χρονιά, η Μεγάλη Εβδομάδα δεν μοιάζει με καμία άλλη στο παρελθόν. Για όλους μας, είναι μια πορεία δύσκολη και μοναχική, με μεγάλο λυτρωτικό ζητούμενο την καταπολέμηση του κορονοϊού, που εισέβαλε τόσο αιφνιδιαστικά και αδιάκριτα στην καθημερινότητα μας με αποτέλεσμα να βιώνουμε πρωτοφανείς και δύσκολες καταστάσεις που έχουν ενσκήψει, σε όλο τον κόσμο.

Και όσο οι πολίτες μένουν στο σπίτι διατηρώντας τη σωματική αλλά όχι κοινωνική απόσταση με τα αγαπημένα τους πρόσωπα, στα νοσοκομεία οι «στρατιώτες της πρώτης γραμμής» εξακολουθούν να εφημερεύουν για ένα ακόμη Πάσχα, άγρυπνοι και χώρια από τους δικούς τους ανθρώπους.

“Αν και συνηθισμένοι για πολλά χρόνια τώρα, οι γιορτινές ημέρες που για τους υπόλοιπους είναι ώρες χαράς και ξεγνοιασιάς, για τους επαγγελματίες υγείας έμαθαν να τις θεωρούν μια ακόμη καθημερινή και σκληρή μάχη με την ασθένεια και το θάνατο”, αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Σ. Τσικρικά Πνευμονολόγος, στο Νοσοκομείο “Σωτηρία”, που έχει οριστεί ως νοσοκομείο αναφοράς για covid 19.

Οι «κορονοσκοποί» της υγείας και οι φόβοι τους

 «Φέτος, που η ατελεύτητη μάχη κατά του κορονοϊού δίνεται με εντονότερες και δυσκολότερες συνθήκες εργασίας, όλοι μας παραμένουμε ως ακλόνητοι «κορονοσκοποί» της υγείας, ανταποκρινόμενοι στο έπακρο στα εξαντλητικά ωράρια, με αμείωτο ζήλο και πείσμα στο καθήκον και αφοσίωση στον όρκο του Ιπποκράτη. Παρόλα αυτά, όσο και αν φαντάζουμε άτρωτοι ή υπεράνθρωποι στα μάτια της πολιτείας ή των υπολοίπων που μας χειροκροτούν από τα μπαλκόνια και εκθειάζουν τον αγώνα μας κατά της ασύμμετρης απειλής του φονικού ιού, μέσα του ο καθένας από εμάς ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά».

Η κ. Τσικρικά εξηγεί ότι δεν είναι μόνο ο φόβος της προσωπικής έκθεσης, «αυτό με τα χρόνια εργασίας έχει ελαχιστοποιηθεί λόγω της διαρκούς επαφής με ανθεκτικά μικρόβια, αλλά κυρίως οι ενοχές για πιθανή μεταφορά του κορονοϊού σε κάποιον στο σπίτι που ανήκει σε ευάλωτη ομάδα. Η αυστηρή υιοθέτηση πρωτοκόλλων αποφυγής διασποράς στον εργασιακό χώρο σε κάποιους έχει βρει εφαρμογή και κατά την επιστροφή τους στο σπίτι πριν αγκαλιάσουν ή φιλήσουν τους δικούς τους ανθρώπους. Η μάσκα εξακολουθεί να κρύβει το χαμόγελο όχι μόνο στο νοσοκομείο αλλά και στο σπίτι”.

Στο άκουσμα ότι συνάδελφοι της βρίσκονται θετικοί στον ιό , όπως λέει, «μια θλίψη φωλιάζει στις ψυχές μας. Γιατί ξέρουμε ότι κανένας δεν περισσεύει. Το άγχος διττό, για την επάρκεια των μέσων ατομικής προστασίας, καθώς και για την άμεση κάλυψη του προγράμματος σε ένα γερασμένο και υποστελεχωμένο δημόσιο σύστημα υγείας το οποίο στη συγκεκριμένη πρόκληση του κορονοϊού κατάφερε να ανταπεξέλθει και να σταθεί επάξια στο ύψος των περιστάσεων παρά τις απαξιωτικές πολιτικές υγείας για πολλές δεκαετίες. Η έλλειψη οράματος για την ανασυγκρότηση της Δημόσιας Υγείας με την διαχρονική υποχρηματοδότηση σε τομείς έρευνας, κλινικής ιατρικής και τεχνολογικής καινοτομίας από τις εκάστοτε ηγεσίες υγείας, οδήγησαν σε μαζική φυγή νέων επιστημόνων στο εξωτερικό προς αναζήτηση καλύτερης ιατρικής εκπαίδευσης και επαγγελματικής αποκατάστασης, καθώς και σε συνολική υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας προς τους πολίτες. Οι επαγγελματίες υγείας κλήθηκαν να εργαστούν σε αντίξοες συνθήκες επαγγελματικής και προσωπικής υποβάθμισης, χωρίς να γίνεται ορατό στους περισσότερους το έργο που παράγουν καθημερινά».

Η ελπίδα και το χαρμόσυνο νέο της Ανάστασης

Η κ. Τσικρικά εκφράζει την αισιοδοξία ότι «το χαρμόσυνο νέο της Ανάστασης δε θα αργήσει να ακουστεί» και οι επαγγελματίες υγείας είναι πεπεισμένοι για αυτό. «Η ανεύρεση του στοχευμένου φαρμάκου και του κατάλληλου εμβολίου αποτελεί την απόλυτη ερευνητική, ιατρική, κοινωνική και οικονομική προτεραιότητα. Στην παγκόσμια διαδικτυακή πλατφόρμα, ιατρικές και ερευνητικές ομάδες συνεργάζονται και ανταλλάσσουν συνεχώς πληροφορίες, όπως και δεδομένα των μελετών των φαρμακευτικών συνδυασμών που ήδη χορηγούνται στους ασθενείς covid 19 με σκοπό να φωτίσουν περισσότερο προς την κατεύθυνση της ορθής θεραπείας και λήψης ιατρικών αποφάσεων».

Το «καύσιμο» των υγειονομικών

Υπογραμμίζει ότι μέχρι να έρθει όμως «η πολυπόθητη Ανάσταση, η μάχη δεν έχει χαθεί. Φαίνεται ήδη ότι στη χώρας μας, η έγκαιρη λήψη μέτρων, η τήρηση στάσης ατομικής ευθύνης των πολιτών και η προσήλωση των επαγγελματιών υγείας στον αγώνα καταγράφουν διαρκείς νίκες κατά του φονικού ιού. Τα παλαμάκια που ακούγονται κατά την έξοδο των ασθενών από τις μονάδες εντατικής θεραπείας και των κλινικών κατά την αποχώρηση τους από το νοσοκομείο, αποτελούν το πολύτιμο κινητήριο «καύσιμο» των εργαζομένων να βρουν την εσωτερική δύναμη για να συνεχίσουν τη μάχη σε όλα τα μέτωπα και από όλα τα επίπεδα παροχής υπηρεσιών υγείας». Κλείνει με μία ευχή: «Να ανταμωθούμε γρήγορα, χωρίς μάσκες και περιορισμούς!».