Μην πυροβολείτε (και) την πιανίστρια
Τους καλλιτέχνες τους συζητάς δεν τους υπερασπίζεσαι. Υπερασπίζονται μόνοι τους, τον εαυτό τους με το έργο τους. Ειδικά για όσους η ποιότητά τους είναι ανάλογη του μεγέθους τους. Όπως συμβαίνει δηλαδή και στην περίπτωση της Monika. Το πρόβλημα με την «Στάλα» είναι ότι δεν είναι καθαρές οι προθέσεις της. Είναι φάρσα ή όχι; Μιμείται διάφορα light ακούσματα του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου ή ειρωνεύεται τ’ αγόρια που ρίχνουν «λεβεντοπενιές»; Ό,τι και να είναι, ένα τραγούδι είναι, 3 λεπτά διαρκεί, θα περάσει. Δεν θα μείνει όπως η ύφεση 8 χρόνια πάνω από τα κεφάλια μας.
Αλλά το ζήτημα παραμένει: γιατί βγάζουμε τόση χολή; Είναι αυτή η φύση των κοινωνικών δικτύων; Σε καμία περίπτωση. Είναι η φύση της ανθρώπινης φύσης; Σε κάθε περίπτωση. Αλλά τώρα μην υπερβάλλουμε. Δεν μπορεί την ίδια ώρα που τσακωνόμαστε για το μνημόνιο, την Ηριάννα, τον Βαρουφάκη, τον Έκτορα Κουφοντίνα και το Survivor, να επιδεικνύουμε την ίδια πυγμή και για ένα άσμα. Δεν είναι για όλα η οργή μας. Ας συγκρατήσουμε λίγες στάλες από το θυμό για εκεί που αξίζει. Κι όσον αφορά το επιχείρημα πως η «Monika ήταν δική μας και τώρα…» αποδυναμώνει την διάθεση για όποιον οχετό. Ρίχνουμε τους δικούς μας ανθρώπους στα σκυλιά;
— ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Γιατί έγινε η Monika ο δικός μας Ed Sheeran;
Πριν δέκα μέρες, μετά το cameo που έκανε στην πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του έβδομου κύκλου του Game of Thrones, ο ανεξήγητα (;) δημοφιλής βρετανός ποπ σταρ Ed Sheeran ανέστειλε προσωρινά το λογαριασμό του στο Twitter μην μπορώντας να διαχειριστεί το ανηλεές διαδικτυακό bullying που δεχόταν ομαδόν από κάθε γωνιά του κυβερνοχώρου και του πλανήτη γη. Μιλάμε για ένα account που ακολουθούν 20 εκατομμύρια άνθρωποι και το οποίο πλήρωσε το τίμημα του να γίνεσαι ξαφνικά (και μάλλον αδικαιολόγητα) σταρ στον καιρό των σόσιαλ μίντια. Ο 26χρονος, headliner στο φετινό Glastonbury μεταξύ άλλων, έχει ρωτηθεί κι αναρωτηθεί στο παρελθόν «για ποιο λόγο ο κόσμος λατρεύει να τον γελοιοποιεί», χωρίς να δώσει ικανοποιητική απάντηση ούτε στους δημοσιογράφους ούτε στον εαυτό του.
Νομίζω, τηρουμένων των αναλογιών, η Monika είναι η δική μας αντίστοιχη περίπτωση.
Εδώ και 3-4 μέρες, με αφορμή το καινούριο της τραγούδι «Στάλα», την πρώτη της κυκλοφορία στον όμιλο της Panik (δισκογραφικό σπίτι της Άννας Βίσση, του Νότη Σφακιανάκη, της Demy και του Stan), η χολή ρέει άφθονη. Επιβεβαιώνοντας ότι η Monika είναι εκείνη που το ελληνικό κοινό «λατρεύει να μισεί». Μέ έναν αυθεντικό fun to hate τρόπο, χωρίς να παρεμβάλλονται πολιτικές προεκτάσεις όπως συμβαίνει π.χ. στην περίπτωση του Διονύση Σαββόπουλου που δίχασε πριν δύο εβδομάδες.
Γιατί; Μια πρώτη, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι είναι κακοί. Οι παλιοί της φίλοι και fans, εκείνοι που παραμιλούσαν στις πρώτες της εμφανίσεις στο Μικρό Μουσικό Θέατρο και σχεδόν γέμισαν το Gagarin τα Χριστούγεννα του 2006 που έκανε τα μαζικά της αποκαλυπτήρια, εκπληρώνουν έναν από τους πιο σοφούς στίχους με τους οποίους μας προίκισε ο Moz: “we hate it when our friends become successful”. H Monika «έγινε mainstream», «κυκλοφορεί πια στο label του Κασιδόκωστα και των σκυλάδων», «παίζει στο Ηρώδειο» είναι μερικά μόνο από τα «ασυγχώρητα» που τυπικά ακροβατούν μεταξύ εναλλακτικής απογοήτευσης κι εναλλακτικής ιδεοληψίας. Έπειτα, είναι και οι συνεντεύξεις της, πλήρεις αφέλειας πότε επιμελώς σκηνοθετημένης και πότε αβίαστα αυθόρμητης που έχουν βγάλει μαργαριτάρια – από τις ιστορικές ατάκες στο Crack Hitler για τη Δήμητρα Γαλάνη μέχρι τον παρολίγον πνιγμό της που μέσα στο δράμα του γέννησε το μυθικό post στο Κουλούρι. Ο κόσμος ασχολείται μαζί της, με όρους κλειδαρότρυπας, διαφορετικής όμως από την αντίστοιχη που κοιτάζει τους παίκτες του Survivor. Τον ενδιαφέρει αν παντρεύτηκε, αν είναι πλούσια, πού και πώς ζει στο εξωτερικό, πάντα όμως με μια σοφιστικέ (ψευτο)σοβαροφάνεια. Έπειτα, η Monika έχει βρεθεί και στο στόχαστρο επώνυμων χειλιών που δεν της έχουν φερθεί με διπλωματία. Την έχει περιποιηθεί χυδαία ο Γιώργος Χρονάς στις σελίδες του περιοδικού Οδός Πανός (και αν δεν το αντιλήφθηκαν πολλοί, φρόντισε να το κάνει viral η Lifo), της έχει επιτεθεί ο Μιχάλης Δέλτα στο Facebook, αλλά κι αρκετά μέλη συγκροτημάτων της «σκηνής» στις μικρές διαδικτυακές συναγωγές τους. Ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω είναι ένας, υφέρπων αλλά αξιοσημείωτος, σεξισμός και μια «κοσμάρα» που επιμένει να βρίσκεται η Monika είτε από άμυνα είτε από άποψη.
Το τραγούδι. Το τραγούδι, για να είμαι ειλικρινής, πέρα από το υποκειμενικό «μ’ αρέσει-δε μ’ αρέσει», βρίσκω κυρίως ότι δε με αφορά. Η Monika με τον ελληνικό στίχο φλερτάρει εδώ και πολύ καιρό, το «Σε ποιον έρωτα ζω» είναι, ας πούμε, δικαιολογημένα ένα από τα συναυλιακά hits της, το «Αν θυμηθείς το όνειρό μου» επίσης. Με την «Στάλα» παίζοντας το πολυχρησιμοποιημένο κλισέ του «παλιού ελληνικού κινηματογράφου» και των αυθαίρετα ορισμένων «χατζιδακικών αναφορών» φτιάχνει ένα τραγούδι που θα συγκινήσει, φαντάζομαι, τους 50ρηδες που την ακούν για να αισθάνονται νεο(λαίο)ι και τις 35ρες που την ακούν για να αισθάνονται «εναλλακτικές». Αλλά, δε νομίζω ότι με αυτήν την ξαναζεσταμένη συνταγή λέει τίποτα ως μοντέρνα τραγουδοποιός για την εποχή της.
Μικρό το κακό. Δε θα χαλάσει ούτε ο κόσμος, ούτε η καριέρα της αν δεν της βγει. Πολύ πολύ μεγαλύτερα ονόματα έκαναν στροφές που δίχασαν στ’ αλήθεια στρατιές ακροατών, όχι 300 άτομα στο ελληνικό Facebook – από την disco των Clash στα ηλεκτρονικά των Ξύλινων Σπαθιών και τα… λάτιν του Νταλάρα. Αυτό που βλέπω, προσωπικά, στην εξέλιξη του μουσικού φαινομένου Monika είναι η αδυναμία της «σκηνής» να τη θωρακίσει. Να της παρέχει το πλαίσιο για να μην ταβανιάσει τόσο νωρίς. Από την «χειροποίητη» αποκάλυψη πριν μια δεκαετία, περάσαμε στον δεύτερο ωριμότερο «χατζηδακικό» (νάτο πάλι) δίσκο, στα μεγάλα λάιβ, την αναζήτηση στο εξωτερικό με Daptones και σία, σε ένα τρίτο άλμπουμ που πέρασε και δεν ακούμπησε στο διευρυμένο της πια κοινό (ίσως γιατί η ίδια δεν μπορούσε να το υποστηρίξει, σίγουρα γιατί το νέο κοινό δεν μπορούσε να συνδεθεί).
Το ερώτημα είναι υπάρχουν συνθέτες ή παραγωγοί που θα της δώσουν τραγούδια και οπτική για να την ανανεώσουν; Ή είναι μονόδρομος μια αέναη διασταύρωση του κοριτσιού που θα τραγουδά μπαλάντες σαν το “Over the Hill” και μιας 30αρας καταδικασμένης να διασκεδάζει τους έντεχνους;
— ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΝΕΓΟΣ
